DIE ROL VAN TAALAKTIVISME BY DIE HERWAARDERING VAN ...

2.6.4. Drukgroepvorming (Lobbying)
Drukgroepvorming kan van gemeenskapsmobilisering onderskei word deurdat ’n poging
aangewend word om, deur middel van drukgroepvorming, invloedryke individue of
groepe oor te haal om ’n spesifieke standpunt in te neem (Du Plessis, 2006:76). Hierdie
invloedrykes kan politici, koerantredakteurs en/of staatsamptenare wees. Die waarde van
drukgroepvormers is hul gespesialiseerde kennis oor spesifieke beleidskwessies.
Drukgroepvorming, as taalaktivisme-instrument, is dus ’n doelgerigte poging om
invloedryke, openbare figure oor te haal tot, of teen, ’n spesifieke opvatting. Die
uiteindelike doel is om beleid of wetgewing te beïnvloed. Drukgroepvorming word reeds
vir bykans twee eeue as instrument vir die oorreding van politici gebruik. Gelak
(http://www.alldc.org/) haal die volgende uit die New Hampshire Sentinel van 1820 aan:
“Other letters from Washington affirm, that members of the Senate, when the
compromise question was to be taken in the House, were not only ‘lobbying about the
Representatives’ Chamber,’ but were active in endeavoring to intimidate certain weak
representatives by insulting threats to dissolve the Union”. Uit hierdie omskrywing kan
afgelei word dat daar ook negatiewe elemente soos afdreiging en intimidering in
drukgroepvorming as instrument van aktivisme kan voorkom. Oor kritiek dat
drukgroepvorming stelsels potensieel kan skend, verdedig Bill Clinton
(http://thedailyshow.com/video/index.jhtml?videold=103174&title=bill-clintonuncut) sy
vrou se ontvangs van drukgroepfondse soos volg: “Lobbyists are registered, they register
with the federal government and can give the same amount of money, $2300, that
anybody else can. That’s not going to influence you. What gives the lobbyists influence is
the people who hire them to work for them. It’s all the people they represent”. Die
ekonoom Thomas Sowell verdedig drukgroepvorming as “simply an example of a group
having better knowledge of its interests than people at large do of theirs”.
Cruickshank en Moore (2005:5) lys die volgende aktiwiteite of pogings om openbare
beleid te beïnvloed, as voorbeelde van drukgroepvorming:
53