DIE ROL VAN TAALAKTIVISME BY DIE HERWAARDERING VAN ...

2.7.6. Indië
Belangegroepe in Indië kan breedweg in twee opponerende faksies verdeel word, naamlik
die gevestigde elite teenoor die opkomende groepe (Lachman, 1975:151). Gadelii
(1999:19) beskryf die Indiese taalmodel as indrukwekkend omdat soveel tale
geakkommodeer word. Indië het twee nasionale amptelike tale, Engels en Hindi, en hulle
erken amptelik ook twaalf streekstale. Uit ’n totaal van meer as vierhonderd Indiese tale
het veertien dus amptelike status. Wat taal-in-onderwys betref voorsien die Indiese
grondwet volle vryheid aan die onderskeie state om ’n taal of tale binne ’n streek as
amptelike taal te kies (Lachman, 1975:151). Dit maak ook voorsiening dat taalminderheidsgroepe
in hul moedertaal onderrig word en om skole te stig wat aan hul
vereistes kan voldoen. In ’n land met so baie tale is dit vanselfsprekend dat groot
verskille in taal-in-onderwysbenadings in verskillende geografiese gebiede sal bestaan
wat betref medium, inhoud en tydsduur.
In ’n land waar geen enkele taal in die behoeftes van al die inwoners kan voorsien nie,
beklee die die pan-Indiese tale soos Hindi en Engels nasionaal bevoorregte posisies. Die
drie strata van Indiese onderrig sien dus soos volg daaruit:
1. Primêre fase
Dominante streektale
Pan-Indiese Tale (Engels en Hindi)
Ander hooftale
Nuut herontwikkelde tale (as voorbereidende media)
2. Sekondêre fase
Dominante streekstale
Pan-Indiese tale (Engels en Hindi)
Ander hooftale
81