Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
...uiterst intens en gedreven...<br />
Luka Bloom<br />
Eleven Songs<br />
V2<br />
Eva Cassidy<br />
Somewhere<br />
Rough Trade<br />
Chiwoniso<br />
Rebel Woman<br />
Munich<br />
The Cure<br />
4:13 Dream<br />
Universal<br />
Suzan Vega’s hitsingle My Name Is<br />
Luka was voor Barry Moore de inspiratie<br />
toen hij zijn artiestennaam<br />
moest bedenken. Loskomen van<br />
grote broer Christy Moore was de<br />
reden achter dat besluit. Inmiddels<br />
is Luka Bloom, zeker in Nederland,<br />
veel bekender dan zijn broer. Zijn<br />
vele optredens in ons land, waaronder<br />
een paar keer Pinkpop, zullen<br />
daar zeker aan hebben bijgedragen.<br />
Hij wordt vaak omschreven als folkzanger,<br />
maar hij ziet zichzelf eerder<br />
als onemanband. Op Eleven Songs<br />
brengt Bloom elf - hoe kan het ook<br />
anders - nieuwe liedjes ten gehore.<br />
Zijn eerste vier platen voor Reprise<br />
staan bij mij in de platenkast, en de<br />
eerste drie komen daar met enige<br />
regelmaat ook uit om gedraaid te<br />
worden. Mijn verwachtingen waren<br />
derhalve hooggespannen. Ten dele<br />
worden die verwachtingen waargemaakt:<br />
de liedjes op het album zijn<br />
van de inmiddels bekende kwaliteit.<br />
Gedegen, maar waar het aan ontbreekt<br />
is spanning en verrassing.<br />
Wil je Luka Bloom in topvorm horen,<br />
koop dan Turf, The Acoustic Motorbike<br />
of Riverside. Op die albums is<br />
de Ierse bard op z’n best. MB<br />
Eva Cassidy is de Vincent van Gogh<br />
van de popmuziek. Tijdens haar leven<br />
werd de Amerikaanse zangeres<br />
nauwelijks gehoord, maar sinds haar<br />
overlijden op 33-jarige leeftijd in<br />
1996 gaan haar cd’s als de spreekwoordelijke<br />
warme broodjes. Afgelopen<br />
jaren zijn maar liefst tien cd’s uitgebracht,<br />
met de compilatie Songbird<br />
als meest succesvolle. Dit postume<br />
eerbetoon dankt Cassidy vooral aan<br />
haar heldere stem want op originaliteit<br />
is de zangeres zelden te betrappen.<br />
Met haar vocale acrobatiek zet<br />
ze klassiekers weliswaar naar haar<br />
hand, maar verrassend zijn haar keuzes<br />
lang niet altijd. Daardoor hebben<br />
ook op Somewhere - een cd met nog<br />
niet eerder verschenen werk - haar<br />
uitvoeringen van onder meer Chain<br />
of Fools en Summertime iets triviaals.<br />
Ze voegen nauwelijks iets toe<br />
aan de originelen. Somewhere is dan<br />
ook om een andere reden bijzonder.<br />
Het album bevat twee songs waaraan<br />
Cassidy zelf heeft meegewerkt.<br />
Voor traditional A Bald Young Farmer<br />
maakte ze het arrangement, Somewhere<br />
schreef ze samen met haar<br />
muzikale maatje Chris Biondo. De<br />
rijke orkestratie en bombast in combinatie<br />
met haar glijdende vocalen in<br />
de titelsong lichten een aardig tipje<br />
op van wat Cassidy in haar mars had.<br />
Het blijft jammer dat ze zo weinig<br />
met dít talent gedaan heeft. PG<br />
In menig huiskamer staat hij op de<br />
schouw te pronken als souvenirtje<br />
uit zuidelijk Afrika: de duimpiano<br />
(of mbira, sanza of kalimba). Geen<br />
instrument zo laagdrempelig als<br />
de ‘spirituele’ duimpiano, want<br />
iedereen krijgt er wel een kek melodietje<br />
uit. Maar de mbira echt laten<br />
fonkelen en funken is een heel<br />
ander verhaal. Vraag dat maar aan<br />
veterane Chiwoniso uit Zimbabwe,<br />
zangeres en ’s werelds bekendste<br />
duimpianiste. Chiwoniso (Maraire)<br />
woonde lange tijd in de VS en dat<br />
is te horen; naast Zimbabwaanse<br />
tradities maakt ze gretig gebruik<br />
van elementen uit westerse pop en<br />
soul. ‘Chi’ zingt in het Engels en<br />
Shona over de vele problems & struggles<br />
in hedendaags Zimbabwe. Maar<br />
naast de ‘rebelse’ teksten is het op<br />
dit album, haar eerste internationale<br />
release sinds tien jaar, toch<br />
vooral stergitarist en landgenoot<br />
Louis Mhlanga die indruk maakt.<br />
Mhlanga, samen met de Tilburgse<br />
contrabassist Eric van der Westen<br />
in 2003 verantwoordelijk voor het<br />
onvergetelijke ingetogen afrojazzalbum<br />
Keeping the Dream, geeft<br />
met zijn aanstekelijke Afrikaanse<br />
‘gepriegel’ extra cachet mee aan<br />
een plaat die anders wel erg soft en<br />
braafjes zou worden.<br />
DvdB<br />
Al dertig jaar een eigen geluid dat<br />
door talloze bands schaamteloos is<br />
geïmiteerd; zal er dan op het inmiddels<br />
dertiende studioalbum nog iets<br />
nieuws te horen zijn? Niet dus, de<br />
dertien tracks verwijzen bijna allemaal<br />
naar eerdere albums van deze<br />
waveband van het eerste uur. Het<br />
lijkt wel een verzamelalbum, maar<br />
dan met allemaal nieuwe nummers.<br />
Er is de Desintegration-sound die<br />
door een nieuwe generatie ‘gothics’<br />
omarmd werd, er zijn de pakkende<br />
liedjes uit de Head on the Door-periode<br />
en aan het eind een portie diffuse<br />
noise dat verwijst naar het Pornography-album<br />
en de meest recente<br />
titelloze cd uit 2004. Belangrijkste<br />
is echter dat het tot een kwartet uitgedunde<br />
bandje rond Robert Smith<br />
ondanks de jaren uiterst intens en<br />
gedreven klinkt. Strak spel, over<br />
het algemeen compacte, energieke<br />
songs in een onopgesmukte, lekker<br />
directe sound, met veel vervormde<br />
gitaren en af en toe de kenmerkende<br />
karrenvracht met echo. En die<br />
uit duizenden herkenbare klagerige<br />
stem, nog precies als vroeger. Een<br />
feest der herkenning, met knappe<br />
nieuwe liedjes die zich snel in het<br />
geheugen vasthechten.<br />
JL<br />
124
Change language