Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
potten en pannen...<br />
Jolie Holland<br />
The Living and<br />
the Dead<br />
Epitaph<br />
Jóhann Jóhannsson<br />
Fordlândia<br />
4AD<br />
Grace Jones<br />
Hurricane<br />
PIAS<br />
The Killers<br />
Day & Age<br />
Universal<br />
Jolie Holland mag gezien worden<br />
als een ontdekking van Tom Waits.<br />
Een demo van The Be Good Tanyas,<br />
waarvan Jolie medeoprichtster was,<br />
maakte grote indruk op de meester,<br />
waarna hij haar liet tekenen bij zijn<br />
ANTI-label. Hollands muziek wordt<br />
gekenmerkt door een lekkere loomheid<br />
en een southern drawl, iets wat<br />
vast en zeker te maken heeft met<br />
haar Texaanse achtergrond. Behoorden<br />
haar eerdere platen duidelijk tot<br />
het Americana-idioom, op The Living<br />
and the Dead durft ze duidelijk ook<br />
andere paden te bewandelen. Zo<br />
heeft Your Big Hands een duidelijke<br />
rockinslag terwijl Fox in Its Hole -<br />
met Marc Ribot (o.a. Tom Waits) op<br />
gitaar - een mooie broeierige sfeer<br />
weet neer te zetten. Ongebruikelijke<br />
instrumenten zoals een harpgitaar<br />
van Mozanni, een Shruthi-box<br />
- een Indiaas harmonium dat een<br />
voortdurend akkoord produceert<br />
- en een ‘Jecusco box fiddle’ geven<br />
een zeer aparte sound aan het album.<br />
Afsluiter Enjoy Yourself is een<br />
typische porch song, compleet met<br />
rammelende potten en pannen. Ze<br />
lijkt er zelf in ieder geval enorm veel<br />
plezier aan te beleven, gezien haar<br />
veelvuldige gegiechel. Jolie Holland<br />
maakt met The Living and the Dead<br />
haar vierde sterke album op rij.<br />
Zonder meer aanbevolen. MB<br />
Weer een artiest uit IJsland, die<br />
zich trouwens in een totaal andere<br />
muzikale richting begeeft als de ook<br />
in deze rubriek besproken Emilíana<br />
Torrini. Jóhannsson laat zich voor<br />
zijn modern klassieke composities<br />
vaak inspireren door in onbruik<br />
geraakt industrieel erfgoed, en wie<br />
daar meer over wil weten verwijs ik<br />
graag naar de internetlink hieronder.<br />
Maar ik moet het hier hebben<br />
over de muziek, want die is werkelijk<br />
van een sublieme schoonheid.<br />
De verschillende onderdelen van<br />
dit muzikale verhaal worden vanuit<br />
pure stilte traag opgebouwd,<br />
met een enorme innerlijke spanning.<br />
Akoestische instrumenten<br />
als gitaar, klarinet, strijkorkest en<br />
kerkorgel worden aangevuld met<br />
subtiele elektronica en hier en daar<br />
wat lichte en uiterst spaarzaam gedoseerde<br />
percussie. Deze cd lijkt in<br />
staat om de tijd stil te zetten, om<br />
alles om je heen te laten vervagen,<br />
door je op een prettig dwingende<br />
manier bij de hand te nemen en mee<br />
te voeren naar mysterieuze oorden<br />
met weidse vergezichten. Wie open<br />
staat voor dit soort muzikale balsem<br />
voor de ziel doet er goed aan om ook<br />
het oudere werk van Jóhannsson<br />
eens aan een luisterbeurt te onderwerpen.<br />
Een meesterwerk. MD<br />
www.johannjohannsson.com<br />
Misschien dat er wat plastische<br />
chirurgie overheen is gegaan of<br />
misschien zijn de jaren Grace Jones<br />
simpelweg gunstig gezind. Feit<br />
is dat de artieste die zich begin jaren<br />
tachtig ontpopte als een heuse<br />
diva geen spat ouder geworden lijkt.<br />
Nauwelijks aangetast door de tand<br />
des tijds en glad als ijs. Het zijn ook<br />
kwalificaties die gelden voor de muziek<br />
op Hurricane, haar eerste album<br />
sinds negentien jaar. Jones etaleert<br />
zich evenals in haar beste dagen als<br />
een koningin van de perfectie. Voor<br />
een rauw randje hoef je bij haar<br />
niet aan te komen, wel voor een<br />
soms prettige, enigszins lijzige discodreun.<br />
En natuurlijk voor haar zo<br />
typerende zwoele geluid, waarmee<br />
ze een uniek plaatsje op de muzikale<br />
landkaart verdiend heeft. Als een<br />
deken ligt haar lichthese stem op de<br />
veelal pompende instrumentatie,<br />
die evenals vroeger op reggae leunt.<br />
Ze heeft daarvoor niet de hulp van<br />
de minste gehad. Hurricane is een<br />
soort sterrenparade waarop grootheden<br />
als Brian Eno, Tricky en Sly<br />
& Robbie voorbijkomen. Met zijn allen<br />
zijn ze erin geslaagd een album<br />
te maken dat moeiteloos kan wedijveren<br />
met de cd’s uit haar hoogtijdagen.<br />
Aan het eind in Williams<br />
Blood klinkt een stukje Amazing<br />
Grace. En met die twee woorden is<br />
niets teveel gezegd.<br />
PG<br />
The Killers, dat was toch die band<br />
van stoere rockhits als Somebody<br />
Told Me en Mr. Brightsight? Jawel,<br />
met de nadruk op was. De band is<br />
namelijk druk bezig nieuwe wegen<br />
in te slaan. Die van jaren ’80-synthpop,<br />
camp en disco en emo-pop à<br />
la Keane om precies te zijn. ‘Rock’<br />
kunnen we dit met de beste wil van<br />
de wereld niet meer noemen. Nu<br />
was het altijd al moeilijk om te geloven<br />
dat deze miljoenen verkopende<br />
‘indie’ Britpopband niet uit een<br />
Engelse industriestad kwam, maar<br />
uit nota bene glamoreus Las Vegas,<br />
weer zijn de invloeden über-Brits.<br />
We horen Pet Shop Boys, Bowie,<br />
Waterboys, Duran Duran, U2, Roxy<br />
Music en Simple Minds, to name a<br />
few jaren tachtig-iconen. Alles aan<br />
dit album is fout. Foute funk, foute<br />
saxofoons, foute keyboards, foute<br />
teksten. Maar goed fout is lekker.<br />
En lekker, dat zijn deze Killers zeer<br />
zeker zo nu en dan. Neem de aalgladde<br />
hitsingle Human; zo’n catchy<br />
kermismuziekje is er niet meer<br />
gemaakt sinds OMD’s So In Love.<br />
Verdwenen is de groots rockende<br />
bombast, weg de gekwelde en opgefokte<br />
Brandon Flowers. Hebben The<br />
Killers zichzelf hiermee om zeep<br />
geholpen? U mag het zeggen. DvdB<br />
127
Change language