hier - LSOVD

Hoofdstuk 4
Waar kan een verslaafde terecht?
Huisartsen zijn meestal de eersten die te maken krijgen met problemen die zich in een gezin voordoen.
Zij zijn echter geen specialisten op het gebied van verslaving. Dat zijn ook de hulpverleners bij het
Maatschappelijk Werk en het Riagg niet. De verslaafde zal worden verwezen naar een instelling voor
verslavingszorg. In elke grote plaats is zo’n instelling te vinden (vroeger CAD: Consultatiebureau voor
Alcohol en Drugs).
Instellingen voor Verslavingszorg zijn gespecialiseerd op het gebied van de hulp
aan en opvang van verslaafden. Men geeft er informatie over drugs, verslaving en
verschillende soorten behandeling. In Nederland vindt men het belangrijk dat
verslaafden bereikt worden, dat zij niet aan hun lot worden overgelaten of als
crimineel worden gezien – alleen omdat zij gebruiken.Vergeleken met het buitenland
zijn in ons land dan ook veel verslaafden bij de hulpverlening bekend.
Zo is de methadonpost voor heroïneverslaafden een ‘laagdrempelige’ manier van hulpverlenen.
Er wordt methadon verstrekt, een vervangend middel voor heroïne, zodat
de gebruiker zich niet ziek hoeft te voelen wanneer deze niet aan heroïne kan
komen. De aanwezige arts en andere hulpverleners hebben de mogelijkheid om de
gezondheid van de cliënt in de gaten te houden. De methadonpost kan de eerste stap
zijn op weg naar andere hulp- en dienstverlening.
Wanneer een verslaafde zich wil laten opnemen in een verslavingskliniek dan is er bijna
altijd eerst een intakegesprek. Naar aanleiding van dat gesprek wordt een plan gemaakt
voor begeleiding en behandeling. Klinieken verschillen onderling in aanpak. De
meeste klinieken hebben een wachtlijst. Het voordeel van een wachtlijst is dat
iemand die echt besloten heeft te stoppen met gebruik, dat in die periode kan laten
zien. Ouders ondergaan zo’n periode meestal als een tijd van gemiste kansen.
De detox is de ‘voorkamer’ van de kliniek. Een verslaafde kan er eerst afkicken van zijn
druggebruik (ontgiften, clean/schoon worden), daarna begint de echte behandeling.
Ouders kunnen maar beter een afwachtende houding aannemen en niet al te
verbaasd zijn, wanneer zoon of dochter de kliniek eerder verlaat dan de bedoeling is.
33