DIE ROL VAN TAALAKTIVISME BY DIE HERWAARDERING VAN ...

en Tegnologie (nou Departement van Kuns en Kultuur) het ’n spesiale Taalbeplanning
Adviserende Liggaam aangestel wat voorstelle vir ʼn nasionale taalbeleid moes
ondersoek. Hierdie voorstelle is aan die kabinet voorgelê as die Suid-Afrikaanse Talewet,
wat tot op hede egter nog nie gerealiseer het nie.
Dit is Webb (2002:55) se afleiding dat die taalbepalings van die nuwe Grondwet vanuit
die oogpunt van demokratisering, ’n betekenisvolle verbetering op die taalbeleide van die
vorige regering is. Dit erken die behoefte om die hoofgemeenskappe te sentraliseer deur
die erkenning van al die tale van die land. Dit voorsien die basiese beginsels van beide
die demokratisering en die sosiale transformasie van die land.
Hoewel Suid-Afrika tans oor ’n grondwetlike basis vir ’n veeltalige taalbeleid
en -beplanning beskik en die staat dus grondwetlik verplig is om uitdrukking te gee aan
die taalbepalings in die Grondwet, staar dieselfde implementeringsdilemma waarmee
ander veeltalige lande, veral in Afrika, worstel, ook dié land in die gesig. Dit is dat die
taalbepalings nie in die praktyk toegepas word nie. Die versuim om nasionale wetgewing
te aanvaar ten einde uitvoering aan die taalbepalings te gee, word deur Mwaniki
(2004:16) as een voorbeeld genoem. Hoewel die National Language Policy Framework
(2002) en die Implementation Plan: National Language Policy Framework (2003) dus
reeds aanvaar is, word dit nie gerugsteun deur nasionale wetgewing nie, en is dit dus
moeilik afdwingbaar.
Du Plessis (2001:8) som die dilemmas van taalbeleidsimplementering soos volg op:
Gebrek aan nasionale sowel as ondergeskikte wetgewing.
Finansiële beperkinge.
Onderontwikkelde tale.
Gebrek aan kennis van die toegevoegde amptelike tale, naamlik die nege Afrika
tale.
Gebrek aan opleiding in hierdie tale.
168