Nieuwsbrief 36 - Postactieven Belastingdienst Noord-Holland

Ons pensioen bij het
Op de bijeenkomst van de regiocontactpersonen van de Commissie Postactieven Belastingdienst (CPB) heeft Joop van
Lunteren – bestuurslid Pensienfonds ABP (foto)- een uiteenzetting gegeven over het hoe en wat van onze pensioenen.
Enkele zaken hierover zijn in mijn geheugen blijven hangen, of ik ze geheel juist heb
onthouden weet ik niet, maar het is wat mij bijbleef.
Er is veel te doen over de dekkingsgraad (berekende kans dat alle verplichtingen kunnen
worden nagekomen) van de pensioenen. Vroeger werd rekening gehouden met een rente
van 4% op het pensioenkapitaal. Accountants vonden dat
vreemd, er zou rekening gehouden moeten worden met de
werkelijke rente. Zo geschiedde door ingrijpen van de
wetgever.
De rente in Nederland ligt historisch laag, daardoor is de
dekkingsgraad ook te laag. Als we met Spaanse rentes te
maken hadden, kon de indexering weer worden
doorgevoerd en zou de 8,5% indexatieachterstand worden
ingelopen. Dat is wel vreemd als je bedenkt dat Spanje er
slecht voorstaat.
Voor Nederlandse pensioenen betekent dit, dat Mark Rutte
niet te veel moet bezuinigen, zodat de kredietwaardigheid
van Nederland wordt afgewaardeerd en de rente stijgt.
Hierdoor ontstaat een hogere dekkingsgraad. Wél is dat
slecht voor de schatkist en mogelijk aanleiding voor
inflatie. Tevens kan het gebeuren dat in jaar één een
verlies op beleggingen optreedt van 20% en dat dit in jaar
twee wordt goedgemaakt. Een lagere rekenrente over een
met 20% verlaagd kapitaal laat een desastreuze daling van
de dekkingsgraad zien.
Er zijn nog meer bedreigingen voor de pensioenen. Nederland is met enkele andere
kleine landen een land met grote pensioenreserves. Voor de pensioenen in Nederland is
inflatoire financiering dus heel slecht. Voor landen met hoge schulden kan het de
oplossing zijn. Europa speelt hier dus ook een grote rol.
In de krant las ik dat het ABP er ten tijde van de privatisering goed voorstond. Er werd
niet bij verteld dat dit mede kwam door afwaardering van de pensioenaanspraken. Eerst
bouwden we een welvaartsvast pensioen op (meestijgen met de welvaart). Dat werd een
waardevast pensioen (meestijgen met de geschoonde inflatie) en vervolgens bleek het
goedkoper om een middelloon pensioen te geven.Immers goedkoper omdat de meeste
mensen vlak voor de pensionering het hoogste inkomen in hun carrière verdienen!
Allemaal afwaarderingen zonder rekening te houden met opgebouwde rechten. Die
vervielen direct. Geen wonder dat de pensioenfondsen rijk leken.
Toen werd de VUT uit de pensioenpot betaald. Politiek goed voor de werkgelegenheid van
de jongeren, die dus ook niet voortdurend moeten mopperen over hun rechten. Velen
hebben kunnen doorstuderen en zullen, ondanks de verhoging van de
pensioengerechtigde leeftijd, niet zo vele uren in hun leven werken als de vorige
generaties. Bovendien beginnen ze vrijwel allen vanuit een zekere welvaart.
Tijdens de bijeenkomst werden diverse vragen gesteld, onder meer over de wijze van
beleggen en de onzekerheden. Er kwamen heldere, maar niet altijd gewenste
antwoorden. Wel werd nog eens duidelijk gemaakt dat het werken met actuele rente veel
problemen geeft door de schommelingen. Een rekenrente met enige stabiliteit, zoals
voorheen de 4% zou veel onzekerheid kunnen wegnemen. De overheid hanteert die 4%
ook nog steeds als het over Box 3-inkomen gaat.
De pensioenen worden ook nog bedreigt doordat de levensverwachting toeneemt.
Natuurlijk was dat te voorzien maar dat het zo snel zou gaan had niemand verwacht.
Conclusie: We hebben een speculatief pensioen zonder garanties en een overheid met
tekorten, die bij pensioenfondsen grote potten geld ziet en daar maar moeilijk af kan
blijven. Verder zullen er tekorten blijven. Politici willen leuke dingen voor de mensen doen
en dan het liefst zonder dat die mensen dat rechtstreeks in hun portemonnee merken.
De pensioenbestuurders doen hun best, maar er zijn vele bedreigingen.
COMF Nieuwsbrief 36 10
september 2012