nummer 84 december 2010 Clubblad van de Westfriese Golfclub

6
Ik heb de afgelopen drie jaar met Fred van
Wijk competitie gespeeld en ontmoette hem
op de golfbaan en soms in de sauna. Met ons
team hebben wij op 15 oktober op Houtrak
gespeeld en “geëvalueerd”. Discussies met
Fred over de kwaliteit van zijn en mijn (drink)
water en de wijze hoe je in het leven kan
staan. Fred was een bijzondere, maar bovenal
vriendelijke en behulpzame man en hij gaf mij
altijd het gevoel dat ik een bijzondere relatie
met hem had.
Hangt het leven van toevalligheden aan elkaar?
Ik had met mijn vrouw Tineke een vakantie
gepland; wij zouden een weekje naar Berlijn
en na wikken en wegen ervoor gekozen om op
vrijdagavond terug te komen omdat ik graag
nog met de commissiedag wilde meespelen.
Bij de koffie kwam ik direct Fred tegen en
die vertelde mij dat wij samen zouden spelen
en moesten starten op hole 16. Fred had dat
ergens gezien op een startlijst, maar die hing
nergens. Wij hebben gezellig staan kletsen en
andere mensen ontmoet. Later kreeg ik van
Gerda mijn kaart en die gaf aan te starten op
hole 15 en ik ben mijn spullen gaan pakken.
Bij de oefengreen zag ik Fred weer en vertelde
hem dat ik op 15 moest starten. Fred nog een
keer zijn kaart pakken en vroeg mij naar zijn
kaart te kijken. Ook hij moest op 15 starten.
Lopend naar hole 15 gaf Fred aan dat hij niet
meer lopend zijn broodje moest eten want
zijn ademhaling lukte daardoor minder goed
en hij had een spanning op de borst.
Hij vertelde over een oogoperatie in januari
2011 waardoor hij weer beter zou kunnen
zien en zijn aanstaande vakantie op Hawaï.
“Koop ik daar nu nieuwe stokken of gewoon
hier?” vroeg hij zich af.
Johan Meester voegde zich bij ons als derde
flightgenoot en wij gingen van start. Het viel
mij op dat Fred zijn bal niet kon vinden of er
gewoon voorbij liep. Zijn kaart kon hij ook
Mijn laatste rondje
met Fred
Tekst: Rem Komen
al niet lezen, maar waren zijn ogen zoveel
slechter geworden?
Fred speelde als normaal en op mijn vragen
gaf hij steeds als antwoord dat het goed ging
met hem. Alleen de batterij van zijn kar, die
ging hij bij de doorkomst na hole 18 vervangen.
Op hole 17 maakte Fred een par.
Met de doorkomst op hole 18 zijn wij niet
gestopt. Geen batterij verwisseld, niet geplast,
gewoon doorlopen en op hole 1 maakte Fred
weer een par.
Op hole 4 scoorden wij collectief geen punten.
De afslag van Fred op hole 5 was een waterbal
maar hij had zijn bal niet gezien. Zijn vierde
slag, een chip naar de vlag, mislukte en eindigde
in het bosje achter de hole. Ik vond zijn
bal en later vond Fred er nog een vlak naast
de zijne. De chip terug mislukte, maar de
volgende was goed en zijn bal lag een meter
van de vlag. “Ik denk dat ik stop”, zei Fred, hij
raapte zijn bal op en liep voorzichtig naar de
bank bij de afslag van hole 6.
Het was mij duidelijk dat ik hem niet alleen
naar het clubhuis wilde laten teruglopen en
vroeg hem wat hij wilde. “Zal ik je terug
brengen of de caddiemaster vragen je op
te halen”? Fred koos voor het laatste. Anita
Ruijgrok gebeld en die ging onmiddellijk op
pad. Fred gevraagd of hij nog iets wilde drinken,
het viel mij op dat hij vanaf de start
niets gedronken of gegeten had, maar nee, hij
hoefde niets.
Toen hij daar zat, ging het eigenlijk best redelijk
met hem, wij praatten wat in afwachting
van Anita en plotseling pakte hij zijn stok die
naast hem lag en ging staan om die stok in
zijn tas op te bergen. Op hetzelfde moment
viel hij als een kaars achterover en ondanks
mijn poging om hem op te vangen viel hij
hard met zijn hoofd op het pad. Hij is enkele
minuten “weg” geweest, maar bleef ademen.
Inmiddels was de volgende flight op de green
van 5 gearriveerd en die zagen dit tafereel.
Erna Eastall heeft een cursus reanimatie en
wist wat te doen, maar omdat Fred gewoon
bleef ademen was dat niet nodig, en hebben
wij hem comfortabel neergelegd met truien
onder zijn hoofd en alle jassen over zijn lichaam.
In de tussentijd had ik 112 gebeld, de situatie
uitgelegd en was Anita gearriveerd. Anita