DIE ROL VAN TAALAKTIVISME BY DIE HERWAARDERING VAN ...

einde betekenisse, temas en patrone vas te stel. Dit stel navorsers in staat om die sosiale
werklikheid op ’n subjektiewe, dog wetenskaplike manier te verstaan.
Geskrewe bronne, as data, hou verskeie voordele vir die navorser in. Die meeste sosiale
prosesse vind deur middel van simbole plaas (Krippendorf, 1980:29). Dit, voeg hy by, is
die rede waarom geskrewe bronne die meeste in die sosiale wetenskappe gebruik word.
Dit beteken egter nie dat ander tegnieke soos onderhoude en vraelyste minderwaardig is
nie. Die reaktiewe aard van onderhoude kan as een van die nadele daarvan beskou word.
Omdat die subjek in die navorsing bewus is dat hy waargeneem word, sowel as gevolg
van die stereotipering en voorkeure van die navorser en die respondent, mag die
kredietwaardigheid van die navorsingsproses onder verdenking geplaas en selfs
ondermyn word. In teenstelling hiermee het geskrewe bronne nie hierdie nadele nie.
Die ander voordeel van geskrewe bronne is dat dit die geestesinstelling en waardes van
die spesifieke tydperk waarin dit geskryf is weerspieël. Geskrewe bronne bied ook ’n
stewige basis vir historiese interpretasie. Soos primêre bronne is dit nuttig om sosiale
verskynsels histories te plaas. Geskrewe bronne word baie minder deur empiriese meting
beperk. Dit is ook die mees presiese instrument wat betref tyd, plek en outeurskap (Tosh,
1991:33-34). In hierdie studie word die historiese bronne (mediarekords) hanteer as die
rou materiaal waaruit insigte rakende taalaktivisme en die invloed daarvan op die
herwaardering van moedertaalonderrig in Suid-Afrikaanse skole verkry word.
Volgens Hansen et al. (1998:92) het sosioloë sedert die vroeë twintigste eeu in mediainhoudsanalise
as tegniek vir sosiale navorsing begin belangstel. Hierdie belangstelling is
deur Max Weber begin wat media-inhoud as ’n belangrike manier beskou het om die
“kulturele temperatuur” van die samelewing te monitor. Hiervolgens vorm mediainhoudsanalise
’n belangrike onderdeel van inhoudsanalise, wat ’n goed gevestigde en
erkende navorsingsmetodologie is. Volgens Koopman en Statham (1999:222) kan mediainhoudsanalise
ook beskou word as “political claims analysis” en is dit ’n produktiewe
manier om te bepaal tot watter mate sosiale bewegings daarin geslaag het om openlik
bekend te wees, sowel as wat die inhoud van hul agendas is. Neuendorf (2002:9) beskryf
100