oratie Prins 1..21 - Oratiereeks

De tijd van ontwikkelingshulp als doel op zich is voorbij, en niemand moet
terug willen naar Kuifje in Afrika. Toch is dat een kant van de zaak. In het
academisch ziekenhuis waar ik zelf gestudeerd heb, bevond zich indertijd in
de hal een mozaïek met een beeltenis van het motto van het ziekenhuis, welke
luidde: ‘Kennis diene de Barmhartigheid’. Dit motto is gesneuveld in de race
tussen de universiteiten, en dat is jammer. Joep Lange zelf maakte mij erop
opmerkzaam dat mededogen de basis van alle moraal is, een gedachte die
door Schopenhauer is geformuleerd. Ook als er verder niets voor ons in zou
zitten, is dat al een rechtvaardiging op zich.
Maar wel degelijk zit er voor ons ook wat in. In het AMC leiden we internisten
op tot infectioloog. Naar mijn mening is zo’n opleiding niet compleet
als je niet een tijdje gewerkt hebt in een omgeving waar echt letterlijk geldt dat
alles infectieziekten is. Alle vormen van HIV, tuberculose en andere infectieziekten
komen daar voorbij, in verschijningsvormen die in Nederland niet gezien
worden. En wat daarbij misschien nog het leerzaamst is, is het feit dat je
niet tig kweken, CT’s, MRI’s en PET-CT’s en adviezen van andere specialisten
kunt krijgen. Je moet het gewoon zelf bedenken en met je blote handen uitzoeken.
De Binnengasthuizers onder u zullen de toegevoegde waarde hiervan direct
beamen. Zo heb ik daar zelf vastgesteld dat, in tegenstelling tot wat ons
geleerd is, bij Afrikanen een vergrote milt niet leidt tot een demping van de
ruimte van Traube, omdat de milt niet naar voren, maar naar beneden vergroot.
Ik denk werkelijk dat een tijdje teruggeworpen zijn op lichamelijk onderzoek
en op de kennis die je hebt van ziekten en hun epidemiologie een
betere dokter en infectioloog van je maakt. Ik zal dan ook krachtig stimuleren
dat onze infectiologen-in-opleiding een tijdje in Beira gaan werken. De afgelopen
jaren hebben Marit, Guido, Judith, Marc en Rachida laten zien dat dat
kan.
Ten slotte is de derde poot van onze academische taak, na patiëntenzorg en
onderwijs, onderzoek, en daarvoor zijn de eerste stappen daar ook gezet. Er
valt nog heel wat uit te zoeken, zeker voor een universiteit met Infectieziekten
als speerpunt, in een land waar alles Infectieziekten is.
Dames en Heren, tot zover over de behandeling van Infectieziekten anno 2009.
Bij het aanvaarden van deze leeropdracht dank ik de Raad van Bestuur van het
AMC voor het in mij gestelde vertrouwen. Ik zal mijn uiterste best doen deze
niet te beschamen.
Ik wil eindigen met het, in enigszins chronologische volgorde, noemen en
bedanken van een aantal mensen die er in belangrijke mate toe hebben bijgedragen
dat ik hier nu sta.
Sam Reinders Folmer, sinds 1987 internist in de Mariastichting in Haarlem
en thans in Hoofddorp, jij hebt op een cruciaal moment mijn carrière een be-
A TALE OF TWO CITIES 17