KERKELIJKE BETROKKENHEID BIJ OUDEREN - Kerk in Actie

26
IX WAAR KOMT MEN NIET AAN TOE?
Dertig gemeenten hebben gereageerd op de vraag of er
activiteiten zijn waar men niet aan toekomt. Twee daarvan
geven aan dat zij gebrek aan menskracht hebben (en
daardoor niet meer kunnen doen) en ook twee dat zij een
kleine gemeente zijn (en er daarom niet meer activiteiten
nodig zijn). Een heel specifieke situatie doet zich voor in die
gemeente waar door moeilijkheden met de predikant de
kerkenraad geen enige activiteit opzet.
Als activiteiten waar men niet aan toekomt, noemt men:
− in algemene termen aangeduid dat men meer zou willen
doen (4x);
− activiteiten in de sfeer van ontmoeting (zoals koffieochtend,
ouderenmiddag, gezamenlijke maaltijden of soos)
(4x);
− bezinningsbijeenkomsten (bijbelgespreksgroep, culturele
middagen) (2x);
− bezoekwerk (5x);
− opzetten lotgenotengroep (1x);
− kerstattenties (1x);
− vervoer naar zorginstellingen (1x);
− nazorg bij overlijden partner (1x);
− aandacht voor vereenzaming (2x);
− videobeelden van de kerkdienst te vertonen in het
verzorgingstehuis (1x).
kanten op: sommigen geven aan dat het niet nodig is om
allerlei afzonderlijke activiteiten op te zetten, want men
kent elkaar en springt in als dat nodig is. Ook zijn veel van
de in de vragenlijst genoemde mogelijke activiteiten niet
nodig, omdat daaraan geen behoefte is. Anderen stellen
dat door gebrek aan menskracht en deskundigheid men
minder kan doen dan men zou willen.
Te vermelden is ook nog dat drie gemeenten aangeven
geen specifiek ouderenbeleid te willen voeren, omdat het
geen automatisme is dat ouderen hulpbehoevend zijn.
Gelet moet worden op individuele wensen en behoeften.
CONCLUSIE
Uit de gegeven reacties blijkt dat er wensen leven voor
bestaande en nieuw op te zetten activiteiten in de direct
uitvoerende activiteiten en voorwaarden scheppende sfeer
(menskracht, deskundigheid, organisatie, samenwerking
met anderen). Van de groepen die niet bereikt worden,
worden de rand- en buitenkerkelijken het meest genoemd.
De geringe omvang van de gemeente kan een voordeel zijn
(men kent elkaar) en een nadeel (gebrek aan menskracht
en deskundigheid). Ten slotte zetten enige gemeenten
vraagtekens bij de wenselijkheid van een afzonderlijk
ouderenbeleid.
In de voorwaardenscheppende sfeer worden genoemd:
groepsgesprekken met collega’s (1x) en vorming en toerusting
(1x).
Wat betreft de wensen met betrekking tot bestaande
activiteiten hebben 20 gemeenten op enigerlei wijze
gereageerd. Daarbij springt het punt ‘meer menskracht’
eruit (4x). Deskundigheid, meer samenwerking, meer
structuur in het werk en meer overleg met organisaties als
PCOB en Passage (de protestants christelijke vrouwenorganisatie)
worden ieder 1x genoemd.
Wat betreft de vraag of er groepen ouderen zijn die men
niet bereikt, zijn er 19 respondenten die hierop ingegaan
zijn. 3 gemeenten beantwoorden deze vraag met ‘nee’, terwijl
5 deze met ‘ja’ beantwoorden zonder verder groepen te
noemen. Vijf keer worden de buiten- en randkerkelijken
genoemd, waarbij één keer de aantekening geplaatst
wordt dat deze wel voor diverse activiteiten worden uitgenodigd,
maar daarop niet reageren. Actieve ouderen,
vereenzaamden en mensen die vroeger actief in de kerk
waren maar langzaam uit beeld verdwijnen worden ieder
1x genoemd.
Opmerkingen die men nog kwijt wil bevatten vooral verwijzingen
naar activiteiten naar de burgerlijke gemeente en
organisaties die actief zijn op het terrein van welzijn en
zorg voor ouderen (5x). Daarmee wordt gezegd dat men als
kerken daar weet van heeft, zonodig ernaar verwijst en
niet zelf die activiteiten hoeft uit te voeren. Ook springt de
verwijzing naar de geringe omvang van de burgerlijke en
kerkelijke gemeente eruit (5x). Die verwijzing gaat twee