hier - LSOVD

Bij de hulpverlening moet in het bijzonder de terugval aandacht krijgen. Een manier
van hulpverlenen zou kunnen zijn: je bent nu clean, maar wat doe je als je stukjes
zilverpapier ziet liggen, ‘drugskennissen’ ontmoet of op een feestje komt? Ga je die
confrontatie aan? Hoe doe je dat? Of vermijd je die situaties liever, blijf je de hele
dag thuis zitten?
Je kunt besluiten niet meer te drinken of te gebruiken, maar je kunt niet
besluiten niet meer verslaafd te zijn. Zo bekeken is een verslaving iets dat
bestaat, een handicap die iemand heeft opgelopen waar hij mee moet leren
omgaan door niet meer te gebruiken.Verslaving volgt bepaalde wetten en
heeft niets te maken met zaken als karakter, capaciteiten en onderliggende
problematiek.
Een ‘gelegenheidsgebruiker’, iemand die zo af en toe rookt of heroïne gebruikt,
is een zeldzaamheid; zeker als hij ooit verslaafd is geweest.
Het is tragisch als een verslaafde voor al zijn problemen is behandeld: de depressies
zijn aangepakt, de relatieproblemen zijn behandeld, hij heeft geleerd zijn gevoelens
beter te uiten, het rouwproces uit zijn verleden is verwerkt en zijn sociale vaardigheden
zijn opgevijzeld. Hij voelt zich prima, hij heeft het gevoel dat hij best wel
weer eens, al was het maar één keer, een glas, een snuif, een shot of een sigaret …
en dan blijkt de verslaving weer op te duiken. De ex-verslaafde moet met dit
gegeven vertrouwd raken, leren zijn leven vorm te geven zonder drugs. Dat is heel
zwaar. Daarbij is het noodzakelijk dat alle eventuele persoonlijke problemen die dat
nog moeilijker maken ook worden aangepakt; al hoeft dat misschien niet tegelijk en
niet in de verslavingszorg te zijn. Of die problemen er al waren vóór de verslaving,
of dateren van daarna, is minder interessant.
27