1953 0 - Orde der Verdraagzamen

© Orde der Verdraagzamen
1953 -1954 - Herenkring
Les 1 – 3 november 1953
ervaringen van fysieke of psychische aard, die als herinnering onaangenaam zijn en dus de
neiging tot vergeten versterken. Men wil zichzelf vergeten, men is ontevreden met zijn leven,
men heeft reden om het persoonlijke zijn niet zo hoog te stellen, men doet daar graag afstand
van en dan krijgt men twee soorten mensen die beiden eigenlijk mediums genoemd kunnen
worden. Het ene type is het type van de kunstenaar, de mens dus die zichzelf tracht te uiten,
zo men zegt, maar in werkelijkheid zichzelf tracht te ontvluchten door een bepaalde
uitbeelding, dat is de kunstenaar. De tweede is degeen die zichzelve prijsgeeft, geheel, om
daardoor een ander wezen te worden. En nu bestaat hiertussen weer een eigenaardige
wisselwerking, want, zoals voor de kunstenaar door zijn uiting weer het zijn, het persoonlijk
zijn versterkt wordt, zo wordt voor een medium het persoonlijk zijn versterkt door het tijdelijk
verliezen van de persoonlijkheid; er blijft dus een evenwicht en het ik-bewustzijn blijft
bestaan. We zouden nu natuurlijk de opmerking kunnen maken: ja, maar wanneer dat toch
allemaal maar een denkbeeld is. Ik zou het niet beter voor weten te stellen dan zo: alleen in
de wereld van dit ogenblik en dat van een seconde geleden en dat van tien seconden geleden
enz. bestaat voortdurend, alles is, er is niets dat teniet gaat en er in niets dat opgebouwd
wordt, maar in de uiting van het zijn zit een bepaalde ritmische verhouding verwerkt. Wanneer
nu het z. g. ik, d.w.z. het bewustzijnspunt, in het zijn geprojecteerd, de zijnstoestanden d.w.z.
de mogelijke uitingen van het zijn in een bepaalde opvolging belicht en in zichzelve opneemt,
dan zal hierdoor ontstaan de illusie van tijd, van omgeving en verandering van handeling en
daad. Dit zou uitschakelen de vrije wil, indien wij niet aan zouden kunnen nemen dat hoe
verder het eigen bewustzijn reikt, dus hoe verder de ik-heid zijn wezenheid in het zijn begrijpt,
dat de daad, de handeling en de situatie vermindert. Het ik kan blijven bestaan als een
geprojecteerd punt, maar er is niet meer ik, het wezen dat beleeft, maar het is alleen nog God
dat zich uit. En ik meen dat we hier dan al weer heel dicht genaderd zijn tot de Maya-theorie,
de Maya-filosofie ook eigenlijk, die zegt: het is al begoocheling. Let wel, we kunnen niet
zeggen: het is al niet. Het is, maar wat is het? Dat weten we niet. We weten alleen dat het zich
aan ons, door ons eigen wezen voordoet als iets, dat wij leven van binnen-uit en dat wij nooit
van buiten-uit beïnvloed kunnen worden, dat, waar wij in onszelve immuun zijn voor bepaalde
dingen, ze ons uiterlijk nooit kunnen overkomen. En daaruit kunnen we dan als eindconclusie
misschien nog trekken dit: de mens die nooit vreest, die gelooft in God, hoe primitief of hoe
verstandelijk dan ook, is als het ware immuun tegen zeer veel belevingen die anderen uit
zichzelve scheppen, waar de onzekerheid voor hen wegvalt, de onzekerheid weggenomen door
het geloof, en aan de andere kant de vrees, de angst wordt weggenomen door het ontkennen
van deze angst. Deze wezens ervaren nog als ik-heid. , maar leven in de praktijk in
onmiddellijk verband met het wettelijke zijn. En dit zijn is het dat voor hen uiteindelijk de
buitenwereld doet verschijnen in een ideale vorm. Wanneer deze ideale vorm als beeld van
een bepaald deel van dit zijn, ervaren en aanvaard wordt, krijgen we vanzelf dus een overzicht
op een volgend punt, van waaruit weer een groter deel van het zijn in ons wordt bevat. En dan
krijgen we - mag ik nog verder gaan, ja? - krijgen we dit ook: onze ervaring is dat de
tweelingzielen, waar zoveel over "geschwärmt" wordt door - nu ja, laten we maar eerlijk zijn -
mensen die zuiver sentimenteel persoonlijk denken, in de praktijk reëel bestaan. Zij zijn twee
delen bewustzijn die elkaar zodanig volledig aanvullen dat daaruit een nieuw, groter
bewustzijn geboren wordt. Wij weten dat ook deze tweeheden, van ons standpunt uit bezien,
wederom met andere gelijke eenheden verenigen tot een nog groter iets, en dat elke
vereniging gepaard gaat met een uitbreiding van zijn en van levensbesef, waarbij echter de
persoonlijkheid, eigenaardig genoeg, van de enkele delen wordt omgewerkt tot één geheel.
Dat klinkt voor U natuurlijk allemaal als theorie, maar voor ons is het al een praktische
waarneming en wij kunnen vaststellen op grond hiervan, dat er niets, niets ook, als absolute
en voortdurende eenling in de schepping beschouwd kan worden, maar alleen alles als een
deel dat, op het ogenblik dat een harmonisch evenwicht met een ander deel wordt bereikt,
onmiddellijk als eenheid verder gaat. En dan kan ik weer terugkomen tot het voorbeeld wat ik
gebruikt heb: de moleculen vinden elkaar en vormen samen uiteindelijk een bepaalde stof, en
deze bepaalde stof krijgt uiteindelijk een bepaalde vorm. Deze vorm in het zijn, of is God. Hoe
zij dit weten we niet. Ik hoop dat ik daarmee voldoende antwoord heb gegeven. Als ik
problemen heb opgeworpen of onduidelijk ben geweest, dan vertelt U het maar, dan gaan we
er weer op verder.
11