DOC 51 0664/008 DOC 51 0664/008 - Site de Jean-Yves Hayez.

DOC 51
0664/008
215
candidats adoptants via des séances de sensibilisation
individuelles (des séances collectives d’information et
de sensibilisation seront quant à elles assurées par
l’Autorité centrale communautaire) et d’élaborer avec
les candidats adoptants un projet d’adoption. Par
ailleurs, des travailleurs sociaux rattachés à l’Autorité
centrale communautaire seront chargés de réaliser les
enquêtes sociales demandées par les juges de la jeunesse
au sujet des aptitudes des candidats adoptants.
Ouvrir le droit à l’adoption aux couples homosexuels
n’entraînera donc pas nécessairement que tous pourront
effectivement adopter un enfant. Ils seront cependant
mis sur le même pied que les couples hétérosexuels
et ce sera au cas par cas qu’il sera vérifié s’ils ont la
capacité ou non d’adopter un enfant adoptable.
Enfin, il convient de garder à l’esprit que, l’adoption
étant considérée comme un droit pour l’enfant à une
famille plutôt que le droit d’une famille à un enfant, il
faudra nécessairement confronter la législation belge à
celle des États d’où proviennent les enfants adoptables
et dès lors voir si ceux-ci autorisent eux aussi l’adoption
d’un enfant par un couple homosexuel.
Ainsi par exemple, s’agissant d’une adoption interne,
celle-ci sera possible pour un couple homosexuel si l’enfant
est belge. Notons toutefois qu’il ne s’agit encore
que d’une minorité de situation puisque sur les 366 enfants
adoptés évoqués ci-avant, seuls 39 étaient belges.
En ce qui concernent les adoptions internationales,
de nombreux pays refusent encore à l’heure actuelle
que les enfants adoptables le soient par des couples
homosexuels.
Dès lors, dans la pratique, l’ouverture du droit à l’adoption
pour les couples homosexuels ne risque pas d’entraîner,
du moins dans un premier temps, une explosion
du nombre d’enfants qui seront effectivement
adoptés par des couples homosexuels.
bereiding van de kandidaat-adoptanten door individuele
sensibiliseringsvergaderingen te organiseren (gezamenlijke
voorlichtings- en sensibiliseringsvergaderingen
zullen worden georganiseerd door de centrale
gemeenschapsautoriteit), alsook dat zij, in samenwerking
met de kandidaat-adoptanten, een adoptieproject
uitwerken. Voorts zullen maatschappelijk werkers van
diezelfde centrale autoriteit worden belast met de uitvoering
van de door de jeugdrechters gevorderde sociale
enquêtes om de bekwaamheid van de kandidaatadoptanten
na te gaan. Dat paren van hetzelfde geslacht
het recht zouden hebben om een kind te adopteren,
betekent derhalve niet noodzakelijk dat alle kandidaten
effectief een kind zullen mogen adopteren. Zij zullen
evenwel op gelijke voet worden gesteld als de heteroseksuele
paren; in elk individueel geval zal worden nagegaan
of het paar al dan niet geschikt is om een ter
adoptie aangeboden kind te adopteren.
Ten slotte mag men niet vergeten dat de adoptie opgevat
wordt als een recht van een kind op een gezin, en
niet omgekeerd, met name het recht van een gezin op
een kind. Derhalve zal de Belgische wetgeving moeten
worden afgewogen tegen die van de Staten die de voor
adoptie in aanmerking komende kinderen «aanleveren»,
en zal men moeten nagaan of ook zij toestaan dat een
kind wordt geadopteerd door een paar van hetzelfde
geslacht.
Zo zal een paar van hetzelfde geslacht in het geval
van een landelijke adoptie een kind mogen adopteren
als het om een Belgisch kind gaat. Op te merken valt
evenwel dat die casus zich nog maar in een minderheid
van de gevallen voordoet; van de voormelde 366 geadopteerde
kinderen waren er immers slechts 39 Belg.
Wat de internationale adoptie betreft, wordt de adoptie
van een te adopteren kind door een paar van hetzelfde
geslacht thans nog door tal van landen geweigerd.
Gesteld dat het adoptierecht wordt toegekend aan
paren van hetzelfde geslacht, dan hoeft men in de praktijk
derhalve – althans voorlopig – niet meteen te vrezen
dat het aantal kinderen dat effectief wordt geadopteerd
door paren van hetzelfde geslacht, exponentieel
zal toenemen.
G. Exposé de M. Pierre Rans, substitut du procureur
général près la cour d’appel de Bruxelles
M. Pierre Rans, substitut du procureur général près
la cour d’appel de Bruxelles, estime qu’il s’agit d’une
réforme qui consacrerait une évolution importante de la
conception de la famille, des rôles et responsabilités des
G. Uiteenzetting van de heer Pierre Rans, substituut-procureur-generaal
bij het hof van beroep te
Brussel
De heer Pierre Rans, substituut-procureur-generaal
bij het hof van beroep te Brussel, meent dat deze hervorming
de bevestiging zou inhouden van een belangrijke
ontwikkeling van de opvatting van het gezin, de rol
CHAMBRE 4e SESSION DE LA 51e LÉGISLATURE 2005 2006
KAMER
4e ZITTING VAN DE 51e ZITTINGSPERIODE