Bekijk het PDF bestand. - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

straalde. In een Vlaanderen dat over de dichterlijke taal en
het geijkt rhythme nog niet been was en waar de helderste
geesten naar een toenadering met het Noorden streefden,
droeg ook zijn zoogenaamd particularisme niet weinig bij om
zijn faam binnen de grenzen van het eigen gewest te houden.
Het leven was niet mild voor dezen oudsten zoon van een
Brugschen tuinier. Leeraar aan hetzelfde seminarie te Roeselare
waar hij student en tevens portier geweest was, groepeerde
hij er dadelijk een kring geestdriftige vereerders om
zich. Doch zijn levenwekkend, uiterst persoonlijk onderwijs,
dat afbrak met alien slenter, beviel zijn overheid niet. Als
onderpastoor zou hij meer dan dertig jaren werkzaam zijn
te Brugge en te Kortrijk.
Echter niet vooraleer hij in Kerkhofblommen
(1858), geschreven
ter gelegenheid van den dood van een leerling, —
in Dichtoefeningen (1858), dat reeds stukken als Het Schrijverke
of Het ranke Riet bevatte, — en vooral in een heerlijken
bundel Gedichten, Gezangen en Gebeden (1862), zijn hart had
uitgestort. Tot zijn geliefdste leerlingen, zijn « kinders >>,
richtte hij aangrijpende verzen die zijn gemoedstoestand uit
deze crisisjaren belichten en die tot de directste zielekreten
behooren welke ooit in onze taal geuit werden. Waarna hij,
blijkbaar geknakt, -zijn geestelijk evenwicht en innerlijke rust
trachtte te herwinnen door een ijverige werkzaamheid als
priester en op het veld van de folklore of de taalkunde.
jaer '30; Rond den Heerd; later Loquela en De Biekorf.)
Af en toe dichtte hij nog een gelegenheidsvers en een van
die wonderbare Kleengedichtjes, -schreef of vertaalde prozastukken
: Uitstap in de Warande, Van den kleenen Hertog. Na
eenigen tijd echter werd zijn leven te Brugge door allerlei
zorgen vergald, zoodat een welkome verplaatsing, in 1872,
naar Kortrijk, andermaal met een zware crisis gepaard ging.
Doch hier, in een kalme omgeving en langs zijn geliefde Leie,
vond dit geniale, gevoelige kind eindelijk een passend milieu
waarin het kon opfleuren. Weldra herleefde in Gezelle de
oude hartstocht voor de poezie en koesterde hij zich in de
sympathie die een beperkte kring van oudleerlingen en bewonderaars
hem bleef toedragen. In de jaren '90, wanneer,
198