You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
interview<br />
De progressieve Engelse rockband Porcupine<br />
Tree is sinds de oprichting in 1987 uitgegroeid van een eenpersoons<br />
undergroundproject tot een volwaardige band die volle zalen trekt.<br />
Afgelopen jaar was de groep zelfs headliner op de openingsdag van Pinkpop.<br />
Porcupine Tree komt graag in Nederland, vandaar ook dat bandleider en frontman Steven<br />
Wilson met zijn band in de Tilburgse poptempel 013 is neergestreken om een nieuwe live-dvd op te<br />
nemen. Een mooie gelegenheid om tussen de optredens door eens met hem te gaan praten.<br />
Daags na de eerste opnameavond in<br />
013 oogt Steven Wilson (1967) alert,<br />
maar ontspannen. De zanger/gitarist<br />
van Porcupine Tree neemt alle tijd<br />
voor het gesprek met Hifidelity. Na wat<br />
koetjes en kalfjes over Nederlandse<br />
muziek - hij is een fanatiek platenverzamelaar<br />
en blijkt diverse albums van<br />
Alquin en Supersister in huis te hebben<br />
- legt hij uit waarom voor Tilburg<br />
werd gekozen als opnamelocatie. “De<br />
zaal en de faciliteiten zijn erg goed en<br />
er is een lekker breed podium waar we<br />
drie projectieschermen boven kunnen<br />
hangen. Bovendien kun je een zaal van<br />
deze grootte gemakkelijk twee avonden<br />
na elkaar uitverkopen. Dat ziet er<br />
op de dvd beter uit. Het Nederlandse<br />
publiek is ook fijn om voor te spelen.<br />
Niet zo uitbundig als in Spanje of Portugal,<br />
waar ze de zaal zowat afbreken,<br />
maar hier wordt beter geluisterd. Ik<br />
merkte dat het publiek het gisteren<br />
erg naar zijn zin had, maar vanavond<br />
wordt het nog beter. Dat komt omdat<br />
de druk van een opname een vreemd<br />
effect heeft op muzikanten. Songs die<br />
je al jaren samen speelt en die je noot<br />
voor noot kent, gaan op een stomme<br />
manier de mist in als het ‘voor het nageslacht’<br />
is. Het publiek heeft daar overigens<br />
niet zoveel van gemerkt, maar<br />
voor ons was het soms wel jammer.<br />
Maar goed, vanavond doen we een<br />
aantal nummers gewoon opnieuw.”<br />
Steven Wilson besteedt veel aandacht<br />
aan de geluidskwaliteit van zijn projecten.<br />
Over het gros van de moderne<br />
producties is hij niet erg te spreken:<br />
“Porcupine Tree mix ik altijd net iets<br />
luider, want hoe je het ook bekijkt,<br />
een opname die enigszins is gecomprimeerd<br />
klinkt nou eenmaal opwindender.<br />
Maar sommige muziek profiteert<br />
daar meer van dan andere. En je kunt<br />
er in doorschieten. Neem de nieuwe<br />
van Metallica. Ik snap het wel: ze<br />
wilden hem vetter laten klinken dan<br />
alle andere bands, maar de luisteraar<br />
houdt het niet vol om meer dan zestig<br />
minuten naar zo’n dwingend geluid te<br />
luisteren. Al na een kwartiertje gaat<br />
het vervelen en dan ga je zappen. Ik<br />
vind trouwens ook dat veel albums te<br />
lang zijn. Dat je tachtig minuten ter<br />
beschikking hebt, wil niet zeggen dat<br />
je ze ook moet vullen. In de jaren ‘70<br />
waren de albums lekker kort. Veertig<br />
minuten met een natuurlijke pauze<br />
halverwege. En in die tijd werd er nog<br />
nauwelijks compressie toegepast, dus<br />
klonk alles ook veel natuurlijker.”<br />
jukeboxmentaliteit<br />
“Toen had je ook nog van die mooie conceptalbums.<br />
Dat schijnt tegenwoordig<br />
niet meer te mogen. Ik wind me soms<br />
enorm op over de downloadcultuur en<br />
de jukeboxmentaliteit. Mensen hebben<br />
geen albums meer, maar playlists.<br />
Iedereen stelt als het ware zijn eigen<br />
‘mixtape’ samen. Daar is op zich niks<br />
mis mee, maar het is niet waar ik destijds<br />
voor gevallen ben. Ik werd juist gegrepen<br />
door bands die een compleet en<br />
door<br />
Max Delissen en<br />
Marc Brekelmans<br />
fotografie<br />
Jiri Büller<br />
93
Change language