Download: SpitZ 24 - Scapino Ballet Rotterdam

Scapino Ballet Rotterdam Supernova SpitZ 6
De donkere kant van de maan
door Nadja Kadel, dramaturg Marco Goecke
Marco Goecke
fotografie
Bryndis Brynjolfsdottir
‘Wat is je laatste pas voordat je in de duisternis verdwijnt?’
vraagt Marco Goecke aan een danseres tijdens
een repetitie voor zijn nieuwe stuk ‘Supernova’. In deze
choreografie voor drie danseressen en vier dansers, gaat
zijn belangstelling uit naar het ontstaan, zichtbaar worden
en weer verdwijnen van beweging en licht in de
microkosmos van het podium.
Een supernova is het felle
oplichten van een ster
die aan het eind van zijn
levenscyclus explodeert en zichzelf
daarbij vernietigt. De grens tussen
dat wat er nog is en de verdwijning
ervan interesseert de choreograaf
al geruime tijd. De belichting van
zijn stukken ontwikkelt hij samen
met designer Udo Haberland en
hoort bijna als een beeldmerk bij
Goeckes oeuvre. Licht heeft bij
hem altijd al gefungeerd als een
metafoor voor het niemandsland
tussen zien en niet zien, bestaan
en verdwijnen, wat in ‘Supernova’
door uiterst trage fade-outs tot in
het extreme wordt doorgevoerd.
Goecke stelt zich nooit tevreden
met wat er al is. Hij zoekt het
onzichtbare, de donkere kant van
de maan, het extreme. Dat zie je
niet alleen aan de titels van vroege
werken als ‘Alles’ of ‘Nichts’,
maar bovenal aan zijn bewegingstaal.
Hij is altijd op zoek naar iets
nieuws, wil het onmogelijke mogelijk
maken. Hij citeert Einstein, die
zei dat het enige goede aan de tijd
is dat niet alles tegelijk gebeurt.
Goecke ziet hierin aanleiding om
de natuurwetten buiten werking te
stellen: ”In deze scène moet alles
tegelijk gebeuren. Doe ’t duizend
keer sneller, zodat het er uiteindelijk
nauwelijks meer is omdat het
zo snel gaat”, zegt hij tegen Leslie
Humbert, die met ongelooflijke
precisie haar toch al rappe solo
nog een tandje sneller doet.
De dansers van Scapino – helemaal
vertrouwd met Goeckes werkwijze
– staan open voor iedere uitdaging.
In ‘Supernova’ speelt de choreograaf,
die zijn dansers zo vaak
met de rug naar het publiek laat
optreden, met nog meer ongewone
beelden. In zijn laatste stuk voor
Les Ballets de Monte Carlo had hij
al een solo op het horizontale vlak
gekanteld. In ‘Supernova’ werkt
hij dit idee met meerdere dansers
verder uit en verbeeldt zo een pas
de deux in zelfs twee verschillende
perspectieven.
Zoals altijd staat de beweging
voorop, de aankleding is beperkt
tot enkele elementaire rekwisieten:
zout, lucht en vuur. De danser
Besim Hoti houdt een brandende
lucifer vast die langzaam dooft.
”Schitterend, dit kleine stukje
leven”, zegt Goecke, terwijl hij
geconcentreerd naar het laatste
smeulende licht van deze kleine,
uitdovende ster kijkt. Totdat het
uiteindelijk helemaal donker is.
Leslie Humbert
fotografie hans gerritsen