OFFSCREENINGS CAMP & TRASH CINEMA 100 ... - Cinéma Nova

cinéma bioscoop
#135 06 > 24.03.2013
john waters
OFFSCREENINGS
CAMP & TRASH CINEMA
100 years Nikkatsu
José Ramón Larraz
Martha Colburn
Igor & Ivan Buharov
ETC. ENZ. ...

2
E D I T O
Le Festival Offscreen, le rendez-vous annuel des
amateurs de cinéma bizarre et culte, aura lieu du
6 au 24 mars au Cinéma Nova, Cinematek, Bozar
Cinéma et Cinéma Rits à Bruxelles. Au menu de cette
sixième édition : John Waters (p.6), Martha Colburn
(p.11) et José Ramón Larraz (p.10), un hommage au
cinéma camp et trash (pp.4-7) et au studio japonais
Nikkatsu (pp.8-9), une sélection de films en avantpremières
ou inédits sortant des conventions (pp.2-
3), un Live soundtrack (p.11) et une Matinée vintage
(p.7). Un marathon de trois semaines qui éveillera
tous les sens!
OFFSCREENI
Het Offscreen Film Festival, de jaarlijkse afspraak
voor liefhebbers van buitengewone cinema en cultfilms,
vindt plaats van 6 tot en met 24 maart en dit
in Cinema Nova, Cinematek, Bozar en Cinema Rits
in Brussel. De aanwezigheid van John Waters (p.6),
Martha Colburn (p.11) en José Ramón Larraz (p.10),
een hommage aan trash & camp cinema (pp.4-7)
en de Japanse Nikkatsu filmstudio (pp.8-9), enkele
recente en buitengewone filmpareltjes (pp.2-3) plus
een live soundtrack (p.11) en een vintage Matinee
(p.7) : deze drie weken durende filmmarathon
spreekt alle zintuigen aan!
www.offscreen.be
06.03 > 20:00 [ 5€ / 3,5€ ]
Berberian Sound
Studio
Peter Strickland, 2012, GB, 35 mm,
vo st fr & nl / ov fr & nl ond,101'
1976 : un ingénieur du son timide (interprété
à merveille par Toby Jones) quitte
son Angleterre natale pour travailler sur un
film d’horreur à petit budget du genre giallo,
dans un studio de post-production italien.
Il y mixe des hurlements horrifiants et des
effets sonores grotesques. Mais la violence
à l’écran et l’ambiance lugubre font virer
les enregistrements au cauchemar. Depuis
"Blow Out" de Brian De Palma, l’ingénieur du
son - d’ordinaire discret - n’avait pas joué
de rôle aussi central que dans ce film. Cet
hommage ingénieux au giallo italien est un
chef-d’œuvre claustrophobe qui fait la révérence
au meilleur de Dario Argento et Mario
Bava. Ce second long métrage de Strickland
("Katalin Varga") tire également son inspiration
de David Lynch, des premiers films
de Polanski ou de "Barton Fink", des frères
Coen. Le réalisateur, lui-même musicien,
avait d’abord l’intention de faire un film sur
les compositeurs et artistes d’avant-garde qui
réalisaient les bandes originales des gialli ;
le titre est d’ailleurs un clin d’œil à la chanteuse
avant-gardiste Cathy Berberian. Au lieu
d’en faire étalage, Strickland a préféré suggérer
habilement le sang et le sexe propres
à ce genre italien typique des années 70. Le
caractère claustrophobe et le nombre restreint
de pièces et d’espaces sollicitent davantage
nos oreilles que nos yeux. L’accent visuel est
majoritairement mis sur l’ancien matériel
d’enregistrement et la multitude de fruits et de
légumes réduits en purée et découpés en morceaux.
Le reste de la musique est composé par
les groupes Broadcast et Nurse with Wound.
ouverture
opening
+ drink 19:00
1976 : een timide Engelse geluidstechnicus
(een superbe vertolking door Toby Jones)
reist naar Italië voor de postproductie van een
low budget horrorfilm uit het giallo-genre,
waar hij het bloedstollende geschreeuw van
stemacteurs mixt met groteske geluidseffecten.
Maar door het geweld op het scherm en
de onheilspellende sfeer in de studio draaien
de opnames uit op een nachtmerrie. Sinds
Brian De Palma’s "Blow Out" heeft de doorgaans
discrete geluidsman niet zo op de voorgrond
gestaan als in deze film. Deze ingenieuze
hommage aan de Italiaanse giallo is een
claustrofoob meesterwerkje dat recht doet aan
het beste van Dario Argento en Mario Bava.
De tweede speelfilm van Strickland ("Katalin
Varga") is echter evenzeer schatplichtig aan
David Lynch, de eerste films van Polanski of
"Barton Fink" van de Coen broers. De regisseur,
zelf een muzikant, wilde eerst een film
maken over de echte avant-garde componisten
en artiesten die de soundtracks voor
de gialli schreven ; de titel is een toespeling
op avant-garde zangeres Cathy Berberian. In
plaats van het bloed en de seks van dit typisch
Italiaanse jaren ’70 genre over te nemen, laat
Strickland het heel gewiekst aan onze verbeelding
over. Door het beperkte aantal van
veeleer claustrofobische locaties hebben onze
oren het voor een keer drukker dan onze ogen.
De visuele focus ligt bijna geheel op de oude
geluidsapparatuur en een overvloed aan tot
moes geslagen en in stukken gehakte groenten
en fruit. De overige muziek is van de bands
Broadcast en Nurse with Wound.
> En présence du réalisateur / in aanwezigheid
van regisseur Peter Strickland,
et de l’artiste vocal belge / en de Belgische stemkunstenaar
Jean-Michel Van Schouwburg
(interprétant ici "le Goblin" / "De Goblin" in de film).
09.03 > 20:00 [ 5€ / 3,5€ ]
Errors of the
Human Body
Eron Sheean, 2012, DE, video hd,
vo ANG / eng ov, 101'
Geoff Burton, un célèbre généticien américain,
déménage en Allemagne après l’effondrement
de son mariage afin de continuer
des recherches sur une maladie mystérieuse
qui aurait tué son nouveau-né. Ses études
étant résolument controversées, des conflits
surgissent entre lui et ses collègues, dont
une ancienne assistante qui semble vouloir
l’aider, et l’ex jaloux de celle-ci qui voit Burton
comme un rival scientifique. Une méfiance
débordant sur la paranoïa s’installe lentement
chez Burton qui le mènera à devenir par inadvertance
le cobaye de ses propres recherches,
subissant par la suite des effets qui l’obligeront
à revivre les aspects les plus affreux de sa
tragédie personnelle. L’australien Eron Sheean
réalise ce thriller élégant qui, néanmoins, ne
va pas sans rappeler les débuts de Cronenberg
dans un contexte encore plus froid et stérile, où
les émotions telles que la culpabilité et la rancœur
sont incarnées d’une manière curieuse
et inattendue.
In een koud en winters Dresden neemt de
Canadese wetenschapper Geoff Burton een
nieuwe positie op. Hij werkt er aan een experimenteel
genetisch onderzoek rond ’menselijke
regeneratie’, samen met ex-geliefde Rebekka.
In een geheim labo voert een andere collega,
de creepy uitziende fanaticus Janek, ondertussen
stiekeme experimenten uit die nog veel
extremer zijn. Wanneer Burton geïnfecteerd
raakt door een zeldzaam syndroom, ontwikkelen
zich groteske zwellingen over zijn lichaam.
Langzaam wordt duidelijk dat Burton’s onderzoek
gelinkt is aan een persoonlijke tragedie.
De fascinatie voor lichamelijke mutaties en
de onderkoelde klinische stijl roepen herinneringen
op aan de vroege Cronenberg.
Meer psychologische thriller dan horror biedt
"Errors of the Human Body" een blik op de
angstaanjagende mogelijkheden die de wereld
van ’genetic engineering’ voor ons openlegt.
14.03 > 20:00 [ 5€ / 3,5€ ]
The Final Member
Jonah Bekhor & Zach Math, 2012, CA,
video hd, vo ANG / ENg OV, 75'
En Islande, il existe un musée unique : le
musée phallologique, qui abrite une vaste
collection de pénis, allant du minuscule pénis
de hamster au phallus de baleine. Pourtant, il
manque à la collection un spécimen crucial :
le pénis humain. Le fondateur du musée,
Sigurdur Hjartarson, ne songe plus qu’à trouver
un donneur pour cette dernière pièce précieuse.
Après des recherches éprouvantes,
deux hommes offrent simultanément leurs
trésors : un athlète islandais retraité et un
américain dément qui a surnommé son pénis
"Elmo". La course est lancée entre les donneurs
pour obtenir la place d’honneur dans
cette collection. Avec un sujet pareil on s’attend
à un documentaire amusant, mais ce couple
bizarre si passionné par leurs queues au point
de vouloir partager cet amour avec le reste du
monde fait de "The Final Member" un véritable
délire. La tournure que prendront les choses
ne peut être reçue qu’avec de l’incrédulité et
des larmes aux yeux.
In IJsland ligt een uniek museum. Het
Phallological Museum herbergt een uitgebreide
verzameling penissen. Noem maar op
en je kan het er vinden, van een minuscuul
hamsterpiemeltje tot een gigantische walvissenpenis.
Maar toch blijft de collectie onvolledig
zonder dat ene stuk : een menselijke penis.
Als oprichter van het museum is het Sigurdur
Hjartarson’s grootste wens om een donor te
vinden voor dit laatste ontbrekende stuk. Na
een lange zoektocht bieden twee mannen zich
plots tegelijkertijd aan - een bejaarde IJslandse
rokkenjager en een geflipte Amerikaan die zijn
penis liefkozend ’Elmo’ noemt. Een strijd barst
los, want allebei willen ze hun penis graag
publiek te kijk stellen en tot het pronkstuk van
de collectie verheffen. Met zo’n onderwerp kan
je je sowieso al verwachten aan een grappige
documentaire, maar het bizarre tweetal maakt
er een absolute giller van. Gepassioneerd door
hun piemel willen ze die passie dolgraag delen
met de rest van de wereld. Naar de stappen die
ze hiervoor ondernemen kan je slechts kijken
met groeiende verbazing en tranen in de ogen
van het lachen.
+ The Centrifuge Brain
Project
Till Nowak, DE, video,
vo ANG st fr / eng ov fr ond, 7'

3
NGS
15.03 > 20:00 [ 5€ / 3,5€ ]
Sadourni’s
Butterflies
(Los mariposas de
Sadourni)
Dario Nardi, 2012, AR, video hd,
vo st ANG / ov eng ond, 94'
L
’argentin Dario Nardi est spécialiste en
films d’animation, mais depuis 1998 il
travaille sur ce projet personnel, son premier
long. Dans le prologue, l’esprit de Tod
Browning est une présence indéniable. Tourné
en superbe noir et blanc, le film met en scène le
drame du nain de cirque Sadourni. Surprenant
sa femme au lit avec un autre, il tue les deux
amants. Après des années de prison, sa bonne
conduite lui permet de sortir et il se réfugie
dans un étrange hôtel. Sa quête de travail le
mène au Club Fetish, où il double les films
pornographiques aux côtes de la belle Alexia.
Pendant ce temps, Sadourni rêve d’obtenir une
forme physique normale. Il rencontre un médecin
androgyne qui, par le biais d’une panoplie
d’instruments de torture, garantit à Sadourni
quelques centimètres de plus… Un film visuellement
inventif qui allie l’expressionnisme
de Murnau au surréalisme de Jodorowsky.
De Argentijn Dario Nardi maakte vooral
animatiefilms, maar werkte al sinds 1998
aan een persoonlijk project, wat uiteindelijk
uitgroeide tot deze verbluffende debuutfilm.
Hij opent met een krachtige proloog, waarbij
de geest van Tod Browning nooit veraf is. Een
drama ontspint zich, voortreffelijk gemonteerd
en geschoten in sfeervol zwart-wit, als circusdwerg
Sadourni zijn partner in bed vindt met
een ander. Hij trekt een mes. Begeleid door
beukende klassieke muziek vermoordt hij
het tweetal. Na jaren celstraf komt hij weer
op vrije voeten, en vindt onderdak in een bizar
hotel. Zijn speurtocht naar werk leidt naar
Club Fetish, waar hij samen met de mooie
Alexia pornofilms dubt. Ondertussen droomt
Sadourni ervan een normale gestalte te hebben,
en zoekt een geheimzinnige, androgyne
dokter op. Die komt op de proppen met allerlei
marteltuigen waarmee de dwerg gegarandeerd
een paar centimeter zal groeien… Een
visueel bijzonder inventieve film die Murnau’s
expressionisme koppelt aan het surrealisme
van Jodorowsky.
> En présence du réalisateur / in aanwezigheid
van regisseur Dario Nardi.
17.03 > 17:00 [ 5€ / 3,5€ ]
Eega (the fly)
S.S. Rajamouli, 2012, IN, 35mm,
vo st ANG / ov eng ond, 135'
Un jeune homme est assassiné par son
rival en amour et revient dans le monde
des vivants pour se venger. Ce n’est pourtant
pas un film de vengeance avec fantômes sanguinaires
mais un spectacle à part entière. En
effet, le personnage principal se réincarne en
mouche domestique qui torture son ennemi
avec tous les moyens qui lui sont possibles
sous sa nouvelle forme. Des bourdonnements
incessants, des escapades dans le nez de son
adversaire, de chatouillements nocturnes…
les possibilités pour une mouche de s’en
prendre à quelqu’un jusqu’à le rendre fou sont
inépuisables. Et lorsque les insecticides et les
tapettes à mouches font leur apparition, une
véritable guerre se déclenche entre l’homme
et la bestiole. Débordant d’originalité et de
moments surprenants, "Eega" fut le plus grand
succès du cinéma indien en 2012 : un spectacle
’Tollywood’ super amusant et complètement
farfelu, avec une bonne dose de chants et
danses et surtout beaucoup d’action !
Een jongeman wordt vermoord door zijn
liefdesrivaal, maar na zijn dood verrijst
hij en is uit op wraak. Waar in een westerse
film een soortgelijk gegeven een dertien-ineen-dozijn
film zou opleveren over geesten
die hun moordenaars de stuipen op het lijf
jagen, tovert Eega met zijn briljante Indische
twist alles om tot een fantastisch spektakel.
De hoofdfiguur reïncarneert namelijk als een
huisvlieg. Een kleine, petieterige huisvlieg. Het
brommende insect gaat achter de dader aan en
doet alles wat het kan om hem het leven zuur
te maken. ’s Nachts kruipt de vlieg in zijn neus,
zoemt in zijn oor, kriebelt zijn gezicht. De man
wordt helemaal gek. Maar gaandeweg vindt
het kleine beestje alsmaar meer inventieve
manieren om hem te koeioneren en groeit het
zelfs uit tot een ultieme strijd op leven en dood.
Volop verrassende wendingen in de grootste
Indische bioscoophit van 2012 : een volkomen
origineel, krankzinnig en bijzonder amusant
’Tollywood’ spektakel met actie, zang en dans !
24.03 > 20:00 [ 5€ / 3,5€ ]
Room 237
Rodney Ascher, 2012, US, video hd,
vo st fr & nl / ov nl & fr ond, 102'
Ce documentaire brillant se penche sur les
nombreuses théories formulées autour
du film d’horreur énigmatique de Stanley
Kubrick, "The Shining", sorti en 1980. Rodney
Ascher a divisé son œuvre au montage subjectif
en neuf segments : de la symbolique
des boîtes de poudre culinaire en arrière-plan
aux messages subliminaux dans les nuages.
"The Shining" fait-il allusion à l’holocauste, au
massacre des Indiens par les colons blancs,
ou constitue-t-il l’aveu de Kubrick de sa contribution
à la mise en scène de l’alunissage par
la NASA ? Au public de juger quels messages
cachés et théories tiennent la route. Le documentaire
rend hommage à un chef-d’œuvre et
laisse place aux postulats les plus inventifs.
Cette visite guidée fascinante et obsédante à
travers les interprétations les plus incongrues
et timbrées du classique de Kubrick entraîne
le spectateur dans un labyrinthe sans fin.
Découvrez pourquoi certains nerds et fans sont
restés coincés depuis plus de trente ans dans
l’hôtel Overlook !
17.03 > 20:00 [ 5€ / 3,5€ ]
Bullet Collector
(Sobiratel pul)
Alexander Vartanov, 2011, RU, video hd,
vo st ANG / OV ENg OND, 120'
Cette production russe, extrême dans son
choix de sujet et traitement stylistique,
dépeint la vie d’un adolescent qui cherche à
s’affirmer dans son milieu sombre et hostile.
Dans le monde fantastique qu’il se crée dans
sa tête, il est fort, courageux, aimé, heureux.
Mais sa réalité est autre : situation familiale
néfaste, mère agressive et beau-père qui
ne supporte pas de le voir. À l’école, il se fait
tabasser en permanence par ses camarades
de classe. Il est ensuite placé dans une maison
de correction où la seule façon de survivre est
d’être plus dur et brutalisant que les gardes
et les internés. La ligne vie de rêve et réalité
devient de plus en plus floue. Alexander
Vartanov nous livre avec son premier film une
image sinistre de l’adolescence, alternant des
moments de fragilité et de rage, présentés de
façon troublante et inoubliable.
Een grimmige en uiterst stijlvolle Russische
productie over een puber die in persoonlijke
fantasieën een uitweg tracht te zoeken
voor de agressieve wereld die hem omringt.
Hij mist een warme thuis - met een venijnige
moeder en een stiefvader die hem niet
kan luchten. Buitenshuis wordt hij in mekaar
getimmerd door straatboefjes. Zijn leven
is een hel. Het gaat van kwaad naar erger
wanneer hij in een opvoedingskamp terecht
komt. De enige manier om het hardvochtige
regime te overleven is door nog genadelozer
te zijn dan de bewakers en zijn jonge medegevangenen.
Ondertussen droomt hij van
een fantasiewereld. Eentje waarin hij dapper
en nobel is, waarin hij gekoesterd wordt en
liefde vindt… Bikkelhard maar toch poëtisch,
is "Bullet Collector" een duister sprookje over
een Russische Antoine Doinel gezien door een
Lynchiaanse bril. Alexander Vartanov levert
een indrukwekkende debuutfilm af, waarin
de mooie zwart-wit fotografie wordt gestuwd
door een soundtrack die breekbare momenten
afwisselt met beukende razernij.
Een briljante documentaire die de vele
theorieën onderzoekt die circuleren
over Stanley Kubrick’s enigmatische horrorfilm
"The Shining" uit 1980. Rodney Ascher
deelt zijn subjectieve montage-werkstuk op
in negen segmenten : van de symboliek van
blikjes bakpoeder in het achtergronddecor tot
subliminale boodschappen in wolkenpartijen.
Gaat "The Shining" over de holocaust, over de
slachting van Indianen door blanke kolonisten,
of is het Kubrick’s biecht over zijn aandeel in
de door NASA geënsceneerde landing op de
maan ? Het is aan de kijker om te beoordelen
welke van de observaties, verborgen boodschappen
en theorieën steek houden. Zowel
een eerbetoon aan een cinematografisch
meesterwerk als een onderzoek naar de creatieve
interpretatie van beelden en het plezier
van kijken. Deze fascinerende en obsessieve
rondleiding doorheen de meest bizarre en
geschifte interpretaties van Kubrick’s klassieker
sleurt je mee in een doolhof zonder
einde. Ontdek waarom sommige nerds en fans
al meer dan dertig jaar in het Overlook hotel
vastzitten !
21.03 > 20:00 [ 5€ / 3,5€ ]
I Am Divine
Jeffrey Schwartz, 2013, US, video hd,
VO / ov, 85'
Dire que l’on connaît Divine, ce serait
comme prétendre que l’on a mesuré
toutes les facettes d’une boule disco. Divine
avait plusieurs visages : actrice, performeuse,
chanteuse disco-punk, drag queen, muse. Mais
Divine c’était aussi et avant tout Harris Glen
Milstead. Ce documentaire kaléidoscopique
découvre Glen alias Divine à travers les témoignages
de ceux qui l’ont côtoyé, admiré, aimé
mais aussi à travers de nombreux entretiens
où sa sincérité apparaît sans fard. L’ensemble
est ponctué d’extraits rares (notamment des
premiers 8mm de Waters), les plus trashytrashy
(ses performances new-yorkaises) et
les plus célèbres ("the dog poop scene"). Si
la forme documentaire est ici classique, c’est
que la personnalité complexe de Divine suffit
à nous aspirer dans un tourbillon de succès,
de doutes, de revanches et de réconciliations
dont on ne peut sortir qu’attaché. Il-Elle est à la
fois la forme et le fond, le masculin et le féminin,
l’exubérance et la timidité, l’énergie pure
et la douceur enrobante. Elle est Il, Il est Elle.
Et le moins que l’on puisse dire c’est que tous
deux manquent au cinéma et pas seulement
au cinéma de John Waters.
Zeggen dat we echt weten wie Divine was,
is als zeggen dat je alle hoeken en kantjes
van een discobal hebt gemeten. Divine
had vele gezichten : actrice, performer, discopunkzangeres,
drag queen, muze. Maar voor
alles was ze Harris Glen Milstead. In deze
documentaire, biedt Jeffrey Schwartz ons
een kaleidoscopische blik op Glen alias Divine
aan de hand van getuigenissen van wie haar
gekend, bewonderd en liefgehad heeft, maar
ook van interviews met Divine zelf. De film
bevat zeldzaam archiefmateriaal, zoals de eerste
8mm films van John Waters en volslagen
trashy fragmenten van Divine’s performances
in New York, maar ook beter gekende beelden.
De documentaire is weliswaar klassiek opgebouwd,
maar de complexe persoonlijkheid van
Divine sleurt ons mee in een wervelwind van
succes, twijfels, rancune en verzoening. Zij/hij
is tegelijk vorm en achtergrond, mannelijk en
vrouwelijk, uitbundig en timide, pure energie
en liefdevolle zachtheid. Zij is Hij, Hij is Zij. En
het minst wat we kunnen zeggen is dat we ze
allebei heel hard missen.
clôture
slot

4
Camp &
Trash Cinema
Les premiers films de John Waters sont particulièrement représentatifs de
l’association des genres camp et trash. Tout comme le mouvement homosexuel a
utilisé le camp pour confronter la société à ses idées préconçues, John Waters et
des réalisateurs comme les frères Kuchar ou Russ Meyer ont utilisé l’esthétique
camp pour se dresser contre les normes et conventions socio-culturelles et les notions
de 'bon goût'. Leur cinéma alliant trash et camp transgresse tous les codes
moraux possibles et brise les tabous et les frontières de la décence. Ce module spécial
permettra au spectateur de transiter par le kitsch hollywoodien des années 50,
de faire escale dans les drive-in des années 60 et 70 et de terminer son périple par
des films trash à petit budget des années 80.
John Waters is de figuur bij uitstek die met zijn eerste films de brug sloeg tussen
camp en trash. Net zoals de homobeweging camp gebruikte om de maatschappij
te confronteren met haar eigen vooroordelen, maakten Waters en filmmakers als
de Kuchar brothers of Russ Meyer gebruik van de camp-esthetiek om te rebelleren
tegen de sociaal-culturele normen en conventies, en tegen de noties van 'goede
smaak'. Hun aan camp verwante trash-cinema is een cinema van transgressie
waarbij alle mogelijke morele codes, grenzen van het fatsoen en taboes worden
doorbroken. Met deze speciale module voeren we de toeschouwer mee langs
majestueuze Hollywood kitsch uit de jaren ’50, de drive-in bioscoop van de jaren
’60 en ’70, tot de low budget trash filmpjes van de jaren ’80.
Nous vous proposons une divine soirée à l'ambiance camp le vendredi 8,
avec musique, animations et concours de déguisement… vous êtes
prévenus, et chaleureusement conviés !
Op vrijdag 8 maart stellen we u een 'divine' avond voor, geheel in
camp-sfeer, met muziek, animatie en een verkleed wedstrijd… u bent
gewaarschuwd en van harte uitgenodigd !
07.03 > 22:00 [ 5€ / 3,5€ ]
Thundercrack !
Curt McDowell, 1975, US, 16mm, vo / ov, 120'
Véritable manifeste du cinéma Underground américain,
"Thundercrack !" propose dans un noir et blanc brut, une
véritable orgie trash. Dans une maison isolée au milieu de la
prairie, un orage de cinéma éclate alors qu’on sonne à la porte.
Mme Gert Hammond, fortement alcoolisée et débraillée, met du
temps à retrouver un air décent, ce qui échoue manifestement.
Au cours de la soirée, il lui faudra pourtant accueillir toutes
sortes de visiteurs étranges… Sur un scénario et des dialogues
des Kuchar et Mark Ellinger, Curt McDowell propose des images
imprégnées d’outrances et de mauvais goût liées par une narration
déroutante et un rythme lancinant. La nonchalance du traitement
tranche avec les outrances sexuelles et les transgressions
en tout genre, divisant d’emblée les spectateurs. C’est d’ailleurs
l’une des caractéristiques du genre : reconnaître les siens en
utilisant des codes spécifiques. Prenant comme principe l’excès
de tout poil, le film fouille tous les recoins du fantasme et du
cauchemar n’hésitant pas à mettre en scène des animaux, des
fruits, et un tas d’autres éléments organiques dans une ode à
la dépravation où rien n’échappe à la décomposition. Beaucoup
de codes hollywoodiens sont convoqués pour être mis à mal et
repousser ainsi les limites du mauvais goût et rester pertinent
près de quarante ans après sa sortie.
Een bont gezelschap moet tijdens een storm schuilen in
een afgelegen en luguber landhuis op de prairie, bewoond
door een straalbezopen en botergeile gastvrouw, Mrs. Gert
Hammond, één van de vreemdste personages die ooit op het
witte doek verschenen zijn. Marion Eaton speelt haar rol met
verve en in een oprecht melodramatische overdrive - hopeloos
scheve wenkbrauwen incluis. De weduwe Hammond – die de
resten van haar echtgenoot op sterk water en in verschillende
bokalen bewaart - bespiedt haar gasten terwijl die een kamer
vol seksspeeltjes ontdekken en dan gaan alle remmen los :
iedereen doet het met iedereen op zo veel mogelijk verschillende
manieren. “Ecstasy so great, that all Heaven and Hell
become but one Shangri-La !” Als u dacht dat John Waters de
grenzen van de slechte smaak verlegde, dan vlamt regisseur
McDowell er doorheen. "Thundercrack !" overtreedt iedere filmgrammaticale
regel, transformeert het ridicule in het sublieme
en zwelgt in een onsterfelijke adoratie voor Hollywood kitsch.
George Kuchar schreef het scenario en de geschifte dialogen.
Bovendien speelt hij een van de hoofdrollen in deze provocerende
no-budget zwart-wit trashfilm. Als excentrieke mix van
expliciete hetero- en homoseks, komedie en horror, is dit een
heilig relikwie van de Amerikaanse undergroundcinema en één
van de meest bizarre cultfilms ooit.
08.03 > 20:00 [ 5€ / 3,5€ ]
Trash from Hell
Film show by Jack Stevenson
Le programmateur et collectionneur de films américain Jack
Stevenson fouille dans ses archives 16mm pour en extraire
les exemples les plus obscurs et déjantés du cinéma trash.
Le programme comprend deux films found footage réalisés
par Jack Stevenson lui-même ("War Movie" et "2069 : A Space
Odyssey", classé XXX), des bandes annonces de films de Maria
Montez, la "high camp Queen of Technicolor" des années 40, des
extraits du film homosexuel hardcore "Get That Sailor", sur des
matelots solitaires de la marine américaine et bien d’autres surprises.
Vous voilà avertis : ce spectacle sera tellement crasseux
qu’il vous collera à la peau encore longtemps. Horrible, amusant
et inoubliable.
Amerikaans filmcurator en -verzamelaar Jack Stevenson
duikt in zijn 16mm archief, op zoek naar de meest obscure
en shockerende restanten celluloid van de zogenaamde ’vuilnisbakken’
of ’trash’ cinema. Op het programma staan twee
found footage films van Jack Stevenson zelf - "War Movie" en de
XXX-rated "2069 : A Space Odyssey", trailers van Maria Montez
films, de ’high camp Queen of Technicolor’ uit de jaren ’40,
clips van de hardcore homofilm "Get That Sailor" over eenzame
matrozen in de Amerikaanse marine en andere speciale verrassingen.
Wees dus gewaarschuwd, want het wordt een show zo
smerig dat je het vuil ettelijke douchebeurten later nog niet kwijt
zal zijn. Afschuwelijk, vermakelijk en onvergetelijk !

Le nom de Russ Meyer évoque immédiatement
une chose : des gros seins. Et pour
cause ! Dans son meilleur film, "Supervixens",
Russ Meyer comble pleinement les attentes des
amateurs de nénés avec un casting de six plantureuses
créatures. Un film destiné à divertir :
dynamique, fascinant, choquant et particulièrement
hilarant. Une attaque cinglante contre
le féminisme et un achèvement du machisme
masculin dans un film qui déforme la morale
sexuelle. On y retrouve des flics et des bandits,
des femmes sexuellement offensives, des
rednecks, des vétérans invalides, des épouses
infidèles, des hommes impuissants, du sport
de chambre, des orgasmes sans fin et des
poursuites en voiture, sans oublier l’obsession
des seins vs. fellation. Le tout au rythme
étourdissant de Russ Meyer, dont la caméra
recherche les angles les plus étranges pour
immortaliser ces magnifiques poitrines. Le
drame fortement pimenté, les dialogues tranchants
et la sexualité débridée en font le film
camp le plus poilant de tous les temps. Avec
des gros nichons, l’a-t-on précisé ?
08.03 > 22:00 [ 5€ / 3,5€ ]
Supervixens
Russ Meyer, 1975, US, 35mm, VO / ov, 99'
Bij Russ Meyer denkt iedereen meteen aan
één ding. Grote tieten. En dat is zeker niet
onterecht. In Meyer’s beste film "Supervixens"
serveert hij een pretpakket voor de borstenconnaisseur,
met zes welvoorziene dames in
de cast. Een film gemaakt om te entertainen :
dynamisch, fascinerend, shockerend en simpelweg
hilarisch. Een frontale aanval op het
feminisme en een afrekening met de mannelijk
machocultuur in een film die alle seksuele
moraal op zijn kop zet. Het amusante
verhaaltje is doorspekt met flikken en boeven,
seksueel agressieve dames, rednecks, invalide
oorlogsveteranen, ontrouwe echtgenotes,
impotente mannen, slaapkamergymnastiek,
eindeloze orgasmes, autoachtervolgingen en
borstenfixatie versus fellatio. Dit alles aan het
snoeiharde, flitsende tempo van Meyer, wiens
camera de vreemdste hoeken opzoekt om al
die prachtige prammen in beeld te krijgen. Met
het dik aangezette drama, de snedige dialogen
en uitvergrote seksualiteit is dit de vermakelijkste
camp die je je maar wensen kan. Met
grote tieten.
08.03 > 24:00 [ 5€ / 3,5€ ]
Deadly Weapons
Doris Wishman, 1974, US, 35mm,
vo st fr & nl / ov fr & nl ond, 75'
Chesty Morgan a des seins à vous mettre
mal à l’aise. Le mot "énorme" ne suffirait
pas à décrire leur taille. Ils sont gigantesques.
Monumentaux. En été, une famille moyenne
pourrait s’y abriter du soleil. En hiver, ils pourraient
skier dessus. C’est uniquement grâce à
ses deux freaks of nature que Chesty Morgan
a pu s’offrir une carrière cinématographique.
La strip-teaseuse a été repérée par la réalisatrice
de films trash Doris Wishman, qui l’a
propulsée au rang d’actrice fétiche, malgré
son manque criant de talent de comédienne.
Dans "Deadly Weapons", elle joue le rôle de
Crystal, la fiancée d’un mafioso. Lorsqu’il se
fait assassiner, Crystal se lance à la poursuite
des meurtriers et fait de ses seins des armes
fatales. Elle attire les hommes dans son lit
et les étouffe entre ses attributs, desquels ils
tentent désespérément de s’extirper. Ajoutez à
ce spectacle unique le jeu médiocre de Chesty
Morgan et l’approche cinématographique très
personnelle de Doris Wishman et vous obtiendrez
un résultat tout à fait loufoque. Seeing is
believing !
C
hesty Morgan heeft borsten waar je
ongemakkelijk van wordt. Een woord als
’enorm’ lijkt onvoldoende om hun grootte te
omschrijven. Ze zijn gigantisch. Kolossaal.
In de zomer kan een doorsnee gezin eronder
schuilen in de schaduw. In de winter kunnen ze
erop skiën. Het is enkel aan deze twee freaks of
nature dat Chesty haar filmcarrière te danken
heeft. Als stripster werd ze opgepikt door de
beruchte trashfilmmaakster Doris Wishman
die haar ondanks gebrek aan enig acteertalent
bombardeerde tot leading lady. In "Deadly
Weapons" speelt ze Crystal, de verloofde van
een maffioso. Wanneer die wordt vermoord
gaat Crystal achter de daders aan, waarbij ze
haar borsten aanwendt als dodelijke wapens.
Ze lokt de mannen in bed en versmacht hen
tussen haar twee titanische toeters, terwijl
ze nog wanhopig tegenspartelen. Dit levert
sowieso al een uniek spektakel op, maar
gecombineerd met Chesty’s non-talent en
Wishman’s eigengereide kijk op cinema wordt
het volkomen waanzinnig. Seeing is believing !
5
combi
7,5€ / 6€
Bien avant l’existence de YouTube, on trouvait
des films déments zéro-budget chez
les réalisateurs expérimentaux comme les
frères jumeaux George († 2011) et Mike
Kuchar. Ils employaient des caméras 8 et
16mm pour transformer leurs amis proches
en vedettes. Pendant leur adolescence,
ils s’éloignent de la scène underground
new-yorkaise des années 60 pour devenir
les maîtres du glamour série B. Avec une
bonne dose d’extravagance hollywoodienne
penchée vers le vulgaire, leurs courts abondent
en sexualité désinhibée, science-fiction
délirante et humour prépubère, inspirant
ainsi des figures telles John Waters et
David Lynch.
09.03 > 18:00 [ 5€ / 3,5€ ]
Kuchar Brothers I
(The mid 60’s)
presented by Jack Stevenson
Durée totale / Totale speelduur : 81’
Milieu des années 60 : les premières productions
16mm de George et Mike remportent
un succès auprès d’un public plus large et de la
scène underground new-yorkaise d’Andy Warhol
et de Kenneth Anger.
Midden van de jaren ’60 : George en Mike’s
eerste 16mm producties breken door naar
een breder publiek en de New Yorkse undergroundscene
van Andy Warhol en Kenneth Anger.
Sins of the Fleshapoids
Mike Kuchar, 1965, US, 16mm, vo / ov, 43'
Un million d’années dans le futur, après une
Grand Guerre, l’espèce humaine se retrouve
réduite à quelques spécimens fainéants et décadents
qui s’adonnent insatiablement à toutes sortes
de plaisirs charnels et délèguent le travail à
une race de robots esclaves, les fleshapoids. Mike
Kuchar se joue des codes de la science-fiction
dans une des incarnations majeures de l’esthétique
camp underground des années 60.
Een miljoen jaar in de toekomst is de menselijke
soort na een ’Grote Oorlog’ gereduceerd
tot een handvol luie en decadente specimens
die zich overgeven aan allerlei hebzuchtige
verwennerijen en vleselijke lusten en het werk
laten opknappen door een ras geknechte robots,
de ’fleshapoids’. Mike Kuchar neemt een loopje
met de science fiction conventies in één van
belangrijkste epigonen van de jaren ’60 underground
camp esthetiek
Lang voor het bestaan van YouTube, waren
er al de no-budget filmpjes van de New
York underground filmmakers en tweelingbroers
George († 2011) en Mike Kuchar.
Ze legden vrienden en familieleden vast op
Super 8 en 16mm, in compleet kierewiete
scenario’s vol vunzige Hollywood glamour,
taboeloze seks, buitenaardse science fiction
en prepuberale humor. Hiermee inspireerden
ze een hele generatie filmmakers, van
John Waters tot David Lynch.
+ Hold Me While I’m
Naked
George Kuchar, 1966, US, 16mm, VO / ov, 15'
Le premier des diarist dramas de George
Kuchar. Il s’agit d’une satire espiègle de la
réalisation de films, dans laquelle il confronte les
fantaisies glamour hollywoodiennes à la réalité
du Bronx.
De eerste van George Kuchar’s zogenaamde
’dagboek drama’s’. Het is een speelse satire
op het filmmaken waarin hij de Hollywood glamour
fantasieën confronteert met de realiteit
van de Bronx.
+ The Craven Sluck
Mike Kuchar, 1967, US, 16mm, VO / ov, 23'
Cette production de mauvais goût mais exquise
alliant science-fiction bas de gamme et mélodrame
suit la routine familiale sordide d’un couple
typique du Bronx qui est soudainement chamboulée
par l’attaque d’un escadron d’extra-terrestres.
In deze smakeloze maar heerlijke mix van
goedkope science fiction en melodrama, worden
de vunzige huiselijke routines van een typisch
echtpaar uit de Bronx plots onderbroken door een
aanval van een eskader UFO’s.
kuchar brothers
10.03 > 18:00 [ 5€ / 3,5€ ]
Kuchar Brothers II
(The late 60’s and
beyond)
presented by Jack Stevenson
Durée totale / Totale speelduur : 77’
Fin des années 60 et plus tard : Mike et George
développent leurs thèmes originaux et
prennent de nouvelles directions.
De late jaren ’60 en verder : Mike en George
ontwikkelen hun originele thema’s en slaan
nieuwe richtingen in.
Color Me Shameless
George Kuchar, 1967, US, 16mm, VO / ov, 30'
Une étude de la haine de soi et du désespoir
née de la répression des désirs. George
Kuchar mène une recherche psychologique sur
son ami de longue date Bob Cowan, qui interprète
un artiste qui cherche en vain de la compagnie
en ne réussit pas à nouer des relations
féminines.
Een studie van zelfhaat en wanhoop veroorzaakt
door de onderdrukking van verlangens.
George Kuchar voert een psychologisch
onderzoek naar zijn goede vriend Bob Cowan,
die hier gestalte geeft aan een kunstenaar die
vergeefs op zoek is naar gezelschap en er
maar niet in slaagt een relatie aan te knopen
met vrouwen.
+ Rockflow
Bob Cowan, 1968, US, 16mm, VO / ov, 9'
Un enregistrement sans détours de l’ouverture
d’une boutique pour laquelle a joué le
groupe de rock Chambers Brothers, dans l’Electric
Circus de New York, et qui finit par virer au
cauchemar psychédélique.
Een rechttoe-rechtaan registratie van de
opening van een modewinkel in New
York’s The Electric Circus, opgeluisterd door de
Chambers Brothers rock band, verandert halverwege
in een psychedelische nachtmerrie.
+ Tales of the Bronx
Mike Kuchar, 1969, US, 16mm, VO / ov, 15'
Un hommage à la fois sexy, tendre et vulgaire
au quartier natal de Mike, le Bronx, à New
York.
Een zowel sexy als zoet en vulgair eerbetoon
aan Mike’s thuishaven, de wijk The Bronx
in New York.
+ Mongreloid
George Kuchar, 1978, US, 16mm, VO / ov,
13'
Un hommage à Bocko, le chien de George,
qui a fait de nombreuses apparitions dans
les films des frères Kuchar. Sans aucun doute
le chien les plus connu du cinéma underground.
Een hommage aan George’s hond, Bocko,
die in zoveel van de Kuchars films
opdraafde, wat het beest zonder twijfel tot de
meest bekende hond in de underground cinema
maakte.
+ How to Chose a Wife
Coll., 1980, US, 16mm, VO / ov, 10'
partir du début des années 70, George
À Kuchar a enseigné au San Francisco Art
Institute (SAI). Tous les ans, il y réalisait un
film avec chacune de ses classes. Cette production
peut être décrite comme une méditation
libre sur les rituels de l’interaction sociale
tels qu’ils sont imposés par les images commerciales
et les dogmes religieux.
Sinds de vroege jaren ’70 gaf George
Kuchar les aan het San Francisco Art
Institute (SAI), waar hij ieder jaar met elke
klas een film inblikte. Deze film kan je
omschrijven als een losse meditatie over de
rituelen van sociale interactie die ons worden
opgelegd door commerciële beelden en religieuze
dogma’s.

6
09.03 > 22:00 [ 5€ / 3,5€ ]
Blood Feast
Herschell Gordon Lewis, 1963, US, 35mm,
VO / ov, 67'
La Floride et ses riches retraités à la peau tannée,
les chasseurs d’alligators et sa mentalité
bien sudiste ne pouvait rester en dehors de
l’aire de jeu du Camp. Herschell Gordon Lewis,
assurément l’un des rois du mauvais goût, propose
ici ce qui est considéré comme le premier
film gore. Mal joué, dirigé lâchement, bizarrement
équilibré, "Blood Feast" dépasse pourtant
le facile second degré pour devenir un objet
réellement captivant. Du pur film d’exploitation
où rien n’est épargné : du racisme ordinaire
avec un criminel fou égyptien (ce qui rappelle
"La Momie"), à la rombière agaçante et aux ados
idiots, libidineux et l’obligatoire scène de plage.
Tout est mis en place pour que le slasher puisse
exploser en tant que genre dix ans plus tard. De
l’americana poisseuse qui prendra tout son sens
dans "Two Thousands Maniacs !" tourné par Lewis
en 1964. Le camp et le trash ne se limitent pas
au film lui-même puisque le producteur faisait
distribuer des sac à vomi à l’entrée des salles
et allait même jusqu’à tenter de faire interdire le
film dans certaines villes pour attirer l’attention.
De Amerikaanse staat Florida met zijn rijke
zongebruinde bejaarden, alligators en
Zuiderse mentaliteit lijkt wel het gedroomde
decor voor een campfilm. Zo moet ook Herschell
Gordon Lewis gedacht hebben toen hij samen
met producent David Friedman de slinkende
belangstelling voor nudistenfilms wou counteren
met een ander nog niet aangeboord sensationeel
onderwerp : geen bloot, maar beelden
van geweld, verminking en dood. "Blood Feast"
over een Egyptenaar die een cateringbedrijf
runt en lichaamsonderdelen van mooie beach
babes verzamelt om er één of ander oud ritueel
mee uit te voeren, was meteen een schot in de
roos en een enorme hit in het drive-in circuit.
Met een rammelende plot die enkel als kapstok
diende voor het etaleren van afgehakte ledematen,
rondspuitend bloed en ingewanden,
vormde deze instant low budget exploitationklassieker
een sjabloon voor slasher en splatterfilms
van ruim een decennium later. H.G.
Lewis, de “godfather of gore”, kon zijn reclameafkomst
niet loochenen en was altijd te vinden
voor een gimmick : hij bracht de camp & trash
van het scherm naar het publiek en liet kotszakjes
ronddelen aan het begin van elke vertoning.
combi
7,5€ / 6€
Chaque week-end, Sardu, un gringalet répugnant,
met en scène un spectacle macabre
dans une obscure petite salle de théâtre newyorkaise.
Une pièce grand-guignolesque dans
laquelle il torture et achève des femmes nues.
Les spectateurs n’ont pas conscience qu’il ne
s’agit pas de fiction, mais d’un horrible massacre,
qu’ils applaudissent poliment. Derrière
les rideaux, les atrocités se poursuivent. Avec
son assistant – un nain sadique muni d’un fouet
– Sardu séquestre des femmes dans une cave.
Il les traite comme des chiens, leur lance de la
nourriture à travers les barreaux et en libère de
temps à autres pour s’en servir comme table.
Lors d’une représentation, Sardu s’éprend d’une
belle ballerine, assise dans le public. Il l’enlève
dans l’espoir de transformer cette beauté raffinée
en esclave sexuelle servile. La vilenie perverse
est à ce point grotesque qu’il est impossible de
la prendre au sérieux. Il s’agit malgré tout d’un
des films trash les plus décriés et controversés
des années 70.
09.03 > 24:00 [ 5€ / 3,5€ ]
Bloodsucking
Freaks
(aka The Incredible
Torture Show)
Joel M. Reed, 1976, US, 35mm, VO / ov, 91'
E
lk weekend voert de magere griezel Sardu
een macabere show op in een duister New
Yorks theaterzaaltje. Een Grand-Guignol show,
waarin hij naakte vrouwen foltert en vermoordt.
De toeschouwers beseffen niet dat het geen act
betreft, maar dat hij ze voor hun ogen op gruwelijke
wijze van kant maakt, waarna ze er beleefd
voor applaudisseren. Achter de coulissen spelen
zich meer beestachtigheden af. Samen met
zijn assistent - een sadistische dwerg met een
knallende zweep - houdt hij vrouwen gevangen
in een folterkelder. Hij behandelt ze als honden,
gooit ze eten toe tussen de tralies, haalt
soms eentje uit haar kooi om te gebruiken als
bijzettafeltje. Tijdens een show raakt Sardu
gefascineerd door een mooie balletdanseres in
het publiek. Hij ontvoert haar, vastbesloten om
van de verfijnde schoonheid een willoze seksslavin
te maken. De perverse smeerlapperij is
zo grotesk dat het onmogelijk serieus te nemen
valt, maar toch gaat het om een van de meest
beruchte en controversiële trashfilms uit de
jaren zeventig.
john waters
Le festival a le plaisir d’accueillir le réalisateur américain
John Waters (°1946). Il se met dès l’adolescence à
réaliser de petits films trash, bon marché, en super8,
avec un club d’amis baptisé The Dreamlanders. Il doit
sa percée à "Pink Flamingos", en 1972, un grand succès
dans le circuit drive-in et grindhouse, suivi des non
moins originaux "Female Trouble" (1974) et "Desperate
Living" (1977), qui assoient définitivement le statut de
John Waters, The Sultan of Sleaze, The Baron of Bad
Taste ou encore The Pope of Trash. Son œuvre témoigne
d’un irrespect malicieux, d’un penchant pour le grotesque
et d’un amour pour l’americana. À partir de
"Polyester" (1981), les films de John Waters passent
de l’underground au mainstream sans perdre leur
intégrité artistique. Le grand public découvre Waters
avec "Hairspray" (1988) et "Cry-Baby" (1990). Son dernier
film, "A Dirty Shame" (2004), est un retour aux
racines : la culture underground des obsédés sexuels
des banlieues de Baltimore dans les années 70.
Centrale gast van deze editie is Amerikaans filmmaker
John Waters (°1946). Als tiener begon hij met een vriendenclub,
de zogenaamde Dreamlanders, goedkope
trashfilmpjes te maken op 8mm. Zijn doorbraak kwam
er met "Pink Flamingos" in 1972, een hit in het drive-in
en grindhousecircuit, gevolgd door de al even uitzinnige
"Female Trouble" (1974) en "Desperate Living"
(1977). Hiermee vestigde hij definitief zijn reputatie als
"The Sultan of Sleaze", "The Baron of Bad Taste" of nog
"The Pope of Trash". Zijn werk getuigt van een schalks
gebrek aan eerbied waarbij niets heilig of taboe is,
een appreciatie van het groteske en een liefde voor
Americana. Vanaf "Polyester" (1981) maken zijn films
de overgang van de underground naar de mainstream
zonder daarbij hun artistieke integriteit en punch te
verliezen. Bij het grote publiek wordt hij bekend met
zijn film "Hairspray" uit 1988 en "Cry-Baby" uit 1990.
Zijn voorlopig laatste film, "A Dirty Shame" uit 2004
is een terugkeer naar zijn roots : het voorstedelijke
Baltimore van de jaren ’70.
> John Waters nous fera l’honneur de présenter cette double
séance au Nova / John Waters zal aanwezig zijn bij deze double bill
in Cinema Nova.
> La rencontre qui se déroulera entre les deux films sera modérée
par Jack Stevenson / Tussen beide vertoningen is er een Q&A
met het publiek voorzien die gemodereerd zal worden door Jack
Stevenson.
10.03 > 20:00 [ 7,5€ / 6€ ]
Pink Flamingos
John Waters, 1972, US, 35mm, vo / OV, 93'
Pour son premier long métrage en couleur,
John Waters réunit tous les ingrédients
pouvant choquer l’Amérique bien pensante. Si
le plat est le mauvais goût et l’objectif la nausée
qui précède le rire, c’est plutôt réussi. Le
couple campé par Mink Stole et David Lochary
kidnappe et séquestre des jeunes filles qu’il insémine
de force avec le sperme de leur chauffeur
homosexuel. Les bébés sont ensuite revendus
à des couples de lesbiennes. Être immondes
est la source de leur jouissance mais quand la
presse à sensation décrète Divine "the filthiest
people alive", la jalousie les mène au bout de
leur médiocrité. Et Divine de démontrer superbement
sa supériorité en la matière (fécale en
l’occurrence). "Pink Flamingos" est le premier
succès public de John Waters mais aussi le film
qui façonnera le personnage de Divine et révélera
le talent de son interprète Glen Milstead. Vu par
John Waters : "Pink Flamingos was an antihippie
movie made for hippies who would be punks in
two years. It’s a pothead movie. I wrote it on pot".
V
oor zijn eerste langspeelfilm in kleur, bracht
Waters alle ingrediënten bij elkaar om de
Amerikaanse goegemeente te shockeren. En
daarin is de film grandioos geslaagd, want met
schaamteloze bad taste laat hij de misselijkheid
aan de lach voorafgaan. Het perverse koppel
Connie (Mink Stole) en Raymond (David Lochary)
ontvoert jonge meisjes en bevrucht ze onder
dwang met het zaad van hun homoseksuele
chauffeur. De baby’s verkopen ze achteraf aan
lesbische koppels. Hun duivelse immoraliteit is
de bron van hun geluk, maar als Divine door de
sensatiepers wordt uitgeroepen tot "the filthiest
person alive", drijft jaloezie hen tot het uiterste.
Waarop Divine hen een ’poepje laat ruiken’ en
op legendarische wijze haar superioriteit bewijst
als ’de smerigste mens ter wereld’. John Waters
visie op de film : "Pink Flamingos was an antihippie
movie made for hippies who would be punks
in two years. It’s a pothead movie. I wrote it on pot".
Attention : accès uniquement pour l’ensemble de la soirée (ouverture à 19h)
Opgelet : toegang enkel mogelijk voor de hele avond (opening om 19u)
+
Desperate Living
John Waters, 1977, US, 35mm, VO / ov, 90'
D
" esperate Living" pourrait être un conte. Alice
s’appellerait Peggy Gravel et comme Alice,
chercherait à s’évader. Au fond des poches,
mieux que des champignons, une névrose explosive
et hystérique. Son lapin noir, une plantureuse
Grizelda interprétée par Jean Hill. Le tunnel, le
meurtre du mari de Peggy, à moins que ce ne
soit un représentant du désordre, fétichiste et
accommodant, les mènerait au pays de Mortville
où se cultivent en pagaille des répliques telles que
"Please don’t sit on me", "I’m so hungry I can eat
a cancer" ou "Mrs. Gravel, I’d like to examine your
underpants !" Mortville est un royaume de dépravés
gouverné par une reine de cœur contrite de
cruauté (une Edith Massey dans un sommet de
noirceur) dont le seul divertissement est l’humiliation
de ses sujets. Ne cherchez pas le chapelier.
Pas assez toqué pour Waters. En lieu et place, une
ancienne catcheuse lesbienne, Mole McHenry
dont le rêve est de gagner à la loterie pour s’offrir
l’implant de ses rêves. Disney peut aller se
déshabiller.
Als "Desperate Living" een sprookje was, dan
heette Alice Peggy Gravel en probeerde ze
net als Alice te vluchten naar een andere wereld.
Het witte konijn van dienst zou Grizelda zijn, haar
moddervette zwarte huismeid, die haar onder de
hoede neemt nadat ze samen Peggy’s echtgenoot
vermoordden. De tunnel leidt via een perverse
politieagent naar Mortville, waar ze met z’n
tweeën onderduiken. Deze koninklijke sloppenwijk
vol sociale outcasts wordt geregeerd door de
machtsgeile koningin Carlotta (een heerlijk snauwende
Edith Massey) en haar legertje toyboys.
Haar onderdanen vernederen is haar grootste
bron van ontspanning. Zoek niet naar The Hatter,
die is niet ’Mad’ genoeg voor Waters. In de plaats
daarvan laat hij een lesbische worstelaarster
opdraven, Mole McHenry, die liefst van al een sex
change wil. Het resultaat is een fantastische, hysterische
en explosieve trip, beter dan paddo’s.

7
combi
7,5€ / 6€
matinee !
17.03 > 14:00 [ 5€ / 3,5€ ]
15.03 > 22:00 [ 5€ / 3,5€ ]
Flash Gordon
Mike Hodges, 1980, GB-US, 35mm,
vo st fr & nl / ov fr & nl ond, 111'
Il est fascinant de voir à quel point les discussions
sont passionnées lorsqu’on aborde les
points communs, les différences voir les définitions
du camp et du kitsch. Et Dieu sait si cette
version culte de "Flash Gordon" ne vient pas
éclaircir le débat. Ça serait pourtant le rôle de ce
héros que les Français nomment Guy l’Éclair !
Le film est de toutes façons né sous le signe de
l’embrouille et de l’emprunt : créé en comics par
Alex Raymond, il avait pour mission première de
contrer Buck Rogers. Puis il apparut en serial
sous les traits de Buster Crabbe (le premier
Tarzan/nageur olympique…) et émerveillait alors
le jeune George Lucas. Ne pouvant acquérir les
droits détenus par Alain Resnais (!) il développa
"Star Wars", reprenant les effets du résumé de
l’histoire qui défile au début de l’épisode. Vous
suivez ? Bon. Suite aux succès de la Lucasserie,
l’inéna(na)rrable Dino de Laurentiis produit cette
adaptation tandis que Gil Gerard cabotine sous
les traits de Buck Rogers à la télévision. Ici nous
retrouvons Flash Gordon, entouré de Max von
Sydow loin de Bergman, Timothy Dalton loin de
James Bond, Ornella Muti loin d’être habillée.
Ce beau monde sautille dans tous les sens sur
la musique du groupe le plus pompier et camp
imaginable : Queen. L’occasion de voir le film en
pellicule alors qu’il est à nouveau au sommet
de la hype depuis sa réhabilitation dans "Ted".
D
e Britse regisseur Mike Hodges vestigde
zijn reputatie met de misdaadthriller "Get
Carter" uit 1971, maar gooit die negen jaar later
te grabbel wanneer hij stripheld Flash Gordon op
pellicule vastlegt in één van de meest stupide en
’campy’ science fiction films ooit. De Amerikaanse
football-ster Flash neemt het als een blonde god
met strakke billen en in oranje spandex shirt
op tegen slechterik Ming the Merciless, de despotische
heerser van de planeet Mongo. Nadat
George Lucas tevergeefs had geprobeerd de
Flash Gordon franchise te verwerven (en zich
dan maar in een ander ruimteavontuur stortte),
zette de megalomane Italiaanse producent Dino
de Laurentiis (de "King Kong" versie uit 1976,
"Conan the Barbarian", "Dune") zijn tanden in het
project met maar één ambitie : een spectaculaire
space opera die alle andere zou doen verbleken.
Het werd een spectaculaire flop. Acteurs als Max
von Sydow, Timothy Dalton, Ornella Muti en een
zekere Sam Jones in zijn eerste en laatste filmrol
als Flash, lopen verloren in een rommelige plot,
met exuberante kostuums en decors geschilderd
in schreeuwlelijke psychedelische kleuren. Maar
toch, de film baadt in een unieke jaren ’30 comics
sfeer, de compleet dwaze dialogen (“Flash, Flash !
I love you, but we have only 14 hours to save the
Earth !”) werken aanstekelijk en de pompende
soundtrack van Queen is heerlijk bombastisch.
Dit alles maakt "Flash Gordon" dertig jaar later
tot een brok schitterende superkitsch die onder
meer dankzij de rehabilitatie in de filmhit "Ted"
van vorig jaar, kan uitgroeien tot een hype. DUM
DUM DUM …. FLASH ! AH-AAAAAAAAHHH!
15.03 > 24:00 [ 5€ / 3,5€ ]
Queen of Outer
Space
Edward Berns, 1958, US, 16mm, vo / OV, 80'
Un petit groupe d’astronautes se retrouve sur
Venus, peuplée de femmes en minijupes,
avec à leur tête une cheftaine misandre car défigurée.
Une menace nucléaire, des héros à la
mâchoire carrée, bref, on est bien dans l’Amérique
des années cinquante ! Et même si le scénario
rappelle "Cat-Women of the Moon" (avec ici
aussi une araignée géante !), le Technicolor et le
Cinemacope nous prouvent qu’il s’agit bien de
camp luxueux : Zsa Zsa Gabor assure le show
et on réutilise sans vergogne les costumes de
"Forbidden Planet" et autres décors de productions
contemporaines. Un film de minuit vintage
et fun où l’artificialité dispute aux clichés l’incroyable
possibilité de son existence même. Peut
être l’un des films ultimes pour convaincre une
ingénue à un premier rendez-vous puisque que
cette vérité éternelle sort de la bouche d’un personnage
: "Women can’t be happy without men".
Une occasion unique de se convaincre que le message
des nanars n’est pas toujours subversif…
Een troep mannelijke astronauten landt op
Venus en treft er een planeet aan, begroeid
met fuchsia’s en bevolkt door enkel vrouwen in
mini-jurken, op hoge hakken en met vervaarlijke
laserpistolen. Onder hen de Paris Hilton
van de jaren ’50: Zsa Zsa Gabor, een in Hongarije
geboren Amerikaanse actrice die meer bekend
is omwille van haar negen huwelijken dan
haar acteerprestaties. De flashy kleuren en het
Cinemascoop formaat moeten verhullen dat de
film voor geen geld werd gedraaid : de bordkartonnen
decors en futuristische fifties kostuums
werden gerecycleerd uit andere sci-fi
vehikels waaronder "Forbidden Planet", terwijl
het verhaal zelf gekopieerd wordt van "Abbott
and Costello Go To Mars". De dunne lijn tussen
intentionele en onbedoelde humor wordt voortdurend
overschreden terwijl stoere helden met
granieten kaaksbenen seksistische praat uitkramen,
genre "Women can’t be happy without
men.", of nog "Perhaps this is a civilization that
exists without sex. You call that civilization ?"
Lekker idioot middernachtvertier, dit is pure
camp !
Entamez un voyage nostalgique dans le
temps lors d’une projection "Matinée"
pour tous les âges, un dimanche aprèsmidi
présenté sous la forme d’une
séance classique : Vous y aurez droit à
de véritables ouvreuses, à de l’animation,
des tours de passe-passe et des
chocolats glacés ! Au programme : des
bandes-annonces et un film vintage des
années ’50 en CinemaScope et DeLuxe
color !
Een nostalgische reis terug in de tijd
met deze zondagnamiddag gepresenteerd
als een klassieke "Matinee"
show voor jong en oud. Met echte
’ouvreuses’, randanimatie, gimmicks
en frisco’s. Voorfilmpjes, trailers en
een vintage jaren ’50 film in glorieuze
CinemaScope en DeLuxe color !
• En collaboration avec / In samenwerking met
La Rétine de Plateau
17.03 > 22:00 [ 5€ / 3,5€ ]
Glen or Glenda
Ed Wood, 1953, US, 35mm, OV / vo, 68'
Il serait vain d’essayer de résumer le film en
quelques lignes. Et d’ailleurs, venir voir un film
d’Ed Wood ne se décide pas à la lecture du synopsis.
Quoique… Dans "Glen or Glenda", il tente
didactiquement mais aussi métaphoriquement
et surtout maladroitement de nous donner à voir
ce que sont les travestis. Il interprète lui-même
ce jeune homme qui aime à s’habiller en femme
sans l’assumer totalement. Fan de Bela Lugosi, il
réussit à le convaincre de jouer dans le film en lui
donnant un rôle de savant fou/moraliste gothique
et européen. Lugosi n’est plus au top de sa forme
mais bien à celui de sa toxicomanie ce qui ne
l’empêche pas d’interpréter, à sa façon, les bien
étranges répliques concoctées par le plus célèbre
des mauvais réalisateurs. Les fameux "Pull the
Strings !" et les "Beware !" devenant "bevair" avec
l’accent hongrois font partie des cuirs les plus
célèbres du cinéma américain. Des stocks shots
impromptus, des raccords improbables, une narration
difficile à suivre, des surimpressions douteuses,
du camp et du kitsch assurément mais
surtout de l’audace !
The Girl Can’t
Help It
Frank Tashlin, 1956, US, 35mm,
vo st fr & nl / ov fr & nl ond, 99'
Un imprésario porté sur la bouteille (Tom
Ewell) doit transformer en six semaines la
petite amie blonde, idiote et empotée d’un gangster
(Jayne Mansfield) en vedette. Cette comédie
musicale hollywoodienne rock’n’roll est une
satire camp amusante de l’industrie musicale,
qui nous plonge dans la culture populaire rose
fluo des années cinquante et qui regorge de
caricatures looney tunesques et d’apparitions
pétillantes de Fats Domino, The Platters, Gene
Vincent, Eddie Cochran, Little Richard, etc.
Een aan alcohol verslingerde public relationsman
(Tom Ewell) moet in 6 weken van een
ongetalenteerd, dom en blond gangsterliefje (de
rondborstige Jayne Mansfield) een ster maken.
Deze Hollywood rock ‘n’ roll musical is zowel een
amusante camp satire op de muziekindustrie als
een heerlijke duik in de fluo roze populaire cultuur
van de jaren vijftig, vol Looney Tunes-achtige
karikaturen en spetterende optredens van o.a.
Fats Domino, The Platters, Gene Vincent, Eddie
Cochran en Little Richard.
Het debuut van de onnavolgbare Edward
Wood Jr. ("Plan 9 From Outer Space") is
meteen zijn meest bizarre film, een monument
van gedementeerde persoonlijke expressie. Ed
Wood’s onvermogen om verschillende stukjes
beeldmateriaal, found footage en krakkemikkige
opnames in een rationele en logische film te
smeden, resulteert in een verbijsterende en surrealistische
Z-klassieker met een voor de vroege
jaren ’50 hoogst ongewoon onderwerp : travestie
en geslachtsverandering. Wood regisseert zichzelf
in de rol van een travestiet met een voorliefde
voor angora truitjes. Glen, een op het eerste zicht
doorsnee Amerikaanse man, worstelt met het
feit of hij zijn echtgenote (rol van Dolores Fuller,
Wood’s partner in het echte leven) op de hoogte
moet brengen van zijn verborgen neigingen en
of hij aldus zijn vrouwelijke alter ego Glenda aan
de buitenwereld openbaart. Wood vermengt dit
verhaal met nog een andere smeuïge vertelling
over een ongelukkige man die een operatieve
geslachtsverandering ondergaat met een onverwachte
uitkomst. Ondertussen zit Bela Lugosi als
’de wetenschapper’ in een stoel en met een zwaar
Hongaars accent onheilspellende waarschuwingen
("Beware") en bevelen ("Pull the string !") te
declareren die geen enkele relatie hebben tot
de rest van de film. U moet het zien om het te
geloven !

8
100 Years Nikkatsu
The Rebel, the gangster and the geisha
Nikkatsu a beau être le plus ancien des cinq grands studios de cinéma japonais, ses productions dégagent
toujours une aura novatrice et vigoureuse. Dans les années 60, le studio s’est posé en précurseur de
la Nouvelle vague japonaise. Alors que les réalisateurs de l’époque puisaient leur inspiration dans le
cinéma occidental pour produire des films énergiques marqués par un anarchisme jovial, un rebelle
visionnaire comme Seijun Suzuki mettait en scène des fusillades brutales entre yakuza, en ayant
recours à des couleurs délirantes ou une monochromie rigide. La baisse des entrées à laquelle
ont été confrontés les studios de cinéma du monde entier au début des années 70 ont fait
prendre au studio Nikkatsu un virage à 180°. Il ne produira plus que des films érotiques, sous
l’appellation "roman porno". Une nouvelle vague de réalisateurs
s’est empressée de saisir cette occasion pour se
livrer, dans ce cadre, à des expérimentations au niveau
de la forme et du style. Pour célébrer le centième anniversaire
de la Nikkatsu, Offscreen a sélectionné les
films les plus singuliers de son riche catalogue.
Jasper Sharp est le co-fondateur d’un site Internet de
référence en matière de cinéma japonais : Midnight
Eye. Il est également l’auteur de Behind the Pink
Curtain, un ouvrage impressionnant consacré aux
films érotiques japonais, ainsi que de The Historical
Dictionary of Japanese Film, le livre par excellence sur
l’histoire cinématographique japonaise. Il nous fera le
plaisir d’être présent pour introduire une partie de ces
séances.
Nikkatsu mag dan de oudste zijn van de vijf
grote Japanse filmstudio’s - de filmproducties
proeven nog steeds naar vernieuwing
en jeugdige pit. In de jaren zestig stond de studio
aan het voorfront van de Japanse New Wave. Regisseurs vonden inspiratie bij westerse cinema voor energieke films vol
levenslustig anarchisme, terwijl een visionaire rebel als Seijun Suzuki vuurgevechten tussen brutale yakuza in theatrale werelden
plaatste, met uitzinnige kleuren of in strak zwart-wit. De tanende bezoekersaantallen waarmee filmstudio’s wereldwijd werden
geconfronteerd in de vroege jaren zeventig, zorgden bij Nikkatsu voor een drastische ommezwaai. Men besloot nog uitsluitend
erotische films te produceren en noemde ze ’roman porno’. Een nieuwe lichting aan regisseurs nam gretig de kans om binnen
dat kader te experimenteren met vorm en stijl. Om Nikkatsu’s honderdste verjaardag de nodige luister te geven, plukt Offscreen
de meest bijzondere films uit de rijke catalogus.
Filmcurator Jasper Sharp is medeoprichter van de toonaangevende filmwebsite Midnight Eye. Met Behind the Pink
Curtain schreef hij een indrukwekkend naslagwerk over de Japanse erotische film. Zijn The Historical Dictionary of
Japanese Film is het definitieve boek over de Japanse filmgeschiedenis. Hij voorziet enkele Nikkatsu films van een
inleiding.
16.03 > 20:00 [ 5€ / 3,5€ ]
Branded to Kill
(Koroshi no rakuin)
Seijun Suzuki, 1967, JP, 35mm, vo st ang / ov eng ond, 91'
Jo Shishido est Goro Hanada, un tueur à gages chevronné
avec une passion pour le riz bouillant. Après avoir raté son
dernier job, commandité par l’énigmatique Misako, le bourreau
devient lui-même la cible de ses collègues. La descente
dans la folie d’Hanada constitue l’intrigue de cette histoire disjonctée,
une incursion qui coûtera à Seijun Suzuki son poste
chez Nikkatsu. Le studio, s’attendant au typique film yakuza,
a été pris de court par la moquerie flagrante des conventions
du genre, arrêtant effectivement la distribution du film.
Néanmoins, "La marque du tueur" est reconnu comme un des
piliers de la Nouvelle vague japonaise, inspirant par la suite
des réalisateurs tels que Jim Jarmusch et Quentin Tarantino.
Goro Hanada is een huurmoordenaar met een bizarre voorliefde
voor de geur van gekookte rijst. Zijn laatste job, in
opdracht van de enigmatische Misako, liep echter verkeerd. Hij
is nu zelf doelwit geworden, bedrogen door zowel zijn partners
als zijn mondaine echtgenote. Hanada’s afdaling in de waanzin
wordt een ongrijpbare tocht in psychoseksuele dromerij.
De delicate balans op de rand van het surrealisme maakt er
een ondoorgrondelijke maar mateloos fascinerende gangster
noir van. De studiobazen dachten er anders over : ’onbegrijpelijk!’,
was hun verdict, en Suzuki werd op straat gezet. Achteraf
groeide "Branded to Kill" uit tot een van de grote Japanse klassiekers,
die mensen als Jim Jarmusch en Quentin Tarantino
wist te inspireren.
combi
7,5€ / 6€
16.03 > 22:00 [ 5€ / 3,5€ ]
Youth of the Beast
(YajÛ no seishun)
Seijun Suzuki, 1963, JP, 35mm, vo st ang / ov eng ond, 92'
Le trentième film de Suzuki aura été celui de sa consécration.
C’est dans ce film qu’il a pu déployer toute la flamboyance
de son style. Un ex-flic au chômage déboule comme une furie
dans le quartier général d’une bande de yakusa, balance les
beignes à la volée et pointe son flingue sur le chef de gang, pour
lui demander du travail. Impressionné par tant d’audace, celuici
lui propose d’aller éliminer le chef d’une bande rivale. S’ensuit
une descente brutale dans des bas-fonds remplis de gangsters,
de dealers et de maquereaux, où Suzuki offre un véritable festin
visuel tout en couleurs chatoyantes. Un remake du film, réalisé
par John Woo, est prévu pour 2014, ne ratez donc pas cette
chance de voir l’original !
Suzuki’s dertigste film betekende zijn doorbraak, want voor
het eerst zou hij zijn flamboyante stijl volledig ontplooien.
Als een bom die op ontploffen staat, rolt een werkloze ex-flik
het hoofdkwartier binnen van een yakuzabende, mept iedereen
in mekaar en richt zijn pistool op de bendeleider, om hem dan
een job te vragen. Die is onder de indruk, want hij krijgt meteen
de opdracht om de concurrentie een kopje kleiner te maken.
Wat volgt is een afdaling in een brutale Japanse onderwereld vol
gangsters, drugdealers en pooiers, waarbij alles explodeert tot
een visueel feest vol hallucinante kleurenpracht. In 2014 staat er
een remake op til van John Woo, dus grijp je kans om eerst het
origineel te zien !

9
combi
10€ / 7,5€
Shinjuku Red Lights' Triple Bill > Présenté par / Ingeleid door Jasper Sharp
22.03 > 20:00 [ 5€ / 3,5€ ]
Gate of Flesh
(Nikutai no mon)
Seijun Suzuki, 1964, JP, 35mm,
vo st ang / ov eng ond, 90'
Dans un Tokyo d’après-guerre, les truands se livrent à des
conflits territoriaux acharnés. Maya, une jeune fille famélique
et abandonnée, s’intègre dans une bande de prostituées
émancipées qui sont unies par un principe inéluctable : ne jamais
coucher avec quelqu’un gratuitement, sous peine d’humiliation,
torture et expulsion. Shintaro Ibuki, un ex-soldat défiant joué
par le mythique Joe Shishido, infiltre la demeure des femmes et
devient aussitôt une source de tension entre elles ainsi qu’une
présence perturbante pour Maya, pour qui Shin incarne un bonheur
longtemps perdu… Un superbe exemple des débuts du
pinku, "La barrière de chair" met en scène une sensualité crue
exaltée par la cinématographie hallucinante de Suzuki.
In een naoorlogs Tokyo zijn gangsters verwikkeld in een keiharde
territoriale strijd. De uitgehongerde Maya maakt deel
uit van een groepje prostituees. Ze verenigen zich onder één
gulden regel : nooit met iemand slapen zonder ervoor betaald
te worden, want de andere groepsleden zullen je vernederen,
martelen en verstoten. De komst van Shintaro Ibuki, een
hardvochtige ex-soldaat gespeeld door de legendarische Jo
Shishido, leidt tot spanningen in de kliek. Vooral voor Maya blijkt
hij een bron van onrust. Zij ziet in hem een pijnlijke herinnering
aan vroegere, gelukkigere tijden… Als voortreffelijk voorbeeld
van vroege pinku, geeft "Gate of Flesh" blijk van een rauwe
sensualiteit, versterkt door de hallucinante cinematografie van
Suzuki.
22.03 > 22:00 [ 5€ / 3,5€ ]
Secret Chronicle :
She Beast Market
(Maruhi: shikijÔ mesu ichiba)
Noboru Tanaka, 1974, JP, 35mm,
vo st ang & fr / ov eng & fr ond, 83'
Dans les quartiers glauques d’un Osaka écrasé par un soleil
de plomb, Tome, tout comme sa mère, est une prostituée
désinvolte qui passe de client en client sans état d’âme. Rien ne
semble l’atteindre : ni ses disputes constantes avec sa mère qui
l’accuse de lui voler des clients, ni l’appétit sexuel de son frère
attardé mental, qu’elle satisfait d’ailleurs avec indifférence. Tant
qu’elle n’a rien à perdre, elle se sent libre. Mais elle se rend
bien compte que tout cela risque de changer un jour. Un chefd’œuvre
avant-gardiste du maître du "roman porno" Noboru
Tanaka ("Watcher in the Attic"). La moiteur de l’été et la rudesse
du monde dans lequel évolue Tome sont rendus dans une photo
noir et blanc impressionnante. Un film à découvrir absolument
sur grand écran !
De stad kreunt onder de zomerse zon. Tome is prostituee in
de rosse buurt, net als haar moeder. Onbekommerd fladdert
ze van de ene klant naar de andere. Niets kan haar raken :
niet de ruzies met haar moeder waarvan ze veel vaste klanten
inpikte, niet de seksuele driften van haar mentaal gehandicapte
broer waar ze onverschillig aan toegeeft. Zolang ze niets te verliezen
heeft, is ze vrij. Maar toch beseft ze dat dit ooit zal veranderen.
Een erotisch avant-garde meesterwerk van ’roman
porno’ expert Noboru Tanaka ("Watcher in the Attic"). De zwoelheid
van een plakkerige zomer en de rauwheid van Tome’s
leefwereld worden in een indrukwekkende zwart-wit fotografie
gevat. Absoluut te ontdekken op groot scherm !
22.03 > 24:00 [ 5€ / 3,5€ ]
World of Geisha
(Yojûhan fusuma no
urahari)
Tatsumi Kumashiro, 1973, JP, 35mm,
vo st ang / ov eng ond, 72'
La chronique d’une maison de Geishas à l’aube de l’intervention
japonaise en Sibérie en 1917. La maîtresse d’un
bordel veille d’une main de fer à l’éducation de ses filles.
Celles-ci doivent par exemple être capables de faire le ménage
en tenant un œuf entre les fesses. L’une des premières règles
de la maison est de ne jamais tomber amoureuse d’un client.
Mais dès sa première passe, la jeune Sodeko tombe éperdument
amoureuse… Un grand classique du genre "roman
porno", mélangeant les scènes de sexe torride et le drame
poignant. Grand admirateur du film, François Truffaut voyait
des accents renoiriens dans cet "éloge de la beauté féminine et
critique de la bêtise masculine".
E
en blik op de verborgen wereld van de geisha’s. In een
Japans bordeel kijkt mama-san toe hoe nieuwe geisha’s
worden opgeleid. Ze moeten de vloer schrobben en ondertussen
een ei geklemd houden tussen de billen. Vooral soldaten
bezoeken het huis. Het is 1918 en Japan strijdt in Siberië tegen
de bolsjewieken. De eerste regel in het bordeel : word nooit
verliefd op een klant. Maar al bij haar eerste klant raakt de
jonge Sodeko hopeloos verliefd… Een grote klassieker in het
’roman porno’ genre, die stomende seks aan integer drama
koppelt. François Truffaut meende indertijd Jean Renoir te herkennen
in de film en zijn ’lof voor de vrouwelijke schoonheid en
bespotting van mannelijke domheid.’
23.03 > 18:00 [ 5€ / 3,5€ ]
The Warped Ones
(Kyonetsu no kisetsu)
Koreyoshi Kurahara, 1960, JP, hd video,
vo st ang / ov eng ond, 75'
Akira gagne sa vie en chapardant les portefeuilles des clients
de sa fiancée prostituée. Jusqu’au jour où il se fait repérer
par un journaliste qui le fait immédiatement envoyer en prison.
À sa sortie, Akira est ivre de vengeance - pas seulement envers
le journaliste mais envers la société toute entière. Le seul
endroit où sa furie trouve un tant soit peu de répit est une boîte
de jazz, décorée des posters de Dizzy Gillespie et de Thelonious
Monk. Koreyoshi Kurahara offre ici la réponse japonaise au "À
bout de souffle" de Godard, et réalise un classique de la Nouvelle
vague japonaise : amoral, anarchique et nihiliste.
Nadat zijn vriendin als hoertje een klant naar een hotelkamer
lokt, pikt Akira de portefeuille van de man. De jonge
crimineel wordt echter betrapt door een journalist en vliegt de
jeugdgevangenis in. Eindelijk vrij, is hij uit op wraak. Niet enkel
de journalist moet het ontgelden – de nihilistische rebel heeft
lak aan alles. Als een dolle gaat hij te keer : schoppend, bijtend,
woest op een maatschappij die hij veracht. Liefde voelt hij
enkel voor bebop muziek. Een doorrookte jazzkroeg is de enige
plek waar hij tot rust komt, omringd door posters van Dizzy
Gillespie en Thelonious Monk. Regisseur Kurahara’s antwoord
op Godard’s "À Bout de Souffle", is een Japanse New Waveklassieker
die blaakt van de wilde, ongetemde energie.
> Présenté par / Ingeleid door Jasper Sharp
23.03 > 20:00 [ 5€ / 3,5€ ]
A Colt Is My Passport
(Koruto wa ore no pasupÔto)
Takashi Nomura, 1967, JP, 35mm,
vo st ang / ov eng ond, 84'
Tueur à gages professionnel, Jo Shishido est engagé par un
clan de yakuza pour descendre le chef d’une bande rivale, ce
dont il s’acquitte avec une froide efficacité. Mais il déclenchera
du même coup une implacable chaîne d’événements lorsque
son commanditaire le jettera en pâture à la famille de la victime
assoiffée de vengeance. Traqué de toutes parts, il fera tout pour
sauver sa peau. L’un des meilleurs films de yakuza des années
soixante, "A Colt Is My Passport" est un polar stylé au noir et
blanc somptueux et à la bande-son inspirée par le westernspaghetti.
Une œuvre immanquable qui mélange les genres à
la perfection.
Jo Shishido werkt als contractmoordenaar. Een lokale yakuza
clan doet op hem beroep om de baas van een rivaliserende
familie neer te kogelen. Met koele efficiëntie klaart hij de klus
maar dan is het hek van de dam, want de opdrachtgever geeft
zijn identiteit prijs aan de woedende familie van het slachtoffer.
Opgejaagd als een wild dier, zit hij gevangen tussen de twee
partijen, waarbij alles naar een fenomenale finale leidt. Een van
de sterkste yakuzafilms uit de jaren zestig - bijzonder stijlvol
met bloedmooie zwart-wit fotografie en een soundtrack geïnspireerd
door de Italiaanse spaghettiwesterns. Een absolute must
voor elke liefhebber van genreoverstijgende kruisbestuiving.
> Présenté par / Ingeleid door Jasper Sharp
24.03 > 18:00 [ 5€ / 3,5€ ]
Retaliation
(Shima wa moratta)
Yasuharu Hasebe, 1968, JP, 35mm,
vo st ang / ov eng ond, 95'
Après huit années passées derrière les barreaux, Sumukawa
tente de renouer avec son ancienne famille de yakuza. Il
retrouve le chef de bande en train d’agoniser sur son lit de mort
et le reste du clan se délite sous les assauts d’un gang rival
cherchant à s’approprier leur territoire. Bien décidé à reprendre
les rênes, Sumukawa se lance dans une ultime lutte de pouvoir.
Cette chronique d’une impitoyable lutte des clans traitée sur
le ton voyeuriste réserve un second rôle de choix à la superbe
Meiko Kaji (la célèbre "Femme scorpion"). L’occasion unique de
voir ce film rare, aux mouvements de caméra énergiques, aux
brusques explosions de violence et au cynisme bien trempé,
précurseur de l’œuvre d’un Kinji Fukasaku dans les années 70.
Na acht jaar gevangenis zoekt Sumukawa zijn vroegere
yakuzafamilie op. Het oude familiehoofd blijkt uitgeblust
op zijn ziekbed te liggen. De verzwakte clan is uit mekaar gevallen
en een andere bende zag haar kans schoon om het territorium
in te pikken. De ambitieuze Sumukawa laat niet over zich
heen gaan en hij gooit zich fervent in een ultieme machtsstrijd.
Een bijrol voor de mooie Meiko Kaji ("Female Convict Scorpion")
in deze voyeuristische blik op de bikkelharde confrontatie tussen
yakuzafamilies. Een unieke vertoning van een zeldzame
film vol energiek camerawerk, plotse opstoten van geweld en
met een diep-cynisch wereldbeeld, waarmee hij een voorloper
lijkt te zijn van het jaren zeventig werk van Kinji Fukasaku.

10
José Ramón Larraz
José Ramón Larraz (°1928, Barcelone) est une figure particulièrement atypique du cinéma
espagnol. Homme d’images, il développe au cours des années 50 et 60, d’abord en Espagne
puis en France et en Belgique, une prolifique carrière à la fois comme dessinateur de bandes dessinées
et comme photographe. Mais Larraz vise avant tout le cinéma. Une rencontre déterminante
- celle de Josef von Sternberg à la Cinémathèque Royale de Bruxelles - l’encourage à concrétiser
ses objectifs. Larraz met en chantier son premier film, et, anglophile convaincu, s’installe en
Angleterre. C’est au cours de sa "période anglaise" qu’il va peaufiner son approche particulière du
cinéma d’angoisse : sous l’influence d’auteurs comme Thomas Owen et Henry James, un cinéma
"sensitif" - ou sensuel - paradoxalement plus proche de certains gialli que des productions horrifiques
de la Hammer. Si la démarche de Larraz est originale, son œuvre, à la fois internationale
et confidentielle, a longtemps été marginalisée. Le présent hommage tente d’éclairer le parcours
de ce réalisateur franc-tireur, en sa présence.
José Ramón Larraz (°1928, Barcelona) is een bijzonder ongewoon figuur van de Spaanse cinema.
In de jaren ’50 en ’60 werkte hij als fotograaf en striptekenaar, eerst in Spanje, later ook in
Frankrijk en Brussel. Maar zijn echte passie was cinema. Vastbesloten om regisseur te worden na
een toevallige ontmoeting met Joseph Von Sternberg in het Brusselse filmarchief, trok anglofiel
Larraz naar Engeland en maakte er zijn eerste films. Beïnvloed door schrijvers als Thomas Owen
en Henry James, verfijnde hij zijn herkenbare, persoonlijke stijl. Een ’gevoelige’, sensuele aanpak
van het thrillergenre, die paradoxaal genoeg dichter aanleunt bij de Italiaanse giallo dan de Britse
horrorfilms van Hammer. Larraz’ benadering was origineel, en misschien werd zijn werk daardoor
lange tijd onderschat. Met deze hommage wil Offscreen de non-conformistische filmmaker
in de schijnwerper plaatsen die zelf aanwezig zal zijn bij alle filmvoorstellingen.
Expos et autres événements / expo en andere evenementen
> voir / zie www.offscreen.be
14.03 > 22:00 [ 5€ / 3,5€ ]
Vampyres
José Ramón Larraz, 1974, GB, 35mm,
vo st fr & nl/ ov NL & fr ond, 87'
Le film le plus connu de José Larraz. Très sanglant, plus
explicite dans le gore et avec un fort contenu érotique, ce
qui en fait un favori des aficionados du cinéma d’horreur. Un
couple de vampires lesbiennes (Anulka et Marianne Morris,
mémorables), vivant dans un manoir isolé dans la campagne,
accueille des personnes égarées… Les futures victimes,
hommes et femmes, sont fascinés par l’apparente liberté
sexuelle de leurs hôtes, sans savoir qu’elles ne désirent
qu’une chose : assouvir leur insatiable soif de sang frais. Cette
parabole sur le désir, sa beauté, sa bestialité, a subi les foudres
de la censure britannique de l’époque. Les censeurs n’ont pas
vu que la véritable provocation de Larraz était de concevoir,
dans son style unique, un film de vampires débarrassé de ses
racines chrétiennes profondes, de toute tentative moralisatrice,
plongeant dans les excès du cinéma de genre pour exprimer
sa fascination pour la femme. Un cinéaste "féministe" du
reste assez isolé dans la sexploitation anglaise…
V
" ampyres" is ongetwijfeld de meest bekende film van
Larraz. De bloederige scènes, met veel gore en een
sterke erotische geladenheid, maken van deze film een lieveling
onder horrorfans. Twee lesbische vampieren leven in een
afgelegen landhuis en vangen er mensen op die van de weg
zijn gesukkeld… De toekomstige slachtoffers, zowel mannen
als vrouwen, zijn gefascineerd door de vrije seksualiteit van
hun gastvrouwen. Ze beseffen echter niet dat die slechts één
ding willen : hun onverzadigbare dorst naar vers bloed lessen.
Deze metafoor over de schoonheid en dierlijkheid van het
verlangen kreeg het indertijd zwaar te verduren van de Britse
censuur. De critici begrepen niet dat de echte provocatie van
Larraz erin bestond een vampierenfilm te maken die ontdaan
was van zijn diepe wortels in het christelijke bijgeloof. Hij doet
evenmin poging tot moralisering en waagt zich in de excessen
van de genrecinema om zijn fascinatie en liefde voor het
vrouwelijk wezen uit te drukken. Een zeldzame ’feministische’
blik binnen de Engelse exploitation cinema.
16.03 > 18:00 [ 5€ / 3,5€ ]
On Vampyres and Other
Symptoms
Celia Novis, 2011, ES, video, vo ang st fr / eng ov fr ond, 74'
La réalisatrice Celia Novis a côtoyé pendant 5 ans la silhouette
énigmatique de José Ramón Larraz, et en a tiré
un portrait fragmenté, esquissant au mieux l’homme dans sa
complexité, dans le jeu de ses paradoxes. Solitaire et secret,
mais recherchant le contact dès qu’il s’agit de (se) mettre en
scène, franc-tireur et lucide, conteur et voyageur infatigable,
José Larraz a vécu et épuisé de multiples vies professionnelles
et sentimentales, et méritait bien d’être honoré de manière
non conventionnelle, replacé au cœur de ses propres fictions.
Le film de Celia Novis juxtapose extraits de films, séquences
dessinées - juste retour des choses pour ce dessinateur prolifique
- et images puisées dans sa vie récente, et éclaire le
volet bruxellois de sa carrière, sur lequel planent les ombres
de Josef von Sternberg et de Thomas Owen. Avec les voix - et
les présences - des "Vampyres" Anulka et Marianne Morris.
Regisseuse Celia Novis heeft gedurende vijf jaar de myster
-ieuze figuur van José Ramón Larraz bestudeerd. Daaruit
distilleerde ze een gefragmenteerd portret dat de man in al
zijn complexiteit en paradoxaliteit weet te vatten. Larraz leefde
eenzaam en teruggetrokken, maar zocht als regisseur steeds
actief het contact op. Als vrijbuiter, verteller en onvermoeibare
reiziger heeft hij meerdere professionele en emotionele
levens beleefd en verdient hij het om op deze onconventionele
manier gehuldigd te worden. De film vermengt fragmenten
uit zijn films met getekende sequensen en beeldmateriaal
uit zijn recente leven. We krijgen onder meer ook het verhaal
achter zijn passage in Brussel, waar hij Josef von Sternberg
ontmoette en komen meer te weten over zijn voorliefde voor
schrijvers als Thomas Owen. Met de stemmen van Anulka en
Marianne Morris uit "Vampyres".
16.03 > 24:00 [ 5€ / 3,5€ ]
The Coming of Sin
(La visita del vicio)
José Ramón Larraz, 1978, ES, video, v ang / eng v, 86'
V
" ampyres" est le dernier film que Larraz réalisa en
Angleterre. Les possibilités de tournage s’amenuisaient,
et il dut se résoudre à travailler en Espagne. S'ensuit une série
de contes érotiques épinglant une société cadenassée par les
tabous sexuels. De cette période post-Franco émerge un de
ses films les plus étranges. Tourné avec un budget dérisoire
et sans acteurs professionnels, "La visita del vicio", dans les
mains de Larraz, devint un objet onirique étonnant, avec des
scènes de cette beauté évidente et folle qui auraient pu plaire à
Buñuel. "La visita del vicio" est l’histoire de deux femmes dont
la relation amoureuse est menacée par l’arrivée d’un homme.
Désirs, pulsions de mort et origines sociales opposées s’entremêlent
comme des corps blessés jusqu’au soubresaut
final… Présenté dans sa version uncut !
V
" ampyres" was de laatste film die Larraz in Engeland
draaide. De mogelijkheden tot filmen droogden op en
hij ging terug in Spanje werken waar hij een reeks erotische
verhalen realiseerde over een maatschappij die beknot wordt
door seksuele taboes. Uit deze post-Franco periode komt
ook "The Coming of Sin", een van zijn vreemdste films. Deze
low-budget film met niet-professionele acteurs wordt in de
handen van Larraz een verbazingwekkend sprookje met scènes
van een waanzinnige schoonheid die aan Buñuel doen
denken. "The Coming of Sin" is het verhaal van twee vrouwen
wiens liefde bedreigd wordt door de komst van een man.
Verlangens, doodsdrift en sociale verschillen vermengen zich
als gekwetste lichamen tot een fantastische finale… De film
wordt vertoond in zijn ongecensureerde versie !

07.03 > 20:00 [ 5€ / 3,5€ ]
courts métrages / kortfilms
Martha Colburn
Réalisatrice, artiste multimédia et professeure en cinéma
d’animation, Martha Colburn, née en 1971 aux États-Unis,
rendra visite au festival avec ses travaux les plus récents et
mènera un atelier destiné aux étudiants en animation du RITS.
Elle a réalisé une bonne quarantaine de films d’animation en
super8 et 16mm, "des tableaux mouvants" dans lesquels elle
crée un univers sombre, qui fait la part belle aux mythologies
iconographiques, perversités et autres ambiances étranges.
Les animations – une sorte de mélange déjanté entre Jérôme
Bosch, Max Fleischer et les Monty Python – ont un style de
montage heurté. Ce sont des films expérimentaux fabriqués
à partir de matériaux de récupération, coupures de presse et
dessins coloriés à la main. Les thèmes récurrents sont le sexe,
la violence, le fétichisme et la mort. Récemment, le travail de
Martha Colburn a pris une tournure politique en abordant les
aspects moins glorieux de la société américaine. Les Indiens se
transforment en soldats, Ben Laden en sorcière, ce qui permet
à l’auteure de critiquer de manière ludique l’iconographie politique
et son endoctrinement.
F
ilmmaakster, multimedia artieste en docente animatiefilm
Martha Colburn (°1971, VS) zal het festival bezoeken
met haar meest recente werk en een workshop geven aan de
studenten animatie aan het RITS. Colburn maakte ruim veertig
animatiefilms op super8 en 16mm, ‘bewegende schilderijen’
waarin ze een obscure wereld creëert, vol iconografische
mythologieën, perversiteiten en vreemde sferen. De animaties –
een soort krankzinnige mix tussen Jeroen Bosch, Max Fleischer
en Monty Python - hebben een schokkerige knipselstijl. Het zijn
experimentele films, gemaakt uit gevonden materiaal, krantenpagina’s
en tekeningen, die met de hand zijn ingekleurd.
Geweld, seks, fetisjisme en dood zijn terugkerende thema’s.
Recent kreeg haar werk een meer politieke lading en toont ze
de harde kant van de Amerikaanse samenleving. Ze verandert
indianen in soldaten en Bin Laden in een heks, waarmee ze op
speelse wijze de politieke iconografie en haar indoctrinerende
façade bekritiseert.
+ Asthma
1994, US, 16mm, sans dial / zonder dial, 2'
+ Cats Amore
2000, US, 16mm, sans dial / zonder dial, 2'
+ Big Bug Attack
2002, US, 16mm, sans dial / zonder dial, 3'
+ Evil of Dracula
1997, US, 16mm, sans dial / zonder dial, 2'
+ There’s a Pervert in Our Pool
1998, US, 16mm, sans dial / zonder dial, 2'
+ Anti-Fracking
2011, US, video, sans dial / zonder dial, 2'
+ Meet Me in Wichita
2006, US, video, sans dial / zonder dial, 5'
+ Join the Freedom Force
2009, US, video, sans dial / zonder dial, 4'
+ Myth Labs
2008, US, video, sans dial / zonder dial, 8'
+ Triumph of the Wild
2008, US, 35mm, sans dial / zonder dial, 10'
+ Electric Literature
2009, US, video, sans dial / zonder dial, 3'
23.03 > 22:00 [ 7,5€ / 6€ ]
Live soundtrack
Rudderless
Igor & Ivan Buharov, HU, 2011, VIDEO,
sans dial. / zonder dial.
Igor et Ivan Buharov ("Slow Mirror") sont de retour avec une
nouvelle odyssée en super8. "Rudderless", inspiré du poème
éponyme d’István Domonkos, utilise de superbes séquences
qui n’ont d’autre logique que celle des rêves de ces artistes
hongrois. De l’expérimentation jouissive, accompagnée en live
par The Pastorz dans lequel officie la facétieuse fratrie.
Les frères Buharovs sont une pépite du centre de l’Europe.
Vivant à Budapest, ils ne sont pas frères et leur noms de baptêmes
respectifs n’ont rien à voir avec Buharov. L’un a rencontré
l’autre, racontant une histoire personnelle dans un bar. L’un
a dit à l’autre : "tu mens, c’est l'histoire d’un ami à moi !" L’autre
en a convenu en éclatant de rire. C’est sur ces bases qu’a commencé
une folle aventure du cinéma expérimental hongrois
qui se décline au fur et à mesure de courts, de moyens, de
longs métrages ou au travers d’expositions déglinguées. Un
cinéma onirique et viscéral plus vrillé que poseur (ouf !) où
gueules, paysages et situations étranges voire incompréhensibles
forment un univers unique prenant vie en pellicule, le
plus souvent en super 8. Un travail sur la matière d’une liberté
effarante et jouissive mû par une approche ludique et primale.
Après avoir hypnotisé le public d’Offscreen lors de la première
édition, ils reviennent avec un long moyen métrage sur lequel
ils proposent une musique live au sein des Pastorz, dont les
sons collent parfaitement à leur cinéma fait d’aspérités et
pieds de nez facétieux.
21.03 > 22:00 [ 5€ / 3,5€ ]
Short Screen
Offscreen et le magazine du court métrage Kortfilm.be ont
fait une sélection des meilleurs courts métrages étranges
et insolites de 2012. Les réalisateurs, y compris des talents belges,
viendront présenter leurs films.
Offscreen maakte in samenwerking met webmagazine
Kortfilm.be een selectie van de beste en vreemdste kortfilms
van 2012, met onder meer heel wat nieuw Belgisch materiaal.
Een avondvullend programma waar de regisseurs hun
films zelf komen voorstellen aan het publiek.
+ The Importance of Sweet & Salt
Benoît De Clerck, 2012, BE, video hd,
vo st ang / ov eng ond, 13'
+ Dood van een Schaduw (Death of a Shadow)
Tom Van Avermaet, 2012, BE-FR, video hd,
vo st ang / ov eng ond, 20'
+ Natasha
Roman Klochkov, 2012, BE, video hd,
vo st ang / ov eng ond, 14'
+ L’ère bête
Thomas Caudron, Ingrid Menet, Laurent Meriaux &
Clément Tissier, 2011, FR, video, sans dial / zonder dial, 7'
+ De Wake (La veillée)
Pieter Coudyzer, 2013, BE, 35mm, vo st ang / ov eng ond, 22'
+ Perfect Drug
Toon Aerts, 2012, BE, video hd,
vo jap st ang / jap ov eng ond, 14'
+ Rumoer
Jan Doense & Phil van Tongeren, 2011, NL, video,
vo st en / ov en ond, 10'
> Pour plus d'info, voir / voor meer info, zie :
www.nova-cinema.org - www.offscreen.be
11
Varia
Igor en Ivan Buharov ("Slow Mirror") keren terug naar
Offscreen met een nieuwe reis doorheen super8 films.
"Rudderless" is geïnspireerd op het gelijknamige gedicht
van István Domonkos. De surreële, dromerige sequenties en
losse associaties zijn kenmerkend voor hun werk en zuigen
je mee in een wereld met een andere logica. Dit visuele experiment
wordt begeleid door een live soundtrack, gebracht
door The Pastorz.
De Buharovs-broers zijn Hongarijes best bewaarde geheim.
Ze wonen in Budapest, maar ze zijn helemaal geen broers,
en hun echte namen rijmen zelfs niet op Buharov. Ze liepen
elkaar toevallig tegen het lijf in een café. De ene vertelde
een persoonlijk verhaal tegen de andere waarop die
antwoordde : “Leugenaar, dit is het verhaal van een vriend
van mij”. Waarop de ene in lachen uitbarstte. Alzo begon een
dolkomisch avontuur vol experimentele korte en lange films
en enkele kaduke tentoonstellingen. Dromerige en onstuimige
cinema waarin koppen, landschappen en eigenaardige,
soms zelfs onbegrijpelijke situaties een origineel universum
creëren op pellicule, vaak super8. Werk dat getuigt van
een “bangelijke” en plezierige vrijheid, gedreven door een
speelse aanpak. Hun films sloegen het publiek met verstomming
gedurende de eerste editie van Offscreen. Nu komen
ze terug met een middellange film met live muziek van The
Pastorz die perfect past bij hun films vol weerhaken en lange
neuzen.
24.03 > 16:00 [ 3,5€ / 2,5€ ]
courts métrages /
kortfilms
Une merveilleuse programmation vintage de films d’animation
des années ’70 sans dialogue pour les toutpetits,
qui pourront admirer le travail du maître canadien
de l’animation Co Hoedeman, autrefois oscarisé pour son
court métrage "Le château de sable". Le programme comprend
également des petites perles de Frederic Back, Evelyn
Lambart et Judith Klein.
E
en wonderlijk en vintage jaren ’70 animatiefilmprogramma
zonder woorden voor de allerkleinsten. Met
werk van Canadees grootmeester Co Hoedeman die met de
kortfilm "The Sand Castle" destijds een Oscar won. Verder
staan er nog filmpareltjes van Frederic Back, Evelyn Lambart
en Judith Klein op het programma.

nova # 135 06.03 > 24.03.2013
06.03 WOEnsdag / MERcredi
19:00 Opening
20:00 Berberian Sound Studio p.2
07.03 jeudi / donderdag
20:00 Martha Colburn p.11
22:00 Thundercrack ! p.4
08.03 VRIJdag / vendredi
20:00 Trash from Hell p.4
22:00 Supervixens p.5
combi
24:00 Deadly Weapons p.5
09.03 > samedi / zaterdag
18:00 Kuchar Brothers I p.5
20:00 Errors of the Human Body p.2
22:00 Blood Feast p.6
combi
24:00 Bloodsucking Freaks p.6
10.03 zondag / dimanche
18:00 Kuchar Brothers II p.5
20:00 John Waters
pink flamingos
+ q&a
+ desperate living p.6
14.03 donderdag / jeudi
20:00 The Final Member + ... p.2
22:00 Vampyres p.10
15.03 Vendredi / Vrijdag
20:00 Sadourni's Butterflies p.3
22:00 Flash Gordon p.7
combi
24:00 Queen of Outer Space p.7
16.03 zaterdag / SAMedi
18:00 On Vampyres
and Other Symptoms p.10
20:00 Branded to Kill p.8
combi
22:00 Youth of the Beast p.8
24:00 the Coming of Sin p.10
17.03 dimanche / zondag
14:00 Matinée: The Girl Can't Help It p.7
17:00 Eega p.3
20:00 Bullet Collector p.3
22:00 Glen or Glenda p.7
abonnement
6 séances / vertoningen > 21 €
(reduction / korting) > 15 €
21.03 jeudi / donderdag
20:00 I Am Divine p.3
22:00 Short Screen p.11
22.03 Vrijdag / Vendredi
Shinjuku Red Lights' Triple Bill
20:00 Gate of Flesh p.9
22:00 Secret Chronicle:
combi
She-Beast Market p.9
24:00 World of Geisha p.9
23.03 samedi / zaterdag
18:00 The Warped Ones p.9
20:00 A Colt Is My Passport p.9
22:00 Live soundtrack: Rudderless p.11
24.03 zondag / dimanche
16:00 Cineketje p.11
18:00 Retaliation p.9
20:00 Clôture / Slot: Room 237 p.3
Tarifs / tarieven :
Séance / vertoning : 5 / 3,5 €
Combi 2 films : 7,5 / 6 €
Combi 3 films : 10 / 7,5 €
Live soundtrack 7,5 / 6 €
Cineketje : 3,5 / 2,5 €
Préventes / Voorverkoop:
> www.offscreen.be
Tables d’hôtes
Gastentafels
08.03 > 19:30
+ 09.03 > 19:00
+ 15.03 > 19:30
+ 16.03 > 19:00
+ 17.03 > 19:00
+ 22.03 > 19:30
+ 23.03 > 19:00
07.03 > 19:30
+ 17.03 > 14:00
+ 23.03 > 18:00
Férus d’éditions rares faites de Verslingerd aan uitgaven op kleine
bric et de broc, de bouts de ficelles oplage, home-made, artisanaal
et de savoir-faire maison, venez en uniek? Kom snuffelen in de
fouiner dans la Microboutiek ! Microboutiek! Een stock die voor
Lieu de dépôt accessible à tous, ieder toegankelijk is, gewijd
espace dédié aux arts “mineurs”, aan creativiteit en huisvlijt, een
collection d’éditions artisanales, verzameling visuele, sonore,
visuelles, sonores, littéraires, literaire, grafische, getekende,
graphiques, pressées, collées, gezeefdrukte, gegraveerde,
dessinées, sérigraphiées, gravées, gefotocopieerde, geknipte en
photocopiées, tournées-montées... geplakte uitgaven... Dit mobiele
ce point de diffusion mobile est winkeltje wordt gevoed door zijn
alimenté par son propre public. eigen publiek.
cinéma bioscoop
cinema: 3 rue d’Arenbergstraat – 1000 Bxl
www.nova-cinema.org
office: 14 rue d’Arenbergstraat – 1000 Bxl
T&F 0032(0)2/511.24.77
nova@nova-cinema.org
Permanences au bureau / kantoorpermanenties:
mercredi / woensdag 10:00 > 14:00
+ vendredi / vrijdag 14:00 > 18:00
Nova team: Adrien, Aikuavée, Alain, Alexandre, Alice, Amélie, Amine, Annabelle,
Annick, Arnout, Aude G., Aude V., Aurélie, Auré T., Axel, Bavo, Benoît, Benwa,
Bertrand, Bruno, Bruno C., Carolina, Catherine, Cécile M., Cécile V., Céline, Chloé D.,
Chloé T., Chloé V., Chris, Christoph, Ciprian, Claire, Clara, Cyrille, Damien, Damien
D., Daniel, David, Denis, Deniz, Dirk, Dominik, Dominique, Elena, Élise D., Élise K.,
Ellen, Elsa, Estelle, Fabien C., Fabien D., Fanny, Florian, Francesco, François, Fred,
Georges, Gérald, Géraldine, Guillaume, Gwen, Haimir, Hélène, Hervé B., Hervé
P., Hilde, Iara, Inbal, Irina, Ivonne, James, Jacques, Jean-Louis, Jean-Philippe,
Jeroen, Johan, Jonathan, Julie B., Julie J., Juliette, Junko, Katia, Kevin, Kris,
Kristof, L, Laura, Lauren, Laurent Ta., Laurent Tz., Léo D., Léo G., Léonard, Lieve,
Lila, Livia, Louise, Lucie G., Lucie P., Marie, Marie G., Marie P., Marie-Eve, Mariette,
Martyna, Maud, Maxim, Maxime, Mehdi, Melanie, Michael, Miku, Milena, Mohamed,
Moricette, Naïma, Nele, Nic, Nicolas B., Nicolas D., Niels, Nina, Noé, Pancho, Paul,
Philip, Philippe Brrr, Raimon, Raph, Remy, Renaud, Romain, Roxane, Roxy, Saïd,
Sandrine B., Sandrine P., Sara, Sarah, Serge, Simon, Soline, Sophie A., Sophie G.,
Stéphane, Stefanie, Stéphanie C., Steven, Sylvain, Tamara, Tatiana, Theresia,
Thomas, Toon, Vanessa, Vincent, Yacine, Yasmin, Yukie...
marcel team: Wim, Ils, Micha, Dirk, Gilles, Sam, Luca, Thibaut, Marina, Gabriela,
Thierry, Vanessa...
THANKS TO: Alpha Violet, Alternative
Films, Animus Design (Gonzo & Elke),
Automat Pictures, Belgian Royal Film
Archive-Cinematek, BUDA, Cinnamon
Entertainment, Cinema Melkweg, Cinema
Zuid, Cinémathèque Québécoise, Cosmic
Hex Archive, Cryptshow Festival, Ernesto
Gonzalez, Epidemic, Eye Film Instituut,
Film Events, Incubate, Instinctive Film, Jack
Stevenson Film Distribution, Japan Square,
Kask Cinema, Kortfilm.be, KurzFilmAgentur
Hamburg, NBCUniversal, NFC, Nikkatsu,
Njutafilms (Nicolas Debot), Celia Novis, Till
Nowak, Park Circus, Serendipity Films,
S.O.I.L., Tamasa Distribution, Werkstattskino,
Wildbunch, Vissu Entertainment, Warner
Bros Pictures International, Susan Allenback,
Victoria Bernal (Egeda España), Emilio
Gonzalo (Expocómic), Yuri Kubota , Diego
López (El Buque Maldito), Joan Navarro &
Hernán Migoya (EDT), Jeffrey Schwarz, Pete
Tombs,... and all our guests!
Avec le soutien de / Met de steun van: COCOF (Politique générale), Communauté française (Éducation permanente), Vlaamse Gemeenschap
(Kunstendecreet), Vlaamse Gemeenschapscommissie (Cultuur), Ville de Bruxelles / Stad Brussel.
E.R. / V.U.: Elmo Mitchell, 14 rue Arenbergstraat, 1000 Bxxl.