Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
ecensies<br />
THE COEN BROTHERS<br />
zien die vrolijk doorgaat, als de moordmachine die hij is, met zijn werk.<br />
De Coens hebben nog nooit een slechte of matige film gemaakt. Nog<br />
nooit. Net zo onwaarschijnlijk bijna als hun eigen verhalen. De een is<br />
beter dan de ander, de ene is meer bijzonder dan de ander maar zelfs<br />
Intolerable Cruelty die bijna een mainstream-film is met George Clooney<br />
en Catherine Zeta-Jones heeft die Coen-touch. Je moet er wat beter naar<br />
zoeken, dat is alles. Zo doen ze dat ook in een van hun liefste films,<br />
The Hudsucker Proxy, een ode aan het klassieke Hollywood, spelend in<br />
die tijd ook. Kleding, acteerstijl, accenten, decors, alles ademt de sfeer<br />
van de films uit de tijd waarin mannen nog mannen waren en vrouwen<br />
eigenlijk alleen maar een vamp of onschuldig meisje hoefden te zijn. En<br />
tussen het zwart-wit de helderste kleuren lijkt te laten zien. In O brother<br />
where art thou, de eerste samenwerking met George Clooney, gebeurt<br />
dat ook echt. Daar zijn rietvelden knalgeel gekleurd en is het bos zompig<br />
van het groen. Dat, met een Clooney die halsstarrig met zijn haarnetje<br />
op blijft slapen en een ode aan Hollywoodlegende Clark Gable brengt. In<br />
uiterlijk en uitvergroot acteren.<br />
Het moet wel fantastisch zijn om met de Coens te werken. Acteurs lijken<br />
zo ontspannen de sterren van de hemel te spelen, ongegeneerd hun rol<br />
te kunnen zijn. De Coens zijn technisch bijna perfect te noemen. En elke<br />
keer spelen ze weer anders met kleur, camera, montage en geluid. Het<br />
is een wonder. Ook hun succes. Want net bezijden Hollywood werken,<br />
door<br />
Gerlinda<br />
Heywegen<br />
Burn after reading<br />
van Joel en Ethan<br />
Coen gaat op 30<br />
oktober in Nederland<br />
in première. Distributie<br />
UPI.<br />
No Country for Old Men (2007 - Paramount Vantage)<br />
Burn after reading (2008 - Mike Zoss Productions)<br />
natuurlijk kiezen beide filmmakers dus voor een sullige held, gespeeld<br />
door Tim Robbins. Op zijn Amerikaans wordt die tegen alle verwachting<br />
in no time rijk. Omdat hij de hoelahoep uitvindt. Vele intriges later<br />
besluiten de Coens om eens een keer oprecht positief te eindigen. Het<br />
lustige citeren van die oude stijl maakt The Hudsucker Proxy een typische<br />
Coen. Maar omdat het door dat overtuigend kopiëren meteen ook een<br />
meeslepend ‘drama’ wordt, is het lastiger daar op te letten. Dat is bij<br />
hun nieuwste, Burn after reading, niet zo. Daar is Brad Pitt een ongelofelijk<br />
aandoenlijke idioot die op een sportschool werkt. Alles en iedereen<br />
is uitvergroot in deze film, die zoals The Big Lebowski, het publiek laat<br />
lachen, gieren, brullen. Voor het eerst schreven de Coens de rollen speciaal<br />
voor de acteurs die ze spelen. George Clooney, Brad Pitt, Frances<br />
McDormand en John Malkovich spelen daarom waarschijnlijk de sterren<br />
van de hemel.<br />
Je vraagt je daardoor af waar deze broers nu precies het beste in zijn. In<br />
hun acteursregie, hun idiote verhalen van eigenlijk helemaal niks, in dat<br />
prachtige uiterlijk dat hun films altijd hebben. Natuurlijk hoef er geen<br />
eensluidend antwoord op te komen of het moet zijn: in alles. Door het<br />
verhaal zou je die buitenkant soms bijna vergeten. Maar vooral films<br />
als O brother where art thou of The man who wasn’t there blinken juist<br />
daar vooral in uit. Die laatste laat zien dat de broers ook goed zijn in<br />
zwart-wit. Prachtig strak gefotografeerd zie je Billy Bob Thornton een<br />
verknipte kapper spelen. De film is zo licht gemaakt, zo filmisch, dat hij<br />
geeft de meeste independent regisseurs precies dat stempel. Jij bent anders<br />
dan het systeem. Het is het een of het ander. Maar niet voor de genius<br />
brothers. Die lappen alles aan hun laars. Regels gaan eraan en soms<br />
juist niet als het publiek dat het meest verwacht. Na het misschien wel<br />
meesterwerk No Country for Old Men komt er nu met Burn after reading<br />
weer een onvervalste crowd pleaser. Met grote namen ter vermaak van<br />
het publiek. Voor het geld hoeven de Coens het niet te doen. Het lijkt<br />
alsof ze alle vrijheid van de wereld hebben, een status aparte. Al dertien<br />
films hebben ze op hun naam staan sinds 1984. En zijn alweer met drie<br />
nieuwe films bezig. De een na de ander poepen ze uit. Ook dat is bijzonder,<br />
binnen welk systeem of non-systeem dan ook. Vooral de laatste<br />
jaren gaat het steeds sneller. En toch, zelfs die oudjes blijven leuk. Zoals<br />
die hilarische scène in Raising Arizona, toen ook al met John Goodman.<br />
Daarin is Nicholas Cage de eeuwige boef die het maar niet af kan leren.<br />
Met een panty op zijn kop heeft hij zojuist geprobeerd iets te overvallen.<br />
Hij kruipt net achter het stuur van een pick up als een oud baasje<br />
voorbij komt lopen. Niet in het minst geïntimideerd wijst hij de jonge<br />
Cage alleen maar op het volgende: ‘Son, you got a panty on your head’.<br />
En schuifelt verder. Dat wist Cage ook wel, van die panty. Dat droge,<br />
de anti-climax, het onverwachte op het meest ongewone moment. Dat<br />
zijn de Coens. En de helden die ze verzinnen. Of het nou The Dude is,<br />
de politieagente in Fargo of Nicolas Cage in die film uit 1987. Het blijft<br />
verrassend. En fris. En doet steeds meer verlangen naar meer. .<br />
125
Change language