Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
ecensies<br />
...knalhard<br />
THE HOLD STEADY<br />
STAY POSITIVE<br />
Vagrans Records/Rough Trade<br />
Met de derde cd Boys and Girls in America<br />
sloeg The Hold Steady twee jaar<br />
geleden ineens de brug naar een groter<br />
publiek. De verklaring daarvoor<br />
ligt volgens zanger Craig Finn in de<br />
geduchte live-reputatie van de band<br />
in Amerika. Dat is indenkbaar, want<br />
de op het geluid van de jaren zeventig<br />
gebaseerde rock hakt er lekker in. Op<br />
opvolger Stay Positive slaat The Hold<br />
Steady dan ook geen nieuwe wegen<br />
in. Opnieuw is het repertoire gebaseerd<br />
is op het gitaarspel van Finn en<br />
Tad Kubler en krijgen de snerpende<br />
klanken aangename concurrentie<br />
van piano, orgel en keyboard. Met<br />
name die combinatie tilt het vijftal<br />
boven de gemiddelde rockband uit.<br />
Daaraan dankt The Hold Steady ook<br />
de veelgemaakte vergelijking met<br />
Bruce Springsteen, al is die maar<br />
deels terecht. Hoewel de opbouw van<br />
de songs en het vuur overeenkomstig<br />
zijn, is de muziek van The Hold<br />
Steady altijd een tandje steviger. De<br />
bandleden durven hun instrumenten<br />
te laten scheuren waardoor een goedgevulde,<br />
ongepolijste sound ontstaat.<br />
De band kachelt maar door alsof de<br />
muzikanten elkaar geen rust gunnen.<br />
Om een enkele keer gas terug te nemen<br />
en een bijna psychedelisch geluid<br />
overblijft. Door die afwisseling blijft<br />
The Hold Steady voortdurend boeien<br />
en in balans, zonder dat de nummers<br />
aan kracht inboeten. PG<br />
ANNA MARIA JOPEK<br />
ID<br />
AMJ Music/Universal<br />
Hoewel Anna Maria Jopek vooral in<br />
jazzkringen geen onbekende is, heeft<br />
ze zelf wat meer moeite met de indeling<br />
in dat genre. En wie goed naar<br />
haar twaalfde album luistert snapt<br />
waarom. Want hoewel melodieuze<br />
jazz weliswaar steeds de basis vormt,<br />
zijn er veel invloeden uit Afrikaanse<br />
en Zuid-Amerikaanse wereldmuziek<br />
en pop te horen. Met ID mag ze wat<br />
mij betreft naar een breder publiek<br />
gaan doorbreken, want ze heeft een<br />
prachtige, warme stem, en ze speelt<br />
geweldig piano. De lijst met gastmuzikanten<br />
is lang en indrukwekkend.<br />
Vooral Branford Marsalis, Christian<br />
McBride en Richard Bona vallen op,<br />
maar ook oud-speler Dhafer Youssef<br />
is geen onbekende. De muziek<br />
doet regelmatig denken aan de weelderig<br />
gearrangeerde fusion van Pat<br />
Metheny. Dat is niet verwonderlijk,<br />
want zij werkten in 2002 al samen<br />
aan het album Upojenie. Ook de geluidskwaliteit<br />
van deze bij Real World<br />
gemixte, en bij Abbey Road gemasterde<br />
cd is van topklasse. MD<br />
AMOS LEE<br />
LAST DAYS AT<br />
THE LODGE<br />
Blue Note<br />
Singer-songwriter Amos Lee balanceert<br />
met zijn muziek op de rand van<br />
folk, soul, jazz en zelfs country. Door<br />
alle stijlen heen is de prettige stem<br />
van Lee een constante. Soms warm<br />
met een klein ruw randje, soms een<br />
mooi gecontroleerde kopstem die<br />
in het nummer Jails and Bombs zelfs<br />
herinneringen aan Curtis Mayfield<br />
oproept. De zangkwaliteiten van deze<br />
voormalige onderwijzer staan dus<br />
buiten kijf. Last Days at the Lodge is<br />
een productie van de beroemde Don<br />
Was, en ook de bandleden zijn niet de<br />
minste. Wat dacht je van superbassist<br />
Pino Palladino (o.a. John Mayer, The<br />
Who) en veteraan Spooner Oldham<br />
op keyboards? Hoewel alle randvoorwaarden<br />
om een goed album te maken<br />
er dus zijn, werd Last Days at the Lodge<br />
toch geen bijzonder opmerkelijk album.<br />
Al zijn er wel een paar positieve<br />
uitschieters zoals Won’t let me go, Baby<br />
I want you en Street Corner Preacher.<br />
Wat overblijft is een degelijk album<br />
van een getalenteerd singer-songwriter.<br />
Een lekkere plaat om met de blik<br />
op de horizon gericht over binnenweggetjes<br />
naar huis te tuffen. MB<br />
LYKKE LI<br />
YOUTH NOVELS<br />
EMI<br />
Ze kan een potje breken. Zowel in<br />
Europa als Amerika is het debuut<br />
Youth Novels van de Zweedse Lykke<br />
Li (spreek uit: luckely) enthousiast<br />
onthaald. Toch is het geen gemakkelijke<br />
plaat. Al klinkt het gros van de<br />
songs behoorlijk hitgevoelig, vooral<br />
instrumentaal kiest Lykke Li voor het<br />
nodige experiment. Haar songs klinken<br />
een enkele keer oppervlakkig,<br />
zoals het repertoire van Madonna<br />
eind jaren tachtig, maar dan minder<br />
stampend. Neem Little Bit, een bescheiden<br />
niemendalletje met zwoel<br />
refrein. Nummers als This Trumpet in<br />
my Head en Let it fall neigen dan weer<br />
meer naar de experimentele new wave<br />
van begin jaren tachtig: de minimale<br />
begeleiding, het ritme dat maar niet<br />
van de grond lijkt te willen komen en<br />
de subtiele geluidjes. En My Love is<br />
een enigszins melancholische ballad<br />
waarin de jaren zestig doorklinken.<br />
Het is alsof de Zweedse voortdurend<br />
op zoek is naar een stijl die het beste bij<br />
haar past. Toch is het juist de combinatie<br />
van verschillende stilistische gezichtspunten<br />
die van Youth Novels een<br />
geslaagde plaat maakt. Er valt steeds<br />
weer iets nieuws op te ontdekken.<br />
Bindmiddel is haar hese, enigszins<br />
bedeesde stem die de trommelvliezen<br />
kietelt. Maar die soms ook, zoals in<br />
het hijgende Time Flies, bijna de grenzen<br />
van de irritatie bereikt. PG<br />
118
Change language