DIE ROL VAN TAALAKTIVISME BY DIE HERWAARDERING VAN ...

In die laer primêre skoolkursus wat oor die eerste vier jaar strek, moet alle
onderrig in die moedertaal wees. Hierdie beginsel moet progressief jaar vir jaar
uitgebrei word na al agt jare van die laerskoolkursus.
Terminologiekomitees moet op die been gebring word om handleidings vir
onderwysers te produseer. Moedertaalonderrig moet nou geleidelik na die
hoërskool uitgebrei word.
Die moedertaalmedium moet ook deur onderwyskolleges vir skoolorganisasie en
metodiek, kindersielkunde en ander vakke wat deur middel van die moedertaal
onderrig word, gebruik word.
Daar moet in die tweede skooljaar begin word met die aanleer van die eerste
amptelike taal as vak. (Dit moet die taal wees wat die meeste in die omgewing
van die skool gebruik word.) Daar moet nie later as in die vierde skooljaar met die
aanleer van die tweede amptelike taal begin word nie.
Een van die amptelike tale behoort ’n verpligte vak in die hoërskool te wees. Die
vereistes moet dieselfde wees as dié wat van toepassing is op die tweede taal vir
blanke leerders. Waar ’n tweede amptelike taal as opsionele vak geneem word,
behoort dit die dieselfde status as die derde tale (Frans en Duits) in die geval van
blanke leerders te hê.
In die onderwyskolleges moet beide amptelike tale verpligtend wees (Behr
1963:462).
Die meeste van die bepalings is in die Wet op Bantoe-Onderwys opgeneem. Waar dit nie
gedoen is nie, was dit om die invloed van Afrikaans in die stelsel te beskerm en uit te
brei.
Met die Wet op Bantoe-onderwys het swart onderwys onder die staat se beheer gekom
(Kamwendo, 2006:4). Ironies genoeg het die Afrikaner gedurende die jare van Britse
beheer en die gevolglike beleid van verengelsing gevoel dat “the language of the
conqueror (Engels) in the mouth of the conquered (die Afrikaner) was the language of
slaves” (Malherbe, 1977:3). ’n Verdere ironie is dat die basis van die wet juis
moedertaalonderrig was en dat dit saamgeval het met UNESCO se verklaring dat ’n
155