Diakonia - december 2007 - Kerk in Actie

Vakblad voor diakenen / 20e jaargang, nummer 6 / december 2007
Themanummer: Diaconaat in de buurt
Diaconale praktijk uit Ermelo / Winkel / Nieuw-Lekkerland /
Veendam / Maartensdijk / Neede / Pakistan / Amsterdam / Raalte
/ Gouda / Breda Antenne: Hoe zichtbaar is de diaconie? / Hulp
voor asielzoekers zonder pardon

Colofon
4
DIAKONIA, 20E JAARGANG, NO. 6,
DECEMBER 2007
Tijdschrift voor hen die plaatselijk
actief zijn op diaconaal gebied.
UITGEVER
Diakonia verschijnt zesmaal per jaar en is
een uitgave van de dienstenorganisatie van
de Protestantse Kerk in Nederland voor het
diaconale programma van Kerk in Actie.
Kerk in Actie is het missionaire en diaconale
werk in binnen- en buitenland van de
Protestantse Kerk in Nederland. Delen van
dit werk worden uitgevoerd mede namens
tien oecumenisch georiënteerde kerken en
organisaties in Nederland.
REDACTIERAAD
Sjon Donkers, Jac Franken, Henk van IJken,
Riet van der Kooij, Gerda van Leeuwen,
Henny Nagelhout (eindredacteur),
Jan Ritman, Corinth van Schaik,
Ruud Slabbertje (voorzitter), Irene Stok,
Carla van der Vlist.
14 24
OPMAAK EN DRUK
Roto Smeets GrafiServices, Utrecht.
ADMINISTRATIEADRES
Adressen- en periodiekenadministratie,
Postbus 8504, 3503 RM Utrecht,
tel. (030) 880 17 25,
fax (030) 880 15 84,
e-mail: abonnementen@pkn.nl
REDACTIEADRES
Postbus 456, 3500 AL Utrecht,
tel. (030) 880 17 90, fax (030) 880 14 57,
e-mail: diakonia@kerkinactie.nl
ABONNEMENTEN
De abonnementsprijs bedraagt € 12,70
per jaar. Losse nummers € 2,65.
26
GESPROKEN DIAKONIA
Diakonia is ten behoeve van visueel gehandicapten
ook verkrijgbaar in gesproken
vorm op audiocassettes. Voor een abonnement
of een proefcassette kunt u terecht
bij de CBB, Postbus 131, 3850 AC Ermelo,
tel. (0341) 56 54 77. Daar kunt u ook informatie
krijgen over de uitgave in brailleschrift.
WEBSITE
www.kerkinactie.nl
ISSN 0167 - 1472
2
Diakonia - december 2007

Van de redactie
Inhoud
Van de redactie 3
Antenne: Hoe zichtbaar is
de diaconie? 4
Uit de praktijk:
Neede actief voor Pakistan 8
Actueel: Armoede overwinnen
in Pakistaanse sloppenwijken 10
Ontmoetingen in Maartensdijk 11
Op de stoep bij: Fie Freriks in Raalte 12
Uit de praktijk:
“Ieder individu is anders, ook
binnen de groep van moslims” 14
Bezoek aan gevangenen in Breda 16
Ermelose diakenen zetten
inloophuis op 17
Bidden en werken in Winkel 19
Op zoek naar een plek in een
nieuwe leefwereld 21
Actueel: Geen pardon maar wel
perspectief 23
Diakenenpanel: weten
inwoners uw diaconie te vinden? 24
Achtergrond: Diaconale Allianties
van Hoop in achterstandswijken 25
DiaKoos 27
De Verbinding: Aanloophuis
Veendam geeft al zestien jaar
geborgenheid 27
Korte berichten 30
Gebed: Goede God 32
Zoektocht
Hoe weet je waar je als diaken nodig bent? Dit themanummer van
Diakonia biedt daarvoor tal van aanknopingspunten.
Of je nu diaken bent in een dorp of in een stad, kwetsbare mensen
zijn er overal. De kunst voor diakenen is om hen te vinden en in hun
buurt te zijn, met aandacht, een helpende hand of een andere manier
van diaconale nabijheid.
Evert Jan Hazeleger van Kerk in Actie zegt het op pagina 4 zo:
“Dé primaire opgave van elke diaconie: wees diaconaal aanwezig
bij wat je in je eigen omgeving ziet. Dus houd je oren en ogen open
en wees diaken in je eigen, directe buurt. Als kerk sta je letterlijk
middenin je woonomgeving. Op die manier bén je al in de buurt
van mensen. Daarmee heb je als kerk een enorme voorsprong… Je
moet alleen laten zien dat er iets gebeurt vanuit dat kerkgebouw,
vanuit de diaconie.”
Dat iedere diaconie deze zoektocht op een eigen manier invult,
blijkt wel uit dit praktisch getinte themanummer van Diakonia.
Veendam, Neede, Ermelo, Winkel, Texel, tot Gouda, Nieuw-
Lekkerland en Breda: in dit nummer komen tal van diaconieën en
diaconale initiatieven in beeld. Om ideeën op te doen voor wie niet
weet waar te beginnen. Om te zien dat je niet de enige diaconie
bent die worstelt met zichtbaar zijn. En om te ontdekken dat iedere
diaconie alleen maar kan uitgaan van haar eigen mogelijkheden.
Want wat in Ermelo bijvoorbeeld nog mogelijk is, kan misschien
niet in een stad. En wat in een stad als Gouda wel lukt, is ondenkbaar
in een dorpsdiaconie. Daarom biedt dit nummer een variatie
aan manieren om als diaconie in de buurt te zijn van mensen die
dat nodig hebben.
Waaróm doen diakenen dat allemaal?
Pietie Voogd uit Winkel (pag. 19): “Lid zijn van een geloofsgemeenschap
brengt verantwoordelijkheid met zich mee. Als we allemaal
wachten tot de ander iets gaat doen, gebeurt er niets. We houden
van aanpakken, actie, we willen iets betekenen voor onze medemens.
Hoe kan dat beter, mooier, dan vanuit het geloof in de God
die liefde is?”
En de Goudse diaken Josette Broekman haalt haar bemoediging uit
een boek (pagina 14): “Mijn verlangen is dat in de harten van mensen
hoop wordt gewekt, verzoening, vrede en liefde. Ik hoop dat
God ook in onze dagen iets nieuws schept, een nieuwe manier van
samenleven, een nieuwe vorm van evenwicht tussen de mensen.”
Henny Nagelhout
eindredacteur
Bij de voorpagina:
Inloophuizen geven diaconaat in de buurt gezicht.
foto:
Kerk in Actie
Diakonia - december 2007
3

Antenne
Diaconaat in de buurt. Wat betekent dat? Evert Jan Hazeleger, adjunct programmamanager van Kerk in Actie,
vertelt over de betekenis van deze nieuwe invulling voor eeuwenoud diaconaal werk.
Hoe zichtbaar is de diaconie?
“De eerste diaconale actie zie ik bij Jezus en zijn discipelen die zakgeld
bij zich hadden voor de armen die ze in hun buurt tegen kwamen. Zo zie
ik diaconaat in de buurt, het oudst denkbare diaconale thema.
Ook nu is dé primaire opgave van elke diaconie: wees diaconaal
aanwezig bij wat je in je eigen omgeving ziet. Dus houd je oren en ogen
open en wees diaken in je eigen, directe buurt”, zegt Evert Jan
Hazeleger.
Tekst Henny Nagelhout
Heb je als diaconie een speciale
plek in de samenleving?
“Als diaconie zie je wat er maatschappelijk
allemaal aan de hand is. In je eigen wijk, in
Nederland en wereldwijd. Tegelijk sta je als
kerk letterlijk in die maatschappij. Het kerkgebouw
staat immers midden in je woonomgeving.
Op die manier bén je al in de
buurt van mensen.
Daarmee heb je als kerk een enorme voorsprong
op veel andere organisaties die ook
hulp verlenen. Bij de kerk staan de mensen
Boven: Evert Jan Hazeleger
DIACONAAT IN DE STAD
In de Utrechtse Geuzenwijk staat inmiddels
meer dan zestig jaar de Roobolkapel,
een huisje tussen de huizen in de
Cornelis Roobolstraat. Toen zeiden de
mensen van de ‘Stadszending’: als de
mensen niet naar de kerk komen, moet
de kerk naar de mensen gaan. En dat is
nog altijd het uitgangspunt van het
buurtpastoraat in de Geuzenwijk, een
combinatie van diaconaat en pastoraat.
Dit buurtpastoraat is present bij mensen
en groepen mensen in de buurt, met
aandacht voor wel en wee, voor waardigheid
en zeggenschap, voor geloof en
ongeloof.
Oprechte, belangeloze aandacht krijgen,
doet goed, is heilzaam. Het is ook een
schaars goed in onze samenleving.
Ik ontmoet mensen op straat, bij hen
thuis, in de speeltuin, in de Roobolkapel.
Of bij activiteiten in de buurt, zoals het
buurtfeest, de commissie die zich bezighoudt
met de sloop- en nieuwbouwplannen
in de wijk, het voedseluitdeelpunt.
Het buurtpastoraat bestaat uit een netwerk
van contacten: medewerkers,
buurtbewoners, groepen buurtbewoners.
Ik probeer mensen met elkaar in
contact te brengen, als een soort verbindingsofficier.
En maandagmorgen is het open huis in
de Roobolkapel. Voor de één is ‘naar de
Roobol’ onderdeel van het weekprogramma.
Een ander komt even binnenwippen
als ze tijd heeft. Een derde om
even iets te vertellen of te vragen. We
houden elkaar op de hoogte van wel en
wee. En soms worden er onderlinge afspraken
gemaakt om elkaar te bezoeken
of samen iets te gaan doen.
Twee keer per maand wordt een viering
gehouden: zingen, bidden, kaarsjes aansteken
en ons afvragen wat de bijbel ons
vandaag te zeggen heeft. De aanwezigen
doen mee. En als er wat te vieren
valt - van Sinterklaas tot Pasen - dan
doen we dat.
Ds. Erna Treurniet, buurtpastor
Geuzenwijk met een buurtbewoner.
4 Diakonia - december 2007

DIACONAAT IN EEN DORP - TEXEL
Op Texel leent de diaconie scootmobiels
uit. Voorzitter Jantine Brouwer en adviseur
ds. Caroline der Nederlanden vertellen
vol enthousiasme over dit werk
van hun diaconie in Waddengemeente
Cocksdorp, Oudeschild en Oosterend:
“Op een gegeven moment merkte een
diaken op dat iemand geen scootmobiel
had, terwijl hij ‘m wel nodig had. Bij
navraag bleek dat je als gehandicapte
moest kiezen: of een autovergoeding of
een scootmobiel. Toen bleek dat er ook
iemand was die oude scootmobiels opknapte.
De diaconie heeft er toen een
gekocht.”
“Op een zeker moment stond er op de
jaarlijkse rommelmarkt een scootmobiel
te koop. Een van onze diakenen kreeg
toen het idee om deze scootmobiel te
kopen en beschikbaar te stellen aan
mensen die tijdelijk zonder zaten, of in
afwachting waren van een eigen scootmobiel.
Langzaam groeide het project.
Nu heeft de diaconie er zes. Met grote
regelmaat worden deze uitgeleend.
Iedereen op Texel weet ervan.”
De scootmobiel kun je zien als een manier
van de diaconie om nadrukkelijker
naar buiten te treden, in de buurt aanwezig
te zijn.
Daarnaast richtte de diaconie de werkgroep
‘Kerk en Minima’ op, eilandbreed.
Van hieruit organiseert de diaconie nu
jaarlijks een soort Lagerhuis. Zo komen
de boeren, de vissers en de vissersvrouwen
aan het woord. In 2008 komt er een
Lagerhuis-avond met de detailhandel.
Deze avonden worden door veel mensen
binnen en buiten de kerk bezocht.
Ze leiden ertoe dat mensen openhartiger
zijn over hun zorgen. Intussen is nu ook
de Voedselbank Texel opgericht. De diaconie
geeft financiële ondersteuning.
Siep Rienstra, diaconaal gemeenteadviseur
Noord-Holland.
in feite op de stoep. Je moet alleen laten
zien dat er iets gebeurt vanuit dat kerkgebouw,
vanuit de diaconie. Je kunt je letterlijke
positie in de buurt gebruiken door
zichtbaar te zijn. Niet alleen via het kerkgebouw,
maar ook met activiteiten: een
inloophuis, een kraam op de markt, een
maaltijdvoorziening, een voedselbank,
formulierenhulp en ga zo maar door.
Op dit moment is er veel te doen rond het
verbeteren van achterstandswijken. Ook als
kerk kun je een rol spelen in het verbeteren
van die wijken. Het thema is oud maar nu
ook weer nieuw. Je kunt het als diakenen
oppakken. Laat je stem plaatselijk horen.
Laat merken dat je weet wat er in de buurt
speelt en dat de kerk daar een rol speelt.”
Hoe kunnen kleine diaconieën
zich zichtbaar maken?
“Ook op het platteland zijn achterstandswijken.
Enkele gemeenten in Oost-Groningen
hebben onlangs minister Vogelaar gevraagd
ook hen op te nemen in het prachtwijkenbeleid.
Dit is niet gelukt, maar de kerken
zijn daar al tientallen jaren zichtbaar
met diaconaal werk voor randgroepjongeren.
Het Groningse project Neon (zie projectenboek
Geloof in uitvoering) is daar een
voorbeeld van. Het is een uitdaging voor
andere kleine diaconieën om hun krachten
te bundelen en diaconaal in de buurt te zijn.
Op Texel is ook een prachtige diaconale activiteit
ontstaan. En zo zijn er meer kleine
diaconieën die zich zichtbaar maken in hun
buurt.
Diakonia - december 2007 5

Antenne
Aan de andere kant speelt het thema van
de leefbaarheid van het platteland. Ook
daarin heeft de diaconie een rol, omdat de
kerk als een van de weinige sociaal getinte
organisaties nog aanwezig is. De diaconie
kan, samen met anderen, in buurt- of
dorpshuizen aanwezig zijn om ook als kerk
daar een post te hebben.
Allerlei vormen van inloophuizen spelen zo
een rol in het vergroten van de leefbaarheid
van het platteland. Dat gebeurt juist op het
platteland.”
Wat is de rol van de diakenen
hierin?
“Ik denk dat de diaken initiatief moet nemen
als er geen laagdrempelige, zichtbare diaconale
post is, of dat nou een inloophuis, een
spreekuur, of een meldpunt is. Zo’n diaken
schept de een of andere mogelijkheid waar
mensen kunnen aankloppen. Hij of zij bewaakt
dat de kerk in de buurt aanwezig is.
Aan de uitvoering van dat werk mag iedereen
meedoen, maar de diaken is aanspreekbaar
op het bestaan van zo’n punt.
Diakenen moeten de ogen open houden en
aanzwengelen dat de kerk er is voor mensen
die in het nauw zitten.”
Is ‘diaconaat in de buurt’ ook
een manier om mensen in de
knel op te sporen?
“Jazeker, ik zie zo’n diaconale post als een
heel toegankelijke manier om in de buurt
aanwezig te zijn, waar iedereen kan binnenkomen
om een kop koffie te drinken.
Achter de behoefte aan koffie en een praatje
gaan soms andere dingen schuil. Zo kun
je als diaken problemen op het spoor komen
en samen bedenken welke mogelijkheden
je hebt als diaconie. Zoals materiële
hulp, ondersteuning in hulpbemiddeling,
ontlasten van mantelzorgers, allerlei vormen
van aandacht.”
Voor diakenen in een
‘welvarende’ omgeving is het
soms moeilijk om mensen te
vinden die het moeilijk hebben.
Hoe kunnen zij diaken in hun
buurt zijn?
“Je hoeft geen problemen te zoeken als ze
er niet zijn. Toch wil ik deze diakenen meegeven
hun ogen goed open te houden en
zich zichtbaar te maken, bijvoorbeeld met
een inloopmogelijkheid. In een situatie
waar het mensen schijnbaar goed gaat,
durven zij hun problemen misschien niet
bespreekbaar te maken. Op hulp van de
diaconie ligt soms nog een levensgroot
taboe. Maar als je op een natuurlijke wijze
aanwezig bent, ontdek je soms andere problemen
bij de bezoekers. Eenzaamheid is
zo’n voorbeeld. Zo kan een inloophuis een
sociale functie hebben. Het hoeft niet per
se om financiële hulp te gaan.”
Hoe kun je in een
nieuwbouwwijk, of een
vinexwijk als diaconie present
zijn?
“Bundel je krachten met andere kerken, als
dat kan. Probeer van het begin af aan samen
op te trekken. Zoek een vorm waarin
je als kerk laat zien dat je er bent. Ga bijvoorbeeld
de markt op met een kraam, presenteer
je mogelijkheden, denk mee in de
wijkontwikkeling met de gemeenteraad.
Probeer het kerkgebouw een sociale functie
voor de hele wijk te geven, zoals in
Weidevenne, de vinexwijk van Purmerend.”
DIACONAAT IN EEN
NIEUWBOUWWIJK
Toen de wijk Weidevenne zo’n tien jaar
geleden aan Purmerend toegevoegd
werd, stonden de plaatselijke oecumenische
kerken voor de vraag hoe zij aanwezig
konden zijn. Aan de noodzaak van
aanwezigheid in de nieuwbouwwijk
werd niet getwijfeld, maar een nieuw
kerkgebouw was geen optie.
Daarom werd het Weidekerkhuis opgezet,
gehuisvest in een van de woningen
in de wijk. Het biedt ruimte voor ontmoeting
en gesprek, al dan niet in relatie
met geloof en godsdienst. Vieringen
worden in het Weidekerkhuis niet gehouden
omdat daar elders in de stad genoeg
mogelijkheden voor zijn. Ook
wordt er niet geëvangeliseerd, een bewuste
keuze, kort weergegeven in de
bijbelse woorden ‘doe wel en zie niet
om’.
Voor werelddiakenen ligt het
misschien niet zo makkelijk. Hoe
kan een werelddiaken in de
buurt zijn van de mensen in het
Zuiden?
“Werelddiakenen en zwo-groepen hebben
sinds dit jaar de mogelijkheid om een relatie
aan te knopen met een project dat Kerk
in Actie steunt. Letterlijk zelfs, met contacten
en wederzijdse bezoekmogelijkheden
en al. Met deze nieuwe werkwijze van Kerk
in Actie (Kerk in Actie Interactief) ontstaat
er meer betrokkenheid tussen onze plaatselijke
gemeenten en het project waarvoor ze
zich inzetten. Ze brengen het geld bij elkaar
én hebben contact over hoe het de mensen
daar vergaat, wat hun hulp oplevert. Zo komen
de mensen uit het Zuiden als het ware
toch dicht in je buurt.
In het Weidekerkhuis werkt kerkelijk
werker Mario Boelen. Mario: “Dit is een
belangrijke plek in de wijk waar mensen
zich thuis kunnen voelen, als wijkbewoner,
als mens, als buur. We willen
open en gastvrij zijn voor iedereen,
ongeacht afkomst.”
Gevraagd naar de resultaten van dit project
reageert Mario: “Natuurlijk is kwantiteit
belangrijk, maar minstens zo belangrijk
is het spirituele van het
samenzijn in dit huis. Een themamiddag
is niet alleen maar succesvol als er een
x-aantal bezoekers komt. Het succes
wordt ook bepaald door het contact onderling,
door de gesprekken die gevoerd
worden, door de veiligheid die met deze
plek geboden wordt. Dat zijn geen meetbare
resultaten.”
Irene Versnel, redacteur Diakonia.
6 Diakonia - december 2007

Antenne
Er zijn al gemeenten mee bezig. In Neede is
er bijvoorbeeld een relatie met het Kerk in
Actie-project St. Thomas Health in Pakistan.
(zie pagina 8, red.) Maar ook met het meedoen
aan de veertigdagentijdcampagne
helpen werelddiakenen onze partners in het
Zuiden.
“De kracht van de projecten van Kerk in
Actie is de samenwerking met kleine en
kerkelijke partners in het Zuiden. We
werken nauw samen met kerken die daar in
hun eigen omgeving geworteld zijn,
temidden van problemen. Via die partners
ben je heel direct in hun buurt, ook in rampsituaties.
Door deze kerkelijke banden hebben
we, namens onze plaatselijke gemeenten,
een infrastructuur die andere
hulporganisaties niet hebben.
Het voordeel van de samenwerking met
ICCO is dat kerkelijke en niet-kerkelijke
projecten in een zelfde buurt elkaar kunnen
aanvullen en versterken. Het effect is dan
nog groter.”
Diakenen hebben het vaak erg
druk. Hoe kunnen zij dit allemaal
voor elkaar krijgen?
“Mijn advies is om zo min mogelijk te vergaderen.
Een diaken die graag vergadert,
kan de vertegenwoordigingen doen, omdat
het diaconale geluid moet blijven klinken in
kerkenraden, classes en synode. Laat de
andere diakenen vooral concreet werk opzetten.
Vraag voor de uitvoering hulp van
vrijwilligers en zoek samenwerking met andere
kerken en organisaties van buiten de
kerk. Denk dan bijvoorbeeld aan maatschappelijke
organisaties en sleutelfiguren
in de buurt en Youth for Christ, jongeren,
Hulp in de Praktijk, dat bemiddelt tussen
hulpvragers en hulpbieders zoals in
Diakonia van augustus 2007 te lezen was.
Dat zijn hulptroepen die je als diaconie kunt
gebruiken. Als je je ogen open houdt, ontdek
je dat er veel anderen bij jou in de buurt
zijn die een stukje met je willen op lopen.
De Protestantse Kerk heeft posters gemaakt
met Iedere zondag open! Ik denk dat
iedere kerk ook een poster kan maken met
de tekst: ‘Diaconie bij u in de buurt’ (met de
contactgegevens daarbij). Maak het diaconaat
zichtbaar in je eigen buurt!”
VERGETEN WORDEN IS OOK EEN
RAMP
Met deze campagneboodschap vraagt
Doekle Terpstra (voorzitter van ICCO en
spreker tijdens de Landelijke Diaconale
Dag op 17 november 2007) aandacht
voor ontheemden in Sudan. Hij vindt dat
wij hier in Nederland altijd moeten uitdragen
dat de wereld groter is.
Terpstra reisde afgelopen zomer naar het
door burgeroorlog verscheurde land
waar hij diverse vluchtelingenkampen
bezocht. De bezoeken en gesprekken
hebben diepe indruk op hem gemaakt.
“Armoede kun je via media zien en horen,
maar nooit ruiken. Daarom is het
belangrijk om er aanwezig te zijn. Dat
sterkt mij in mijn besef dat je armoede
niet moet willen accepteren, want armoede
stinkt.”
Schrikbarend, zo omschrijft Terpstra de
leefsituatie van de ruim 2 miljoen
Sudanese ontheemden. Deze ontheemden
worden nagenoeg vergeten door de
internationale gemeenschap.
“Ze zijn de landsgrenzen niet overgestoken.
Daarom kan de VN-
Vluchtelingenorganisatie UNHCR minder
daadkrachtig zijn voor de belangen
van de ontheemden,” legt Terpstra uit.
In de Nederlandse kerken en tijdens de
Landelijke Diaconale Dag vraagt Terpstra
namens Kerk in Actie & ICCO aandacht
voor deze ontheemden. Een rol voor de
kerk ziet Terpstra weggelegd in de 40dagentijdcampagne
‘Vergeten worden is
ook een ramp’.
“Bewustwording is de rode draad. De
kerk kan bijdragen aan het besef dat wij
de meest bevoorrechten in de wereld
zijn. We kunnen ons niet permitteren om
niets te doen, terwijl miljoenen mensen
creperen van de honger en armoede.”
In dat licht wil hij aan diakenen meegeven
dat ze zich niet alléén moeten fixeren
op de eigen werkelijkheid. “Er is een
grotere werkelijkheid en die moeten we
niet uit het oog verliezen.”
Hanan Nhass, bedrijfsjournaliste ICCO.
Diakonia - december 2007 7

uit de praktijk
Neede actief voor Pakistan
Actief voor zending, werelddiaconaat en ontwikkelingshulp; de zwo-commissie in Neede doet dit al ruim tien
jaar. De groep wil de wereld ver weg in de buurt van de eigen gemeenteleden brengen.
Jaarlijks organiseert ze een oranjemarkt en adventsmarkt om geld in te zamelen voor een project van Kerk in
Actie. In augustus staat ze bovendien op de Nationale Jammarkt. De komende twee jaar zet Neede zich in
voor poliklinieken in de sloppenwijken van de Pakistaanse stad Islamabad. De inzet van één kerk in
Nederland maakt in een ontwikkelingsland verschil.
Een kennismaking met Neede én het project in Islamabad.
Tekst en foto Alie Toonstra
“Elk jaar bakken we 2400 kniepertjes.”
Deze zoete, dunne wafel eten de
Achterhoekers traditioneel rond de jaarwisseling.
Op de adventsmarkt van de
Protestantse Gemeente in Neede worden
de wafels verkocht om geld in te zamelen
voor het Kerk in Actie-project St. Thomas
Community Health Network. Met een team
van 35 medewerkers verleent deze organisatie
gezondheidszorg aan vierduizend families
in negen sloppenwijken van
Pakistan. Naast de adventsmarkt houdt de
gemeente ook ieder jaar een oranjemarkt
en is de gemeente actief tijdens de
Nationale Jammarkt in Neede. De succesvolle
markten zijn een initiatief van de zwocommissie.
Tiny Appeldoorn (62) en Aly
van Baal (67) delen het voorzitterschap van
de commissie. Dat in Neede een actieve
zwo-groep aan het werk is, blijkt al snel als
deze voorzitters aan het woord zijn.
Markten in Neede
“Heel veel mensen werken mee aan de
voorbereiding van de markten. Door middel
van draaiboeken proberen we alles goed te
laten verlopen”, legt Tiny uit. Zo zijn voor de
jammarkt bijvoorbeeld het hele jaar mensen
druk met het verzamelen van lege potten,
het verzorgen van de bessenstruiken
en weer anderen met het verbouwen van
pompoenen en kalebassen. Aly: “We proberen
ook dit jaar aan de 8.000 euro te komen.
Maar we houden het bij wat de markten
opleveren; daarin moet je ook
vertrouwen hebben.”
“Elk jaar ben ik weer ontroerd dat je zo’n
bedrag bij elkaar brengt door de inzet van
de mensen”, vertelt Tiny.
Voorlichting over St. Thomas
Health
Naast het organiseren van de markten bevordert
de zwo-groep bewustwording onder
kerkleden. Tiny: “Als zwo-groep leggen
wij de ‘derde wereld’ op het bordje van de
gemeente.” Elke zondag wordt aandacht
gevraagd en voorbede gedaan voor zwo-
8 Diakonia - december 2007

speerpunten uit de Gebedsbrief van Kerk in
Actie. Ook doet de commissie zoveel mogelijk
aan voorlichting over het Pakistaanse
project om gemeenteleden warm te maken
voor het werk daar. Zo ligt er bijvoorbeeld
een uitgebreide beschrijving van het werk
van het St. Thomas Community Health in
de kerkhal. Op die manier probeert de zwogroep
Pakistan een beetje dichterbij te
brengen.
Een keer per jaar is er een bijzondere zendingsdienst,
aan het begin van de 40-dagentijd.
Tijdens de afgelopen zendingsdienst
introduceerde de zwo-groep het
project in Pakistan in de gemeente. Via een
beamer werden informatie en foto’s getoond.
Ook wordt op deze zondag gecollecteerd
voor het Pakistaanse project. De opbrengst
van de Pinkstercollecte gaat naar
Kerk in Actie voor het gekozen project.
Voor de toekomst hoopt de commissie op
meer interactie met Pakistan. ‘Het lijkt ons
goed om echt contact te hebben, zodat je
dat ook in de dienst kunt communiceren’.
Zwo en diaconie
De zwo-commissie bestaat op dit moment
uit negen leden. Tiny maakt vier jaar deel
uit van de commissie en Aly is sinds twee
jaar voorzitter. In het verleden was Aly als
diaken actief in de kerk: “In de tien jaar dat
de zwo-groep actief is, zijn de banden met
de diaconie aangescherpt. Daarvoor werkte
de commissie zelfstandig. Men kwam
hooguit eens per jaar bij elkaar op bezoek.”
Toen de zwo-groep en de diaconie het nodig
vonden om te integreren, heeft een diaken
zich bij de commissie gevoegd. Dit lid
is inmiddels diaken-af. Daarom zoekt de
commissie naar een andere invulling. Aly:
“Je hebt elkaar nodig en je wilt ingebed zijn
in het kerkelijke geheel. Je mag wel een eigen
gezicht hebben, maar je werkt onder
de vleugels van de kerkenraad.”
Jongeren
“Als commissie moet je op zoek gaan naar
jongeren. Het is belangrijk om jonge mensen
enthousiast te maken voor onze activiteiten.
Je moet het niet gezellig onder ons
houden en laten doodbloeden, maar er juist
steeds anderen bij betrekken”, vindt Aly.
“We moeten niet wachten tot jongeren zich
aanmelden, we moeten hun vragen: “kun
je wat voor en met ons doen?”
Inzet van talenten
“Vertel me eens, wat hebt u nog in huis?”
Deze vraag stelt Eliza in de Bijbel aan een
arme weduwe, die haar schuldeiser verwacht
en zich geen raad weet. Het enige
wat de weduwe bezit is een kruikje olie.
Maar door met de olie te doen wat Eliza
haar opdraagt, is zij in staat haar schuld af
te betalen. Voor de zwo-commissie is dit
bijbelverhaal een duidelijke richtlijn. “Je
moet dicht bij de gaven en talenten van de
mensen blijven. Je moet binnen de gemeente
kijken wat je hebt.” Aly vult aan:
“Een beetje van jezelf en heel veel van God.
Gebruik je talenten, dan ontvang je zegening
van God.”
Op de volgende pagina vertelt directeur
Sholmeat Robin van het St. Thomas
Community Health Network over hun werk
in Islamabad.
Onder: Tiny Appeldoorn (links) en Aly van Baal
Diakonia - december 2007 9

Actueel
Armoede overwinnen in
Pakistaanse sloppenwijken
”Dankzij de genade van God en de steun van partners en vrienden,
hebben we de gemeenschap van de sloppenwijken al 25 jaar kunnen
dienen”, schrijft Sholmeat Robin, directeur van het St. Thomas Health
Community Network in Pakistan. Sinds 1982 is dit project in de
hoofdstad Islamabad actief op het gebied van gezondheidszorg en
gemeenschapsopbouw. In 2007 helpen de 35 medewerkers bijna 4.000
families uit negen sloppenwijken.
In een e-mail schrijft mevrouw Sholmeat
Robin dat ze zeer dankbaar zijn en verheugd
te horen dat de protestantse gemeente
in Neede bidt en geld inzamelt voor
hun project. “Het is bemoedigend dat, ook
al zijn de gemeenteleden niet lijfelijk aanwezig
in ons land, wij in gedachten en gebed
één zijn.”
Leven in de sloppenwijken
Ongeveer 165 miljoen mensen wonen er in
het islamitische Pakistan. De verschillen
tussen rijk en arm zijn erg groot. In de
moderne hoofdstad staan grote gebouwen.
In de valleien bevinden zich uitgestrekte
sloppenwijken. Hier wonen veel mensen
die op zoek naar geluk en een baan vanuit
het platteland naar de stad zijn vertrokken.
De meesten behoren tot de laagste inkomensgroep
van de stad. Ze werken voor
een laag loon als schoonmaker of straatveger
voor rijke families of bij overheidskantoren.
Het bestaan van de sloppenwijken wordt
door de overheid ontkend, waardoor geen
voorzieningen worden aangelegd. Er is gebrek
aan schoon water, gezondheidszorg,
infrastructuur, riolering en elektriciteit.
Deze mensen kunnen zich machteloos voelen
en hun eigenwaarde verliezen. Hun
mentaliteit kan verslechteren; steeds vaker
ontstaan vechtpartijen in de gemeenschappen.
St. Thomas Health Community
Network
Het doel van dit project is het verbeteren
van de levensstandaard van de inwoners in
de sloppenwijken, met kwalitatief goede en
betaalbare onderwijs- en gezondheidsvoorzieningen.
Het St. Thomas Health
Community Network beschikt over negen
Tekst: Alie Toonstra, Foto Dick Kleinhesselink
poliklinieken waar inwoners terecht kunnen
voor medische zorg, consultatie en voorlichting.
Het netwerk is onderdeel van het protestants
verenigde bisdom Lahore, dat op
250 kilometer van de hoofdstad ligt. Er
wordt veel gewerkt met vrijwilligers die
betrokken zijn bij de kerkelijke gemeenschap.
St. Thomas Church ligt aan de rand van de
stad. Deze lokale gemeente steunt de
werkzaamheden ook financieel, maar sinds
‘9/11’ zijn de inkomsten van de kerk aanzienlijk
gedaald. Ambassades en internationale
bedrijven zijn namelijk weggetrokken,
met als gevolg dat er bijna geen buitenlandse
christenen meer naar deze kerk
gaan.
Medische zorg
Binnen het project gaat de aandacht met
name uit naar de zorg voor moeders en kinderen.
Ze kunnen in één van de klinieken
terecht voor prenatale zorg, vaccinatie,
voedingsadvies, advies voor geboorteplanning
en hygiëne en eenvoudige medische
behandelingen. De hulpverleners gaan ook
regelmatig langs de deuren voor zorg en
advies. Zo houdt men zicht op de ontwikkelingen
in de gemeenschap. Het bezoek aan
huis biedt ook een goede gelegenheid voor
het opbouwen van relaties met nieuwkomers,
in de hoop dat zij in het vervolg ook
naar de klinieken komen voor hulp en gezondheidsvoorlichting.
Ruim tien jaar is er binnen het project speciale
zorg voor verstandelijk en lichamelijk
gehandicapte kinderen. Het St. Thomas
werkt aan de acceptatie van deze kinderen
binnen de gemeenschap.
Gemeenschapsopbouw
Naast de activiteiten op het gebied van gezondheidszorg
werken de medewerkers
ook aan gemeenschapsopbouw. Bij de landelijke
overheid en de gemeente wordt gelobbyd
voor betere voorzieningen. Met
sport -en spelactiviteiten wil men de eentonigheid
van het leven in de sloppenwijk
doorbreken. Het project houdt daarnaast
diverse bijeenkomsten, vergaderingen en
discussies voor de inwoners, zodat ze inzicht
krijgen in hun problemen.
Strijd tegen armoede
Mrs. Sholmeat Robin schrijft dat mensen
moeten begrijpen dat, ook al zijn ze arm, ze
de armoede kunnen overwinnen. Daarom
organiseerde St. Thomas op 17 oktober een
seminar voor de medewerkers en de gemeenschap.
De deelnemers kwamen tot de
conclusie dat ze hun armoedeproblemen te
boven kunnen komen door ‘te weigeren
arm te zijn’. En dat ze daarvoor de juiste
stappen moeten nemen bij onderwijs, kostenbesparing
en gemeenschapsopbouw.
Deze mentaliteitsverandering zal tijd kosten,
maar de inwoners zijn bereid de eerste
kleine stappen te zetten.
10 Diakonia - december 2007

uit de praktijk
Ontmoetingen
in Maartensdijk
Al zestien jaar vindt in de Ontmoetingskerk in Maartensdijk elke laatste
donderdag van de maand een gezamenlijke maaltijd plaats.
Initiatiefneemster Maartje Siemons en één van de medewerkers Wil
van ’t Land vertellen over de oprichting van Samen Eten en geven tips
over de aanpak van het project. Tekst Ellen van der Kemp Foto Han Siemons
“In de jaren tachtig had je het Conciliair
Proces”, begint Maartje haar verhaal over
de start van het project Samen Eten. “We
waren toen heel bezinnend bezig. Op een
gegeven moment wilden we er iets concreets
mee doen. Het leek mij leuk een eetproject
te starten. Ik had dat gezien in
Utrecht Overvecht en het sprak mij erg
aan.” Sommige mensen in Maartensdijk
waren sceptisch. Lukt dat wel in een dorp?
Maar Maartje zette door. Via het kerkblad
vroeg ze mensen die wilden helpen. De
eerste die zich aanbood was Wil van
’t Land. Al snel was er een werkgroep gevormd
van vijf mensen. Wil: “We hebben
adressen verzameld van mensen van wie
we dachten dat ze wel interesse hadden
om te komen en die hebben we benaderd.
Ook hebben we berichten geplaatst in de
plaatselijke bladen. De eerste keer kwamen
er 28 mensen!”
Iedereen is welkom
Nu, zestien jaar later, komen er gemiddeld
zo’n veertig mensen per keer. “Iedereen is
welkom”, zegt Maartje. “We organiseren
het vanuit de Ontmoetingskerk”, maar dat
betekent niet dat alleen mensen uit onze
kerk mogen komen. Er komen ook mensen
van de katholieke kerk. Zo heb je contact
met elkaar en hoef je niet moeilijk te doen
met oecumene, dialoog en dergelijke. Er
komen alleengaanden, mensen met een
beperking en mensen die niks met de kerk
hebben. Dat er zoveel mensen komen, is
voor ons een teken dat er behoefte aan is.”
Goedkoop
Maartje legt uit hoe Samen Eten in zijn werk
gaat. “Twee leden van de werkgroep hebben
eens in de zoveel tijd kookbeurt. Samen met
een van de gastkokers die we hebben, verzinnen
ze de gerechten en stellen een lijst
Geheel rechts: Maartje Siemons
met boodschappen op. Vervolgens worden
de taken en boodschappen verdeeld. We beginnen
de avond met een sapje in de kring.
Dan gaan we aan tafel en opent iemand met
een gedicht. Na het toetje volgt de sluiting
en daarna is er koffie. We zijn altijd om 19.15
uur klaar met het nagerecht, zodat mensen
’s avonds nog op tijd weg kunnen. Tijdens
het afruimen gaat de geldtrommel rond.
Daarna wassen we af en schuiven we alle tafels
aan de kant, want de volgende dag is er
sport in die ruimte.”
Wil: “Voor 3,50 euro krijgen mensen een
sapje, voorgerecht, hoofdgerecht, nagerecht
en koffie. Doordat we op koopjes letten
en alles zelf klaarmaken, kost het niet
veel. We houden zelfs nog wel eens wat
geld over. Dat schenken we dan aan de
kerk, want we gebruiken per slot van rekening
ook het gas, water en licht van de
kerk. Daarnaast geven we zo mogelijk eens
in het jaar een gift aan een ander sociaal
project.”
Diaconie
Maartje: “Het maaltijdproject valt onder de
verantwoordelijkheid van de diaconie.” Zo is
de diaconie ook in Maartensdijk zichtbaar.
De dames hebben zelf ook tips voor kerken
die een eetproject willen beginnen: zorg voor
publiciteit; we hangen altijd affiches op, plaatsen
een bericht in het kerkblad en we worden
elk jaar vermeld in de MEE-gids voor mensen
met een beperking. Het succes zit ‘m in de
eenvoudige formule: we eten samen en als
opening en sluiting wordt een mooi gedicht
of een kort gebed voorgedragen. Dat is het.
Het gaat puur om de ontmoeting.”
Diakonia - december 2007 11

Op de stoep bij:
Fie Freriks in Raalte
Fie Freriks is voorzitter van het inloophuis in Raalte. “Je wordt geboren uit God met een taak en een opdracht
om er samen iets van te maken, om de schepping leefbaar te maken voor iedereen. Een plek waar je moet
omzien naar elkaar. Iedereen heeft daarin zijn eigen verantwoordelijkheden en talenten gekregen om er iets
van te maken. Daarom doe ik dit”, zegt ze welbewust.
Tekst en foto Sjon Donkers
“Leiding geven en beleidmatige zaken passen
bij mij,” zegt Fie. Ik zie een zelfverzekerde
en daadkrachtige vrouw die goed weet
wat ze wil. Iemand die volop in de maatschappij
staat en die zich vanuit haar geloof
laat voeden door andere mensen. “Ik vind
het heel belangrijk dat je mensen waardeert
en respecteert om wat ze zijn. Ieder mens
is een schepsel Gods en mag er zijn zoals
hij of zij is. Iedereen is uniek”, zegt ze. “Ik
vind het daarom belangrijk te luisteren naar
elkaar en niet star vast te houden aan je eigen
mening. Je moet je eigen mening en
levenswijze durven toetsen aan die van een
ander, en de dingen die bij jou horen eventueel
durven te veranderen. Het verruimt je
blik als je argumenten en mogelijkheden
Handen heb je om te geven
van je eigen overvloed,
en een hart om te vergeven,
wat een ander jou misdoet.
Open je oren om te horen,
open je hart voor iedereen.
Ogen heb je om te zoeken
naar wat mensen nog ontbreekt,
en een hart om uit te zeggen,
wat een ander moed inspreekt.
Schouders heb je om te dragen
zorg en pijn van alleman,
en een hart om te aanvaarden,
wat een ander beter kan.
Voeten heb je om te lopen
naar een mens die eenzaam is,
en een hart om waar te maken,
dat geen mens een eiland is.
Oren heb je om te horen
naar een mens die vrede is
en een hart om te geloven
in zijn God die liefde is!
Henk Jongerius
Uit Geroepen om te zingen, nr.94
van de ander ziet. Zo werkt het ook in het
inloophuis: je geeft iets en je ontvangt er altijd
veel voor terug. En je rijpt er zelf door.”
Veel heeft ze van huis uit meegekregen.
Ook haar ouders waren maatschappelijk
betrokken. “Zij leerden mij dat je altijd moet
bedenken hoe iets overkomt bij de ander
als je iets doet.” In de kerk heeft ze in veel
commissies gezeten en is acht jaar ouderling
geweest. Inmiddels doet ze, als vrijwilliger,
diaconaal werk.
Leuk werk
Haar instelling en ervaring kan ze als voorzitter
van het inloophuis goed gebruiken.
Fie vindt het belangrijk dat vrijwilligers plezier
hebben in hun werk. “Het leuke van
vrijwilligerswerk is dat je kunt kiezen wat bij
je past.” Ze verwijst naar het bijbelverhaal
over de talenten. “Je kunt er je talenten in
ontwikkelen.”
De club van zo’n dertig vrijwilligers ervaart
Fie als een gezellige groep. Vier keer per jaar
is er een bijeenkomst waarop zij ook zelf hun
verhaal kwijt kunnen. Er wordt dan gesproken
over een onderwerp dat te maken heeft
met het inloophuis, bijvoorbeeld hoe je om
kunt gaan met agressieve bezoekers. En er
is een jaarlijks uitje met elkaar.
Inloophuis
Het inloophuis in Raalte krijgt subsidie van
de protestantse en rooms-katholieke kerken,
maar is formeel niet kerkelijk gebonden.
Fie ziet het inloophuis als een plek
waar iedereen welkom is, onafhankelijk van
een geloofsovertuiging. “Zo maken we de
drempel zo laag mogelijk, je hoeft geen lid
van een kerk te zijn. In een inloophuis komen
gelovigen en niet-gelovigen samen en
daar moet ruimte zijn voor iedereen.”
De relatie met de kerken blijkt onder meer uit
het feit dat de predikant en de pastorale medewerkers
vanuit beide kerkgenootschappen
regelmatig langs komen om een kop
koffie te drinken. Zo kunnen ze horen wat er
leeft én laten zien dat zij er zo nodig zijn.
En de diakenen? “Zij weten dat het inloophuis
er is. Als zij mensen ontmoeten van
wie ze denken dat het inloophuis iets voor
hen is, geven zij dat aan. En van ons verwachten
ze dat wij naar hen terugkoppelen
als we iets signaleren op diaconaal vlak.
Net als diakenen zijn ook wij geen professionele
hulpverleners. We bieden een luisterend
oor, en als iemand hulp nodig heeft
verwijzen we door. Wij hebben de hele sociale
kaart van Raalte. En de Advies raad
voor Werk & Inkomen komt bijvoorbeeld
regelmatig langs.”
Fie voelt zich thuis in deze combinatie van
pastoraat en diaconaat, zo blijkt.
luie kerkganger
Naast het werk voor het inloophuis is ze
ook gemeenteraadslid en werkt ze in een
basisschool als intern begeleidster en remedial
teacher. Een druk bestaan dus. Als
ik haar vraag hoe ze het volhoudt, zegt ze:
“Natuurlijk heb ik af en toe de behoefte om
even alleen te zijn. Even buiten te zitten of
een boek te lezen.” Ze noemt de zegenbede
van St. Patrick als voorbeeld van een
tekst waardoor ze zich kan laten troosten in
moeilijke tijden. “En verder mag ik graag
breien, wandelen of fietsen in omgeving.”
Haar nuchterheid blijkt als ze zegt: “En gewoon
de dingen stukje voor stukje te doen.
Je agenda goed in de gaten te houden én
je van te voren niet te druk maken. Heel
eenvoudig dus.”
Dan introduceert ze de term ‘luie kerkganger’.
“Ook de kerk heb ik nodig voor mijn
inspiratie. Ik ga naar de kerk omdat mijn
geloof gevoed moet worden. Want als ik
niet zou gaan, dan moet ik op een andere
manier aan mijn inspiratie komen, en dat
kost veel meer moeite dan ’s zondags naar
de kerk gaan. Ik ben dus een luie kerkganger.
Met een goede preek of een lied als
‘Handen heb je om te geven’ (zie kader)
kan ik er dan weer even tegenaan.”
www.protestantsegemeenteraalte.nl
12
Diakonia - december 2007

“Zo werkt het ook in het inloophuis:
je geeft iets en je ontvangt er altijd
veel voor terug.”
Diakonia - december 2007
13

uit de praktijk
Diaken Josette Broekman brengt allochtone en autochtone Goudse buurtbewoners bij elkaar
“Ieder individu is anders, ook
binnen de groep van moslims”
Josette Broekman (36) is diaken met een bijzondere taak. Ze legt en
onderhoudt contacten met allochtone bewoners in de wijk Korte
Akkeren in Gouda. Zij is verbonden aan de Westerkerk, een
protestantse wijkgemeente in wording, die midden in deze wijk staat.
Tekst Henk van IJken foto’s Josette Broekman en Henk van IJken
Wat kan onze kerk betekenen voor
jongeren uit de buurt? Met die
vraag stapte diaken Josette
Broekman een tijdje geleden af op Noeri,
Marokkaans jongerenwerker voor de gemeente
Gouda. Hij reageerde meteen:
“heel veel”. Ze spraken af om dit concreter
te maken met een activiteit voor de jeugd.
Samen kwamen ze uit op een besloten optreden
van Marokkaanse rappers en een
praiseband uit Gouda. Een avondvullend
programma voor jongeren uit de
Westerkerk en vrienden van de rappers,
waarbij er ook voldoende gelegenheid zou
zijn om met elkaar te praten. “We hopen
dat de muziek een samenbindende factor
wordt”, zegt Josette. Het concert staat nog
op stapel.
Spelletjes met de kinderen uit
de buurt
Een ander opvallend initiatief speelde zich
deze zomer af. Samen met de commissie
Kerk naar buiten, die kerkelijke jeugd en
jongeren uit de wijk Korte Akkeren aan elkaar
wil koppelen, nam Josette afgelopen
zomer het voortouw voor een sport- en
spelmiddag voor kinderen van de drie basisscholen
in de wijk: rooms-katholiek, protestants
en openbaar. Ook de beheerder
van de speeltuin was enthousiast. Op de
spelletjesmiddag deden uiteindelijk rond de
zestig kinderen mee aan schminken, koekhappen,
het bekende werk. Ouders bakten
pannenkoeken. De algemene teneur van de
reacties was: dit moeten we vaker doen.
“Misschien gaan we dit volgend jaar een
aantal zondagen na elkaar doen”, zegt
Josette.
Zichtbaar met een kerststal
Het contact met de scholen had ze al eerder
gelegd voor de ‘levende kerststal’, december
vorig jaar bij de Westerkerk. “Zo’n
idee gaat ineens groeien”, zegt Josette.
“Het begon met een wild plan om de kerk
met een kerstmarkt zichtbaar te maken in
de buurt. Ze vroeg de katholieke basisschool
om hulp bij de inrichting van de levende
kerststal. Van oorsprong is dit immers
een katholieke traditie. Het
enthousiasme van Josette werkte zo aanstekelijk
dat de directeur van de katholieke
basisschool zelf de stal bouwde. Met een
14
Diakonia - december 2007

Linksboven: Spelmiddag voor kinderen in de wijk
Onder: Josette Broekman
juf van de school sprak ze af dat deze de
kinderen erbij zou betrekken. De plaatselijke
kinderboerderij wilde dieren in bruikleen
geven. Josette regelde ook een paardentrailer.
Een diaconaal doel in de zin van:
financiële hulp geven aan mensen die het
slechter hebben dan wij, ontbrak nog.
Josette riep de hulp in van de Westerschool
voor het vullen en versieren van schoenendozen
met bruikbare artikelen voor kinderen,
ergens op de wereld. Voor dit doel
werd ook geld ingezameld. Ook het wijkteam
droeg een steentje bij door de verkoop
van zelfgemaakte kaarten.
Ieder individu is anders
“Mijn motivatie voor het werk met allochtone
buurtbewoners heeft te maken met mijn
verleden”, zegt Josette. “Ik ben doktersassistente
en werkte twaalf jaar in de Haagse
Schilderswijk. Daar heb ik een verwijdering
tussen allochtonen en autochtonen ervaren.
Mensen hadden zo hun ideeën over elkaar,
en soms ook terecht. Van mijn broer die bij
de politie werkte, hoorde ik wel het een en
ander over de criminaliteit in de wijk.
Maar ik ben in dezelfde tijd ook steeds
meer de mooie kant van mensen uit een
andere cultuur gaan zien. Ieder individu is
anders, ook binnen deze groep. Daarom
gaat het mij aan het hart als deze mensen
in het nieuws steeds op een negatieve manier
en als groep worden weggezet. Ook
voor degenen die rotzooi trappen, hoop ik
dat ze contact krijgen met hun diepere
bronnen en ontdekken wie ze zelf zijn.”
Uit ‘Boek van verlangen’ van Anselm Grün
leest ze een paar zinnen voor: “Mijn verlangen
is dat in de harten van mensen hoop
wordt gewekt, verzoening, vrede en liefde.
Ik hoop dat God ook in onze dagen iets
nieuws schept, een nieuwe manier van
samenleven, een nieuwe vorm van evenwicht
tussen de mensen.”
Liefde delen
Over haar motivatie zegt Josette: “De problemen
rond Marokkaanse jongeren zijn
groot in Gouda. Er is een hoop aversie en
angst tegenover deze jongens, soms begrijpelijk.
In de zomer is het in Korte Akkeren
weer flink geëscaleerd. Deze jongeren zijn,
net als wij allemaal, beelddragers van God,
ook al is dat beeld niet altijd even helder
meer - dat geldt trouwens voor iedereen.
God maakt geen onderscheid. Zijn liefde
biedt Jezus ons aan en hij nodigt ons uit die
in ons leven zichtbaar te maken. Zo hoop ik
dat er iets van die liefde mag gaan groeien
onder ons, Westerkerkers en jongeren uit
Korte Akkeren, als wij elkaar leren kennen.
Henri Nouwen zegt in een van zijn boeken
dat Jezus ons uitnodigt om uit het huis van
de angst te komen en bij hem in het huis
van de liefde te komen wonen. Als kerk zijn
we er denk ik om die liefde te delen. Het is
heel idealistisch: bijna de hemel op aarde.
Maar toch drijft dat diepe verlangen mij.
Soms zo erg dat het me boven het hoofd
dreigt te groeien.
Na mijn ervaringen in de Schilderswijk
werd ik gebeld met de vraag of ik diaken
wilde worden. Dat wilde ik, maar dan speciaal
als ik met allochtone wijkbewoners
kon werken. Omdat ik het gevoel heb dat
God mij steeds op hun pad zet, heb ik
geantwoord. Dit verzoek werd met open
armen ontvangen. Nu heb ik het gevoel dat
ik op mijn plek ben.”
Ontmoetingsgroep
Josette zette ook een multiculturele vrouwengroep
op. “Dat idee was hier nieuw.
Daarom belde ik eerst de beheerster van
buurthuis De Speelwinkel op. Zij vond het
goed dat ik aanschoof bij de naailes met allochtone
vrouwen. Ik vertelde wie ik was
en dat ik als diaken van de Westerkerk contact
zocht met mensen uit andere culturen
en met een ander geloof.”
Daaruit is een ontmoetingsgroep ontstaan.
“We praten met elkaar over bijvoorbeeld
opvoeding, gezondheid, geloof en traditie”,
zegt Josette. “Sinds december 2005 komen
we maandelijks bij elkaar, met 15 tot
25 vrouwen. Een voorbereidingsgroep van
allochtone moslimvrouwen en autochtone
vrouwen zorgt voor een gelijkwaardige
inbreng.
Afgelopen zomer hebben we met onze
groep en een soortgelijke vrouwengroep uit
de Goudse wijk Bloemendaal, in totaal vijftig
vrouwen, het Museumpark Oriëntalis in
Nijmegen bezocht.
Naast de vrouwengroep is er vier keer per
jaar een dialooggroep. Vorig jaar hebben
we tijdens de ramadan gezamenlijk de iftarmaaltijd
gehouden. En dit jaar opnieuw in
september. Het mooiste moment vond ik
dat waarop onze dominee bij het verbreken
van het vasten voor de christenen een gebed
uitsprak, terwijl een imam aan de andere
kant van de zaal een islamitisch gebed
uitsprak. Zo denk ik dat we met elkaar om
moeten gaan. Elkaar respecterend, elkaar
stimulerend in geloof en liefde. Ik geloof
dat God daarbij aanwezig wil zijn, zoals het
staat in Psalm 133 vers 3, waarmee ik die
avond begon:
Waar liefde woont, gebiedt de Heer de
zegen.
Daar woont Hij zelf, daar wordt Zijn heil
verkregen,
en ’t leven tot in eeuwigheid.
Diakonia - december 2007
15

uit de praktijk
Links: Frans Spronk
en André Roovers
(links) werken mee
met justitiepastoraat
Breda.
Met bezoek en paasgroeten tóch in de buurt van gevangenen
Bezoek aan gevangenen
in Breda
Elk jaar rond Pasen sturen gemeenteleden een paasgroet naar politieke en criminele
gevangenen in binnen- en buitenland als teken dat zij hen niet vergeten. Er zijn ook
gemeenteleden die een gevangenis in de buurt hebben en vaste vrijwilliger zijn van de
justitiepastor van die gevangenis. Een gesprek met Frans Spronk (diaken) en André
Roovers (vrijwilliger) van de protestantse gemeente Breda Prinsenbeek.
Tekst en foto Mieke Brak
Zo’n vijftien jaar geleden sprak gevangenispredikant
Arie Poldervaart op een
gemeente avond van de protestantse gemeente
Breda Prinsenbeek over zijn werk
als justitiepastor. Toen hij gemeenteleden
vroeg hem daarbij te helpen, wist
gemeente lid André Roovers dat hij dat
werk wilde doen: “Ik heb me aangemeld en
ben gewoon begonnen.” Frans Spronk was
diaken, en sneed het onderwerp aan in zijn
kerkenraad. “We vonden het belangrijk om
daar als gemeente achter te staan en mensen
daarvoor te zoeken. Zelf ben ik het ook
gaan doen, en blijven doen.” Op dit moment
zijn er vier mensen die regelmatig een
bajesviering in de vrouwengevangenis
Breda bezoeken. Bovendien zingt er regelmatig
een jongerenkoor Pro-Deo vanuit
Kappelle Biezelingen (Zeeland).
Tranen bij de koffie
Frans: “Bij elke viering is een van ons aanwezig.
Aan het begin van de dienst staan
we bij de deur, en delen de liturgie uit.” Na
de dienst is er koffiedrinken: “Daar gaat het
ons eigenlijk om”, vult André aan, “want
dan komen de gesprekken los. In elke
dienst komen er zo’n 20 à 30 vrouwen,
maar je hebt maar tijd voor één echt goed
gesprek.”
André en Frans vragen nooit waarom een
vrouw gevangen zit: “Wij kunnen hen, juist
omdat we alleen bezoekers zijn, onbevangen
tegemoet treden.” Zij hoeven niet te
weten hoe, wat en waarom, maar praten
over wat de vrouwen van de dienst vonden,
hoe het met de familie thuis gaat, hoe ze
zich voelen. “Soms vertellen de vrouwen
spontaan hun verhaal. Er stromen wel eens
wat tranen”, bekent Frans, “Niet alleen bij
de vrouwen, maar ook bij mij.”
Frans en André weten natuurlijk wel in het
algemeen waarvoor mensen zitten:
“Meestal voor drugssmokkel, of voor een
diefstal voor drugs. In een enkel geval voor
moord, maar ook wel omdat ze hun schulden
niet kunnen betalen. Laatst was een
vrouw erg blij dat ze vrijkwam. Hadden ‘ze’
nog weer een schuld ontdekt en moest ze
nog een maand langer zitten...”
Paasgroetenactie
Hun gemeente doet elk jaar mee aan de
Paasgroetenactie, maar daarin spelen beiden
geen rol. André: “Dat bezoekwerk dat
kan ik nog wel goed combineren met m’n
werk, maar een mens moet keuzes maken,
je kunt niet alles.” Frans kijkt nadenkend:
“Misschien kunnen we bij die
Paasgroetenactie eens vertellen over ons
bezoekwerk, en wat het gevangenispastoraat
voor gevangenen doet. Het zou geen
kwaad kunnen als gemeenteleden een beter
beeld krijgen van de gevangenen aan
wie ze een Paasgroet sturen. Het zijn geen
lieverdjes, maar er zit wel een verhaal achter.
De verhalen die je te horen krijgt, zijn
soms zo intriest. En juist zij kunnen een bemoediging
goed gebruiken! Dat is ook
waarom ik dit werk al zo lang doe en volhoud.
Het is nuttig, ik ben blij dat ik iets
voor die vrouwen kan betekenen, gewoon
door naar hen te luisteren, en hen te laten
praten.”
PAASGROETENACTIE 2008
Elk jaar organiseren plaatselijke diaconieën,
zwo-groepen en kerkenraden
de Paasgroetenactie, die wordt gecoordineerd
door Kerk in Actie: rond
Pasen sturen gemeenteleden een
paasgroet naar politieke gevangenen
en mensenrechtenorganisaties in het
buitenland, aan Nederlandse gevangenen
in het buitenland en aan gevangenen
in Nederlandse gevangenissen.
Kerk in Actie werkt hierbij samen met
Amnesty International, Epafras en het
Nederlandse Justitiepastoraat. Alle informatie
over deze actie is te vinden
op www.kerkinactie.nl/paasgroetenactie.
Hier is ook de evaluatie te lezen
van de Paasgroetenactie 2007. Vanaf
1 januari 2008 vindt u hier de informatie
over de Paasgroetenactie 2008.
16 Diakonia - december 2007

uit de praktijk
Boven: Henriëtte van Gils en Joke Pieters
Diaconale ‘parasol’ in de buurt van kwetsbare mensen
Ermelose diakenen zetten
inloophuis op
In Ermelo zijn twee diakenen bezig met het opzetten van een
inloophuis. Van de gemeente hebben ze een startsubsidie ontvangen en
de woningcorporatie betaalt het eerste half jaar de huur van het pand.
In januari 2008 hopen ze van start te gaan met het inloophuis. Henriëtte
van Gils en Joke Pieters vertellen over het hoe en waarom.
Tekst Ellen van der Kemp foto Rob van den Eijnde
Toen Henriëtte van Gils diaken werd in
de gereformeerde kerk van Ermelo
merkte ze dat het in de diaconie vaak
‘over cijfertjes’ ging. “Ik wilde graag iets
concreets doen als diaken.”
Ook Joke Pieters vond dat haar diakenwerk
concreter kon. Joke is acht jaar diaken
geweest in de Lukaskerk, de kerk van
psychia trisch Ziekenhuis Meerkanten.
Ambtsdragers van deze kerk zijn gedetacheerde
ambtsdragers van de plaatselijke
hervormde en gereformeerde kerk. Eén van
de belangrijkste taken is het bezoekwerk
aan de afdelingen van Meerkanten. In die
zin was ik al heel concreet bezig als diaken,
maar ik wilde diaconaat ook in het dorp in
de praktijk brengen.”
Het begin
De twee diakenen raakten met elkaar in gesprek
en al gauw kwam het idee van een
inloophuis ter sprake. Henriëtte: “In en
rond Ermelo zijn veel instellingen; voor
mensen met psychische problemen, voor
blinden, voor mensen met een beperking.
Steeds meer mensen komen zelfstandig
wonen in de wijk, maar hebben geen sociaal
netwerk en zijn ook niet in staat zo’n
netwerk zelf op te bouwen. Ik kom vaak
mensen tegen die buiten de boot vallen en
te maken hebben met complexe problematiek,
zoals ziekte, scheiding, weinig geld.
Dat staat in een schril contrast met mijn eigen
leven. Voor deze mensen willen we iets
diaconaals doen.”
Voordat Joke en Henriëtte aan de slag gingen,
hebben ze zich eerst uitgebreid georienteerd.
“We zijn in de inloophuizen in
Zwolle en Harderwijk gaan kijken en hebben
op internet informatie opgezocht over
inloophuizen”, vertelt Joke. “We hebben
ook mensen gevraagd om met ons mee te
denken. Daarna hebben we het even op
een laag pitje gezet. Na driekwart jaar kregen
we een verzoek vanuit de gereformeerde
diaconie of we serieus verder wilden
gaan met onderzoeken. We hebben toen
een werkgroep gevormd van zeven mensen.
Vervolgens hebben we contact gezocht
met de katholieke kerk. Ook daarvan
sloten zich een paar mensen aan bij de
Diakonia - december 2007
17

Onder: Inloophuis
werkgroep. De groep groeide groter.
Uiteindelijk zijn we nu met z’n twaalven.
Daarvan vormen zeven mensen het bestuur
en vijf de initiatiefgroep.”
De plaats van het inloophuis
De eerste stap die de initiatiefgroep ondernam,
was het houden van een enquête onder
diverse instanties, zoals de politie, het
maatschappelijk werk en de vrijwilligerscentrale
om te peilen wat zij van het initiatief
vonden. “Daar kwam uit dat het hen
erg zinvol leek, maar dat ze dachten dat het
moeilijk zou zijn om mensen over de drempel
te krijgen. Maar ze willen wel naar ons
doorverwijzen”, vertelt Henriëtte. “We hebben
in de enquête ook gevraagd naar de
plek waar het inloophuis zou moeten komen.
Omdat er in het centrum al een
Welzijnsinstelling actief is met een inloopfunctie,
en in Oost de Stichting Welzijn
Ouderen goed vertegenwoordigd is, kwam
Wijk West naar voren als mogelijke locatie.
In Wijk West zijn weinig voorzieningen. Er
is alleen een wijkcentrum, maar dat wordt
weinig gebruikt. Bovendien zijn in deze wijk
alle doelgroepen vertegenwoordigd: slechtzienden,
ex-psychiatrische patiënten, ouderen.
Daarom lijkt ons dit een geschikte plek
waar mensen naar toe kunnen komen om
te kletsen, hun verhaal kwijt te kunnen, een
kopje koffie te drinken.”
Subsidie
De diakenen verwachten in januari van start
te gaan met het inloophuis, maar eerst zal
er nog een verbouwing plaatsvinden.
“Vorig jaar vlak voor Kerst stond er een bericht
in de krant: gemeente Ermelo heeft
100.000 euro over. De wethouder had bedacht
dat er een prijsvraag moest komen,
hoe het bedrag goed besteed kon worden.
Het bedrag werd verdeeld over vier wijken.
Voor elke wijk was er dus 25.000 euro beschikbaar.
Het plan moest wel binnen een
week ingeleverd worden.”
Ze ging aan de slag en diende het plan voor
het inloophuis in. Daarna hoorde ze niets.
Tot ze een half jaar later hoorde dat het geld
toegewezen werd. De gemeente stelde wel
een paar eisen: het inloophuis is voor iedereen
toegankelijk en er mag geen evangelisatie
plaatsvinden.
“Nou, dat komt helemaal overeen met onze
doelstelling. We hebben wel binding met
de kerk, maar we hoeven geen zieltjes te
winnen. We willen gewoon een Open Deur
zijn. Uiteindelijk was de toezegging heel
makkelijk”, zegt Henriëtte, maar nu moeten
we ervoor zorgen dat we alle declaraties inleveren
en de papieren in orde maken.”
Het geld van de gemeente wordt gebruikt
voor de verbouwing en de inrichting.
Bovendien betaalt woningcorporatie De
Groene Zoom de huur van het pand, omdat
ook zij belang heeft bij sociale cohesie in de
wijk. Toch is er meer geld nodig. Daarom
schreef de initiatiefgroep ook fondsen en
kerken aan. “We zijn op bezoek geweest bij
het Overleg Kerken Ermelo. Daar werd zeer
geïnteresseerd en welwillend geluisterd en
gereageerd.”
Werving vrijwilligers
Ook het werven van vrijwilligers lijkt voorspoedig
te verlopen. “In het kerkblad hebben
we een oproep geplaatst voor vrijwilligers”,
vertelt Henriëtte. “We willen starten
met een openingstijd van drie dagdelen en
per dagdeel willen we twee vrijwilligers
hebben. In oktober hadden zich al acht
mensen aangemeld.” Henriëtte neemt, samen
met een vrijwilliger van katholieke
komaf, de coördinatie van de vrijwilligers
op zich. In het dagelijks leven is zij coördinatrice
bij het Servicepunt Vrijwilligerswerk
in Nunspeet. Ze vindt het niet erg om in
haar vrije tijd hetzelfde soort werk te doen.
“Je zit er als niet-betaalde kracht anders in.
Bovendien kom ik gemakkelijk aan documenten
en weet ik welke praktische dingen
op de weg kunnen komen”, zegt Henriëtte.
Uit ervaring weet ze bijvoorbeeld dat het
handig is om richtlijnen op te stellen voor
vrijwilligers en een informatieavond te houden.
“We geven ook een introductiecursus
aan vrijwilligers. Die cursus wordt opgezet
door de werkgroep scholing. In die werkgroep
zit iemand die dit soort cursussen vaker
geeft. Zij is pas in Ermelo komen wonen
en sloot zich al snel bij ons aan.
Toevalligerwijs was ze in de plaats waar ze
vandaan kwam ook coördinatrice in een inloophuis.”
De Parasol
De werkgroep is op dit moment bezig met
het inrichten van de ruimte. “Er komen zitjes
en ook een grote tafel waaraan mensen
een krant kunnen lezen, een spel doen en
koffie kunnen drinken. Eventueel kunnen
we ook activiteiten gaan organiseren, tekenen
bijvoorbeeld”, fantaseert Henriëtte.
“Als het eenmaal loopt willen we ook een
eetgroep starten. Wat er in ieder geval
komt, is een stiltehoek. Misschien gaan we
iets met zingeving doen. Maar daar zijn we
nog niet uit.” Waar de dames al wel uit zijn
is de naam. Het inloophuis heeft de naam
De Parasol gekregen. “Waarom deze
naam? De Parasol is veelkleurig, zonnig, je
kunt eronder schuilen en weer onder vandaan
lopen wanneer je wilt, je zit beschut,
maar je bent wel vrij”, zegt Joke. “En als
we open zijn, zetten we een parasol buiten”,
vult Henriëtte aan. “We hopen dat het
gebouw en de plek ook een uitstraling zullen
hebben. Verder schrijven we straks de
lokale pers aan en vertellen we iedereen dat
we er zijn.”
Tips van Joke en Henriëtte: “Zoek contact
met allerlei geledingen in de samenleving.
Iedereen vindt het prettig om mee te denken
en zo creëer je een draagvlak. Ook buiten
de kerken. Zoek contact met de gemeente
en met de politie. De start is het
lastigst. Als het tegenzit, kan je het even laten
sudderen, maar ga wel door. Pak je kansen
en wees niet te bescheiden. Soms
moet je zelfs een beetje hoog inzetten. Je
zult dan merken dat er veel welwillendheid
is en dat er behoefte is aan frisse nieuwe
projecten.”
18 Diakonia - december 2007

uit de praktijk
Foto Irene Versnel
Boven vlnr: Pietie Voogd, Anyke Rienstra (achter), en Jeanne van der Kleij.
Bidden en werken in Winkel
Hoe ben je diaconaal in de buurt voor mensen in de knel in een
gemeente die uit vijf dorpen en een aantal gemeenteleden elders
bestaat? Diakonia vroeg het Pietie Voogd (voorzitter), Anyke Rienstra
(secretaris) en Jeanne van der Kleij (penningmeester). Zij vormen
samen met nog drie andere diakenen de diaconie van de Protestantse
Gemeente Winkel en omstreken, een gemeente met ongeveer
350 leden. Een gesprek met nuchtere aanpakkers.
Tekst Irene Versnel
Nood opsporen
Doordat de gemeente Winkel uit verschillende
dorpen bestaat, valt het niet altijd
mee om mensen in de knel op te sporen.
Ze wonen niet zomaar om de hoek, waardoor
het moeilijk zichtbaar is als iemand in
het nauw zit. Daarnaast is hulp vragen
moeilijk. Het vergt wat van een diaken om
in deze omgeving te werken.
Toch wordt een indrukwekkende rij activiteiten
opgesomd: van zeepactie tot regionale
ontmoetingsdagen, van schrijfacties
voor Amnesty International tot stofzuigen
bij hulpbehoevenden en van bezoekwerk
tot inzamelingsacties, het gebeurt allemaal.
Hulpvragen komen doorgaans via de predikant
bij de diaconie terecht. Anyke: “De
predikant is voor veel mensen hier een logisch
en ook toegankelijk aanspreekpunt.
Zonder hem zouden we nooit zoveel te horen
krijgen. Je hebt de oren en de ogen van
de ander nodig, dan is er veel mogelijk.”
Wet Maatschappelijke
Ondersteuning
De invoering van de Wet Maatschappelijke
Ondersteuning heeft het werk van de diaconie
iets gemakkelijker gemaakt als het
gaat om het opsporen van mensen in de
knel. Pietie is namelijk vanuit de protestantse
kerken in de gemeente Niedorp afgevaardigd
naar de WMO-adviesraad die onlangs
officieel geïnstalleerd werd. In deze
adviesraad komen diverse hulpverlenende
instaties samen om te overleggen en het
werk te verdelen. Pietie: “We vinden het
belangrijk om daar aanwezig te zijn. Om
signalen af te geven, maar ook om ze te
krijgen.”
Jeanne is op het moment van het interview
klant van haar eigen diaconie: door een
operatie aan haar knie kan ze nauwelijks
een kant op. Ook haar man behoeft zorg na
een herseninfarct, enige jaren geleden.
Jeanne: “Gek genoeg werd de aanvraag
voor thuiszorg, na de operatie aan mijn
knie, afgewezen. Mijn man moest me maar
helpen, en dat wil hij graag, maar dat kan
hij niet omdat hij halfzijdig verlamd is.
Ik kon wel voor zes weken in een verpleeghuis
terecht, maar ook dat is geen mogelijkheid,
mijn man redt zich niet alleen. Nu
komen we er met wat kunst- en vliegwerk
ook wel, en we zijn ontzettend blij met al
die mensen die met ons meedenken en
meewerken. Maar we leggen het nog wel
neer bij de adviesraad van de WMO,” zegt
ze strijdvaardig. “Hulp vragen is niet zo ge-
Diakonia - december 2007
19

Onder: Met de flessenactie op een open dag is de diaconie present.
makkelijk, dus het zou wel prettig zijn als de
hulp er gewoon is als het nodig is. Zonder
dat zouden wij het nooit redden hier.”
Oplossingen voor lange termijn
Er komt van alles op de weg van de diaconie.
Zo werd er ruim een jaar lang gezorgd
voor een Irakees echtpaar met twee kleine
kinderen. Het gezin was in financiële moeilijkheden
geraakt na een bedrijfsongeval.
De groenteboer werd ingeschakeld om
twee maanden lang voor voldoende verse
groenten en fruit te zorgen, iemand hielp bij
het invullen van allerlei papieren en weer
een ander zorgde voor taallessen. En in de
kerk stond de ‘was- en plaspot’, een spaarpot
waar gemeenteleden een bijdrage in
konden doen voor duurdere boodschappen,
zoals wasmiddelen en luiers.
Bij het geven van ondersteuning wordt altijd
de lange termijn in de gaten gehouden.
Anyke: “Iemand uit de brand helpen met
een gift is één, maar zorgen dat het allemaal
weer financieel op de rails komt is
twee. We kijken altijd of er meer nodig is
dan een eenmalige bijdrage van onze kant.
Vrijwilligers genoeg
De inzet van mensen buiten de diaconie is
belangrijk. Dat geeft geen problemen, aan
vrijwilligers is bijna nooit gebrek. De diaconie
beschikt over een flinke lijst van mensen
die zich wel een keer willen inzetten als
het nodig is en die door Jeanne nauwkeurig
bijgehouden wordt. Jeanne: “Ik praat regelmatig
over het werk dat ik voor de diaconie
doe, bijvoorbeeld op verjaardagen of in de
supermarkt. Als iemand dan zegt wel een
keer te willen helpen, schrijf ik hun namen
thuis direct op. Dat ga ik niet vragen, dat
doe ik gewoon. Dat heeft nog nooit iemand
erg gevonden. We hebben zo altijd mensen
genoeg. Belangrijk is ook durven delegeren.
Als we alles zelf zouden willen doen,
kwamen we aan het meeste niet toe.
Samen maak je het!”
Noodfonds
De diaconie beschikt over een eigen noodfonds.
Er zijn plannen geweest om samen
“De ogen en oren van iedereen zijn nodig”
Pietie: “We werken het liefst samen met
anderen, binnen, maar ook buiten de kerken,
om te voorkomen dat dingen dubbel
gebeuren en om te zorgen dat de hulp die
we bieden zo efficiënt mogelijk is. Dat het
grotere noodfonds er niet komt, zegt niet
dat de onderhandelingen nutteloos geweest
zijn. We weten elkaar te vinden en
dat kan altijd van pas komen. Netwerken is
ontzettend belangrijk. Weten waar je terecht
kunt, maakt je slagvaardiger dan
wanneer je alleen werkt.”
Verantwoordelijkheid nemen
Waarom doen jullie dit werk? Die vraag levert
eerst een diepe stilte op. Daar moeten
de diakenen eerst even over nadenken.
Anyke: “Het is geen vraag, je doet het gewoon.
Waar nood is, is hulp nodig. Daar
denk ik niet over na.” Pietie: “Zelf zou ik
geen ouderling kunnen zijn. Ik heb respect
voor het werk dat zij doen, maar ik ben niet
geschikt voor ‘alleen maar’ huisbezoek, ik
wil wat dóen.” Jeanne vat het kort en
krachtig samen: “Het is niet alleen bidden,
het is werken én bidden!”
Foto Siep Rienstra
Dat zij zich inzetten om als diaconie in de
buurt te zijn van mensen in problemen
hangt nauw samen met het besef dat zij leden
zijn van een geloofsgemeenschap.
Pietie: “Dat brengt verantwoordelijkheid
met zich mee. Als we allemaal wachten tot
de ander iets gaat doen, gebeurt er niets.
We houden van aanpakken, actie, we willen
iets betekenen voor onze medemens.
Hoe kan dat beter, mooier, dan vanuit het
geloof in de God die liefde is?”
Hulp is gericht op structurele oplossingen.
Als iemand eenzaam is, knopen we bijvoorbeeld
een bezoekmedewerker aan het
kerstpakket vast. Desgewenst, natuurlijk!
Het spreekt vanzelf dat we daar de mensen
zelf bij betrekken.”
met andere geloofsgemeenschappen binnen
de burgerlijke gemeente een groter
noodfonds op te zetten. De burgerlijke gemeente
zou de inkomende bedragen verdubbelen
zodat er grotere financiële armslag
zou zijn voor het bieden van ondersteuning
in noodgevallen. Het lijkt erop dat dit initiatief
(nog) niet van de grond zal komen omdat
er onvoldoende draagvlak is.
20 Diakonia - december 2007

uit de praktijk
Boven: Wilma Neven en Ad van Wingerden.
Diaconaat in het Zuid-Hollandse Nieuw-Lekkerland
Op zoek naar een plek in een
nieuwe leefwereld
In Nieuw-Lekkerland bundelen diaconieën hun krachten om in hun
woonplaats present te zijn voor asielzoekers. Ze richtten samen de
stichting ISN op: Interkerkelijk Samenwerkingsverband Noodhulp
Nieuw-Lekkerland.
Een gesprek met Ad van Wingerden (59), diaken en secretaris van de
ISN en met Wilma Neven (54), coördinator vluchtelingenwerk die bij de
diaconieën aanklopte om hulp.
Tekst Alie Toonstra Foto’s Diaconie Nieuw-Lekkerland
“Het invullen van een doktersformulier,
naar het ziekenhuis voor medische zorg, jezelf
verstaanbaar maken of het doen van de
dagelijkse boodschappen; voor een vluchteling
in een vreemd land als Nederland zijn
deze taken, zeker in het begin, een moeilijke
opgave. Je zult maar in een land komen
waar alles anders is. Hoe zou het zijn
als ikzelf werd opgejaagd? Zodra je de
huisdeur achter je dicht slaat, snap je de
samenleving niet”, zegt Wilma Neven.
Ruim twaalf jaar geleden maakte Wilma,
met een zelfgebakken cake onder de arm,
kennis met haar buren die vluchteling waren.
Sinds die ontmoeting met een volstrekt
onbekende cultuur zet zij zich samen met
vrijwilligers uit de kerk onvermoeibaar in
voor vluchtelingen.
Het vluchtelingenwerk in Nieuw-Lekkerland
is vorig jaar zelfs ondergebracht onder de
stichting ISN.
Met de neus op de feiten
gedrukt
In de tijd voor de oprichting van de ISN
moest Wilma twee keer bij een kerk aankloppen,
omdat vluchtelingen acuut financiële
steun nodig hadden. Deze steun kon
door de burgerlijke gemeente niet direct
gegeven worden. De eerste keer deed
Wilma een beroep op haar eigen kerk en de
tweede keer benaderde ze een andere gemeente.
“Zo ontstond het idee om een
stichting op te richten”, vertelt diaken en
stichtingssecretaris Ad van Wingerden.
“Met de stichting kan direct geholpen worden
als de nood aan de man is.”
De burgerlijke gemeente is enkele jaren geleden
begonnen met het begeleiden van
vluchtelingen bij het integratieproces, als
aanvulling op de hulp van de sociale dienst.
Deze dienstverlening bestaat uit het wegwijs
maken van vluchtelinggezinnen in het
dorp. Vrijwilligers vanuit de kerken ervoeren
dit initiatief van de gemeente Nieuw-
Diakonia - december 2007
21

Onder: Op de pannenkoekenboot
Lekkerland als onvoldoende en besloten
ook strúctureel hulp aan de gezinnen te geven.
Ad vervolgt: “Toen de hulpvraag door
Wilma bij onze diaconie was neergelegd
ben ik gaan nadenken. Ik werd met de neus
op de feiten gedrukt. Vluchtelingen hebben
echt helemaal niets en leven in een vreemd
land. Dat was de aanleiding om de diaconieën
samen te brengen. We wilden er zíjn
voor de vreemdelingen.”
Aanpak
In het bestuur zitten diakenen, afkomstig
uit alle deelnemende kerkelijke gemeenten.
De stichting verleent de nodige financiële
zorg aan vluchtelingen, door een beroep te
doen op de diaconieën die naar draagkracht
geld beschikbaar stellen. Ad geniet
van de manier waarop de diaconieën
samen werken: “De band is heel goed. Tien
jaar geleden konden we ons een dergelijke
samenwerking niet voorstellen. De samenwerking
heeft ook effect op de rest van het
kerkelijke leven.” Bovendien creëert dit
samenwerkingsverband volgens Ad en
Wilma openheid in het dorp. Zo ontvangt
ISN regelmatig steun van de middenstanders.
En maakte Wilma gebruik van de
lokale radio-omroep om haar dorpsgenoten
aan te sporen zegels te sparen voor een
levensmiddelenpakket. Uiteindelijk werden
33 pakketten uitgedeeld onder de vluchtelingen.
Hulpverlening
Het daadwerkelijk helpen van vluchtelingen,
zoals de begeleiding tijdens een tandartsbezoek,
is in handen van vrijwilligers uit
de kerk. Elke kerkelijke gemeente is betrokken
bij een of meer vluchtelingengezinnen.
Er gebeurt van alles door in totaal tien
vrijwilligers: opvoedingsondersteuning,
taallessen, meehelpen met formulieren
invullen, enz.
Elk gezin heeft een vast aanspreekpunt,
maar alle vrijwilligers zijn bereid voor elke
vluchteling de handen uit de mouwen te
steken. Hoewel niet allemaal even intensief,
ontvangen alle gezinnen begeleiding. “De
gezinnen zijn blij dat ze een aanspreekpunt
hebben. Ze zijn blij dat er iemand naar hun
omziet”, geeft Wilma aan. Ook wanneer
gezinnen zelfstandig functioneren in de samenleving,
blijft de ISN betrokken. “Je
weet dat ze leven van een uitkering en dat
het nog steeds elk dubbeltje omkeren is. Je
houdt een gezin in de peiling door eens op
bezoek te gaan. Je zegt niet dat ze het zelf
maar moeten uitzoeken.”
Drijfveer
Drijfveer van de stichting is de diaconale
opdracht om uit liefde voor de naaste te
zorgen, in het bijzonder voor de vreemdelingen
en de mensen die het moeilijk hebben.
In het logo van ISN is naar aanleiding
van Genesis 8:8-12 een duif verwerkt. Zoals
Noach de duif na de zondvloed losliet om
te zien of ze een plekje kon vinden om neer
te strijken, zijn vluchtelingen na een zware
tijd op woelig water op zoek naar een plekje
in een nieuwe leefwereld. Op de vraag of
vluchtelingen meegaan naar de kerkdienst
antwoordt Wilma: “Wij zijn er om hulp te
geven en niet om onze geloofsovertuiging
bij hen neer te leggen. We helpen vanuit
onze geloofsovertuiging. We helpen vanuit
een opdracht, maar geven geen getuigenis
met de bijbel in de hand.”
Dagje uit
Dankzij giften, met name een bijdrage van het
fonds Stichting Rotterdam, is het ISN gelukt
deze herfst een bijzondere activiteit te organiseren
voor de gezinnen. In de ochtend stond
er een bus klaar voor een gezamenlijke reis
naar Scheepswerf ‘De Delft’ in Rotterdam.
Afghanen, Irakezen, Armeniërs en
Ugandezen kregen deze dag een rondleiding
door een prachtig herbouwd VOC schip uit
de 18e eeuw. “Aansluitend hebben we op de
pannenkoekenboot gegeten, al varende.
Ontzettend leuk!”, vertelt Wilma enthousiast.
Dit bezoek aan Rotterdam is één van de activiteiten
om de gezinnen een plek te geven in
hun nieuwe leefwereld. “Je hoopt dat mensen
uit hun isolement komen”.
Ad: “Wij zien wat, Wilma ziet wat en vervol-
gens pakken we aan. Dan gebeurt er wat
voor mensen.” De werkwijze van ISN is niet
gericht op procedures, maar heeft oog voor
de mensen die hulp nodig hebben. Als tip
voor vergelijkbare initiatieven geeft Ad:
“Probeer kleinschalig te beginnen, met
twee diaconieën en later meerdere. Richt
na een jaar of twee een stichting op, zodat
je wettelijk steviger staat.”
Het werk van ISN is een mooi voorbeeld
van diaconaat in de buurt, en een aanmoediging
voor andere diaconieën die in hun
buurt zichtbaar willen zijn.
Alie Toonstra werkt voor Kerk in Actie.
GENESIS 8: 8-12
Vervolgens liet hij een duif los om te
zien of het water verder gedaald was.
Maar de duif kon nergens een plekje
vinden waar ze kon neerstrijken om te
rusten en kwam bij hem terug in de
ark, want overal op aarde was nog
water. Hij stak zijn hand uit, pakte
haar en nam haar weer bij zich in de
ark. Hij wachtte nog zeven dagen en
liet de duif toen opnieuw los. Tegen
de avond kwam ze weer bij hem terug,
met een jong olijfblad in haar
snavel. Toen wist Noach dat het water
op de aarde verder gedaald was. Weer
wachtte hij zeven dagen en daarna liet
hij de duif nogmaals los. Ze kwam
niet meer bij hem terug.
22 Diakonia - december 2007

actueel
Kerk in Actie zoekt diaconieën voor asielzoekers ‘zonder pardon’
Geen pardon maar wel
perspectief
Links: Doet u mee
om terugkeerders te
helpen?
Na jaren volhouden en tomeloze inzet van vele asielzoekers, vrijwilligers, kerken en
organisaties is de pardonregeling voor asielzoekers tot stand gekomen. Niet iedere
asielzoeker kan gebruik maken van deze regeling. Er zullen mensen zijn die gedwongen
worden tot terugkeer. Hoe blijven we in de buurt van asielzoekers ‘zonder pardon’?
Tekst Geesje Werkman Foto Joke Steeneveld
Een uitgeprocedeerde jonge man uit
Kosovo werd na enkele dagen in een politiecel
en een dag in een uitzetcentrum in
ons land gedwongen uitgezet. Een chartervliegtuig
dropte hem in Pristina, de hoofdstad
van Kosovo. Hij bezat nog wat geld dat
hij gebruikte om met de bus naar zijn ouders
in Albanië te gaan. Aan de grens
moest hij vijftig euro betalen voor een visum.
Daarna was zijn geld op. Zonder geld
en illusies kwam hij bij zijn arme ouders
aan.
Als kerken zouden we deze asielzoekers
‘zonder pardon’ niet moeten loslaten. Ze
moeten gedwongen terugkeren. Toch kunnen
we hen helpen om te zoeken naar perspectief,
ook als ze terug gaan. Er zijn immers
ook voorbeelden waaruit blijkt dat het
anders kan gaan dan bij de jonge man uit
Kosovo. Een christelijke gereformeerde
kerk uit Emmeloord hielp een Roma-gezin
bij terugkeer aan huisvesting en een terugkeerplan.
Na verloop van tijd had het gezin
werk en startte het met de terugbetaling
van het geld dat de kerk in de aankoop van
een appartement had gestoken. De gezinsleden
hadden weer perspectief en bovendien
contacten met ons land.
Bagage
Ook Kerk in Actie wil de terugkeerder ‘bagage’
meegeven die de vooruitzichten voor
hem/haar, familieleden en het land van herkomst
kan verbeteren. Dit doen we in samenwerking
met de interkerkelijke organisatie
voor ontwikkelingssamenwerking
ICCO en Inlia Groningen. Het gaat om gedwongen
uitzetting van asielzoekers naar
landen waar ICCO en Kerk in Actie ontwikkelingsprojecten
steunen. Uw hulp hiervoor
is hard nodig. Vanzelfsprekend gaat het
hierbij niet om mensen die terug moeten
naar onveilige landen. Kerk in Actie, ICCO
en de Stichting Inlia zullen nooit meewerken
aan terugkeer van asielzoekers als er
maar enige twijfel bestaat aan hun veiligheid.
U kunt helpen
Helpen bij terugkeer kunnen we niet alleen.
Daarom willen we diaconieën, zwo-groepen
en lokale kerken vragen om de mensen
‘zonder pardon’ niet los te laten, maar hen
te helpen zoeken naar perspectief als ze terug
moeten. We zoeken diaconieën en
zwo-groepen die één of meer terugkeerders
willen adopteren. Daarbij kan het gaan
om iemand met wie u als diaconie al contact
hebt. Maar u kunt er ook voor kiezen
om een terugkeerder te adopteren uit een
land waarmee u al banden hebt. Door u op
te geven als geïnteresseerde diaconie ontstaat
bij Kerk in Actie een lijst van deelnemende
diaconieën aan dit project.
Training
Als u zich opgeeft, krijgt u een training,
waarin u allereerst leert hoe terugkeerders
zijn te motiveren. De mensen die moeten
terugkeren omdat ze niet onder de pardonregeling
vallen, zullen dat meestal niet
graag doen. Aan hen zal niet alleen moeten
worden duidelijk gemaakt dat er geen andere
mogelijkheid meer is, maar ook dat zij
door hun terugkeer iets kunnen betekenen
voor hun omgeving, in het land waarnaar
ze terug gaan. Deze motivatie is voorwaarde
voor een geslaagde terugkeer.
Daarnaast leren de deelnemers hoe ze erachter
kunnen komen welke ontwikkelingsorganisaties
in het land van herkomst werken.
Daarom maken de deelnemers tijdens
de training kennis met het werelddiaconale
werk van Kerk in Actie en ICCO. Het is
vooral belangrijk om te bedenken op welke
manieren de kansen van de terugkeerder
én het land van herkomst kunnen toenemen.
Daardoor krijgen diaconieën die meedoen
duidelijk hoe ze de ‘bagage’ van de
terugkeerder kunnen vergroten.
Goede banden
Wij hopen dat we samen het perspectief
van mensen zonder pardon kunnen vergroten,
zodat zij kunnen zeggen: we hebben
geen verblijfsvergunning, maar we zijn blij
dat we in Nederland zijn geweest, en we
hebben er nog steeds goede banden.
Belangstelling?
Neem dan contact op met Geesje
Werkman, Kerk in Actie, tel. (030) 880
17 56, g.werkman@kerkinactie.nl.
Diakonia - december 2007
23

1 vraag, 3 diakenen
In deze rubriek geven drie diakenen verschillende antwoorden op dezelfde vraag.
Weten de inwoners van jouw woonplaats de diaconie te vinden?
Hoe heeft jullie diaconie de publiciteit geregeld?
Nely Molengraaf-Groeneveld,
diaken in Emmen
Aan de ene kant moet je duidelijk maken wie
en waar je bent. Aan de andere kant moet je
er zijn waar je nodig bent. En dat laatste zet
je niet in de krant. Voor mij heeft de diaconie
dus meer gezichten.
In de gemeente Emmen hebben we een
centrale diaconie en wijkdiaconieën. De
centrale diaconie zorgt voor inhoudelijke en
algemene artikelen in het kerkblad ‘Op Weg’
voor heel Emmen. Daar kan iedere wijkdiaconie
naar verwijzen. De centrale diaconie
heeft met andere kerkgenootschappen een
diaconaal contact naar bijvoorbeeld de burgerlijke
gemeente Emmen. Dat contact heet
Dabar, intern voor velen wel duidelijk maar
naar buiten heeft dat woord nog wel naamsbekendheid
nodig. Onze wijkdiaconie is
daarom veel meer gericht op de directe omgeving
en het ondersteunen van bijvoorbeeld
collectes. De zondagsbrief is de eerste
directe lijn naar de gemeente. Hierin wordt
een week van te voren het doel van de collecte
voor de volgende week uitgelegd. Ook
worden er oproepen en vragen in vermeld.
In breder verband wordt gebruik gemaakt
van Op Weg.
Contacten naar buiten vinden plaats via de
huis-aan-huisbladen, de lokale omroep of
het Dagblad van het Noorden. Dit geldt o.a.
voor ons inloopspreekuur, maaltijdenproject
en een project Mantelzorg.
Onze wijkgemeente Bargeres/Delftlanden
heeft een eigen website. Hier kun je ook alle
informatie over de diaconie vinden. Centraal
is men bezig een website te maken met een
link naar alle wijkgemeenten.
Wim Prins,
diaken in Sliedrecht
Het zal niet zo zijn dat iedereen in onze
gemeente de weg naar de protestantse diaconie
weet te vinden. Wel is het zo dat heel
veel instanties weten dat er diaconieën
bestaan.
Als protestantse diaconie zijn we vertegenwoordigd
in de Interkerkelijk Diaconale
Commissie (IDC), een diaconaal samenwerkingsverband
van acht kerken in onze
woonplaats. Vanuit dit IDC hebben we
contacten met de Voedselbank, Vluchtelingenwerk,
Sociale diensten, WMO-raad,
thuiszorg, schuldsanering, CDAombudsman
enz.
Via de eerstkomende gemeentegids van
Sliedrecht, die huis aan huis wordt bezorgd,
zal de Interkerkelijke Diaconale
Commissie met de doelstelling ook worden
vermeld.
In de kerkbladen van de aangesloten IDCkerken
wordt regelmatig een stukje geplaatst
waarin wordt uitgelegd wat het doel
van deze Commissie is, namelijk diaconale
hulp verlenen aan mensen die geen lid zijn
van een plaatselijke kerk.
Doordat er een vertegenwoordiger van de
IDC in de WMO-raad zit, zijn alle instanties
die hier zijn vertegenwoordigd, op de hoogte
van het bestaan van de diaconie in onze
woonplaats.
Juist ook door de oprichting van de voedselbank
(een stichting), hebben we inzicht
gekregen in de armoede van een aantal
mensen en kunnen we daardoor via andere
wegen, soms tijdelijk, hulp bieden.
Maarten de Vries,
diaken in Leusden
Zou onze diaconie bekend zijn in ons dorp?
Ik vrees van niet. Want wie weet er tegenwoordig
nog wat er binnen de kerken
plaatsvindt. Laat staan dat men weet wat
een diaconie doet en wat het woord diaconaat
betekent.
Totaal onbekend zijn wij echter ook niet.
Onze eigen gemeenteleden weten de weg te
vinden naar het gemeentediaconaat als zij
enkele handen nodig hebben. Ook weten zij
de weg te vinden naar ons noodfonds. Nog
belangrijker, de ambtenaren op het gemeentehuis
weten de weg naar dat fonds te vinden.
Dat is niet verwonderlijk want de betrokken
ambtenaren en enkele diakenen
stippelen samen het beleid van dit noodfonds
uit. Bij acute problemen, kan het fonds
direct reageren. Dan geldt het oude gezegde
‘snelle hulp is dubbele hulp’.
Onze folders voor het noodfonds zijn op verschillende
plaatsen in het dorp beschikbaar.
Dat geldt ook voor de informatie over ons
vakantiefonds en het gemeentediaconaat.
Timmeren wij daarmee aan de weg? Neen,
want wij schenken weinig aandacht aan publiciteit.
Het kost ons al moeite om tijdig de
stukjes voor het kerkblad te schrijven. Dus
aan de plaatselijke kranten of regionale omroep
komen wij helemaal niet toe. Onze
website moet nodig verbeterd worden.
Veel informatie delen wij via informele contacten.
Diakenen, leden van werkgroepen
participeren actief in allerlei andere verbanden
in ons dorp. Dat geldt ook voor de bezoekdames,
de ouderlingen en de kerkrentmeesters.
24 Diakonia - december 2007

Achtergrond
Diaconale Allianties van Hoop
in achterstandswijken
De Protestantse Diaconie van Amsterdam is sinds 2004 betrokken bij
een bijzonder project onder de naam “Samenwonen = Samenleven”.
Samen met stichting Ihsan, instituut voor islamitisch maatschappelijk
activeringswerk, zet de Protestantse Diaconie zich in voor het
verbeteren van de sociale samenhang in zogenaamde
achterstandswijken en voor het welzijn van (groepen) bewoners in een
kwetsbare positie.
Tekst Hans Krikke Foto’s Olivier Fourniquet
De Protestantse Diaconie en Ihsan proberen
zoveel mogelijk organisaties en individuen
bij Samenwonen=Samenleven te betrekken.
Het project zet in op het (her)-
winnen van het vertrouwen in elkaar. En
dat is lastig, want in stadsdelen als Bos en
Lommer en Slotervaart is zichtbaar welke
sporen het maatschappelijke en politieke
debat van de afgelopen jaren over migratie,
integratie en islam heeft nagelaten. In deze
stadsdelen leven de bewoners als het ware
op eilanden. Zij houden hun eigen eilandje
gaande, trekken zich terug in de eigen gemeenschap.
Ze schuilen waar ze zich veilig
voelen en zich niet hoeven te bewijzen en
te verdedigen. Uit onderzoek blijkt dat
tweede generatie allochtonen minder sociale
contacten heeft met autochtonen dan
de eerste generatie.
Bruggenbouwers
Bij het herwinnen van het wederzijdse vertrouwen
is de inzet van bruggenbouwers
essentieel. Deze bruggenbouwers worden
gevraagd zich in te zetten voor ontmoeting,
kennismaking en debat. En dat niet op een
vrijblijvende manier.
Ontmoeting en kennismaking hebben als
doel: samen iets te betekenen voor het verbeteren
van de sociale samenhang en voor
buren die het alleen niet redden. Door samen
te werken groeit het vertrouwen en
leer je elkaar beter kennen. En wel zo dat je
elkaar ook kritisch kunt bevragen.
Vertrouwen is onlosmakelijk verbonden
met hoop. Het zal duidelijk zijn dat de bij
het project betrokken organisaties al vele
jaren tegen de stroom in zwemmen. Met
minimale middelen moet het maximale
worden gepresteerd, omdat ze gevestigd
zijn in wijken waar de bewoners op tal van
levensterreinen een achterstand hebben.
Daarom zou je de allianties die door het
project Samenwonen=Samenleven worden
gesmeed, “Allianties van Hoop” kunnen
noemen.
Luisterend oor
In veel gemeenschappen en organisaties
zijn vertrouwenspersonen actief die de ander
een luisterend oor bieden en helpen bij
het formuleren van hulpvragen en ondersteuning
bieden bij het doorverwijzen naar
juiste vormen van zorg en dienstverlening.
Vooral in achterstandswijken is er sprake
van dat hulpvraag en hulpaanbod elkaar
niet weten te vinden. Het zijn deze vertrouwenspersonen
die vraag en aanbod aan elkaar
koppelen. Daarmee verbinden zij de
leefwereld van de hulpvrager en de wereld
van de beroepskrachten. Dat verbinden is
niet altijd even eenvoudig omdat beide werelden
elkaar dikwijls niet goed begrijpen
en aanvoelen.
Bovendien, in het kader van de Wet
Maatschappelijk Ondersteuning (WMO),
neemt de druk op deze informele helpers
toe. Steeds meer taken en verantwoordelijkheden
worden in het kader van de WMO
uitbesteed aan het onbetaalde circuit van
vrijwilligers. Dit onder de noemer van ‘zelfredzaamheid’,
‘eigen verantwoordelijkheid’
en ‘minder zorgafhankelijk’. In achterstandswijken
pakt de inzet van de WMO
niet zelden uit als bezuinigen op zorg en
maatschappelijke dienstverlening.
Twee tradities
Het project draait in twee Amsterdamse
stadsdelen - Slotervaart en Bos en Lommer
- en inspireert vele andere initiatieven in de
stad en daarbuiten. In het project
“Samenwonen= Samenleven” bundelen de
Links: Jongeren op zoek naar wat hen bindt.
Diakonia - december 2007
25

Achtergrond
Rechts: Buurtbewoners leveren hun
bijdrage aan de feestmaaltijd na de
Ramadan.
Protestantse Diaconie en stichting Ihsan
twee tradities van barmhartigheid en het
streven naar gerechtigheid. Deze tradities
worden in de praktijk gebracht ten behoeve
van de leefbaarheid van de directe woonen
leefomgeving en voor bewoners zonder
helper. De armen, de vereenzaamden, de
dak- en thuislozen, de jonggedetineerden,
maar ook mensen die gebukt gaan onder
psychosociale zorgen en klachten.
Op basis van de christelijke en islamitische
tradities worden in het project de intenties
erkend en herkend en - samen met leden
van religieuze gemeenschappen in de wijk -
vertaald in ambities en vervolgens omgezet
in concrete actie.
Aanwezig in de buurt
In stadsdeel Bos en Lommer, waar het project
in 2004 is gestart, is een waaier aan initiatieven
gerealiseerd. Een voedselbank
waarin moslims en christenen samenwerken.
Een bezoekgroep jonggedetineerden
waarin jongeren uit het stadsdeel leeftijdsgenoten
in de gevangenis bezoeken en hen
na detentie welkom heten om aansluiting
te vinden bij vrije-tijdsactiviteiten en gebruik
te maken van een sociaal vangnet.
Een steungroep steunvrouwen die voorziet
in het ondersteunen van vrijwilligers in hun
zorg voor individuele bewoners. Een maandelijkse
debatavond voor buurtbewoners.
Een samenwerkingsverband tussen kerken
en moskeeën.
Er zijn vrijwilligersdagen georganiseerd
waarop per dag zo’n tweehonderd vrijwilligers,
actief in religieuze gemeenschappen,
vrouwen en organisaties, met elkaar van
gedachten wisselen over ‘de agenda van
de toekomst’. Lezingen en activiteiten voor
ontmoeting, kennismaking en debat.
Debatavonden
Tijdens de ramadan - de vastenmaand van
moslims - worden debatavonden gehouden
waar het vasten wordt gebroken en waar
over lastige en niet zelden taboeonderwerpen
wordt gesproken: over man-vrouw verhoudingen,
over racisme in de samenleving
en in kerk en moskee. Naar aanleiding van
christelijke feestdagen worden symposia
en debatten gehouden. Bijvoorbeeld over
de veelkleurigheid in onze gemeenschap
en over de maatschappelijke rol van het gebedshuis.
Praktische ondersteuning wordt geboden
aan moskee- en kerkorganisaties, maar ook
aan organisaties van migranten, vrouwenorganisaties
en bewonersinitiatieven. Dit in
de vorm van een wekelijks spreekuur voor
vrijwilligers en vrijwilligersorganisaties. Er
wordt omgezien naar bewoners zonder helper.
Stadsdeel Slotervaart
In het voorjaar heeft het project
Samenwonen=Samenleven een start gemaakt
in het stadsdeel Slotervaart. Daarbij
wordt gewerkt volgens de werkwijze die in
het stadsdeel Bos en Lommer is gevolgd.
Projectmedewerkers hebben een rondgang
gemaakt langs kerken, moskeeën, instellingen,
vrouwen- migranten- en jongerenorganisaties
en lokale overheden.
In de eerste plaats wordt kennisgemaakt
met sleutelpersonen in het stadsdeel en in
verschillende gemeenschappen. In deze
ontmoetingen wordt gesproken over het
verbeteren van de sociale samenhang en
het welzijn van (groepen) bewoners. Een
kennismaking en het delen van zorgen leidt
tot een inventarisatie van behoeften en noden.
Van kerk, van moskee, van andere organisaties
die zich inzetten voor een leefbare,
veilige buurt en zich het lot van
kwetsbaren aantrekken. En dat is weer aanleiding
tot het maken van een inventarisatie
van gemeenschappelijk en gedeelde tradities,
intenties, ambities.
Op zoek naar wat ons bindt
Samenwonen=Samenleven. In het stadsdeel
Bos en Lommer heeft dat tot vele
praktische initiatieven geleid. Initiatieven
die een permanente zoektocht garanderen.
Samen zoeken naar wat ons bindt en hoe
gedeelde intenties en ambities gerealiseerd
kunnen worden.
Hoewel de projectmedewerkers van
Samenwonen=Samenleven pas een half
jaar in Slotervaart aanwezig zijn, zijn al de
nodige allianties gesmeed. Zo doet het
project mee aan het initiatief “Geloven in
Slotervaart”. Vijftien jongeren met verschillende
religieuze achtergronden gaan op onderzoek
in de religieuze gemeenschappen
en leggen hun bevindingen vast in een
boek. Het project neemt deel aan de
organisatie van iftar-bijeenkomsten (de gezamenlijke
maaltijden die tijdens de vastenmaand
ramadan door moslims direct na
zonsondergang worden genuttigd).
Er wordt een cursus opgezet voor vrijwilligersorganisaties.
Vrijwilligers worden
getraind in het verbeteren van de eigen
organisatie en ondersteund in beleidsvorming
en fondswerving. Met een organisatie
van eerste generatie Marokkanen worden
koffieochtenden voor de buurt geïnitieerd.
Wezenlijk
Winstpunt van de werkwijze en inzet van
het project in de twee Amsterdamse stadsdelen
is niet alleen de concrete bijdrage
aan het verbeteren van de sociale samenhang
en het vergroten van de betrokkenheid
van buren en bewoners onderling.
Maar ook de erkenning van instellingen en
lokale overheden dat initiatieven op levensbeschouwelijke,
christelijke en islamitische,
inspiratie er wezenlijk toe doen in de
samenleving.
Hans Krikke werkt voor de Protestantse
Diaconie Amsterdam
www.diaconie.org
www.ihsannet.nl
26 Diakonia - december 2007

DiaKoos Tekst
Sjon Donkers Tekeningen Lex Dirkse
Diakonia - december 2007
27

De Verbinding
In Veendam bestaat het aanloophuis al zestien jaar. Aan het woord zijn bezoeker Meindert Buurmeijer (75),
vrijwilligster Ina van Dijk (47) en oud-diaken Nan Keizer, destijds betrokken bij de oprichting en nog steeds in
functie in het aanloophuis.
Aanloophuis Veendam geeft al
zestien jaar geborgenheid
In het aanloophuis in Veendam is het gezellig. En voor die gezelligheid
komen de gasten. Zij doen er elke zondagmiddag spelletjes en
gebruiken een broodmaaltijd. De vrijwilligers zijn er voor een goed
gesprek en de gasten leren elkaar, ook buiten het aanloophuis om,
kennen. “Op zondag is dit een uitkomst”, aldus bezoeker Meindert
Buurmeijer (75).
Tekst Henk van IJken Foto’s Peter Stevens
Het aanloophuis in Veendam, opgericht
door de plaatselijke Raad van
Kerken, verhuisde dit najaar naar
het gebouw van de plaatselijke Turkse
vereniging Turk Der. Het aanloophuis
betaalt de huur voor gebruik op zondagmiddag.
Voorheen zat het in het centrum
van Veendam, maar de burgerlijke gemeente
gaat dat gebouw gebruiken voor de uitbreiding
van het gemeentehuis.
Foto boven: Meindert Buurmeijer
Foto vorige pagina: vlnr. Nan Keizer,
Meindert Buurmeijer en Ina van Dijk
Veel meegemaakt
Of het met de verhuizing te maken heeft, is
niet helemaal duidelijk, maar Meindert
Buurmeijer mist zijn klaverjasmaatjes de
laatste weken in het aanloophuis. Toch blijft
hij er komen, als bezoeker van het eerste
begin. Hij vindt het nog wel wennen in het
nieuwe gebouw. Buurmeijer lijdt aan parkinson.
Een aantal jaren geleden werd hij
tien weken opgenomen in een instelling
voor geestelijke gezondheidszorg in
Winschoten. “Mijn toenmalige bovenbuurman
maakte erg veel lawaai en dat was
voor mij de druppel.”
Buurmeijer heeft veel meegemaakt. Van
zijn vrouw is hij dertig jaar geleden gescheiden.
Zijn broer en schoondochter hebben
zelfmoord gepleegd. Van zijn twee kinderen
is een zoon in 1983 overleden, op slag,
door een auto-ongeluk. Daarmee heeft
Buurmeijer het moeilijk. “Je kunt er niet elke
dag bij stil staan”, zegt hij en steekt een
sigaretje op. “Ik ben niet zo iemand die binnenkomt
en die de frustraties uit zijn hele
leven op tafel gooit. Doet een andere gast
dat wel, dat is dan zijn zaak. Van mij hoeft
het niet.”
Eenzaamheid
“Mijn hulp is van de Heer”, zegt Buurmeijer.
“Dat staat op een bord boven mijn deur. Op
zondagochtend ga ik naar de Baptistenkerk
in Muntendam. Daarna naar mijn dochter en
dan hierheen. Ik woon hier vlak bij en ben
blij dat het aanloophuis er is.”
“Vanuit de bijbel hebben we de opdracht
om het geloof handen en voeten te geven”,
vult Ina van Dijk (47) aan. “Daarom moeten
we eenzame mensen niet vergeten.” Ze is
vrijwilligster in het Veendamse aanloophuis
en ook in de dagopvang voor thuis- en daklozen
‘De Kostersgang’ in de stad
Groningen.
“Juist in de weekenden kan het thuis stil
zijn”, zegt Nan Keizer (66), oud-diaken, kerkenraadslid,
bestuurslid en vrijwilligster in
het aanloophuis. Ze bezoekt gemeenteleden
in haar wijk van de protestantse gemeente.
Toen dat het aanloophuis werd opgericht,
was ze diaken. “We hebben er
destijds bewust voor gekozen om niet in
een kerkgebouw te gaan zitten als aanloophuis.
We wilden de drempel zo laag mogelijk
houden. In die tijd was ik zelf alleenstaand.
Je weet daardoor hoe belangrijk
het is om eenzame mensen aandacht te
geven.”
Buurmeijer: “De meeste eenzaamheid komt
niet naar buiten.”
Op zoek naar gezelligheid
Nan vertelt dat een van de regelmatige gasten,
een zwerver, is overleden. “Als aanloophuis
konden we zijn begrafenis niet regelen.
Dat deed de gemeente. Maar na de
teraardebestelling hebben we het aanloophuis
wel opengesteld voor familie en vrienden.
Dat werd zeer gewaardeerd.
Over het algemeen komen de gasten hier
gewoon voor de gezelligheid. Als het nodig
is, halen we mensen op die slecht ter been
zijn. Het aantal gasten variëert, gemiddeld
12 à 13 personen. Het gezelschap is gemengd,
het zijn vooral mensen uit de buurt.
Sommigen kennen elkaar, anderen leren elkaar
hier kennen. We krijgen ook bezoekers
uit omliggende plaatsen. De meesten zijn
ouder dan veertig en hebben een ‘achtergrond’,
een ‘rugzakje’. Ze hebben het nodige
meegemaakt. De mannen zijn iets in de
meerderheid.”
“Dat is maar goed ook”, grapt Meindert
Buurmeijer.
Ina van Dijk: “Als meneer Buurmeijer een
keer niet komt, bellen we hem. De gasten
komen voor een kopje koffie. De een neemt
de ander mee. Om te klaverjassen, te sjoelen
of te darten. Maar er zijn ook mensen
28 Diakonia - december 2007

die zitten te praten. Met Kerst bieden we
een warme maaltijd aan en met Pasen doen
we ook iets extra’s. Zwarte Piet komt altijd
rond 5 december. Dan krijgen de gasten
een cadeautje en een chocoladeletter.
Jaarlijks is er ons uitje, maar ook dat moet
zo goedkoop mogelijk, want er is geen budget
voor. Ook hier neemt het aantal kerkleden
af, en daardoor kunnen de kerken minder
bijdragen. Door het samengaan van
hervormd en gereformeerd in Veendam en
Wildervank zijn de inkomsten sterk gedaald.
Kregen we voorheen geld uit meer
potjes van deze kerken, nu komt dit alleen
van onze protestantse gemeente.”
Het aanloophuis ontvangt verder inkomsten
van donateurs en giften, bijvoorbeeld
van de plaatselijke Vereniging van
Huisvrouwen. Er is ook een stille gever.
Vrijwilligers
Het aanloophuis heeft in 2006 de vrijwilligersprijs
Lokaal Compliment gewonnen.
“We hebben een stel enthousiaste medewerkers”,
glundert Nan. “En een bestuur
waar je altijd een beroep kunt doen”, vult
Ina aan.
In de loop van de jaren is het aantal vrijwilligers
in het aanloophuis afgenomen. Bij de
start waren er drieëntwintig, nu nog maar
negen. “Ze zijn moeilijker te krijgen”, vindt
Nan.“Vooral op zondag, juist als het aanloophuis
open is, kun je lastig mensen vinden.”
Ina legt uit wat ze daaraan doen: “In het
weekend komen studerende kinderen vaak
thuis. De ouders willen dan thuis zijn.
Daarom plaatsen we nu advertenties in de
kerkbladen. Maar het beste werkt nog
steeds om mensen persoonlijk te vragen.
Om als vrijwilligers bij elkaar betrokken te
blijven, houden we één keer per jaar een
gemeenschappelijke maaltijd. Ook hebben
we viermaal per jaar een vrijwilligersavond,
om onze ervaringen te delen en te overleggen.”
Door de terugloop aan vrijwilligers daalde
het aantal dagdelen waarop het aanloophuis
open is, van drie naar één. “We zijn al
blij dat we als aanloophuis draaien zoals we
draaien”, zegt Nan. “Het vrijwilligerswerk is
hier heel anders dan bij de dagopvang voor
thuis- en daklozen in de stad Groningen”,
merkt Ina van Dijk op. “Als ik daar aan de
slag ben, zijn de meeste bezoekers onder
invloed van drank of drugs. Ze mogen daar
niets gebruiken, maar er gebeuren wel onverwachte
dingen waarop je als vrijwilliger
moet inspringen. Hier, in Veendam, hoef je
daar niet op te letten, ben ik gastvrouw
voor onze gasten. Het vrijwilligerswerk voor
beide groepen - in Groningen en Veendam
- vind ik plezierig om te doen.”
Warm thuis
Het aanloophuis in Veendam fungeert niet
als doorverwijsplek naar andere instanties.
Er zijn geen formulierenbrigades die mensen
helpen met het invullen van officiële
documenten, want dat hebben professionele
instellingen en de burgerlijke gemeente
geregeld. “Het belangrijkste vind ik dat je
hier als gastvrouw je medemens een warm
thuis en een luisterend oor kunt bieden“,
vat oud-diaken Nan Keizer samen.
Foto boven: Nan Keizer
Foto links: Ina van Dijk
Diakonia - december 2007
29

korte berichten
40DAGENTIJD 2008
‘Vergeten worden is ook een
ramp’ is de slogan voor de
40dagentijdcampagne in 2008.
Kerk in Actie en ICCO vragen
aandacht voor vergeten rampen.
Miljoenen mensen lijden
nog dagelijks door de gevolgen
van de ramp die hen ooit trof.
Zij leven al jaren als vluchteling.
De 40dagentijd van inkeer en
bezinning is een goed moment
om opnieuw bij hen stil te
staan. Want mensen mogen
nooit vergeten worden.
Het buitenlandwerk van Kerk in
Actie en ICCO komt in beeld in
de voorbeeldprojecten voor
noodhulp en wederopbouw in
Soedan en Birma. Miljoenen
vluchtelingen zijn hier al jaren
op drift. Het zendingswerk van
Kerk in Actie toont het verzoeningswerk
in Congo en
Colombia. Zich al jaren voortslepende
conflicten hebben zowel
daders als slachtoffers verwond.
Het binnenlands diaconaat
vestigt de aandacht op de
situatie van chronisch zieke
vluchtelingen en hun kinderen
in Nederland. De gelukkig succesvolle
acties voor een generaal
pardon en ‘Geen kind in de
cel’ lieten andere zaken noodgedwongen
onderbelicht.
De campagnepakketten voor de
40dagentijd 2008 zijn te bestellen
via de webwinkel van Kerk
in Actie: www.kerkinactie.nl en
de campagnewebsite www.
kerkinactie.nl/40dagentijd2008.
U kunt ook telefonisch bestellen
bij brochureverkoop/servicedesk,
tel. (030) 880 1724.
JONGERENUITZEND-
PROGRAMMA
TOGETTHERE
De verschillende jongerenuitzendprogramma’s
van Kerk in
Actie en ICCO - Factor TIEN,
Diaconaal Jaar, Young professional
en Durf over je Grens -
zullen voortaan onder één naam
gepresenteerd gaan worden:
Togetthere. Togetthere wil
jongeren meer betrekken bij
ontwikkelingssamenwerking en
heeft daarvoor verschillende
programma’s ontwikkeld. Voor
vrijwilligers en professionals.
Voor individuen en groepen.
Voor jongeren van 16 tot 32 jaar.
Van Nederland tot Zimbabwe.
In alle programma’s van
Togetthere doen jongeren veel
levens- en werkervaring op in
een andere cultuur. Togetthere
begeleidt hen tijdens hun deelname
door een trainings- en
coachingsprogramma, dat
gericht is op hun persoonlijke en
spirituele ontwikkeling.
Jongeren kunnen zich hierdoor
bewust worden van hun eigen
kwaliteiten, inspiratie en
inspiratiebronnen. Op www.togetthere.nl
staat uitgebreide
informatie over de Togetthereprogramma’s,
voorbeelden van
projecten en de mogelijkheid
om jongeren aan te melden.
Togetthere werkt nauw samen
met JOP, het jeugdwerk van de
Protestantse Kerk.
VREDE IN DE BUURT?
Vanaf november van dit jaar is
bij Kerk in Actie een publicatie
verkrijgbaar over de rol van
overheid, burgers en kerken bij
het voorkomen en aanpakken
van ‘geweld op straat’. De uitgave
geeft veel achtergrondinformatie
over het verschijnsel publiek
geweld en is bedoeld om
kerken en vredesbeweging te
ondersteunen bij het opzetten
van projecten tegen geweld.
‘Vrede in de buurt?’ verschijnt
als co-productie van Kerk in
Actie, de stichting SOM
(Samenwerkende Organisaties
voor Maatschappelijk activeringswerk)
en de projectgroep
DE GEMEENTEADVISEUR
IS ER VOOR U
Na de sluiting van alle
Protestantse Dienstencentra
per 1 januari 2008 kunt u als
diaconie met vragen en wensen
voortaan terecht bij de
PKN-gemeenteadviseur in uw
classis. De gemeenteadviseur
onderhoudt relaties met de
plaatselijke kerkelijke gemeenten
en is er voor advisering en
begeleiding op úw maat. Ook
over diaconale kwesties.
Hij of zij beschikt, naast de
n odige kennis en vaardigheden,
over een netwerk van
collega’s en andere deskundigen.
De gemeenteadviseur is
op de hoogte van wat er in
andere gemeenten speelt en
kan zo ook samenwerking,
vernieuwing en uitwisseling
bevorderen.
Daarom wil de gemeenteadviseur
een goede relatie
met u opbouwen. Ook op de
langere termijn. Voor u kan de
‘Geweld niet gewild’ van de
Raad van Kerken in Nederland
en is geschreven door Kees
Tinga.
Nadere informatie: Kees Tinga,
tel. (030) 880 18 82 (k.tinga@
kerkinactie.nl) of Marijke
Gaastra, tel. (030) 880 18 86
(m.gaastra@kerkinactie.nl).
gemeenteadviseur een adviseur,
consulent of vraagbaak
zijn, en soms ook een coach
of gespreksleider. Voor contact
met de PKN-gemeenteadviseur
en ook met andere
vragen kunt u terecht bij onze
Servicedesk, tel.
(030) 880 18 80, e-mail
servicedesk@pkn.nl
30 Diakonia - december 2007

korte berichten
ARMOEDEONDERZOEK
DIACONIE AMERSFOORT
Kerk in Actie hield vorig jaar en
het jaar ervoor een landelijke
Armoedeonderzoek onder
diaconieën. In navolging
hiervan stuurde de diaconaal
opbouwwerker van de protestantse
diaconieën van
Amersfoort-Stad aan het begin
van dit jaar een vragenlijst aan
alle negen diaconieën in haar
werkgebied. Deze vragenlijst
kwam in grote lijnen overeen
met de vragenlijst die werd
gebruikt in het Armoedeonderzoek
van Kerk in Actie in 2006.
Doel van het onderzoek was om
inzicht te krijgen in de hulp die
(protestantse) diaconieën
bieden in armoedesituaties in
Amersfoort.
De conclusie van het onderzoek
is dat armoede hoog staat op
de Amersfoortse prioriteitenlijst.
Ruim de helft van de diaconieën
maakt ook echt werk van
het opsporen van armoedesituaties.
Predikanten, ouderlingen
of andere pastorale contactpersonen
spelen een belangrijke
rol bij het op het spoor komen
van armoede. Financiële
en materiële hulp is, net als in
het landelijke onderzoek, veruit
de meest geboden vorm van
ondersteuning aan mensen die
financieel in de knel zitten.
Maar ook in de formulierenhulp
en begeleiding naar instanties
zetten de Amersfoortse diaconieën
hun beste beentje voor. In
deze persoonlijke vormen van
hulp en ondersteuning zijn de
Amersfoortse diaconieën duidelijk
actiever dan het landelijk
gemiddelde, zo blijkt uit dit
onderzoek.
Voor andere diaconieën kan
deze Amersfoortse aanpak een
inspirerend voorbeeld zijn. Meer
informatie: Joke Koolhof, diaconaal
opbouwwerker, tel. (033)
463 77 95 (ma.di.do.),
e-mail dowamersfoort@solcon.nl
MICHACURSUS VAN START
Een nieuwe cursus over een diaconale
en duurzame levensstijl
voor groepen gemeenteleden.
Meer info: www.michacursus.nl
TIP OVER GLUTENVRIJ
AVONDMAAL
Diaconaal consulente Irene
Stok uit Gouda gaf de volgende
tip door: “Soms kan iemand
geen gluten verdragen. Voor
hen zou een diaconie voor het
avondmaal glutenvrij brood
kunnen kopen. Dit maakt het
voor deze mensen mogelijk om
aan het avondmaal mee te
doen. De diaconie zou hierop
alert kunnen zijn. Op de website
www.glutenvrij.nl kunt u informatie
vinden over manieren
waarop u glutenvrije producten
kunt verkrijgen.”
COLLECTE
WERELDDIACONAAT
FEBRUARI 2008
Kerk in Actie collecteert
tijdens de werelddiaconaatscollecte
op 3 februari 2008
voor vredesopbouw en democratisering
in Liberia. Er is
goed nieuws uit Liberia. De
stabiliteit in het land keert
langzaam terug, na de lange
en wrede burgeroorlog die het
land jarenlang teisterde.
Partnerorganisaties van Kerk
in Actie en ICCO maken nu de
stap naar vredesopbouw en
democratisering.
Een van die partners is de
YMCA, hét internationale
christelijk netwerk voor jongeren.
De YMCA zet zich hard in
voor Liberiaanse jongeren. Na
de oorlog kunnen zij hun leven
moeilijk oppakken. Werk is er
niet, ze zijn niet geschoold,
hun familie is straatarm.
Samen met drie partnerorganisaties
van ICCO en Kerk
in Actie werkt de YMCA aan
het programma ‘jeugd en
ontwikkeling’. Liberiaanse
jongeren kunnen er praktische
beroepstrainingen volgen.
Jonge ondernemers als
metselaars en timmerlieden
kunnen rekenen op een startkrediet.
Maar ook worden de
jongeren gestimuleerd om te
helpen bouwen aan de democratie.
De YMCA laat zich hierbij
niet onbetuigd en voert een
actieve lobby bij de locale en
nationale politici voor de
verbetering van de positie van
jongeren. Er is veel geld nodig
voor dit programma. Wilt u in
uw gemeente een steentje
bijdragen aan het mooie werk
van de YMCA? U kunt terecht
bij de servicedesk van Kerk in
Actie voor het aanvragen van
collectemateriaal, tel.
(030) 880 18 80, e-mail
servicedesk@pkn.nl
GEZINSHUIZEN VAN START
De Rudolphstichting in De
Glind begon bijna een eeuw geleden
met een unieke vorm van
diaconale jeugdzorg. Zij startte
met de formule ‘gezinshuis’.
Kwetsbare kinderen werden opgevangen
in ‘gewone gezinnen’.
Deze vorm van jeugdzorg
werkt nog altijd bijzonder goed.
Daarom heeft de Rudolphstichting
het initiatief genomen
om de formule breder op te zetten,
in heel Nederland. Onder
de naam Gezinshuis.com bundelen
zij nu, samen met andere
instellingen in de jeugdgezondheidszorg
hun kennis en ervaring
met gezinshuizen.
Doel is het realiseren van minstens
vijftig gezinshuizen in
Nederland binnen vijf jaar.
Gezinshuis.com ontwikkelt gezinshuizen
voor kinderen en
jongeren die aangewezen zijn
op vierentwintiguurszorg. Een
aanzienlijke groep kinderen en
jongeren kan, om uiteenlopende
redenen, niet meer thuis
wonen. De wachtlijsten in de
jeugdzorg zijn hoog, ook voor
kinderen die vierentwintiguurszorg
nodig hebben. Voor deze
kinderen en jongeren biedt een
gezinshuis een veilige en betrokken
leefsituatie, en daarmee
perspectief voor de toekomst.
Onderdelen van het programma
Gezinshuis.com zijn een opleidingsprogramma,
een vacaturebank
en een databank.
Kerk in Actie steunt De
Rudolphstichting met uw diaconale
bijdragen. Meer informatie
in Geloof in Uitvoering 2008.
Zoe ook www.kerkinactie.nl/
wereldwijde/ hulp/diaconaat.
Diakonia - december 2007
31

Goede God
wees aanwezig
bij uw mensen
in handen die vasthouden
en verzorgen
in voeten die niet haasten
maar meegaan
richt ons op naar elkaar
en naar de ander
open onze ogen
om te zien de blik
in de ogen van de ander
om te horen de stem
achter wat wordt verteld
God van alle mensen,
voor al Uw mensen
bidden wij
dat deze wereld
een plek mag zijn
waar ruimte is
voor ieder mens
verbonden met de ander
in kleur en leeftijd
in ras en geloof
een grenzeloze
veelkleurige
bewoonbare wereld
een plaats voor iedereen
waar mensen U herkennen
in ontmoeting
met elkaar
waar mensen
er zijn
voor elkaar
door barmhartigheid te tonen
waar klank en kleur geen toegang
hebben
door recht te doen waar licht verduisterd
wordt
door te werken aan gerechtigheid
waar mensen beroofd zijn van
hun stem
om zo Uw Stem te versterken
tot menswaardig bestaan
voor ieder mens
beziel ons daarom met Uw Geest
en geef ons Adem opnieuw
Geestkracht om te vieren
het leven
in liefde en genade
moge het zo zijn
Sjon Donkers, uitgesproken
tijdens de Landelijke Diaconale
Dag 17 november 2007
24 Diakonia -december - februari 2007