Osteo-articulaire aandoeningen

Allopurinol was de enige xanthine-oxidase-inhibitor die vanuit klinisch oogpunt bruikbaar
is in de eerste lijn in België. Het is de eerste keuze bij de behandeling van chronische jicht.
Het is aanbevolen om de dosis langzamerhand op te drijven. De behandeling moet in principe
levenslang worden volgehouden. Het is eveneens aan te raden om urinezuurverlagende
middelen op te starten ten vroegste verscheidene weken (vier volgens NHG Standaard 58 ) na
de laatste acute jichtaanval. Febuxostat, een nieuw geneesmiddel uit dezelfde
geneesmiddelengroep, toont geen winst op vlak van preventie van jichtaanvallen. Er is sprake
van een verhoogde cardiovasculaire toxiciteit en de kostprijs is heel wat hoger 64 . In juni 2012
meldde de fabrikant een verhoogd risico op ernstige hypersensibiliteitsreacties waaronder
het syndroom van Stevens-Johnson (zoals ook met allopurinol) en anafylactische shock 65 .
Rasburicase, een recombinant uraatoxidase dat de afbraak van urinezuur katalyseert, heeft
geen plaats bij patiënten die geen kanker hebben 55 .
3. Spierkrampen
Ouderen klagen regelmatig over (vooral nachtelijke) spierkrampen. De oorzaak van
spierkrampen kan ook medicamenteus zijn (vb bij diureticagebruik).
Niet-medicamenteuze behandelingen (bv stretching) werden zeer weinig onderzocht, wat
niet toelaat conclusies te trekken over de effectiviteit ervan 66 .
Voor wat betreft medicamenteuze behandelingen, is de literatuur ook zeer schaars. Kinine
is “het best onderzocht” 67 . Rekening houdende met de soms fatale ongewenste effecten
van dit geneesmiddel 68 , kan het zeker niet worden aanbevolen. Andere geneesmiddelen
werden ofwel niet onderzocht, ofwel in te kleine studies onderzocht om er correcte conclusies
uit te kunnen trekken. We selecteren geen geneesmiddel in deze indicatie.
4. Osteoporose 69
De aanpak van osteoporose is gericht op het voorkomen van fracturen. Een gedaalde
botkwaliteit is één van de risicofactoren voor het ontstaan van fracturen, maar niet de enige.
Vooral bij hoogbejaarden is de kans op een fractuur hoog, niet alleen door de lagere
botmineraaldichtheid (BMD), maar ook door het toegenomen valrisico. Het is dus belangrijk
om niet alleen het fractuurrisico te onderzoeken, maar tezelfdertijd ook het valrisico.
De BMD wordt beschouwd als de gouden standaard voor het bepalen van het
osteoporosegerelateerde fractuurrisico. De relatief lage predictieve waarde van de BMD en
het hoge aandeel vals negatieve resultaten maken het gebruik van enkel de BMD niet geschikt
voor het detecteren van een fractuurrisico 70 . De BMD wordt soms ook gebruikt om de
werkzaamheid van een osteoporosebehandeling te beoordelen. Er is echter geen eenvoudige
relatie tussen het effect van een therapie op de BMD en het effect op het fractuurrisico. Het
vergelijken van geneesmiddelen op basis van hun effect op BMD is dus niet zinvol. Daarom
wordt voor de selectie van geneesmiddelen enkel rekening gehouden met resultaten op
fractuurrisico.
Andere risicofactoren voor broosheidfracturen zijn: roken, overdreven alcoholgebruik, leeftijd,
vrouwelijk geslacht, gebruik van corticosteroïden, een familiale en persoonlijke
voorgeschiedenis van broosheidfractuur, een lage BMI, andere aandoeningen die secundaire
156
Osteo-articulaire aandoeningen