PDF Brochure - Amazon S3

inter view
Niet alleen de Nederlandse, maar ook de Duitse pers zet
schoenontwerper Floris van Bommel (33) neer als een rockster. Het
doet hem wel wat, want zijn passie voor muziek maakt hem tot wat hij
is. Maar zijn missie is een andere. “Als je vrij van geest bent, kun je rare ideeën kwijt.”
door
Paul Geerts
fotografie
Jiri Büller
Floris likes to think he’s a rockstar. Zelden zo gelachen om een zin in een
advertentie. De reclameboodschap verscheen afgelopen lente in verschillende
tijdschriften bedoeld om de nieuwe voorjaarscollectie van
Floris van Bommel-schoenen te promoten. Zelf vervult de naamgever
in de campagne een hoofdrol.
In zijn zwarte outfit en met zijn ongeschoren kinnebak heeft hij wel
iets van een rockmuzikant. Een stille droom? Nee, benadrukt Van
Bommel. Ook al verwijst de advertentie direct naar zijn MySpace
waarop vier songs van zijn band DianeTyras staan, eveneens opgenomen
voor reclamecampagnes. Het grungy geluid klinkt ongepolijst,
een beetje als Alice in Chains, maar dan nog gruiziger.
Op diezelfde MySpace is ook een akoestische versie te vinden van
Hurt, de song van Nine Inch Nails die zo prettig gecoverd is door Johnny
Cash. De uitvoering van de schoenontwerper mag er zijn. Charmant
kijkt hij de camera in. De diepe klanken die uit zijn keel rollen
klinken oprecht, alsof Van Bommel de in het nummer bezongen pijn
daadwerkelijk voelt. Zelf doet hij er een beetje lacherig over. “Ik vind
het leuk om muziek te maken, maar ik wil er niet echt iets mee. Ik hoef
niet zo nodig de wereld rond, daar word je volgens mij alleen maar
ongelukkig van.”
Een fabriekspand aan de rand van Moergestel. Ook al staat het er
sinds de jaren vijftig, wie het Brabantse dorp doorkruist zou er zo aan
voorbijrijden. Het pand oogt verouderd, ziet er onder de grijze wolkenlucht
zelfs enigszins troosteloos uit. Toch is het een thuisbasis met
een fikse portie historie. De geschiedenis van Schoenfabriek Wed. J.P.
van Bommel, zoals het bedrijf officieel heet, gaat terug tot de achttiende
eeuw. Grondlegger is Reynier van Bommel die al in het jaar
van oprichting 1734 in Breda actief is als schoen- en laarzenmaker. In
1795 strijkt het bedrijf neer in Moergestel, waar het onder een gunstig
gesternte groot groeit.
Maar dat schoenfabriek Van Bommel nog altijd bestaat, mag een bescheiden
wonder heten. Omdat Italiaanse bedrijven de markt overspoelden
met goedkope en modieuze schoenen hadden Nederlandse schoenfabrikanten
het in de jaren zestig zwaar te halen. Telde ons land begin
jaren zestig nog 227 fabrikanten, nu resteert hooguit een handjevol.
Wat de kracht van het bedrijf is? Het is een vraag waar Floris van
Bommel even over moet nadenken. “Dat de fabriek nog bestaat, komt
vooral doordat op belangrijke momenten de juiste beslissingen zijn
genomen”, concludeert hij vervolgens. De recente geschiedenis hangt
vooral aan zijn vader Frans, een telg van de achtste generatie in lijn
die zich net in de moeilijke jaren aan de fabriekspoort meldde. Een
schoenenman in hart en nieren, maar het was vooral de commerciële
kant van het verhaal die hem prikkelde.
“Mijn vader is begonnen met marketing en hij heeft ervoor gekozen
om verschillende lijnen te lanceren. Terwijl veel bedrijven de concurrentie
vooral op prijs probeerden aan te gaan, is Van Bommel vast
blijven houden aan kwaliteit. De schoenen worden nog altijd met de
hand gemaakt.” Daarin schuilt het voornaamste verschil met schoeisel
uit Italië. “Mijn opa zei al dat een schoen in Italië gemaakt wordt
in de finish, hier maken we een schoen in de productie.” Dus ziet niet
alleen het uiterlijk er volgens Van Bommel gelikt uit, maar is de totale
kwaliteit beter.
Het gemak waarmee de jonge zakenman over het bedrijf praat is opvallend.
Samen met zijn broer Reynier (35) die inmiddels commercieel
directeur is, zwaait hij de scepter over de schoenenfabriek. Van Bommel
doet dat weliswaar op afstand, want hij ambieert geen leiderspositie.
“Ik hoef niet zonodig directeur te zijn”, benadrukt hij. “Je kunt
net zo lang promoveren totdat je op een plaats zit waar je helemaal
ongelukkig wordt. Dat wil ik niet.”
Zijn betrokkenheid is er niet minder om. Van Bommel verontschuldigt
zich voor de verouderde kantoorruimte waarin we plaatsnemen.
Gelijk heeft hij, want het verhoudt zich niet tot de eigentijdse schoenencollectie
die jaarlijks op de markt verschijnt. Maar het probleem
is van tijdelijke aard, want de plannen voor een nieuw kantoor liggen
op de plank. Van Bommel kan niet wachten tot het moment dat hij
zijn kantoor zonder direct daglicht kan inruilen voor een eigentijdse
werkplek die beter past bij de collectie.
Deze bestaat onder meer uit een lijn die onder zijn naam op de markt
verschijnt. In vergelijking met de Van Bommel-collectie is die wat modieuzer,
sportiever. En gedurfder. Geregeld probeert hij de grenzen op
te zoeken van wat wel en wat niet kan. “Ik wil zo los mogelijk met het
ontwerpen omgaan. Dat is een uitdaging. Als je vrij van geest bent,
kun je rare ideeën kwijt.” Zijn vader gaf hem daartoe de ruimte. “Ik
wist nooit wat ik wilde worden, ik wist wel dat ik creatief was. Natuurlijk
heb ik een vliegende start gemaakt, maar ik kan er wel mijn
ei in kwijt.”
PASSIE Dat was een kleine tien jaar geleden nog maar de vraag. Van
Bommel gaf zichzelf vijf jaar om een passende plaats binnen het bedrijf
te vinden. Als onwetende leerling toog hij naar Londen, Parijs,
Milaan en München waar hij onder meer leerde ontwerpen, stikken
en leerlooien. Na vijf jaar constateerde Van Bommel dat het vak hem
lag, dat hij niet snel ergens anders dergelijke mogelijkheden zou krijgen.
“Ik ben er altijd bang voor dat ik kansen misloop, dat ik dingen
niet geprobeerd heb. Dat knaagt aan me. Aan de andere kant ben ik lui.
Soms moet ik mezelf onder de kont trappen, juist omdat ik bang ben
dingen te missen.”
Daar komt ook zijn passie voor muziek weer om de hoek kijken. Én zijn
pogingen om die met zijn werk te verweven. Als een gulzige koe graast
hij in het ruime aanbod. Die passie dateert van zijn middelbare
34