Bekijk het PDF bestand. - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

Het streven van BELLAMY en zijn kring verdient J. BELLAMY
voorzeker waardeering. Deze Vlissinger bakkersgast, 1757-1786
die het zoover bracht dat hij te Utrecht voor predikant kon
studeeren, en door zijn begaafdheid een niet geringen invloed
uitoefende op zijn omgeving, ijverde in de twee tijdschriften
die hij met zijn vrienden gesticht had, voor meer eenvoud en
oorspronkelijkheid tegen het rhetorische der dichtgenootschappen.
Waar hij echter het voorbeeld wilde geven in zijn
eigen bundels als Gezangen mijner Jeugd (1782), bleek zijn
talent niet krachtig genoeg om op gezagvolle wijze nieuwe
banen te openen. Voor ons gevoel lijdt hij zelf nog te veel
aan de gebreken die hij bestreed, doch in zijn tijd was zijn
natuurpoezie in rijmlooze verzen een nieuw geluid.
Evenzeer gekant tegen den achttiende eeuwschen H. VAN ALPHEN
geest toonde zich H. VAN ALPHEN. Hij kende de 1746-1803
buitenlandsche letterkunde vrij goed, besefte hoe achteriijk
de Nederlandsche was en voelde zich genoopt naar het Duitsch
een Theorie der Schoone Kunsten (1778-80) te bewerken, waarin
hij vooral waarschuwt voor zelfoverschatting en voor slaafsche
navolging van de classieken. Hoe belangrijk dit werk
ook is voor de ontwikkeling van de gedachten, Loch is de
man meer bekend gebleven om zijn Kleine Gedichten voor
Kinderen (1778), die in hun tijd zeer verdienstelijk waren om
de nieuwe paedagogische opvattingen (naar Rousseau) die
er uit spreken.
Van veel grooter literaire beteekenis is het werk
BETJE WOLFF
van BETJE WoLET en AAGJE DEKEN. Men zal moei- 1738-1804
lijk in om het even welke letterkunde een voorbeeld AAGJE DEKEN
vinden van trouwer samenwerking. Nochtans werden 1741-1804
zij geboren en groeiden zij op in zeer verschillende kringen.
Betje Wolff, eigenlijk Elisabeth Bekker, te Vlissingen geboren,
was een geestig en ruim ontwikkeld meisje dat Latijn, Fransch
en Engelsch kende, thuis was in de moderne literatuur der
naburige landen, dweepte met Rousseau, zelfs een beetje
feministe was, en de pen met guitige brio wist te hanteeren,
zoodat zij in de intellectueele kringen van haar dagen een
persoonlijkheid van belang was. Met den predikant Wolff
gehuwd, werd zij in 1777 weduwe, kort nadat zij kennis
145