Het â Moment van de Eeuwâ - Exodus Huissen
Het â Moment van de Eeuwâ - Exodus Huissen
Het â Moment van de Eeuwâ - Exodus Huissen
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
<strong>Het</strong> “ <strong>Moment</strong> <strong>van</strong> <strong>de</strong> Eeuw”<br />
Van en door: Wim Huisman<br />
Geboren: 10 mei 1928 te <strong>Huissen</strong><br />
Zoon <strong>van</strong>: Thé Huisman & Klasina Kuijer.<br />
Woon<strong>de</strong>: Helmichstraat E 142<br />
Opgetekend: april 1999<br />
Wim Huisman<br />
Alhoewel ik al bijna driekwart <strong>van</strong> <strong>de</strong>ze eeuw heb meegemaakt en vele momenten <strong>van</strong><br />
belang heb gekend, is mijn “<strong>Moment</strong> <strong>van</strong> <strong>de</strong> Eeuw “ toch wel het bombar<strong>de</strong>ment op<br />
<strong>Huissen</strong> op 2 oktober 1944.<br />
Voor menig <strong>Huissen</strong>aar een bekend gegeven. Zo ook voor mij, die dit bombar<strong>de</strong>ment,<br />
tesamen met mijn ou<strong>de</strong>rs, nog 7 broers en zusters en 3 kennissen aan ‘<strong>de</strong>n lijve‘ heeft<br />
on<strong>de</strong>rvon<strong>de</strong>n. Deze vernietigen<strong>de</strong> aanval heeft een diepe indruk achtergelaten. Daar<br />
kwamen nog bij 2 Duitse militairen, waar<strong>van</strong> er één flink was gewond en die<br />
terugkwamen <strong>van</strong> het front aan <strong>de</strong> Karbrug.<br />
In totaal dus 15 personen.<br />
Wat is er toen gebeurd in het gezin <strong>van</strong> <strong>de</strong> familie Huisman aan <strong>de</strong><br />
Helmichstraat ?<br />
Na <strong>de</strong> tegenslag in <strong>de</strong> luchtlandingsoperatie “Market Gar<strong>de</strong>n “ se<strong>de</strong>rt 17 september<br />
1944, was <strong>Huissen</strong> en omgeving <strong>van</strong> rustig gelegen in <strong>de</strong> Betuwe, veran<strong>de</strong>rd in<br />
frontgebied.<br />
Luchtgevechten en een spervuur <strong>van</strong> granaten waren aan <strong>de</strong> or<strong>de</strong> <strong>van</strong> <strong>de</strong> dag, we<br />
raakten er aan gewend.<br />
Eind september waren er verhoog<strong>de</strong> activiteiten en het aanvoeren <strong>van</strong> versterkingen<br />
door <strong>de</strong> Duitsers richting <strong>van</strong> <strong>de</strong> frontlinie ter hoogte <strong>van</strong> <strong>de</strong> Karbrug was kennelijk nodig.<br />
Dit was het begin <strong>van</strong> echt angstige dagen en nachten. Zeker toen op 2 oktober 1944 al<br />
vroeg een serie voertuigen en enkele Tiger-tanks tegenover ons huis on<strong>de</strong>r <strong>de</strong> bomen<br />
wer<strong>de</strong>n geparkeerd. Gelukkig vertrokken <strong>de</strong>ze tegen <strong>de</strong> middag, maar het bleef onrustig.
Bid<strong>de</strong>n.<br />
Luchtalarm was al eer<strong>de</strong>r gegeven, dus verbleven we met z‘n allen in <strong>de</strong> kel<strong>de</strong>r <strong>van</strong> ons<br />
huis. Ik zat als oudste <strong>van</strong> het gezin op <strong>de</strong> trap naar <strong>de</strong> <strong>de</strong>ur. Opeens ging <strong>de</strong> <strong>de</strong>ur<br />
helemaal open en kwamen er 2 Duitse militairen binnen die ook een schuilplaats<br />
zochten, niet voor niets zo bleek later.<br />
Ze trokken <strong>de</strong> <strong>de</strong>ur achter zich dicht, iets wat ons benauw<strong>de</strong> en wat ik nog nooit eer<strong>de</strong>r<br />
had gedaan, met het i<strong>de</strong>e in noodgevallen er nog uit te kunnen. We hoor<strong>de</strong>n veel lawaai,<br />
gedon<strong>de</strong>r en trillingen, wat <strong>de</strong> enen Duitser omschreef als: dass sind unsere neue<br />
waffen, terwijl <strong>de</strong> an<strong>de</strong>r zat te bid<strong>de</strong>n dat alles maar goed mocht gaan, totdat omstreeks<br />
half een het fatale “moment” in onze omgeving plaatsvond.<br />
Voltreffer.<br />
Door een voltreffer op het winkel/woonpand <strong>van</strong> onze naaste buren (<strong>de</strong> fam.P. Schrijver)<br />
was alles met <strong>de</strong> grond gelijk gemaakt. Daar von<strong>de</strong>n 5 personen <strong>de</strong> dood.<br />
Van ons winkel/woonhuis was ongeveer <strong>de</strong> helft ingestort. Alleen <strong>de</strong> winkel, <strong>de</strong><br />
werkplaats en <strong>de</strong> voorgevel ston<strong>de</strong>n nog overeind. In <strong>de</strong> kel<strong>de</strong>r (met 15 personen) was<br />
er indringend gehuil en geschreeuw <strong>van</strong> <strong>de</strong> kin<strong>de</strong>ren, ik hoor het nog !<br />
We zaten allemaal tot ¾ in het puin ingesloten, hapten zeker 5 minuten alleen maar stof<br />
en het was pikdonker.<br />
Ik heb toen werkelijk <strong>de</strong> dood voor ogen gezien en dacht: Hier komen we nooit meer uit<br />
of we stikken. We hebben gewoon geluk gehad dat <strong>de</strong> meeste stenen naar buiten zijn<br />
gevallen.<br />
Naar het zustersklooster.<br />
Toen het stof was opgetrokken gloor<strong>de</strong> er wat licht tussen <strong>de</strong> stenen door. Al woelend<br />
hebben er enkelen zich wat bevrijd en een gat achter zich gemaakt waar we uitein<strong>de</strong>lijk<br />
allen levend zijn uitgekropen, <strong>de</strong> Duitse mannen als laatste met achterlating <strong>van</strong> hun<br />
schietuitrusting. Buiten op <strong>de</strong> puinhopen zagen we pas goed welk een ravage er was<br />
aangericht, vreselijk !<br />
Samen met mijn broer Kees hebben we onze buurman met bovenmenselijke kracht<br />
on<strong>de</strong>r een dikke ijzeren balk <strong>van</strong>daan gehaald en heb ik die man, die nogal gewond was<br />
en nadat door een pater Dominicaan <strong>de</strong> laatste zalving was toegediend, op een<br />
kruiwagen <strong>van</strong> an<strong>de</strong>re buren naar <strong>de</strong> kel<strong>de</strong>r <strong>van</strong> het Zustersklooster gebracht en<br />
daarmee gered. Tegelijkertijd werd daar pastoor/<strong>de</strong>ken Th. v. Wijk zwaar gewond op een<br />
<strong>de</strong>ur binnen gebracht.<br />
2 Oct.1944 Bombar<strong>de</strong>ment op <strong>Huissen</strong>-Stad. (Foto P.K.Pauli)
Reproductie <strong>van</strong> een foto, geplaatst in het voormalig weekblad<br />
,,Van Honk” (voor Ned. arbei<strong>de</strong>rs in Duitsland) <strong>van</strong> 25 Oct. 1944.<br />
<strong>Het</strong> on<strong>de</strong>rschrift <strong>de</strong>r Duitse propaganda luid<strong>de</strong>:<br />
,,Na een <strong>de</strong>r terreur-aanvallen <strong>van</strong> Amerikaanse bommenwerpers<br />
op een kleine stad in het Oosten <strong>van</strong> ons land”. ,,De bevolking<br />
brengt het weinige, dat zij kon<strong>de</strong>n red<strong>de</strong>n in ,, veiligheid”.<br />
De opname werd gemaakt vóór het Gemeentehuis, korte tijd na het<br />
Bombar<strong>de</strong>ment op <strong>de</strong> Helmichstraat. Te on<strong>de</strong>rschei<strong>de</strong>n zijn: links <strong>de</strong> gevel<br />
Huisman*s Schoenhan<strong>de</strong>l, die juist op instorten staat; daarnaast rechts<br />
Maison Hendriksen; daarnaast huis <strong>van</strong> Van Bon.<br />
Terug bij <strong>de</strong> puinhopen ont<strong>de</strong>kte ik het begin <strong>van</strong> brand bij <strong>de</strong> buren. Zon<strong>de</strong>r ver<strong>de</strong>r na te<br />
<strong>de</strong>nken heb ik bij ons in een bijkeuken-die ook nog overeind stond-het vuur in een<br />
fornuis, waarop een grote pan tomatensoep stond, daarmee gedoofd. Misschien zou dat<br />
helpen, je weet maar nooit !<br />
Daarna ben ik het gat <strong>van</strong> <strong>de</strong> kel<strong>de</strong>r weer in gekropen en heb ik gezocht naar enkele<br />
tassen, waar<strong>van</strong> ik wist dat mijn ou<strong>de</strong>rs daar wat waar<strong>de</strong>volle en eigen spullen (o.a. onze<br />
spaarpotten) in had<strong>de</strong>n gestopt.<br />
Na enig moeilijk zoeken-alles had <strong>de</strong>zelf<strong>de</strong> kleur en lag groten<strong>de</strong>els on<strong>de</strong>r het puin- vond<br />
ik toch wat ik wil<strong>de</strong> hebben. Deze spullen heb ik aan mijn va<strong>de</strong>r gegeven die helemaal<br />
ontred<strong>de</strong>rd aan <strong>de</strong> overkant <strong>van</strong> <strong>de</strong> straat on<strong>de</strong>r een boom stond. Daar bewaakte hij wat<br />
dozen met schoenen die hulpvaardige mensen uit het nog begaanbare <strong>de</strong>el <strong>van</strong> <strong>de</strong><br />
winkel haal<strong>de</strong>n, weten<strong>de</strong> dat an<strong>de</strong>rs <strong>de</strong> hele han<strong>de</strong>l toch zou verbran<strong>de</strong>n.<br />
Hard hollend over <strong>de</strong> puinhopen in <strong>de</strong> straten ben ik <strong>de</strong> brand nog gaan mel<strong>de</strong>n bij <strong>de</strong><br />
brandweercommandant, <strong>de</strong> heer V.Siepman, op <strong>de</strong> Markt. Die kon ook niet direct<br />
uitrukken, omdat hij met zijn materiaal ge<strong>de</strong>eltelijk on<strong>de</strong>r het puin zat.<br />
Terug bij <strong>de</strong> resten <strong>van</strong> ons huis was het al snel dui<strong>de</strong>lijk, dat er ver<strong>de</strong>r niets meer viel te<br />
red<strong>de</strong>n. Even later kwam <strong>de</strong> brandweer toch nog opdagen en zij hebben kans gezien <strong>de</strong><br />
schoenmakerij te behou<strong>de</strong>n. Van <strong>de</strong>ze actie is <strong>de</strong> boven afgedrukte foto, welke ik door<br />
een Duitse officier heb zien maken en die na <strong>de</strong> oorlog op <strong>de</strong> proppen kwam.<br />
<strong>Het</strong> enige toevluchtsoord waar we naar toe kon<strong>de</strong>n was het Dominicanenklooster.<br />
Mijn moe<strong>de</strong>r was daar (licht gewond aan haar hoofd) met <strong>de</strong> an<strong>de</strong>re 7 kin<strong>de</strong>ren al naar<br />
toe gegaan.<br />
Beschadig<strong>de</strong> Dominicanenklooster 1945
Evacueren.<br />
Na enige dagen daar vertoeven met veel angst en beven, hebben we met nog enkele<br />
an<strong>de</strong>re mensen besloten op 5 oktober 1944 maar te gaan evacueren.<br />
Wij had<strong>de</strong>n immers toch niet achter te laten; we waren <strong>de</strong> Hemel dankbaar dat we het er<br />
levend <strong>van</strong>af had<strong>de</strong>n gebracht. Ver<strong>de</strong>r waren we volledig berooid en had<strong>de</strong>n we niet<br />
meer dan wat we op dat moment om ons lijf had<strong>de</strong>n.<br />
Via <strong>de</strong> ou<strong>de</strong> dijk gingen we in optocht, voorop 1 persoon met een stok en een witte lap<br />
eraan, door Arnhem-Zuid, tussen <strong>de</strong> uitgebran<strong>de</strong> en verniel<strong>de</strong> pantserwagens, tanks en<br />
an<strong>de</strong>r oorlogstuig, allemaal overblijfselen <strong>van</strong> <strong>de</strong> “slag om <strong>de</strong> brug”, over <strong>de</strong> toen nog<br />
intact zijn<strong>de</strong> brug, <strong>de</strong> stad Arnhem door en via <strong>de</strong> Amsterdamseweg gelopen tot aan<br />
West-End. Dat was een aardige kluif. We wer<strong>de</strong>n moe, kregen dorst maar het was<br />
gelukkig mooi weer.<br />
Vanaf dit laatste punt met z‘n allen op een vrachtauto naar Otterlo. Daar werd mijn<br />
moe<strong>de</strong>r nog enkele dagen verpleegd in het Sint Hubertusslot.<br />
Wij verbleven in enkele kippenhokken. Daarna is <strong>de</strong> familie doorgegaan naar Laren<br />
(N.H.), <strong>de</strong> geboorteplaats <strong>van</strong> mijn moe<strong>de</strong>r, waar wij bij verschillen<strong>de</strong> familiele<strong>de</strong>n<br />
wer<strong>de</strong>n on<strong>de</strong>rgebracht en daar ook <strong>de</strong> hongerwinter en <strong>de</strong> latere bevrijding in mei 1945<br />
hebben meegemaakt.<br />
Thé Huisman bij zijn afgebran<strong>de</strong> winkel/woning<br />
(Archief: K.Huisman)<br />
Tot zover dit “korte” verhaal <strong>van</strong> hetgeen ik in die tijd heb ervaren en waarover ik nu voor<br />
het eerst iets heb beschreven. Alles staat me nog steeds hel<strong>de</strong>r voor <strong>de</strong> geest.<br />
Onze ou<strong>de</strong>rs zijn reeds lang overle<strong>de</strong>n, maar wij kunnen het na bijna 55 jaar (1999) met<br />
<strong>de</strong> 8 kin<strong>de</strong>ren Huisman uit <strong>de</strong> Helmichstraat-<strong>de</strong> een heeft het wat meer beleefd dan <strong>de</strong><br />
an<strong>de</strong>r-nog allemaal navertellen<br />
Voor mij blijft <strong>de</strong> dag <strong>van</strong> 2 oktober 1944 “het <strong>Moment</strong> <strong>van</strong> <strong>de</strong> Eeuw”.<br />
Die dag zal ik nooit vergeten; die heeft een diepe indruk op mij gemaakt.<br />
Ik hoop dit nooit meer mee te maken en ben dankbaar dat ik er nu nog in gezondheid<br />
over kan schrijven.<br />
Wim Huisman, april 1999<br />
Bewerking: H.Hoen augustus 2012.