VRAGEN - Rob de Nijs

Vragen
Vuur
»
’IK KNAL
als vanouds’
Rob de Nijs (68) is een halve eeuw zanger en hij
viert zijn jubileum met een theatertour.
Met zijn nieuwe cd Eindelijk vrij, sluit de zanger
de turbulente scheiding van Belinda Meuldijk af.
Het leven lacht hem weer toe...
Tekst Pieter Groenewold Foto’s Govert de Roos

Vragen
«
’Geloof me, ik heb wel degelijk
Vuur een rock-’n-roll-leven gehad’
Waar wil je het absoluut
niet over hebben?
”Ik wil het nooit meer
hebben over ’rattengate’.
Dat was een hele
nare tijd voor alle betrokkenen, mijn exvrouw
Belinda Meuldijk, de kinderen,
mijn huidige vrouw Jet, voor iedereen.
De publicatie in Privé van de door mij
gemaakte foto’s van Belinda’s vervuilde
huis, is totaal uit de hand gelopen. Maar
als zoiets eenmaal gebeurt, kun je het
niet meer stoppen. Dus we zijn blij dat
het achter de rug is en alle betrekkingen
zijn genormaliseerd. Dat wil ik graag zo
houden. Zand erover.”
Nog even doorzeuren. De roddelpers
maakte gehakt van je!
”Ja, ja. Er wordt vaak geroepen dat artiesten
de roddelpers nodig hebben, maar ik
had al een carrière toen er nog helemaal
geen roddelpers bestond. Dat ik ’rattengate’
heb overleefd, komt doordat ik als
artiest iets waard ben. Uiteindelijk
gebeurt het toch op de bühne. De roddelpers
heeft vaker geprobeerd mij kapot te
maken maar altijd zonder succes.”
Waarom zouden ze je kapot willen
maken?
”Als het slecht met je gaat, ben je interessant
voor die bladen. Dan schoffelen ze
je met liefde nog wat dieper onder de
grond. Daar leven ze van. Vaak is het
niet eens persoonlijk maar puur zakelijk.
Andermans ellende verkoopt goed.”
De titel van je nieuwe cd luidt: Eindelijk
vrij. Dat komt natuurlijk niet uit de
lucht vallen.
”Nee. Dat heeft alles te maken met het
afsluiten van de periode waar we het
absoluut niet over willen hebben. Dat is
allemaal van mij afgevallen. Ik kan een
nieuw pad inslaan. Met mijn vrouw Jet,
maar ook artistiek. Belinda heeft in het
verleden prachtige teksten voor me
geschreven, zonder twijfel, maar het
hield mij wel tegen om andere wegen
in te slaan. Nu ik los van haar ben, kan
ik ook met anderen in zee. Zoals met
Daniël Lohues, die Eindelijk vrij heeft
geproduceerd en nummers voor mij
heeft geschreven. En met Huub van der
Lubbe, zanger van De Dijk.”
Je hebt die cd opgenomen in Amerika.
Kon dat hier niet?
”Amerika, land van de vrijheid. Haast
symbolisch. De platenmaatschappij
kwam met het idee. Voor de promotie is
het makkelijk als er een verhaal bij valt
te vertellen. Zij dachten aan Los Angeles
of Nashville. Nu ben ik geen cowboy,
dus Nashville viel af. Los Angeles had
nog gekund, met oude crooners als Sinatra.
Daniel Lohues stelde New Orleans
voor en daar had ik altijd al eens heen
gewild. Waanzinnig. De roots van de
blues.”
Op de cd staat het nummer Nog steeds
geen rock-’n-roll. Proef ik daar frustratie?
”Dat is een groot woord. Maar het is wel
zo dat wát ik ook doe, mensen hun
wenkbrauwen fronsen en zeggen: Oh ja,
De Nijs. Alsof alles daarmee gezegd is. Dat
steekt. Veel mensen weten helemaal niet
wat ik doe. Ach, denken ze, die ouwe
man. Nou, ik ben helemaal geen ouwe
man. Ik ben wel oud in de zin van leeftijd,
maar op het podium knal ik als vanouds.
Ik zie mijzelf wel als rock-’n-roll.
Misschien had ik een hogere plek ingenomen
in de analen van de rock-’n-roll
als ik vroegtijdig was overleden, maar ik
leef nog en met veel plezier. Trouwens,
ik vind het veel meer rock-’n-roll als je
op je 80ste nog een zaal in vervoering
weet te brengen. En geloof me, ik heb
wel degelijk een rock-’n-roll-leven
gehad.”
Je doelt op sex en drugs?
”Ik was nooit zo van de drugs. Maar van
een borrel hield ik des te meer. Ik was
gek op jenever en whisky. Maar Jet en ik
drinken al jaren geen druppel meer. In
oktober precies drie jaar! Omdat ik mijn
carrière belangrijker vind dan die slok.
Mijn stem is vooruitgegaan sinds ik
droog sta. En ik voel me fitter.”
En de sex?
”Niets te klagen. Zeker toen ik jong was.
Soms vliegen er nog steeds slipjes het
toneel op, maar daar hangen tegenwoordig
de prijskaartjes van de HEMA nog
aan. Dat was vroeger anders. In de tijd
dat ik met Johnny Lion bij Circus Boltini
optrad, reisden we in een bus het hele
land door. In elk stadje een ander schatje.”
Boltini had toch ook twee verrukkelijke
dochters?
”Zeker weten, maar daar mochten wij
met geen vinger aankomen. Bovendien,
Antoinette was pas 14 en zijn oudste
dochter had al verkering met een trapezejongen.
Daar is ze ook mee getrouwd.
Dus we moesten ons vermaak buitenshuis
zoeken. Was geen probleem. Niemand
hoeft wat dat betreft medelijden
met mij te hebben.”
Hebben vrouwen je vaak in de problemen
gebracht?
”Nee, dat valt wel mee. Geen buitenechtelijke
kinderen of zo. Mijn relaties stonden
door mijn gedrag weleens onder
spanning, maar dat zijn problemen die
je wel weer overleeft. Wie is er zonder
liefdesproblemen in zijn leven? Ik ken
ze niet. Het enige verschil is dat ík er de
krant mee haal en een ander niet.”
Het aanbod was natuurlijk ook wat
groter dan voor een ander.
”Dat is ook maar betrekkelijk. Op den
duur werd het bijna een verplichting.
Vermoeiend, dat versieren. Moest ik
weer. En het was nooit meer dan sex.
Ik heb liever een relatie waarin we als
maatjes met elkaar omgaan. Zoals ik nu
met Jet heb. Wij kennen elkaar zeventien
jaar. Sindsdien ben ik monogaam
en dat bevalt uitstekend.”
Tijdens je halve eeuw als zanger scoorde
je slechts één nummer 1- hit: Banger
hart. Teleurstellend?
”Voor mij wel, ja. Zeker wanneer je
bedenkt dat ik zo’n 700 nummers heb
opgenomen waar prachtige stukken bij
zitten. Maar ook nummers die de eerste
plaats niet haalden, zijn klassiekers
geworden zoals Malle Babbe, Foto van vroeger,
Zonder jou en Bier is bitter. Ik klaag
niet. Ik sta nog steeds in de top-10 van
meest gedraaide Nederlandstalige artiesten.”
Banger hart is je op het lijf geschreven,
toch?
”Klopt. In die tijd voelde ik me niet echt
senang. Ik zat in een vette depressie. Ik
vond helemaal niets meer leuk en had
zelf ook een erg bang hart. Zonder professionele
hulp was ik daar niet uitgekomen.
Het was meer dan een dipje. Ik zag
zwarte sneeuw. Geen idee waar het vandaan
kwam. Het overviel me als een
donderslag bij heldere hemel. Maar ik
ben er helemaal bovenop gekomen.”
Je bent geboren in 1942. Een oorlogsbaby.
Vaak waren dat niet de sterkste
kinderen.
”Dat geldt ook voor mij. Ik had astmatische
bronchitis. Dat kreeg ik toen ik een
half jaar oud was. En eigenlijk heb ik het
nog. Sommigen vinden het een wonder
dat ik toch zo’n strot kan opentrekken.
Anderzijds heb ik heel snel goed moeten
leren ademhalen om die benauwdheid
in de hand te houden. In mijn tijd was
heilgymnastiek het middel om je tegen
die kwaal te wapenen. Ademen vanuit
het middenrif. Als ik een aanval had,
dacht ik weleens dat ik de pijp uit zou
gaan. Heel angstig. Halsoverkop naar de
dokter.”
Dat vechten tegen die ziekte, heeft dat
je karakter gevormd?
”Misschien. Ik was in ieder geval wel een
praatjesmaker op school. Klassenvertegenwoordiger.
Speelde altijd de hoofdrol
in de revue. Ik speelde ook accordeon.
Muziek maken en performen zijn altijd
belangrijk voor mij geweest. Mijn ouders
hebben mij daarin gesteund. En mijn
opa en oma ook. Die hebben ervoor
gezorgd dat ik op de cabaretschool van
Bob Bouber terecht kwam, de huidige
Kleinkunst Academie.”
Je acteerde in de kinderserie Oebele en
in Kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen
mijnheer. Je werkte bij het Tingel
Tangel Theater van Marijke en Sieto
Hoving. Was je niet liever acteur
geworden?
”Nee, nee. Dat is nooit mijn bedoeling
geweest. Via Harrie Geelen, later ook
schrijver van Oebele en Hamelen, rolde
ik in 1969 in de musical Sajjuns fiksjun.
Omdat ik toen helemaal niks had. Een
poging om via de voorronde van het
Eurovisie Songfestival een comeback te
forceren, mislukte volledig. Na Boltini
raakte de klad er al een beetje in. In
1967 woonde ik met een vriendin in Alkmaar.
Pure armoede. Barre tijden waren
dat. Een vriend van mij moest geregeld
bijspringen. Dus ik pakte alles aan wat
ik krijgen kon. Zo ook die musical. Ik
zing ergens: Ik ging maar bier verkopen om
mijn dagelijks brood te verdienen. Nou, dat
was letterlijk zo. Ik stond achter de tap
in de zaak van mijn toenmalige schoonvader
in Bergen op Zoom. Ik zong daar
ook. De naam van die club was omgedoopt
in Club Rob de Nijs. Zwarte tijden.
Dus ik wist niet hoe snel ik in Amsterdam
moest komen toen dat aanbod
kwam. Dus nee, acteur heb ik nooit echt
willen worden.”
Heeft die periode je gelouterd?
”Zeker weten. Ik moest van een paar tientjes
per week rondkomen. Met Ritme van
de regen scoorde ik in 1963 een top-10-hit.
Daar werden bijna 100.000 exemplaren
van verkocht. Maar als je dat succes niet
kunt continueren met een nieuwe hit,
raak je snel in de vergetelheid. Het zag
er toen niet naar uit dat ik ooit mijn
50-jarig jubileum als zanger zou meemaken.
Zo zie je maar weer. Ritme van de
regen zing ik nog steeds. Ben ik trots op.
Net als op de hits uit de jaren zeventig.
Malle Babbe en Jan Klaasen de trompetter.
De tijd met Boudewijn de Groot en Lennart
Nijgh. Maar ik maak nog steeds
prachtige stukken. Wie dat niet gelooft,
raad ik aan een van mijn jubileumconcerten
te bezoeken. Zo sta ik 25 mei in
Theater Carré in Amsterdam. Misschien
nog steeds geen rock-’n-roll, maar wel
steengoed.”
Zie voor data concerten: www.robdenijs.nl
56 PANORAMA NR20
NR20 PANORAMA 57