INFO - LSOVD

I N F O
Tijdschrift
voor Ouders en Verwanten
van Druggebruikers
109
juni
2009

INFO 29E JAARGANG NUMMER 109 JUNI 2009
Uitgave LSOVD Redactie: Medewerkers:
Verschijnt 4x per jaar Betty Huizinga Rita Hartgers
Redactieadres: (eindredactie) Rogier de Jong
Meerkoethof 40, Postbus 12132
Sonja Meijer
3501 AC Utrecht
Tel. (030) 25 44 300
Verzending:
E-mail: info@lsovd.nl ISSN: 1388-0187 Groep Zeeland
Website: www.lsovd.nl
Inhoud
In deze Info 3
Uw nieuwe voorzitter 4
Even voorstellen? 5
Diepe sporen: het verhaal van Cock Willemse 6
Mijn tweede kind gebaard (gedicht) 16
Weekendje weg voor grootouders ván 17
Zomer 18
Wijziging regeling pleegzorgvergoeding 19
Boekbespreking:
Van Reybroeck – Mijn kind en drugs 20
Voor u gelezen 23
Uw bijdragen voor de INFO ontvangen we graag.
Dat kan schriftelijk of per e-mail.
De redactie behoudt zich het recht voor ingezonden artikelen te
redigeren en/of in te korten.
Grafische verzorging: ADZ, Postbus 140, 4380 AC Vlissingen.
2

IN DEZE INFO …
stellen twee nieuwe bestuursleden zich aan u voor: de nieuwe voorzitter
Marjolijn Hazebroek en bestuurslid Sari de Groot.
Vervolgens weer een interview in de serie ‘Diepe sporen’. Cock
Willemse is de moeder van een overleden verslaafd kind. Zij is tevens het
aanspreekpunt bij de Telefonische Hulpdienst voor ouders van overleden
druggebruikers.
Verder enkele berichtjes van Yvonne Cremers en Daisy Middelburg en
een gedicht van een anonieme moeder.
En uw eindredacteur heeft weer een en ander gelezen, waaronder een
boek.
Bijdragen worden altijd geplaatst onder verantwoordelijkheid van de
inzender. De LSOVD kan daar dus niet op aangesproken worden.
Het boekje ‘Verslaafd aan de verslaafde’ is inmiddels weer herdrukt
en is te koop bij het bureau van de LSOVD. U kunt het daar bestellen
en krijgt het dan thuisgestuurd met een factuur. De prijs van het
boekje is € 8,50.
3

UW NIEUWE VOORZITTER
Mensen in hun kracht zetten, dat is
mijn persoonlijke drijfveer.
Dit komt goed overeen met de
doelstelling van de LSOVD: het
weerbaar maken van ouders en verwanten
van drugsverslaafden.
Via Wendy Lampe, mijn managementassistente
bij Schouten &
Nelissen, hoorde ik van het bestaan
van de LSOVD. Volgens haar was
ik zeer geschikt als voorzitter en
opvolger van de vorig jaar onverwacht
overleden Hylke van Zwol.
Na een kennismaking met de
bestuursleden van de LSOVD kwamen
we tot overeenstemming dat
we met elkaar verder wilden.
Voor mij is ook belangrijk dat resultaten worden geboekt. De weerbaarheid
neemt toe, ik heb met veel plezier de training weerbaarheid gevolgd
en veel respect gekregen voor de deelnemers. Van een behoorlijk aantal
ouders hoorde ik dat hun kinderen van hun verslaving af waren of er hard
aan werkten.
Wat ik samen met de ouders en verwanten wil bereiken in de komende
jaren is een landelijk netwerk opzetten zodat ouders in hun nabije omgeving
deel kunnen nemen aan gespreksgroepen en trainingen. Dit zal
zeker tijd kosten want als de vraag toeneemt, moeten we ook onze dienstverlening
op een goed professioneel niveau kunnen aanbieden. Een
droom die we met elkaar gaan waarmaken.
Met vriendelijke groet,
Marjolijn Hazebroek
4

EVEN VOORSTELLEN?
Hallo, mijn naam is Sari de
Groot-Koole. Sinds ongeveer een
halfjaar ben ik bestuurslid van de
LSOVD, met als hoofdtaak het
coördineren van de landelijke
telefonische hulpdienst (THD).
Ik zal in het kort iets over mezelf
vertellen.
Ik ben een geboren Zeeuwse en
woon sinds kort in Oost-
Souburg.
Mijn man Rinus en ik hebben
twee kinderen – een dochter en
zoon en een kleindochtertje.
Omdat onze zoon drugs gebruikte,
zijn we in december 2000 in
een gespreksgroep van de LSOVD terechtgekomen. Dankzij de LSOVD
leerden wij grenzen aan te geven. Met als resultaat dat onze zoon vrij
snel hulp zocht. Met vallen en opstaan had hij in 2002 zijn leven weer
redelijk op de rit. In die tijd heeft hij ook zijn vriendin – de moeder van
onze kleindochter – ontmoet.
Helaas hebben we ten gevolge van een auto-ongeval in december 2005
afscheid moeten nemen van onze zoon.
Sinds 2000 heb ik de gespreksgroep van de LSOVD regelmatig bezocht
en ben ik ook al snel telefoniste geworden. Dit vind ik nog steeds mooi
en belangrijk werk. In december 2007 ben ik gevraagd om THD-coördinator
en bestuurslid te worden. Omdat mijn man en ik in 2009 zijn
gestopt met werken, heb ik daar nu ook tijd voor.
Sari de Groot
5

‘DIEPE SPOREN’
Het verhaal van Cock, moeder van een overleden verslaafd kind:
‘We hebben de draad van het leven weer opgepakt’
Drugsgebruik van een kind raakt alle leden van het gezin. In de INFOserie
‘Diepe sporen’ deze keer aandacht voor de ervaringen van ouders
van een overleden kind. Cocks geadopteerde zoon Maarten experimenteerde
als puber met hasj. De cannabis maakte plaats voor heroïne die
Maartens lichaam zodanig sloopte dat hij er op zijn dertigste aan overleed.
Cock en haar man Jan moesten daarmee definitief afscheid nemen
van hun dierbare zoon – en van de hoop dat het ooit beter zou gaan. Uw
aandacht voor Cock, moeder van een overleden verslaafd kind.
Geen eenvoudig gesprek. Over verlies. Over rouw. Over gebroken verwachtingen.
Maar ja, er moet een verhaal komen … En Cock heeft de
geschiedenis al eerder verteld, in haar ontroerende boekje ‘Maarten, vastgehouden,
herinnerd, bewaard’. Maar toch … geen simpele opgave.
Misschien is het het beste om gewoon maar bij het begin te beginnen.
Maarten en Madobi
Cock en Jan adopteerden in de jaren zeventig van de vorige eeuw twee
kinderen. Maarten Luong Ngoc was tien maanden oud toen hij in 1974
vanuit Vietnam naar Nederland kwam. “Wij stonden op de wachtlijst
voor Korea”, blikt Cock terug, “want daar kwamen in die tijd de meeste
adoptiekinderen vandaan. Wij werden er echter uitgepikt voor Vietnam,
omdat wij aan de speciale eisen van dat adoptieland voldeden. Anderhalf
jaar later kwam Madobi. Uit Bangla Desh.”
Gitaar
Volgens Cock ontwikkelde Maarten zich goed. Hij bleek een leuk en uitbundig
kind, dat goed kon spelen en zichzelf uitstekend vermaakte. Ook
6

op de basisschool waren er geen problemen. “Hij maakte een prima
CITO-toets”, herinnert Cock zich, “en werd vanwege zijn afkomst en
huidskleur niet gediscrimineerd.” Na de basisschool ging Maarten naar
het vwo. Hij had inmiddels de gitaar ontdekt; het instrument werd z’n
lust en z’n leven. Hij nam het zelfs op zijn rug mee naar school! Cock:
“Hij heeft nooit les gehad, las geen noot, maar speelde al heel snel fantastisch.
Hij was gewoon een natuurtalent.”
IFKO
Daar, in het tweede jaar, zo rond zijn dertiende, gingen Maartens schoolprestaties
sterk achteruit. In de mening dat het vwo te hoog gegrepen
was, gingen Cock en Jan op zoek naar een andere school. Ze kwamen
terecht bij het IFKO, een Amsterdamse mavo waar veel aan kunstzinnige
vorming, muziek- en taalontwikkeling werd gedaan. “Die school was
één groot feest voor Maarten,” aldus Cock. Helaas bakte hun zoon er ook
daar weinig van. Cock en Jan dachten dat het door de muziek kwam en
stelden paal en perk aan het gitaarspelen. “Maarten was zo’n beetje elke
avond de hort op, dus we hielden hem drie avonden in de week thuis voor
zijn huiswerk. Ook dat hielp niet. En dat terwijl Maarten toch een heel
intelligent kind was dat goed kon leren, als hij maar wilde...”
Zakje hasj
In die tijd bespeurde Cock ook de eerste signalen van softdrugs. “Ik vond
weleens een zakje hasj in de wasmachine. Ik ben een kind van de jaren
zestig, dus ik tilde er niet zo zwaar aan. Ik dacht: Hij is wat aan het experimenteren.
Het waait wel weer over. Al waarschuwden we Maarten
natuurlijk wel voor de gevaren.”
Harddrugs
Cock denkt dat het heel lang bij hasj is gebleven. En dat Maarten ook
weinig last van dat ‘recreatieve gebruik’ heeft gehad. Al waren er wel
bepaalde signalen. “Hij belde ons ooit uit bed met het verhaal dat hij in
de trein in slaap was gevallen. Of wij hem even van het volgende station
7

wilden halen. Ook kreeg hij diverse leuke baantjes aangeboden die hij
vervolgens liet waaien.” Cock vermoedt dat het écht fout liep toen
Maarten op zijn achttiende uit huis ging. “Hij ging met een groep vrienden
in de Bijlmermeer wonen. Ik denk dat hij daar op harddrugs is overgegaan.
Ik merkte het aan het niet nakomen van afspraken en aan vreemd
gedrag.”
Grenzen
Cock beschrijft Maarten als een enorme vrijbuiter, als kind al. “Een uitbundige
levensgenieter die alles uit het leven wilde halen. Er waren twee
Maartens. De ene was heel uitzinnig. De knaap die op de elektrische
gitaar speelde. De andere was de ingetogen, akoestische Maarten.”
Tegelijk was het ook of Maarten iets grenzeloos had. “Als peuter kon het
hem nooit genoeg zijn,” vertelt Cock. “Hij was gek op feesten en dollen.
Als we met hem dansten, kon hij niet stoppen. Zo hebben we geleerd om
grenzen te stellen: ‘Nee Maarten, nu is het genoeg’.”
Straatmuzikant
En dan was er natuurlijk het wat buitenissige ideaal van Maarten om te
gaan zwerven en straatmuzikant te worden. Cock: “Al op z’n dertiende
vroeg-ie: ‘Hoe oud moet ik zijn om te mogen zwerven?’ Dat-vond ie het
toppunt van een ‘gaaf’ leven. En hij bracht het ook in de praktijk. Hij
hoefde op een mooie dag maar met zijn gitaar langs de terrassen te gaan,
of het geld stroomde binnen. Voor ons als brave ouders was zo’n vrijbuiterig
kind soms wel even slikken …” Cock denkt niet dat Maarten
zich als Vietnamees kind een buitenstaander voelde en zich afzette tegen
zijn Nederlandse adoptieouders. “Die indruk heb ik nooit gehad. Hij gaf
altijd blijk van zijn liefde voor ons. En misschien heeft ’m dat ondanks
alles toch ook een beetje houvast gegeven …”
Heroïne
Na de Bijlmermeerperiode verhuisde Maarten naar de Amsterdamse
Prins Hendrikkade. Inmiddels had hij ook een vriendin. Cock: “Hij trok
8

in bij een groep heel leuke mensen die in een mooi admiralenpand woonden.
Een hechte club, die hij aanduidde als ‘zijn familie’. Ik denk dat
daar ook werd gebruikt, maar alleen softdrugs. En toen – in 1996 – belde
Maarten ons op met de mededeling dat-ie problemen had en of we langs
wilde komen.” Cock en Jan gingen naar de Prins Hendrikkade en troffen
de verzamelde bewoners van het pand in vergadering aan. “Maarten vertelde
toen voor het eerst dat hij heroïneverslaafd was en dat hij meermalen
de gezamenlijke boodschappenrekening van het huis had leeggehaald,”
aldus Cock. “Dat kwam nogal hard aan bij ons. Wij wisten helemaal
niets van drugs. En we hadden altijd een bepaald vertrouwen in
Maarten: ‘Oké, hij is nu eenmaal een vrijbuiter. Hij kiest voor een ander
leven. Maar heroïne … Maarten zei op die avond zelf ook heel eerlijk:
‘Ik heb nooit geweten hoe verslavend dat spul is. Dat heb ik echt onderschat’.”
Kreta
Ondanks – of misschien wel dankzij – zijn bekentenis kon Maarten in het
pand aan de Prins Hendrikkade blijven, op voorwaarde dat hij zou afkicken.
Cock: “Zijn huisgenoten vormden een soort cordon om hem heen
om te voorkomen dat hij gebruikte. Aanvankelijk liep dat goed.” Maar
Maarten ging toch weer voor de bijl en moest het admiralenpand aan de
Prins Hendrikkade verlaten. Hij trok in bij zijn vriendin, die nog thuis bij
haar ouders woonde. Maarten werd liefdevol opgenomen in het gezin.
Opnieuw had iedereen goede hoop dat hij het deze keer wel zou redden.
Cock: “In 1998 waren Jan en ik dertig jaar getrouwd. Ter gelegenheid
daarvan gingen wij met Maarten en Madobi naar Kreta. Op de terugreis
kreeg Maarten een telefoontje van zijn vriendin. De liefde was uit en hij
hoefde niet meer terug te komen. Er waren bij haar thuis dingen verdwenen
die had hij verkocht. Je kunt rustig zeggen dat we van een koude
bruiloft thuiskwamen.”
Brijder Stichting
Nu zijn vriendin het had uitgemaakt, had Maarten geen onderdak meer
9

en stond hij op straat. Cock en Jan besloten hun adoptiefzoon bij zich in
huis op te nemen. Om hem thuis te houden en te voorkomen dat hij wegglipte,
gingen ze allebei halve dagen werken. “We stelden een soort
cipiersdienst in,” memoreert Cock. “Bovendien meldden we Maarten aan
bij de Brijder Stichting in Alkmaar. Maarten wílde ook graag geholpen
worden, hij was heel gemotiveerd. Hij kwam de weekends naar huis. Dat
was goed. Jan en ik werden ook betrokken bij de behandeling. Tot opeens
bleek dat Maarten in de weekends toch weer gebruikte. Hij had Oud en
Nieuw gevierd in Amsterdam en kwam zwaaiend binnen. Hij viel tegen
een kast. Het was vreselijk. Toen dacht ik: Je belazert ons en jezelf. Dat
heb ik toen ook op de Brijder Stichting gezegd. Waarop Maarten aangaf
dat hij niet zonder drugs kon. ‘Ik heb besloten dat ik niet zonder drugs
kan en wil’, zei hij. Waarop zijn behandelaars zeiden: ‘Dan is daar de
deur’.”
Hard
En zo kwam aan de bemoeienissen van Cock en Jan langzaam een einde.
“We stopten met hem in de kleren steken, zijn gitaren van de lommerd
halen en zorgen dat-ie een uitkering kreeg. We wilden hem ook niet meer
thuis hebben. Dat klinkt hard, want het is tenslotte je kind, maar op een
gegeven moment moet je erkennen dat je mogelijkheden uitgeput zijn.
Wij hebben Maarten afgezet bij het station. Gezegd dat-ie welkom was
voor bezoekjes, om bij ons te eten en te douchen enzovoorts, maar dat
we ’m niet in huis konden hebben als hij wilde blijven gebruiken. Dat
was erg moeilijk, maar we hadden geen keus.” Cock vertelt dat Maarten
het heel erg vond dat het deze kant op was gegaan. En ook dat hij een
paar keer naar de gevangenis moest en dat hij Jan en haar – wellicht uit
schuldgevoel – probeerde te paaien met mooie verhalen over aanmeldingen
bij ontwenningsklinieken. Cock vermoedt dat er in die periode ook
dingen uit haar huis verdwenen zijn. Zeker weten doet ze het niet. En wat
maakt het ook uit. Gebeurd is gebeurd.
10

Paniek
Natuurlijk trok het drama rond Maarten – ook vóór zijn noodlottige dood
– een zware wissel op Cocks familie. Hoe reageerden de gezinsleden?
Madobi wilde er niet over praten. “Een heel gesloten mens,” aldus Cock.
“Madobi zag wel wat het met ons deed. Dat vond ze heel erg.” Gelukkig
heeft de tragedie, zo zegt Cock, Madobi niet beschadigd en ook Jan en
haarzelf niet uit elkaar gedreven. Al merkten ze wel dat ze er verschillend
op reageerden. Jan probeerde zijn zoon aanvankelijk zoveel mogelijk
te helpen. Voerde eindeloze gesprekken met hem. Maar kreeg het er
gaandeweg ook steeds moeilijker mee. “Na verloop van tijd zag ik hem
in elkaar krimpen als Maarten het tuinpad op kwam. Hij wilde hem na
verloop van tijd dan ook niet meer zien.” Cock, op haar beurt, wilde
Maarten niet loslaten. “Ik was zijn moeder en ik wilde dat-ie wist dat we
van hem hielden.” Ze zocht Maarten in Amsterdam op. Drie van de vier
keer kwam hij niet opdagen, en dan raakte ze in paniek. Leefde hij nog
wel? “Dat was mijn grootste angst. Dat hij ergens dood onder een brug
lag.” Soms ging ze naar hem op zoek. Op goed geluk, met de tram. Maar
ze vond hem nooit. Kwam hij wél opdagen, dan uitte Cock haar zorg en
verdriet over zijn daklozenbestaan. Waarop Maarten aangaf dat hij het
wel naar zijn zin had. “Hij kon boeiend over het zwerversleven vertellen,”
aldus Cock. “De strijd om een slaapplek. De onderlinge solidariteit.”
Streets of London
Dwars door dit alles heen was er de muziek. Maarten was en bleef een
uiterst begaafde bluesgitarist – “Er was geen betere in de omtrek te vinden,
ze kwamen uit Amerika om met hem te jammen” – en hij ging ook
door met optreden. Cock: “We zijn vaak in bluescafés naar hem gaan
luisteren; dat was geweldig. Maarten zong ook, zijn stem had iets kameleontisch,
hij kon precies het goede geluid laten horen.” Cock memoreert
dat Maarten voor haar vaak ‘The Streets of London’ van Ralph McTell
zong. “Erg mooi,” zegt ze, met opeens een glinstering in haar ogen. Ze
vervolgt: “Toch heeft Maarten nooit de ambitie gehad om door te breken.
11

Het bleef bij jammen en optreden. Gelukkig leeft zijn muziek voort. Het
is gebruikt voor een voorlichtingsfilm van de LSOVD. Het is heel mooi
nagespeeld, met iedere keer dat terugkerende thema. Echt prachtig.”
Afgelopen, uit
En toen, in januari 2003, kwam het noodlottige telefoontje dat Cock en
Jan al die jaren zo hadden gevreesd: Maarten was gevonden. Bij het station
Sloterdijk. “Het was niet eens een overdekte plek”, stelt Cock verdrietig
vast, “alleen maar een soort overkapping.” Cock en Jan incasseerden
de boodschap ogenschijnlijk gelaten. Ze hielden hier al jaren
rekening mee. Cock: “De politie vroeg of we de volgende dag wilden
komen. Ze wisten aanvankelijk niet zeker of hij het was, maar ze zeiden
dat de overledene een gitaar bij zich had.” De volgende dag moesten
Cock en Jan om 11.00 uur bij het mortuarium zijn. “Daar zagen we al
snel dat het Maarten was. Hij bleek overleden aan myocarditis. De drugs
hadden zijn lichaam zozeer verzwakt, dat zijn hart was bezweken aan een
infectie. Het was afgelopen. Over en uit.”
Bij Cock en Jan op de wc hangt een fotocollage. “We hebben die nacht
naar een video van Maarten gekeken, en toen naar foto’s van hem
gezocht en een collage gemaakt. Een rare nacht. We konden er niet bij
dat hij nu dood was. Terwijl we het met ons hoofd heel goed wisten.”
Gespreksgroep
Cock en Jan hebben veel steun gehad aan een gespreksgroep van de
LSOVD. “Toen we Maarten inschreven bij de Brijder Stichting, zag ik
een folder van de LSOVD liggen. Ik heb toen gebeld en kreeg – dat weet
ik nog heel goed – een heel plezierige mevrouw aan de lijn. Naderhand
heb ik me aangemeld voor een gespreksgroep in Alkmaar. Jan wilde aanvankelijk
niet mee, omdat hij dacht dat Maartens drugsprobleem tijdelijk
was. Ik wilde wel en merkte dat de mensen in die gespreksgroep eigenlijk
heel gewone lui waren, net zoals wij. Normale, hardwerkende mensen,
die heel veel van hun kinderen hielden. En het drugsprobleem van
hun kind echt niet zelf hadden veroorzaakt.” Cock vertelt dat Jan van
12

Cock en Jan: ‘We hebben de draad van het leven weer aardig opgepakt.
Ook al weten we soms niet in welke verwerkingsfase we zitten’
mening veranderde door verwendagen van de LSOVD in een klooster bij
’s-Hertogenbosch. “Dat heeft-ie zo weldadig gevonden, ook de herkenning
bij andere ouders, dat-ie gelijk ook bij de gespreksgroep is gekomen.
En is gebleven.”
Dankzij de gespreksgroep zitten Cock en Jan nu meer op één lijn wat
betreft Maarten. “Het brak wat open tussen ons”, analyseert Cock, “door
de LSOVD werd het meer een gezamenlijk iets. Daarnaast ervoeren we
door het lotgenotencontact de (h)erkenning van onze verwarde gevoelens.
Dat die er allemaal mochten zijn. En dat we niet de enigen waren.”
Rouwproces
Terugkijkend op de hele geschiedenis, constateert Cock dat Jan en zij
met betrekking tot Maarten geleidelijk steeds meer hebben moeten
afstaan. Stukje voor stukje. “Wij dachten: Dit lieve, talentvolle kind heeft
een rooskleurige toekomst voor zich. Die toekomstbeelden moesten
danig bijgesteld worden.” Ook van hun eigen verwachtingen – die van de
13

happy family – bleef weinig over. Het brengt Cock tot de sombere, maar
terechte bespiegeling dat Jan en zij een dubbel rouwproces doorgemaakt
hebben. Een verwerking die niet werd afgesloten met de dood van
Maarten, maar plaats maakte voor een nieuw verlies. Dat van hun geliefde
zoon zelf.
Schateren
Waar staat het gezin nu? Hoe gaat het met iedereen? “Het is nu zes jaar
geleden dat Maarten overleed”, blikt Cock terug, “en we hebben alle drie
de draad van het leven weer aardig opgepakt, ook al weten we soms niet
in welke verwerkingsfase we zitten. Een voorbeeld: Jan kan zo smakelijk
lachen. Daar was ik weleens jaloers op. Dan dacht ik: Kon ík maar
zo schateren! Dat heb ik toch als een blokkade ervaren. En toen heb ik
zangles genomen … Vorig jaar heb ik mezelf voor het eerst horen lachen.
We waren veertig jaar getrouwd en dat hebben we prompt gevierd! Een
hele stap: geen Maarten meer, maar wel feestvieren! We hebben het laten
samenvallen met de presentatie van het boekje over Maarten. Voor ons
gaf dat het gevoel: Maarten is er toch nog een klein beetje bij. Al is hij
er natuurlijk elke dag. In herinneringen, in flitsen. In muziek die ik hoor.
Weet je wat ik het meeste mis? Zijn stem. Z’n zingen. Dat was écht
Maarten.”
Rogier de Jong
Cock is coördinator van het LSOVD-steunpunt Ouder van een
Overleden Kind. Het steunpunt is te bereiken via de Telefonische
Hulpdienst van de LSOVD (0900 – 515 22 44, € 0,15 per minuut). In
het najaar organiseert Cock voor actieven een themadag over rouw.
Nadere gegevens hierover zijn na de zomervakantie te vinden op
www.lsovd.nl
14

STEUNPUNT
Broers en zussen van druggebruikers …
… hebben het ook erg moeilijk!
Wanneer je broer of zus drugs gebruikt ontstaat er thuis vaak een heel
moeilijke situatie. Thuis draait alles om het druggebruik van deze broer
of zus.
Veel broers en zussen van druggebruikers proberen vaak zowel hun
ouders, als de druggebruiker te helpen. Vaak zetten ze hun eigen
behoeften opzij. Voornamelijk om alle ellende voor hun ouders een
beetje te verminderen en om hen minder zorgen te geven. Ze passen
zich volledig aan andere gezinsleden aan.
Ben jij broer of zus van een druggebruiker en wil je hierover
praten met een andere zus?
Dan kun je terecht bij Karin Jansen.
Dat kan op twee manieren:
• stuur een mailtje naar Karin;
• of bel naar de telefonische hulpdienst.
Zij zorgen ervoor dat Karin je terugbelt.
E-mail Karin:
k.jansenderoos@upcmail.nl
Telefonische hulpdienst: 0900 - 515 22 44
(maandag t/m vrijdag, van 10.00 tot 22.00 uur)
Ook ouders kunnen bij Karin terecht voor hun niet-gebruikende
kind(eren)!
15

Mijn tweede kind gebaard,
mijn trots, mijn lieve schat.
Gevoed, gekoesterd en verzorgd
en altijd o zo lief gehad.
Sociaal, sportief, vol humor, eigenwijs,
op eigen benen onbezorgd de wijde wereld tegemoet.
Meisje, huisje, boompje, beestje, een baan en auto,
het leven gaat hem goed.
Maar dan is daar de ommekeer,
wat heeft hem doen besluiten toen,
dat hij het leven met de verslavende coke,
schijnbaar beter kon gaan doen?
Mijn lieve kind, zo hopeloos verdwaald,
wat heb je nodig om de weg weer te bereiken?
Laat mij toch toe in jouw verwarrende wereld,
om samen naar een onbezorgde toekomst te kunnen kijken.
Een moeder
16

WEEKENDJE WEG VOOR GROOTOUDERS VAN …
Een uitnodiging van de Maria Meynenstichting
Tien grootouders worden uitgenodigd een weekend met mij door te brengen
bij de Maria Meynenstichting. Het betreft het weekend van 13-14-15
november.
Wacht niet te lang maar geef u zo spoedig mogelijk op.
Het wordt een oergezellig, verwenweekend. Diegenen, die er al eens
geweest zijn kunnen u daar uitvoerig over vertellen. Ze zijn allemaal erg
enthousiast.
Het is een voormalig klooster midden in de bossen en de gehele verzorging
komt ten laste van de Maria Meynenstichting.
U kunt u opgeven vóór 20 juli bij Daisy Middelburg; tel. 070-3236584.
Zij zorgt voor de bevestiging en uitnodiging met routebesschrijving, dagprogramma
enzovoort.
Daisy Middelburg
STICHTING STEUNFONDS VERWANTEN DRUGGEBRUIKERS
De stichting SVD, opgericht in 1994, beoogt financiële steun te geven aan organisaties die
zich richten op de verbetering van de positie van verwanten van druggebruikers. In het
bijzonder en in de eerste plaats wordt gedacht aan de LSOVD. Ook u kunt uw steentje
bijdragen op: giro 5524760 t.n.v. Stichting Steunfonds Verwanten Druggebruikers te
Oudenbosch.
Voor vragen over drugs: de Drugs Informatielijn 0900 - 1995
17

Z O M E R
Zonder jas naar buiten. Genieten van een lange wandeling met de hond.
Zee, strand en terrasjes.
Niet meer denken aan die ellendige winters: de gedachten aan ons verslaafde
kind. Waar zou ze zijn? Misschien in een bushokje, op een bouwterrein,
een leegstaand pand of binnen bij een medeverslaafde?
Soms kwam ze midden in de nacht aanbellen en als dat te lang duurde
dan klopte ze hard op de deur of op de ramen. Open doen of niet? En als
je open deed (meestal), dan altijd de vraag om geld, onderdak of wat dan
ook. Je gaf dan eten, een warme trui, een jas en soms ook wat geld.
Slapen deed je niet meer … schuldgevoel. Hadden we haar toch niet binnen
moeten laten, lekker slapen bij ons in huis??? Nee, dat kon niet meer.
Wat een onmenselijke beslissing. Maar toch hielden we ons eraan. En als
het dan zomer was, kon je nog denken: ze heeft het tenminste niet koud!
Nu komt de zomer er weer aan en onze dochter is al weer een tijdje
clean. Ze heeft soms nog wel een terugval, maar zoekt dan toch snel weer
hulp.
Wat zijn we trots en blij … het gaat een mooie zomer worden!
Yvonne Cremers
18

WIJZIGING REGELING PLEEGZORGVERGOEDING
Regeling van de Minister voor Jeugd en Gezin van 27 februari 2009,
gelet op art. 23 van de Wet op de Jeugdzorg.
Besluit
Artikel I, bijlage 4 bij de regeling pleegzorg.
Basisbedragen en maximale toeslag van de pleegvergoeding per jeugdige.
Basisbedrag ex art. 4 per leeftijdscategorie.
Leeftijdscategorie
Bedrag per maand/
per dag in euro’s
0 t/m 8 jaar € 466,– / 15,35
9 t/m 11 jaar € 472,– / 15,49
12 t/m 15 jaar € 515,– / 16,95
16 t/m 17 jaar € 571,– / 18,77
18 en ouder € 577,– / 18,98
De toeslag, bedoeld in art. 5 bedraagt € 3,15
Artikel 11.
Deze regeling treedt in werking met ingang van de tweede dag na dagtekening
van de Staatscourant, waar in zij wordt geplaatst en werkt terug
tot en met 1 januari 2009.
De Minister voor Jeugd en Gezin,
A. Rouvoet.
Dat betekent dus dat de basisbedragen voor de pleeggezinnen over het jaar 2009
worden verhoogd met een percentage van 3,2 en geldt voor geheel 2009. Tot zover
zijn de grootouders, die pleegvergoeding ontvangen, weer op de hoogte.
Daisy Middelburg
19

BOEKBESPREKING
Tomas Van Reybrouck en Filip van Hende. Mijn kind en drugs;
antwoorden voor ouders.
De Belg Tomas van Reybrouck werkt sinds 1992 op het gebied van alcohol
en drugs, eerst als preventiemedewerker en later als ouderbegeleider en
opleider. Er heeft al eens een artikel van hem in de Info gestaan.
Met dit boek probeert hij ouders te helpen bij hun problemen en vragen met
betrekking tot drugs en druggebruik. Het boek heeft vier delen en elk deel
omvat weer een aantal hoofdstukken.
Deel 1 gaat over de vraag hoe met het druggebruik om te gaan. Wat doen
we ermee? Het bestrijden of leren ermee om te gaan? Ouders kunnen zelf
actie ondernemen. Een van de moeilijke punten is hoe je de communicatie
met je kind gaande houdt. Hoofdstuk 2 bevat een schema waar in besproken
wordt op welk moment je het probleem aan zou moeten kaarten, wat je
in het gesprek zegt en op welke plaats je het gesprek zou kunnen voeren. En
hoe vaak probeer je het opnieuw? Ook staat er een aantal meningen in van
jongeren naar aanleiding van vragen van ouders. Ouders en jongeren hebben
elk een eigen invalshoek Wederzijds begrip zorgt voor respect voor
elkaars meningen, ook al is men het niet met elkaar eens.
Ouders kunnen een bijdrage leveren aan de motivatie van de jongere om te
veranderen, maar moeten daarbij in het oog houden dat dit niet zomaar gaat
en dat er ook vaak sprake is van terugval. Het laatste hoofdstuk van dit deel
gaat over grenzen stellen, waarbij aandachtspunten worden gegeven, zoals
duidelijk stellen: tot hier en niet verder, dit ondanks de reacties van jongeren
door een beroep op het schuldgevoel, door te chanteren of te vleien.
Zoals al eens in de Info is gezegd dat loslaten niet hetzelfde is als laten vallen,
staat hier dat grenzen stellen niet is tegengesteld aan warmte geven.
Hier eveneens een aantal meningen, nu van ouders van druggebruikers naar
aanleiding van vragen van druggebruikende jongeren, omdat ouders en jongeren
elkaar lang niet altijd begrijpen.
20

Deel 2 handelt over hoe met de verslaving om te gaan. In dat geval is het
probleem groter en het kind echt verslaafd. Dit deel bevat achtergrondinformatie
over de afhankelijkheid van het middel en over de rol van de
omgeving. En wat kunnen ouders dan nog doen? Hoe zorg je ook voor
jezelf en voor de andere kinderen in het gezin?
In dit deel wordt voor hulp doorverwezen naar voornamelijk Belgische
instellingen en Belgische, maar ook Nederlandse websites, waaronder die
van de LSOVD.
Deel 3 gaat over de mogelijkheid om problemen te voorkomen, dus over
preventie. Hoe ontstaat het gebruik? De mogelijke oorzaken worden gevat
in de 3 M’s: mens, middel en milieu. Er spelen veel factoren een rol. Dit
relativeert de rol van de ouders.
Wat kan verder met preventie worden bereikt? Kennis over drugs is noodzakelijk.
Hoe denken ouders zelf over drugs en hoe kaarten ze het met de
jongere aan? Het schema uit hoofdstuk 2 wordt aangehaald. Het laatste
hoofdstuk gaat over wat te doen als er een vermoeden is dat een kind
gebruikt, het geeft enkele tips.
Deel 4 is voor Nederlandse ouders minder van belang: advocaat Filip van
Hende geeft juridische informatie en dat slaat uiteraard op de Belgische
wetgeving.
Het is een fijn leesbaar boek dat veel informatie, adviezen en tips geeft. Het
bevat ook fragmenten, waarin ouders hun ervaringen beschrijven. Die zullen
voor velen heel herkenbaar zijn.
Het enige wat ik een beetje storend vond was ‘drugmisbruikende’ kinderen.
Het klinkt nog een beetje erger dan het toch al is …
Uitgeverij Houtekiet, Antwerpen/Amsterdam, 2007
ISBN 978 90 5240 988 7.
www.houtekiet.com
info@houtekiet.com
Betty Huizinga
21

STEUNPUNT
GROOTOUDERS, OUDERS VAN EEN DRUGGEBRUIKER
Wij als ouders van … zijn ons ervan bewust welke zorgen het ouderschap
met zich meebrengt, maar heeft u er wel eens over nagedacht wat
het betekent om grootouder te worden van een kind, waarvan de
ouder(s) drugs gebruik(en)?
Als houder van het grootoudersteunpunt van de LSOVD en zelf grootouder
van zo’n kleinkind heb ik mij opgeworpen om de belangen van
deze kinderen te behartigen.
Wanneer u ook een grootouder bent van zo’n kindje, schroom dan niet
om contact op te nemen met ons. Wij behartigen niet alleen de belangen
van uw kleinkinderen, maar ook die van u als grootouders! Wij benaderen
Raden van Kinderbescherming, kinderrechters, advocaten, Jeugdzorginstellingen
enz. (indien gewenst) en proberen op deze wijze de juiste
oplossing voor uw problemen te zoeken. De samenwerking tussen u en
deze instanties verloopt niet altijd even vlekkeloos. Dan is tussenkomst
of goed advies, soms ook doorverwijzing onontbeerlijk gebleken.
Er is geen betere en meer vertrouwde omgeving te vinden voor een kind
dan die van grootouders of andere familieleden. Het begrip en daarom
inlevingsvermogen voor deze kinderen vanuit de eigen familie is al
even belangrijk, zo niet nog belangrijker.
Steeds meer aandacht wordt gegeven aan de kinderen van verslaafde
ouders en niet ten onrechte.
Wanneer u behoefte heeft om met lotgenoten van gedachten te wisselen
of u ontmoet op uw weg tegenstand van hulpverleners en/of instanties,
weet ons dan te vinden.
Wij zullen proberen u op weg te helpen in deze doolhof.
U kunt met al uw vragen terecht bij onze Telefonische Hulpdienst
0900-5152244 (ma t/m vr 10.00-22.00 uur)
of rechtstreeks via het Grootoudersteunpunt LSOVD 070-3236584
Daisy Middelburg-Nanning, e-mail d.nanning@orange.nl
22

VOOR U GELEZEN
Nieuw onderzoek naar ADHD en verslaving
Een internationaal netwerk van ADHD-verslavingsdeskundigen start in
elf landen een groot onderzoek naar het verband tussen ADHD en verslaving.
Dit voorjaar wordt gestart met het verzamelen van gegevens van
6.000 patiënten van verslavingszorginstellingen in elf Europese landen.
Het gaat onder andere om vragen als hoeveel verslaafden ADHD hebben
en welke genen bijdragen tot het ontwikkelen van een verslaving. Eind
2010 worden de resultaten verwacht. Het zal ook inzicht kunnen geven
in hoeverre er verschillen zijn in de verslavingsproblemen van mensen
met en zonder ADHD.
Nederland wordt in dit netwerk, ICASA, vertegenwoordigd door een
medewerker van het Trimbos-instituut.
Trimbos.nl; 12-03-2009
Harm reduction gemeengoed in het Europese drugsbeleid
Nederland is nog steeds hét land wat betreft de ‘harm reduction’ dat wil
zeggen proberen de gezondheidsrisico’s bij verslaving zoveel mogelijk te
beperken. Volgens onderzoek van de Europese commissie is harm reduction
vooral bij heroïneverslaving al wereldwijd gemeengoed. In 2006
werkten alle Europese lidstaten met dit programma, zoals spuitenruil en
methadonverstrekking.
Wel zijn er in Nederland meningsverschillen over de onderhoudsdosis
methadon: houdt dit mensen niet verslaafd? Is volledig afkicken niet het
beste?
Psy.nl: 18.03.2009
23

Europese jeugd gebruikt minder verslavende middelen
Uit de jaarlijkse cijfers van het European Monitoring Centre for Drugs
and Drug Addiction blijkt dat het gebruik van cannabis is gestabiliseerd.
Het gebruik van nicotine neemt af, maar alcohol is nog populair. De
gegevens werden in 35 landen verzameld.
Wat roken betreft zit de Nederlandse jeugd iets boven het gemiddelde en
dat geldt ook voor jonge drinkers. Op het gebied van cannabis zit
Nederland echter flink boven het gemiddelde.
Het gebruik van cannabis nam tussen 1995 en 2003 sterk toe, in 2003
stabiliseerde het zich en in de periode tot 2007 nam het licht af.
De enige duidelijke toename ligt op het gebied van de alcohol en dan met
name het ‘binge drinking, veel alcohol in een keer.
Over de hele linie is het aantal scholieren dat zich onthoudt van alle middelen
sinds 2003 toegenomen.
Psy.nl; 31-03-2009
Expertisecentrum Dubbele Diagnose
Op 20 maart is het Landelijk Expertisecentrum Dubbele Diagnose gelanceerd.
Het is een samenwerkingsverband van het Trimbos-instituut,
Arkin, GGz Eindhoven, Delta Psychiatrisch centrum en Palier (Parnassia
Bavogroep). Het heeft als doel kennis en expertise over de problematiek
van dubbele diagnose te verspreiden.
De mensen met dubbele diagnose hebben een veelheid aan problemen.
Hoe kunnen zij het beste worden behandeld? Waar hebben ze het meeste
baat bij? Wat in theorie wordt uitgedacht blijkt in de praktijk niet altijd
goed realiseerbaar. De combinatie van verslaving en psychiatrische problemen
maakt de behandelpraktijk weerbarstig. Het Expertisecentrum
ondersteunt instellingen die zich met de dubbele diagnose problematiek
bezighouden door middel van training, opleiding, advies. Ook is bij het
Expertisecentrum de meest actuele informatie beschikbaar.
Trimbos.nl; 02-04-2009
24

Paddoverbod blijft overeind
Verkoop en kweek blijft verboden. De Haagse rechtbank oordeelde dat
minister Klink de paddo’s rechtmatig aan de Opiumwet heeft toegevoegd.
Dit tot teleurstelling van de Vereniging Landelijk Overleg
Smartshops (VLOS) en bijna zeventig andere belanghebbenden. Deze
moeten zich echter bij de feiten neerleggen, het wordt te duur om nog
meer rechtszaken aan te spannen.
Sinds 1 december 2008 staan paddo’s op de lijst van de Opuimwet.
Psy.nl; 14.04.2009
STEUNPUNTEN VAN DE LSOVD
De LSOVD heeft een aantal steunpunten voor familieleden. Het betreft:
– steunpunt grootouders (ouders waarvan de verslaafde kinderen zelf
kinderen hebben)
– steunpunt ouders van jonge druggebruikers
– steunpunt ouders van overleden druggebruikers
– steunpunt broers en zussen van druggebruikers
– steunpunt ouders van kinderen met dubbele diagnose
Deze steunpunten zijn te bereiken via de Telefonische Hulpdienst.
Het nummer van de Telefonische Hulpdienst is 0900 - 515 22 44
(maandag t/m vrijdag van 10.00 tot 22.00 uur)
25

LANDELIJKE STICHTING OUDERS EN
VERWANTEN VAN DRUGGEBRUIKERS
DOELSTELLING
De Landelijke Stichting Ouders en Verwanten van Druggebruikers
(LSOVD) is een organisatie van ouders en andere familieleden van
druggebruikers en is sinds 1980 actief. Door het uitwisselen van ervaringen
en het geven van informatie hoopt de Stichting te bereiken, dat
ouders e.a. de problemen die het gevolg zijn van verslaving, beter aankunnen.
De LSOVD treedt ook op als belangenbehartiger bij overheden en
instellingen. De LSOVD ontvangt donaties, meestal van ouders, en
ontvangt subsidie van het ministerie van VWS. De LSOVD heeft een
landelijke telefonische hulpdienst (THD); heeft gespreksgroepen door
het hele land; geeft individuele hulp en advies; organiseert landelijke
contactdagen en geeft een kwartaalblad uit.
Er is een klachtencommissie voor eventuele problemen met actieven
of vrijwilligers, die werkzaam zijn bij de stichting. Het klachtenreglement
is op aanvraag bij het kantoor beschikbaar.
BESTUUR
Voorzitter: Mw. M. Hazebroek; vice-voorzitter: Mw. T. Ouwendijk;
Secretaris: R. Burger.
Penningmeester: G. Verhoef; leden: mw. Y. Cremers;
mw. S. de Groot.
Alle correspondentie te richten aan: Secretariaat LSOVD,
Postbus 12132, 3501 AC Utrecht.
Telefoon: 030-2544300.
Postgiro 1386158 t.g.v. LSOVD, Utrecht.
E-mail: info@lsovd.nl
Website: www.lsovd.nl
26

TELEFONISCHE HULPDIENST
Onze Telefonische Hulpdienst (THD)
is van maandag t/m vrijdag te bereiken
van 10.00 tot 22.00 uur
0900 - 515 22 44 (€ 0,20 p.m.)
De telefonisten zijn evenals alle actieven van de LSOVD vrijwilligers.
De LSOVD kan alleen haar werk doen dankzij deze vrijwilligers en
UW DONATIE.
U kunt zich door middel van onderstaand strookje opgeven als donateur
bij ons secretariaat in Utrecht.
De jaarlijkse donatie bedraagt minimaal € 27,50. U ontvangt een machtigingsformulier
voor eenmalige opdracht om dit bedrag over te maken.
Vier keer per jaar ontvangt u INFO, het tijdschrift van de Stichting, en u
bent welkom bij de activiteiten die de Stichting organiseert.
kopiëren of
Naam: de heer/mevrouw: ........................................................................................................................
✄
Adres: ..........................................................................................................................................................................
Postcode: ....................................... Plaats: .....................................................................................................
Datum: ................................................................ Handtekening: .............................................................
meldt zich aan als donateur van de LSOVD.
Strookje zenden aan:
Secretariaat LSOVD, Postbus 12132, 3501 AC Utrecht.
27

VOOR HULP EN INFORMATIE: 0900 515 22 44