Lees hier de laatste editie - Ronald McDonald Kinderfonds

Gastenverhaal
Het is de angst van iedere aanstaande ouder: op de 20 weken echo blijkt er
iets ‘niet goed’ met de baby. Serieuze blikken van de arts, een spoedoverleg
en uiteindelijk een drastische ingreep: een operatie ín de baarmoeder.
Een operatie
vóór de geboorte
Het overkwam Gijs en Janneke, met hun dochter Madelief.
‘Madelief is een
enorme levensgenieter’
Heel de zwangerschap heeft Janneke al het
gevoel dat er iets niet goed is. “Alsof ik me niet
kan voorstellen dat we nog een gezond kindje
krijgen”, schrijft ze in haar dagboek. Oudste
dochter Elisa is op dat moment twee jaar oud
en hobbelt vrolijk rond. Bij de 20 weken echo
blijkt Jannekes voorgevoel helaas werkelijkheid.
De longetjes van haar prille baby zijn niet
goed te zien. “Er zat zoveel vocht in de borstholte
van het kindje, dat de longetjes waren
ingeklapt en nog niet ontwikkeld. Ook was
meteen duidelijk dat ons kind het zwaar had
in de buik. Haar hartje maakte overuren.” Een
operatie ín de baarmoeder is het enige dat kan
helpen. “Als ons meisje niet direct via mijn buik
geopereerd zou worden, ging ze het sowieso
niet halen”, zegt Janneke. “Ze zou al overlijden
voor haar geboorte.”
Groot risico
Veel tijd om van dit nieuws te bekomen is er
niet; een week later wordt de operatie al
ingepland. Twee artsen in het Leids
Universitair Medisch Centrum zijn gespecialiseerd
in dergelijke operaties. In het geval van
Madelief geven ze geen enkele garantie op
succes. Janneke: “En dan kun je alleen nog
maar bidden.”
Baby van 17 cm
Janneke is 21 weken zwanger als ze de
operatiekamer ingereden wordt. Haar baby
meet nog geen 17 cm. De artsen plaatsen met
een holle naald twee draintjes in de borstholte
van het kindje, zodat het overtollige vocht kan
weglopen en de longen zich hopelijk nog
ontwikkelen. De operatie slaagt, maar daarmee
is het gevaar nog niet geweken. “Door de
ingreep zijn er gaatjes in de vliezen ontstaan.
Het risico dat de bevalling dan voortijdig op
gang komt, is groot. En dan zou ons meisje
alsnog geen schijn van kans hebben.”
Met 29 weken wordt Madelief uiteindelijk
geboren. Ze moet direct aan de beademing en
beleeft een kritieke eerste nacht. Haar
ouders zitten al die uren naast het plastic
bakje waarin hun dochter ligt. Een onwerkelijke
wereld, vol slangetjes, veelbetekenende piepjes en
medische termen. Ondanks de slechte voorspellingen
haalt Madelief de volgende ochtend. En de volgende.
En die daarop. “Ze heeft inmiddels al zoveel slechte
prognoses achter zich gelaten, dat wij niet meer naar
voorspellingen luisteren. We kijken vooral naar onze
dochter.” En dat doen ze met het hele gezin vanuit
het Ronald McDonald Huis Sophia in Rotterdam. “Zó
dicht bij ons kind. We konden iedere dag bij Madelief
zijn. Terwijl onze oudste dochter Elisa ook gewoon bij
ons was, in het Huis. Dat is van onschatbare waarde.”
Lachend wakker
Na vijfenhalve maand mag Madelief mee naar huis.
Ze heeft qua gezondheid nog haar ups-and-downs,
maar ontwikkelt zich motorisch en geestelijk goed.
“Ze is een enorme levensgenieter”, spreekt een trotse
Janneke. “Ze wordt lachend wakker en is bijna altijd
vrolijk. Het is alsof ze op dag één heeft besloten: ‘ik
wil leven, ik ga er alles uit halen en ik ga van iedere
dag genieten’. Wat kun je als ouder anders doen dan
daarin meegaan en heel erg dankbaar zijn?”
Tekst: Godelief Swank. Foto’s: Anne-Marie Kok
6 [t]Huis [t]Huis 7