Mania 305

Pop & Rock
Bestel nu in een van onze webwinkels
Pop interview & Rock
BLAUDZUN
Promises Of No Man’s Land CD / LP+CD
(V2)
Johannes Sigmond, alias Blaudzun, is twee jaar na de release van
meesterwerk Heavy Flowers terug met alweer zijn vierde schijf;
Promises Of No Man’s Land. Begin december was daar de toch wel vrij
onverwachte aankondiging van een nieuw album. Niet veel later werd
single Euphoria uitgebracht. Deze subtiel gearrangeerde albumopener
is broeierig en spannend, maar komt (nog) niet tot een uitbarsting.
De daaropvolgende titeltrack echter wel! Dat nummer is een van de
hoogtepunten van de plaat, vergelijkbaar met eerdere hits als Elephants en Flame On My Head. Donker en
dwingend, maar bovenal pakkend en beeldschoon. Meer dan ooit besteedde Sigmond aandacht aan zijn
teksten, die pas veel later ontstonden dan de muziek zelf. In het diepste geheim werkte hij in Barcelona,
Berlijn en Zuid-Frankrijk zijn bulk aan ideeën uit, in de studio onder andere bijgestaan door broer Jakob en
technicus Martijn Groeneveld. Blaudzun klonk niet eerder zo dynamisch en venijnig, alsof de bombastische
drums, elektrische gitaren en analoge synthesizers nóg bepalender moesten zijn. Zingend over vluchtende
personages, eenzaamheid en bedrog wisselt Sigmond het niet al te ingewikkelde – doch zeer fraaie –
tweeluik Hollow People en Kids Around (Hollow People) moeiteloos af met een mooie folksong als Ocean
Floor (From All The Stars) en een rustige, maar beeldschone plaat als Any Cold Wind (Sweet Selene). Too
Many Hopes For July is zowel ritmisch en dansbaar als hoopgevend, terwijl het bombastische en gelaagde
Streets Of Babylon en Halycon, als in No Cars Go, naar Arcade Fire neigen. Opnieuw een kunststukje! (Jelle
Teitsma)
De eerste lading LP’s is op 180 grams zandgeel vinyl en zeer gelimiteerd!
Interview
met Johannes
Sigmond, alias
Blaudzun
Door: Ruben Eg
Doordat de NOS het titelnummer van Promises Of No
Man’s Land van Blaudzun onder de samenvatting van
de dagelijkse hoogtepunten monteerde, leverde de
Olympische Winterspelen in Sotsji ook een gouden
plak op voor Johannes Sigmond. De leider van de
eenmansband uit Utrecht is blij met de dagelijkse
aandacht die het opleverde, maar schreeuwt het
meegenomen succesje rond de albumrelease nu ook
weer niet van de daken. ‘Ik merkte bij optredens al dat
mensen goed op het liedje reageerden’, begint hij. ‘En
het werd al gedraaid op Studio Brussel en 3FM toen de
NOS belde of ze het konden gebruiken. Prima. Het is
een mooie soundtrack voor de prestatie van sporters,
ook wel inhoudelijk. Ik begrijp wel dat ze het onder
sport wilden monteren. Promises Of No Man’s Land is
een oproep tot actie. Dat kun je heel breed dragen.’
De videoclip van de single schetst een heel ander beeld
dan sportsucces, namelijk een portret van een prostituee
in Azië. De interpretatie van de regisseurs van de clip,
benadrukt Sigmond. ‘Zij kwamen met dit idee, en ik
kon mij er wel in vinden. Het is geen protest tegen de
seksindustrie, omdat deze wereld niet zo zwart-wit is als
wij in het westen denken. De video gaat voor mij over het
meisje en haar dromen. Neem je in een tussensituatie de
stap een andere koers te varen, of blijf je hangen en durf
je niet? Het past wel goed bij het verhaal van het meisje
dat hard werkt en haar dromen heeft. De vraag is of ze
die dromen ook durft waar te maken.’
Promises Of No Man’s Land lijkt in veel opzichten
een reactie op de huidige tijden. ‘Het album heeft
meer elektrische gitaren, is meer rock dan ooit’, stelt
Sigmond die in juni vorig jaar aan de opnames begon.
‘Ik had drie, vier goede ideeën en wilde die zo snel
mogelijk vastleggen. Er was echt een gevoel: dit moet
nu, anders komt het er niet van. Een inhoudelijk rode
draad was er toen nog niet, maar ik merkte wel een
voor mijn doen soort van woede in de plaat. Ik haat
de term protestliederen. Het propagandistische ervan
levert vaak zo weinig op. Strijdliederen, zo typeer ik het
maar. Moed inzingen voor de grote oorlog of troosten
na de strijd; dat gevoel zat er snel in. Daarom heb ik in
de productie ditmaal een andere keuze gemaakt.’
Inspiratie putte Sigmond uit het om zich heen kijken.
‘Ik ben wel nieuwsgierig. De manier waarop wij
bijvoorbeeld als mensen nauwelijks zonder de leugen
kunnen is fascinerend. Ook een beetje eng. Hoe politici
met ons omgaan, bankiers met klanten omgaan,
geliefden elkaar voorliegen, ouders en kinderen. Het is
van alle tijden, maar het is nu niet meer weg te denken.
Iedereen is er onderdeel van, gek genoeg. In de grote
en kleine dingen. Ik ben er vaak pissig over, maar weet
niet goed wat er aan te doen. Je kunt ook niemand als
schuldige aanwijzen. Iedereen is er verantwoordelijk
voor. Het enige wat ik kan doen, en dat doe ik ook het
liefst, is mijn medicijn van liedjes schrijven en zingen.’
6
7