Onze Lieve Wetenschap april 2013 - Olvg

Vertrekkende TH-directeur blikt terug:
‘Wetenschap terwijl er voor
je gekookt wordt is passé’
krijgt. Daarom heb ik de wetenschapscommissie opgericht
en er mensen bij gezocht die aan wetenschap
deden of zelfs epidemiologisch geschoold waren. En
iemand aangesteld die olvg-geïnitieerd medisch onderzoek
kon begeleiden. En later is daar iemand voor
het verpleegkundig wetenschapppelijk onderzoek bij
gekomen.
Maarten Schutte nam afscheid als directeur van
Teaching Hospital. Wij vragen hem wat hij had
willen bereiken op wetenschapsgebied en wat ervan
geworden is.
Ineke Overtoom, Hoofd medische Bibliotheek, OLVG
Maarten Schutte
Je kreeg als directeur twee onderwerpen op je bord:
opleiding en wetenschap. Wat waren jouw ideeën over
dat laatste toen je begon?
Mijn ideaalbeeld was: één groot wetenschapsbureau
van waaruit alle wetenschap in huis bestuurd
en ondersteund werd. Maar ik besefte al gauw dat
zo’n concentratie niet haalbaar was omdat de verschillende
partners eenvoudigweg niet wilden. De
RvB heeft ook een poging tot bundeling gedaan
maar stuitte op onverzettelijkheid. Andere ziekenhuizen
bleken met hetzelfde te kampen en moesten
hun ‘strijd’ ook staken. Dus ja, van dat ideaalbeeld
bleef weinig over. Wat niet wil zeggen dat dit een
rampzalige toestand is! Je moet de autonomie van
de vakgroepen en hun eigen onderzoeksorganisatie
met trialbureaus gewoon erkennen. Dat heeft ook
voordelen want zij nemen die verantwoordelijkheid
zelf en dat is ook stimulerend.
Mijn andere ideaalbeeld was: het vestigen van een
goed wetenschapsklimaat, dus dat je een huis krijgt
waarin wetenschap een vanzelfsprekende plaats
Als je naar de huidige situatie kijkt, is dat met plezier
of met zorg?
Met gemengde gevoelens. Ik zie productiedruk en
mensen die tobben met het verdelen van energie en
tijd. Dus die wetenschap moet er feitelijk komen in
de ‘eigen’ uren. Dat heeft wetenschap in de perifere
ziekenhuizen natuurlijk altijd gehad, maar mensen
hebben daar nu meer moeite mee. Enerzijds zijn ze
meer, zeg maar, uitgewrongen door de productiedruk,
anderzijds hecht men nu meer belang aan privétijd.
Dat komt niet alleen door het groeiend aantal vrouwen
in deze beroepen maar ook mannen hebben thuis
een andere positie dan vroeger. Er wordt niet meer
voor ze gekookt terwijl zij in hun studeerkamer iets
fantastisch uitdenken. Dat is ook goed zo.
Wat vind jij daar zelf van?
Als ik eerlijk ben: wel jammer. Je gunt mensen in zo’n
soort beroep waar ook nog veel extra’s bij komen kijken
een partner die de zorg voor allerlei zaken daarbuiten
op zich neemt. Maar inderdaad, aan je kinderen
kom je te weinig toe. Mijn dochter wilde daardoor
geen arts worden, ze was bang dat ze dan nooit genoeg
tijd zou hebben om er helemaal te zijn, als arts
en als moeder.
Wat zijn jou wensen voor de wetenschap in huis?
Dat er goed gecommuniceerd wordt tussen alle mensen
en gremia die zich met wetenschap bezig houden,
dat iedereen weet wat waar gebeurt. Dat ook meer
met elkaar gedeeld wordt op dit gebied. Daarom was
ik erg blij toen ik voor het eerst de verzamelde leden
van het kersverse platform Wetenschap bij elkaar zag,
mét Douwe Hemrika erbij. Zo ontstaat er een gemeenschapsgevoel
rond wetenschap, resulterend in een
mentaliteit dat je wilt weten of een bepaalde behandeling
goed is, of toch beter kan, en dat je dat bij
twijfel opzoekt en met elkaar bespreekt en zonodig
onderzoekt. Zo’n soort houding. Dat wil ik graag.
8 | Onze lieve wetenschap, April 2013