Scenario's in kaart - Feweb - Vrije Universiteit Amsterdam

niveau worden gemaakt en helpen knelpunten op te sporen die zich voordoen
bij het realiseren van de ruimteclaims. In principe behoren alle claims voor
100 procent te worden gerealiseerd. Zoals in de inleiding op de casus echter al
is aangegeven, worden beide scenario’s gekenmerkt door een ruimtetekort.
Binnen de Ruimtescanner is dit opgelost door de ruimtevraag voor grondgebonden
landbouw als minder hard te beschouwen dan de overige ruimteclaims.
Tabel 9 geeft aan in welke mate de oorspronkelijke ruimteclaims zijn gerealiseerd.
In het regionale scenario heeft de landbouw duidelijk meer ruimte moeten
inleveren dan in de oorspronkelijke sectorale ruimteclaims was voorzien.
Tabel 9 Ruimtescanner: Claimrealisatie binnen het mondiale en het regionale scenario
Mondiaal
Regionaal
Wonen stad/dorp 100,7 100
Wonen landelijk 100,6 100
Recreatie 100,6 100
Werken 100,6 100
Natuur 100,7 100,1
Agrarisch natuurbeheer n.v.t. 100,1
Akker-en tuinbouw 93,0 84,2
Grondgebonden veeteelt 98,6 83,5
Glastuinbouw 100,3 100
Intensieve veeteelt 100,3 100
Om de simulatieresultaten beter te kunnen beoordelen in relatie tot de ruimtelijke
beleidsdoelen, zijn enkele specifieke indicatoren ontwikkeld. Door de
toename in verstedelijking te combineren met de waardevolle en deels
beschermde groene beleidsgebieden wordt duidelijk waar natuur en landschap
onder druk staan. Zo laat figuur 30, als voorbeeld van deze analysemethode,
zien hoe de ehsin het mondiale scenario wordt aangetast. Deze benadering
kan worden toegepast om de aantasting van uiteenlopende restrictieve beleidsgebieden
(Vogel- en Habitatrichtlijngebieden, nationale landschappen enzovoort)
in beeld te brengen. Door complexere ruimtelijke analyses toe te passen
is het ook mogelijk uitspraken te doen over beleidsrelevante aspecten als de
bundeling van verstedelijking en de aantasting van de open ruimte. In vervolgstudies
zal hierop nader worden ingegaan.
Een laatste indicator voor veranderend grondgebruik die voor deze studie is
ontwikkeld, heeft betrekking op de diversiteit van grondgebruik. Maten voor
‘functiemenging’ of, anders gezegd: voor de diversiteit van grondgebruik, in
een rastercel kunnen worden ontleend aan de ecologie, waar zij worden toegepast
om de ecologische diversiteit of soortenrijkdom te meten (o.a. Baumgärtner
2002). De bekendste maten voor diversiteit zijn de (Shannon-Wiener)
entropie-index en Simpson’s Diversiteitsindex. Deze laatste geeft de kans aan
dat twee willekeurig gekozen plekken binnen de rastercel een ander grondgebruik
kennen. De index varieert dus van nul procent (bij volledig monofunctioscenario’s
in kaart