Jetair informatieboekje over : Lanzarote - Reizen De Cauwer

Enkele gegevens over de Canarische Eilanden
De Canarische eilanden bestaan uit zeven grote
bewoonde eilanden en uit een aantal kleinere, die
grotendeels onbewoond zijn. De Canarische archipel
ligt in de Atlantische Oceaan ten westen van Afrika,
de kortste afstand tot dit werelddeel bedraagt 115
kilometer. De afstand van de Canarische eilanden
naar het Spaanse vasteland is groter dan de afstand
van Amsterdam naar de Spaanse hoofdstad.
Eiland Opp. in km 2 Hoofdstad
Tenerife 2.053 Santa Cruz de
Tenerife
Fuerteventura 2.019 Puerto del Rosario
Gran Canaria 1.532 Las Palmas
Lanzarote 795 Arrecife
La Palma 728 Santa Cruz de La
Palma
La Gomera 378 San Sebastian
El Hierro 278 Valverde
Middelen van bestaan
De voornaamste bron van inkomsten is het toerisme.
De export producten zijn achtereenvolgens: bananen,
tomaten, uien, druiven en vroege aardappelen.
De Canarische boeren doen weinig aan veeteelt. Het
aantal runderen, schapen, geiten en varkens is niet
groot; de mest die ze leveren voor de akkers wordt
misschien wel evenveel op prijs gesteld als het vlees
en de melk. Het grootste deel van het vlees, de melk
en de boter moet worden ingevoerd.
Las Palmas en Arrecife zijn de belangrijkste vissershavens.
De meeste vis wordt gevangen in het oceaangedeelte
tussen de archipel en de Afrikaanse kust. De vis
die in de West-Afrikaanse wateren wordt gevangen,
wordt vaak aan boord al ingezouten.
Het meeste zout, dat gebruikt wordt op de vissersboten
en in de visfabrieken, komt uit de zoutpannen
(salinas) van Lanzarote: in het zuiden van het eiland
bij Janubio.
Algemene informatie over Lanzarote
Lanzarote is 58 km lang en 20 km breed, en
heeft een oppervlakte van 795 km 2 . Het eiland is
genoemd naar de Genuese zeevaarder Lanzarote
Malocello, die er in 1312 aan land is gegaan. In 1402
werd het eiland, samen met Fuerteventura, een
Spaans bisdom.
Lanzarote is van vulkanische oorsprong; het heeft
echter geen hoge bergen, alleen maar heuvelland
met kraters en vulkaankegels. De laatste, grote
uitbarsting ligt tussen de jaren 1730 en 1736; het
vruchtbare deel van het eiland werd toen met een
laag lava en as overdekt. De eruptie van 1824 heeft
drie maanden geduurd; maar de gevolgen waren
minder ernstig.
De bodem in het westen, daar hebben de uitbarstingen
van de laatste twee eeuwen plaatsgevonden,
doet aan een maanlandschap denken. De gestolde
lavatongen, afkomstig uit tientallen kraters, zijn
keihard en laten geen enkele begroeiing toe. In het
noorden is het lavadek enigszins verweerd; bovendien
is er water aanwezig in onderaardse grotten,
zodat er wat landbouw mogelijk is. In het overige
deel van het eiland, waar de uitbarstingen in de
oudheid plaatsvonden, is het terrein zachtglooiend;
de lava is er verweerd tot een fijnkorrelig poeder van
grijze en zwarte kleur.
De eilandbewoners hebben op hun akkers een
herculesarbeid moeten verrichten om de plantengroei
weer mogelijk te maken. Er mag geen vocht
verloren gaan en de planten moeten beschut worden
tegen de verzengende wind die soms uit Afrika
komt aanwaaien.
Iets uniek om te zien zijn de akkers met de vele
ronde kuilen, die iets weg hebben van kleine kraters.
Rond iedere kuil is een halfcirkelvormige wal opgeworpen
of een muurtje opgetast, en in de kuil staat
eenzaam één plant. Om de warmte en harde wind
te beletten de jonge plantjes te verschroeien of uit
de grond te rukken, is het muurtje rond de kuil gebouwd.
Het muurtje wordt vaak verder opgehoogd
als de plant groeit. Na het zaaien of planten legt
de boer een vlakke laag grauwe, korrelige lava over
het zaad of stekje heen. De plant schiet door die
laag heen op: de korrels en kleine steentjes moeten
‘s nachts het vocht van de lucht en de zeedampen
opvangen.