PDF Brochure - Amazon S3

ecensies
KIJK & LUISTER
DEATH VESSEL
NOTHING IS
PRECIOUS ENOUGH
FOR US
Sub pop
Traditionele Amerikaanse folkmuziek
is een overduidelijke inspiratiebron
voor Death Vessel. Dat is de naam
waaronder Joel Thibodeau, al dan
niet begeleid door anderen, muziek
maakt. ‘New Folk’, is dan al snel het
stempel. De fingerpicking gitaarstijl,
een breed scala aan akoestische instrumenten,
waaronder banjo, viool
en speelgoedpiano en de prachtige,
loepzuiver gezongen melodieën, alles
past in een rijke traditie, recht uit
de prairie. Het lijken wel eeuwenoude
traditionals. Maar er zijn ook zowel
sferische als heftige momenten met
een elektrisch instrumentarium,
intrigerend onbegrijpelijke teksten
en vooral een volstrekt unieke stem.
Een prachtige meisjesstem. Ik luisterde
al weken naar dit fascinerende
album toen ik bij het zoeken naar
achtergrondinformatie ontdekte dat
Joel geen vrouw is. Is ook geen meisjesnaam
natuurlijk. Het was wel even
wennen aan het idee, maar wat maakt
het ook uit. De hoge stem klinkt
volstrekt natuurlijk, nergens geforceerd
en betoverend mooi. JL
FLEET FOXES
FLEET FOXES
Bella Union
Een beetje band laat zich niet in een
hokje stoppen. Dat geldt ook voor
Fleet Foxes, het vijftal uit Seattle
waarvan onlangs het debuut Fleet
Foxes is verschenen. Om het risico te
vermijden plakken de vijf zelf alvast
een labeltje op hun muziek: ‘baroque
harmonic pop jams’. Hoe vreemd die
aanduiding ook klinkt, de bandleden
slaan wel de spijker op de kop. Met
name op het harmonieuze vlak blinken
Fleet Foxes uit. De gelaagde zangpartijen
klinken alsof de bandleden
zich voor deze gelegenheid hebben
opgesloten in een galmende kamer.
Het effect is sprookjesachtig, meeslepend.
Door dit typische geluid ligt een
vergelijking met My Morning Jacket
voor de hand omdat die band zich op
eerdere cd’s ook bediende van een dergelijke
sound. Maar dat is te kort door
de bocht. Ondanks de indringende
klanken neigt het repertoire van Fleet
Foxes naar behapbare pop, enigszins
vergelijkbaar met dat van de Beach
Boys. Het tempo ligt weliswaar lager,
de sfeer voelt net zo luchtig. Maar al
zijn de losstaande composities van
een hoogstaand en aangenaam niveau,
na bijna veertig minuten neigt
het bezwerende geluid naar monotonie,
vooral door het gebrek aan dynamiek.
Een bescheiden manco dat op
een volgend album simpelweg verholpen
moet kunnen worden. PG
PETER GABRIEL
& BIG BLUE BALL
BIG BLUE BALL
Real World
Na wereldsuccessen met Genesis en
miljoenen verkochte soloplaten kon
Peter Gabriel zich wel wat veroorloven.
Bijvoorbeeld een megaproject op zijn
eigen wereldmuzieklabel Real World.
De opnames voor Big Blue Ball zijn
reeds gemaakt tussen 1991 en 1995
in de Real World Studios, en ontstaan
uit een reeks wekenlange jamsessies,
waarbij Peter Gabriel en Karl Wallinger
(Waterboys, World Party) zo’n 75
internationale muzikanten uitnodigden.
Tim Finn, Vernon Reid, Joseph
Arthur, Manu Katché, Jah Wobble,
Billy Cobham, Deep Forest, Sinéad
O’Connor, Márta Sebestyén. To name
a few. Waarom het zo lang duurde
voordat producer Stephen Hague met
de opnames aan de slag mocht, is een
raadsel. Hoe dan ook, het resultaat
is een veelzijdig en kleurrijk album.
Hoewel de (hoekige) signatuur van
Gabriel alom aanwezig, zoals in de
single Whole Thing, kregen ook andere
artiesten volop de ruimte; Natacha
Atlas sprankelt in het Arabische Habibe,
Congolees Papa Wemba triggert de
dansspieren met rumbasong Shadow.
Het eindresultaat is strak geproduceerd
en opgenomen, maar klinkt
muzikaal soms gedateerd. Zo worden
we in Rivers, Forest en altus silva
teruggeworpen in een tijd dat ‘etnoambient’
(zie Deep Forest) nog hip was.
Big Blue Ball is verkrijgbaar op cd en op
dubbelelpee bij Classic Records. DB
AL GREEN
LAY IT DOWN
Blue Note
Vanaf de albumcover lacht soulveteraan
Al Green je al toe. De witte tanden
ontbloot en de obligate zonnebril
op de neus. Je krijgt er spontaan goede
zin van. Al Green is tegenwoordig ook
wel bekend als reverend Green van de
Full Gospel Tabernacle in Memphis.
Gospel domineerde vanaf de jaren ’80
tot halverwege de jaren ’90 zijn repertoire.
Gelukkig is zijn nieuwste, voor
Blue Note opgenomen album weer
een echte soulplaat geworden. In de
traditie van de jaren ’70 zelfs, alsof
de tussenliggende dertig jaar niet
bestaan hebben. En alsof hiphopproducers
?uestlove en James Poyser niet
getekend hebben voor de productie.
Alleen gastoptredens van John Legend
en Corinne Bailey Rae plaatsen dit
album in de 21e eeuw. Het duet Take
your time dat Green met haar zingt is
meteen ook een van de hoogtepunten
van het album. Slepend, vol soul en
met de prachtige stem van Corinne
Bailey Rae. Een ander hoogtepunt is
de titeltrack en albumopener Lay it
down, een heerlijk nummer met een
Hammond B3-orgel, strijkers, een simpele
drumtrack en een mooie baslijn.
Al Green bewijst wederom een van
de grootste soulzangers ooit te zijn.
Lay it down ouderwets? Jazeker,
ouder-wets lekker!
MB
117