DOC 51 0664/008 DOC 51 0664/008 - Site de Jean-Yves Hayez.

DOC 51
0664/008
33
La question de l’identité, placée sur le modèle
oedipien triangulaire est souvent évoquée. Ce modèle
s’appuie tant sur l’asymétrie des places que sur la
différence des sexes. Au sein d’un couple homosexuel,
l’enfant aura dès lors besoin d’un modèle identificatoire
féminin ou masculin selon le sexe du couple.
L’enfant devra alors différencier ses parents de même
sexe et devra les nommer en conséquence. Déterminer
la place de chacun fait également partie de son processus
identitaire.
L’enfant devra sans doute lutter contre l’auto
dépréciation. Par exemple, le garçon pourra avoir un
sentiment de rejet dans son rapport avec ses «deux
mères». Ou encore, la petite fille qui n’a pas eu la
reconnaissance de son père ou d’un autre homme
assurant la fonction paternelle pourra s’installer dans
un rapport aux hommes impossible.
En plus du drame sous-jacent à son adoption, l’enfant
devra aussi affronter la norme sociale qui s’habitue lentement
à l’ «homoparentalité».
Toutes ces surcharges psychologiques ne sont
certainement pas insurmontables. Cela dépendra des
ressources de l’enfant et de son entourage. Les
ressources de l’enfant seront déterminantes mais la
thèse selon laquelle c’est la même chose d’avoir des
parents de même sexe que des parents de sexe différent
ne peut être accréditée: ce serait nier la trace des
origines dans l’exercice de la «parentalité».
La question que le législateur doit dès lors trancher
est la suivante: comment les pouvoirs publics peuventils
garantir au mieux l’intérêt des enfants à adopter,
intérêt dont ils est les seuls garants.
Il ne faut donc pas permettre l’adoption par des couples
homosexuels d’enfants qui ne sont pas encore
adoptés. Au nom de quoi en effet une instance publique
devrait-elle placer des enfants dans une situation a priori
compliquée, s’il existe des couples hétérosexuels
candidats adoptants qui paraissent offrir un profil
d’adoption adéquat pour cet enfant? La responsabilité
du législateur est immense envers ces enfants et
l’incertitude à long terme et sur plusieurs générations
encore trop présente. Le Parlement s’accommode certes
fréquemment de lois de réparation mais, dans ce
domaine, c’est impensable.
Er wordt vaak op het identiteitsvraagstuk ingegaan
overeenkomstig het driehoeksgewijs opgevatte oedipale
paradigma. Dat paradigma is zowel gestoeld op de
ongelijke plaats die de betrokkenen innemen als op het
sekseverschil. Binnen een holebigezin zal het kind
naargelang het geslacht van het paar dus behoefte
hebben aan een vrouwelijk dan wel mannelijk rolmodel
om zich mee te identificeren.
Het kind zal dan een onderscheid moeten maken
tussen zijn beide ouders van hetzelfde geslacht, en ze
dienovereenkomstig moeten benoemen. Eenieders
plaats bepalen, maakt evenzeer deel uit van zijn
identificatieproces.
Het kind zal ongetwijfeld de strijd moeten aanbinden
met een verminderd zelfrespect. Een jongen zal
mogelijkerwijs immers een gevoel van verwerping
ervaren bij zijn contacten met zijn «twee moeders». Een
klein meisje dat niet de erkenning geniet van haar vader
of van een andere man die de vaderrol op zich neemt,
kan later misschien uitermate moeilijk met mannen
omgaan.
Naast het onderliggende drama van zijn adoptie zal
het kind bovendien moeten ingaan tegen de maatschappelijke
norm, die maar langzaam went aan «holebiouderschap».
Al die psychologische overlast is zeker niet onoverkomelijk.
Zulks hangt af van de vermogens van het kind
en van zijn omgeving. De vermogens van het kind zijn
doorslaggevend, maar de stelling dat ouders van
hetzelfde geslacht hebben hetzelfde is als ouders
hebben van verschillend geslacht, klopt niet. In dat geval
zou bij de uitoefening van het «ouderschap» immers
voorbij worden gegaan aan de sporen die iemands
herkomst nalaat in diens persoonlijkheid.
De wetgever moet dus de knoop doorhakken wat het
volgende vraagstuk betreft: hoe kan de overheid zo goed
mogelijk de belangen (waarvoor alleen zij borg kan
staan) van te adopteren kinderen waarborgen?
Kinderen die nog niet zijn geadopteerd, zou men
derhalve niet mogen laten adopteren door holebiparen.
In naam waarvan zou een overheidsinstantie kinderen
immers moeten doen terechtkomen in een a priori
ingewikkelde situatie, indien heteroparen die kennelijk
het gepaste adoptieprofiel voor dat kind hebben,
kandidaat zijn om het te adopteren? De wetgever draagt
een immense verantwoordelijkheid jegens die kinderen,
en de onzekerheid op lange termijn, over verschillende
generaties heen, is nog te groot. Het Parlement werkt
weliswaar dikwijls herstelwetten uit, maar in deze
aangelegenheid is dat ondenkbaar.
CHAMBRE 4e SESSION DE LA 51e LÉGISLATURE 2005 2006
KAMER
4e ZITTING VAN DE 51e ZITTINGSPERIODE