Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
...vette beats,<br />
Ray LaMontagne<br />
Gossip<br />
in the Grain<br />
PIAS<br />
Met Trouble viel de Amerikaanse<br />
singer-songwriter Ray LaMontagne<br />
in 2004 met de deur in huis. Het<br />
album verkocht zo goed dat de bebaarde<br />
songwriter uit New England<br />
meteen een ster werd. Opvolger Till<br />
the Sun Turns Black bevestigde die<br />
status. Met zijn derde Gossip in the<br />
Grain is het tijd om nieuwe wegen in<br />
te slaan. LaMontagne voldoet maar<br />
deels aan die opdracht. In opener<br />
You Are the Best Thing klinkt hij in de<br />
allerbeste Stax-traditie met steun<br />
van een uitgebreide blazerssectie,<br />
het huppelende Hey You Hey Mama<br />
werd overgoten met een aanstekelijk<br />
New Orleans-sausje. Maar voor<br />
de rest is het de LaMontagne die we<br />
kennen. Een hees, raspend stemgeluid<br />
en muziek die haast tijdloos<br />
genoemd kan worden. LaMontagne<br />
veranderde ook weinig aan zijn<br />
concept. Gossip in the Grain werd<br />
opnieuw opgenomen met producer<br />
Ethan Johns (Ryan Adams). Door<br />
de grote drukte op de weg van de<br />
singer-songwriters is het moeilijk<br />
om op te vallen. Dat doet LaMontagne<br />
net iets te weinig. Alleen Meg<br />
White, een liefdesverklaring aan<br />
de White Stripes-drummer steekt<br />
er echt bovenuit. Als Ray zingt<br />
dat hij de zon met haar wil zien<br />
ondergaan, maakt hij die ondergang<br />
haast tastbaar.<br />
GvdH<br />
Novastar<br />
Almost Bangor<br />
EMI<br />
Almost Bangor is het derde album<br />
van Novastar, het vehikel voor de<br />
Belgisch-Nederlandse muzikant<br />
Joost Zweegers. In België is Novastar<br />
groot, in Nederland lijkt het<br />
er ook eindelijk aan te komen. Bangor<br />
is het dorpje in Frankrijk waar<br />
Zweegers inspiratie opdeed voor<br />
zijn nieuwe worp van tien nummers.<br />
Zweegers’ succesvolle vorige<br />
plaat Another Lonely Soul, alweer uit<br />
2004, zorgde voor zijn Belgische<br />
doorbraak, maar Zweegers vond<br />
achteraf dat producer Piet Goddaert<br />
(Ozark Henry) daarop een te<br />
groot stempel drukte. Daar zit wat<br />
in, want de arrangementen waren<br />
inderdaad te overdadig. Almost<br />
Bangor is een stuk soberder, ‘meer<br />
Zweegers’, aldus Zweegers. Het<br />
merkwaardige aan Novastar is dat<br />
de muziek zo weinig spectaculair<br />
klinkt. Pas na een aantal keer horen<br />
valt op hoe slim Zweegers zijn<br />
nummers in elkaar weet te zetten<br />
en hoe goed hij de luisteraars bij de<br />
kladden kan grijpen. Een nummer<br />
als Mars Needs Woman, bijvoorbeeld<br />
is van grote klasse. Opvallende rol<br />
op deze plaat speelt Jean-Marie<br />
Aerts. Het inventieve gitaarwerk<br />
van deze routinier tilt het album<br />
naar een hoger plan.<br />
GvdH<br />
Portugal. The Man<br />
Censored<br />
Colors<br />
Defiance/Konkurrent<br />
‘We’ve always wanted to make a really<br />
heavy record mellow’, aldus vocalist,<br />
gitarist en songschrijver John<br />
Baldwin Gourley. ‘And I think this<br />
time we did it.’ Deze bewering ligt<br />
niet ver van de waarheid af. Heb wel<br />
wat geduld om dit te kunnen onderschrijven.<br />
Censored Colors van Portugal. The<br />
Man, een indieband uit Alaska, is<br />
een groeiplaat. Openingstrack Lay<br />
Me Back Down raakt niet direct de<br />
gevoelige snaar, maar blijkt achteraf<br />
wel degelijk hét visitekaartje van het<br />
album te zijn. Met Colors (I’m not<br />
afraid to die ‘cause all these colors will<br />
change) kan de band wel eens een<br />
klassieker hebben afgeleverd. Die<br />
meerstemmige compositie, gevoelige<br />
melodie en opbouwende drumpartij.<br />
Geweldige track. Na Intermission lijkt<br />
één volledige track opgesplitst te zijn<br />
in verschillende nummers. Neem<br />
New Orleans; een trompet voor je<br />
kiezen, maar niets is wat het lijkt,<br />
want eindigt New Orleans, of begint<br />
de volgende track nu, zoals Led Zeppelin<br />
in 2008 geklonken zou kunnen<br />
hebben? Is er nog wat op aan<br />
te merken? Weinig, zeer weinig. De<br />
stem van zanger Gourley is op sommige<br />
tracks misschien wat schel en<br />
overheersend, maar irritatie hangt<br />
samen met de interpretatie van de<br />
ontvanger, dus oordeel zelf. TS<br />
Mavis Staples<br />
Live: Hope At The<br />
Hideout<br />
Epitaph<br />
Mavis Staples (1940) loopt al<br />
weer heel wat jaartjes mee in de<br />
muziekindustrie. Haar eerste hit<br />
scoorde ze al in 1956 samen met<br />
haar broer en zus als The Staple<br />
Singers. Vanaf 1969 gaat Staples<br />
solo verder, maar meer dan een<br />
bescheiden notering in de Billboardranglijst<br />
voor I Have Learned to<br />
Do Without You (1970) zat er solo<br />
niet in. Het was Prince die Staples<br />
weer onder de aandacht bracht van<br />
een breder publiek, zo ook voor<br />
ondergetekende Prince-liefhebber.<br />
Maar ook de platen voor zijn Paisley<br />
Park Records werden geen groot<br />
succes. Het is te hopen dat Live -<br />
Hope at the Hideout een beter lot<br />
beschoren is. Aan de muziek en<br />
het speelplezier van Mavis en haar<br />
band zal het niet liggen. Mavis<br />
zingt met bezieling traditionals<br />
zoals Wade in the Water en Will the<br />
Circle Be Unbroken - het eerste liedje<br />
dat Mavis leerde zingen - en liedjes<br />
uit haar oude repertoire. Blues,<br />
gospel en Bayou rock vormen de<br />
ingrediënten van dit album. Haar<br />
stem heeft wat aan kracht ingeboet,<br />
maar dat maakt ze ruimschoots<br />
goed met haar passie en energie. Tel<br />
daarbij op het meer dan uitstekende<br />
spel van haar begeleidingsband en<br />
je hebt een prachtplaat. MB<br />
128
Change language