You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
...compleet met rammelende<br />
DIVERSEN<br />
Filles Fragiles<br />
Sonic Scenery<br />
Zuchtmeisjes. Wat een prachtige,<br />
suggestieve naam. Verzonnen door<br />
schrijver Ronald Giphart om de<br />
enigszins bizarre hobby van zijn<br />
goede vriend Guuz Hoogaerts van<br />
een uithangbord te voorzien. Hoogaerts<br />
(artiestennaam Guuzbourg)<br />
verzamelt namelijk alles van één<br />
van de meer specifieke subgenres<br />
van het Franse chanson, namelijk<br />
zangeresjes die hees en met meer<br />
ademlucht dan noodzakelijk hun<br />
diepste verlangens in je oor fluisteren.<br />
Verleidelijk kirrend brengen<br />
zij hun luisteraars in vervoering.<br />
Zuchtmeisjes zijn van alle tijden.<br />
Van de ultieme jaren ‘60 sexgodin<br />
Jane Birkin (Je T’Aime…Moi Non<br />
Plus, wat niet op deze heerlijke verzamelaar<br />
staat overigens) tot de nu<br />
twintigjarige, in Parijs wonende<br />
Amerikaanse Erica Buettner. Amerikaanse?<br />
Jazeker! De Fransen hebben<br />
er weliswaar het patent op, maar<br />
de rest van de wereld mag meedoen.<br />
Als je maar in het Frans zingt. Zoals<br />
ook een nog jonge Liesbeth List, die<br />
hier een nummer van Serge Gainsbourg<br />
ten gehore brengt. Dé Serge<br />
Gainsbourg inderdaad, die in zijn<br />
lange carrière eigenhandig meerdere<br />
zuchtmeisjes aan de vergetelheid<br />
ontrukte. Geen wonder dat Guuz<br />
die artiestennaam heeft gekozen.<br />
Hmm, c’est magnifique.<br />
MD<br />
The Fireman<br />
Electric<br />
Arguments<br />
PIAS<br />
In de geschiedschrijving van The<br />
Beatles staat dat John Lennon<br />
zorgde voor het experiment en Paul<br />
McCartney voor melodieuze liedjes<br />
als Yesterday. In latere publicaties<br />
heeft Sir Paul wel geprobeerd dat<br />
beeld bij te sturen, maar echt goed<br />
lukte dat niet. Met het onder het<br />
pseudoniem The Fireman gemaakte<br />
Electric Arguments doet de inmiddels<br />
66-jarige oud-Beatle daartoe<br />
een overtuigender poging. Het samen<br />
met producer Youth (Killing<br />
Joke) gemaakte album is een van de<br />
verrassingen van 2008. Zo experimenteel<br />
hebben we McCartney lang<br />
niet meer gehoord. The Fireman<br />
maakte al eerder twee albums met<br />
Youth, de laatste ruim tien jaar geleden.<br />
Maar dat waren zijstappen vol<br />
instrumentale ambient. Nu werden<br />
in dertien dagen tijd dertien liedjes<br />
opgenomen die zich bewegen van<br />
vuige bluessongs, zwierige popliedjes<br />
tot ambient. In de openingstrack<br />
Nothing Too Much Just Out of Sight<br />
klinkt McCartney als een zwarte<br />
bluesrocker, het daaropvolgende<br />
Two Magpies klinkt mooi lo-fi en Sing<br />
the Changes als een goede Beatlessong.<br />
Met Electric Arguments schudt<br />
McCartney het lieve liedjes-imago<br />
van zich af. Het sterkste album van<br />
Macca sinds heel lange tijd. GvdH<br />
Gomez<br />
Bring It On<br />
(10th Anniversary Collectors Edition)<br />
EMI<br />
Het heeft helaas tien jaar moeten<br />
duren voordat mijn aandacht getrokken<br />
werd door het Britse Gomez.<br />
Vreemd, want met hun debuut<br />
verdienden ze meteen de prestigieuze<br />
Mercury Prize, een eer die<br />
eerder ten beurt viel aan bands als<br />
Portishead en Pulp en afgelopen<br />
jaar aan Elbow (zie interview elders<br />
in deze editie). Gomez maakt<br />
een vreemde, maar zeer lekkere,<br />
mengeling van blues, rootsrock,<br />
pop en elektronica. Albumopener<br />
Get Miles zet meteen de toon met<br />
vreemde geluidjes, een enorm breed<br />
stereobeeld, en vooral met de ruige<br />
zang van Ben Ottewell. Maar Gomez<br />
houdt het niet bij één zanger,<br />
ze gebruiken er maar liefst drie, wat<br />
soms een mooie samenzang oplevert.<br />
Whippin Piccadilly klinkt veel<br />
meer als een Britse band, al blijken<br />
de heren een sterke afkeer te hebben<br />
van typische Britpopbandjes.<br />
Andere sterke nummers op het album<br />
zijn 78 Stone Wobble, Tijuana<br />
Lady, Get Myself Arrested en… ach,<br />
eigenlijk is er op deze plaat geen<br />
slecht nummer te vinden. Mocht je,<br />
net als ik, deze plaat op een of andere<br />
manier gemist hebben, dan is<br />
dit de ideale herkansing: naast de<br />
debuutplaat krijg je nu namelijk ook<br />
nog een cd met onder andere BBCsessies.<br />
Gewoon kopen dus! MB<br />
Marike jager<br />
Celia Trigger<br />
Rough Trade<br />
Bij de break in titelsong Celia Trigger<br />
gaan de gedachten automatisch uit<br />
naar Pink Floyd, naar de psychedelische<br />
sound waarmee de band in 1967<br />
voor het eerst van zich deed spreken.<br />
Heel even maar, want de Nederlandse<br />
zangeres Marike Jager die in 2003<br />
de Grote Prijs van Nederland won in<br />
de categorie singer-songwriter heeft<br />
hele andere noten op haar zang. Die<br />
liggen op haar tweede cd weliswaar<br />
in het verlengde van het debuut The<br />
Beauty Around uit 2006, maar voorspelbaar<br />
is Jager allerminst. Vooral<br />
de keus voor diversiteit op Celia<br />
Trigger pakt heel aardig uit. Jager<br />
manifesteert zich als een bescheiden<br />
rockzangeres die een enkele<br />
keer aanleunt tegen jazz en pop. Dus<br />
klinken de ene keer ronkende gitaren,<br />
zoals in het funky Celia Trigger,<br />
en hangt ze vervolgens lijzig in een<br />
bed van piano en strijkers (Like You).<br />
Vocaal slaat Jager zich met verve<br />
door die diverse stijloefeningen<br />
heen waardoor het album niet als<br />
los zand uit elkaar valt. Maar bijzonder?<br />
Dat is haar stem niet. Hoewel<br />
Jager een enkele keer de hoogte in<br />
gaat, kabbelt het toch vooral dertien<br />
nummers lang iets te gezapig door.<br />
Dat nekt niet de nummers afzonderlijk<br />
- die zijn stuk voor stuk van een<br />
aardig niveau - maar uiteindelijk wel<br />
het album. Want ergens halverwege<br />
ligt verveling op de loer.<br />
PG<br />
126
Change language