PDF Brochure - Amazon S3

Ongrijpbare hapklare brokken
DE FILMS VAN
Of het nou een idiote Brad Pitt is, een sublieme
Jeff Bridges of de altijd strakke Frances McDormand. Joel en Ethan Coen regisseren
hun acteurs naar nieuwe hoogtepunten. En dat is nog maar het begin. De films
van de broertjes, waaronder hun nieuwste Burn after reading, zijn stuk voor stuk goed,
mooi, overweldigend, grappig en.... zo kunnen we nog wel even doorgaan.
The Big Lebowski (1998 - Polygram Filmed Entertainment)
The man who wasn’t there (2001 - Good Machine)
The Dude. Het is een van de meest onwaarschijnlijke filmhelden aller
tijden. Het typeert de films van Joel en Ethan Coen misschien wel bij
uitstek. Jeffrey Lebowski (gespeeld door Jeff Bridges) is het niet gewend
te luisteren naar zijn echte naam. Liever wordt hij Dude genoemd, the
duder, El Duderino voor zijn part. Hij is cool en dat weet ‘ie ook. Maar
niet zoals een actieheld dat is. The Dude is het tegenovergestelde. Een
loser die niet van werken houdt en wel van zijn blowtje, bowlen en de
dagelijkse portie White Russians. Met veel meer houdt de slons in de
baggy relaxkleding zich niet bezig. In The Big Lebowski zit een verhaal,
zoals de Coens dat altijd doen, dat veel suggereert maar ergens verloren
loopt, ontspoort, vergeten wordt en nooit afgewikkeld zoals je dat zo
goed kent van al die Hollywoodfilms. Maar hun films lijken daar wel op.
Ze zijn mooi gefilmd en met dat all American-gevoel spelen hun verhalen
vooral met de afspraken die het bekendste filmsysteem ter wereld kent.
De Coens zetten keer op keer Hollywood op zijn kop en doen daar hun
voordeel mee.
Zo kent Fargo, volgens velen hun beste film, een politieagent die een
misdrijf op moet lossen, meer Hollywood krijg je niet. Maar in plaats
van een mysterie op te bouwen om dat later stapsgewijs te kunnen
ontrafelen, loop het hier dood op idiote personages die zich domweg
niet in een systeem laten inpassen. Bovendien is de agent een vrouw
(gespeeld door vaste actrice Frances McDormand, getrouwd met Joel
Coen) die in het begin van de film het hele mysterie in een tekst van
minder dan een minuut al helemaal in kaart brengt. Meer dan over het
verhaal en de afwikkeling gaat het om de personages, hun gesprekken,
de bij vlagen gewelddadige scènes en de flamboyante stijl die zo lekker
weghapt. No Country for Old Men, die het afgelopen voorjaar in Nederland
werd uitgebracht, is in extremo gemaakt volgens die Coenformule.
Een tijdje kijk je met spanning naar Javier Bardem, de Spaanse acteur
die de kilste killer ooit speelt. Met ogen die niet lijken te knipperen,
vermoordt hij zijn slachtoffers met een hogedrukfles. Nooit voelt hij
genade, als er een opdracht binnenkomt, doodt hij. Op driekwart van
de film, wanneer de jacht op die man met het waanzinnig stomme kapsel
al even voortduurt, nemen de Coens ineens een afslag, ze verlaten
de zo zorgvuldig opgebouwde hoofdlijn. Bijna als toevallige passant
zie je later nog hoe Bardems queeste inderdaad fout afliep en niet voor
hem. De Coens hebben er tot dat moment alles aan gedaan om je te
laten geloven dat kwaad door goed zal worden bestraft. Niets is minder
waar. Natuurlijk weten de broers dat dat het verwachtingspatroon
van het publiek is. Een slechterik en goede cop, de achtervolging met
de deadline, het loopt altijd goed af, hoe onwaarschijnlijk ook in Hollywood.
Niet bij de Coens. Ook dat weet je, maar ze tergen je tot het
uiterste. En nemen nog net de moeite om je even te laten zien dat het
zo fout ging. Met een camera die helemaal aan het andere eind van alle
actie staat, in dit geval op straat ver weg van het motel waar uiteindelijk
een slachtpartij plaatsvond. En als toetje is nog een keer Bardem te
124