De Ronde van de Mont Aigoual (BIS) - Grinta!

de piste in |
In het wiel van ‘De Renner’
De Ronde van de
Mont Aigoual (BIS)
‘De Renner’ is een klassieker uit de Nederlandstalige
(sport)literatuur. De wielerroman van
Tim Krabbé zette sinds 1978 heel veel mensen
aan het dromen. Ruim dertig jaar na de eerste
publicatie, fietsten wij het volledige parcours
van de Ronde van de Mont Aigoual, de wedstrijd
die Krabbé in ‘De Renner’ beschrijft. We
kwamen tot dit fictieve verhaal.
› TEKST Frederik Backelandt
› FOTOGRAFIE David Stockman

Montée
de Camprieu
Trèves
G O R G E S D U T A R N
Le Rozier
Les Vignes
Causse
Méjean
Mont Aigoual
Col de Prat Peyrot
G O R G E S D E L A J O N T E
Aumières
Meyrueis
Eerste lus vanuit Meyrueis
Tweede lus vanuit Meyrueis
Col de Perjuret
Salvinsac
Cabrillac
Frankrijk
Causse
Noir
Camprieu
Montée
de Camprieu
Col de la
Serreyrede
Mont Aigoual
Col de Prat Peyrot
Trèves
Meyrueis, Lozère, 3 juni 2010.
Warm weer maar ook weer
niet té warm. Goed, hou ik
wel van. De wagen waarmee ik naar
hier ben gekomen, bestickerd met
Grinta!, valt op. Ik voel de blikken van
de andere deelnemers, mijn concurrenten.
Of zouden ze kijken naar
de regenboog op mijn trui of broek?
Maakt me niet uit als ze straks op
mijn wiel rijden. Ik ken het parcours.
Het is selectief genoeg om het verschil
te maken. Als je goed bent…
38 | Grinta!
“En, in vorm?” Ik ken die stem. Ik
draai me om. Een wat gedrongen
kereltje. Een buikje. Het is Karl. Ooit,
toen hij nog koerste, was hij nog goed
voor zilver op één of ander wereldkampioenschap
maar die tijd heeft
hij al een poos achter zich gelaten.
Toch beschouw ik hem vandaag als
een concurrent. Dus op zijn vraag of
ik in vorm ben, antwoord ik naast de
kwestie. Ik antwoord ook niet graag op
zo’n vraag. Vorm is iets heiligs. Daar
spring je niet kwistig mee om. Ook
niet verbaal. “Zullen we straks zien”,
zeg ik. “Hou Krabbé in de gaten. Hij
weet hier elke steen liggen”, fluistert
Karl me nog toe vooraleer hij zich naar
het tafeltje met het startblad begeeft.
Karl heeft het over Tim Krabbé. Een
Hollander. Niet meer van de jongste.
Naar verluidt zou hij in deze koers
jaren geleden tweede zijn geworden.
Geklopt in de sprint door een zekere
Reilhan. Kortom: ik moet ‘m in
de gaten houden. En het ‘m lastig
proberen maken onderweg. Kansen
genoeg daartoe. Er wacht ons 137 km.
Scherprechter is de Mont Aigoual. Die
komt op het eind. Maar vooraf zal er
al heel wat slopingswerk zijn gebeurd.
Nog een half uur voor de start. Wat
is een wielrenner toch lang bezig met
zichzelf. Sokjes, schoentjes, massageolie
(ik heb graag een stel glanzende
benen), helm, bril, energierepen, een
gelletje, bidons prepareren, rugnummer
opspelden, … Even mezelf bekijken
in de etalage van de ‘boulangerie’.
Egotripper. Ik ben klaar, kan eindelijk
mijn krabbel op het startblad zetten.
Ik zie veel handtekeningen. Hoeveel
deelnemers zouden er zijn?
Frankrijk
Vijf minuten voor de start. Ik kijk om
me heen. Er wordt nog even genipt
aan bidons, bandenspanning wordt
gecheckt, er worden nog enkele plasjes
gedaan, mouwtjes worden strak
getrokken. Ik kijk naar de benen van
mijn concurrenten. Afgetraind met
een uitgesproken textuur? Rijkelijk
beaderd als een stuk marmer? Of
niet? Vorig jaar zag ik nog een foto
van de benen van Lance Armstrong.
Indrukwekkend. Zijn kuiten leken wel
bezaaid met kleine bergriviertjes zoals
je er hier in deze streek zo veel hebt.
Bij de grote Fausto Coppi was het
net zo. Doch wanneer één bepaalde
ader opzwelde, zou dat het teken zijn
geweest dat Coppi het lastig kreeg.
Dat wist zijn grote rivaal Gino Bartali
maar al te goed, waarop die één van
zijn knechten sommeerde de ader van
Coppi te observeren. Begon Coppi’s
ader te zwellen, dan was dat het sein
voor de ‘gregario’ om kopman Gino te
waarschuwen. Waarop die dan in de
aanval ging. Feit of fictie? Geen idee,
da’s net het mooie aan deze koers.
“Ik ken dat verhaal”, zegt Dimitri
terwijl hij me op de rug tikt. ‘Dimi’
doet vandaag ook mee. Hij is een
nostalgicus, houdt van de anekdotiek
van het wielrennen. Hij fietst in een
retropakje. Hij is een dromer. Fietsen
doet hij voor het plezier. Geen haar op
zijn hoofd dat eraan denkt om ‘mee te
zijn’ in de finale van deze wedstrijd.
Over haar gesproken: hij heeft zijn
benen niet geschoren! Wat zegt men
ook alweer: je bent pas écht coureur
als je je benen hebt geschoren? Of was
het als je de Tour de France hebt uitgereden?
Hoe dan ook, Dimitri vormt
geen bedreiging voor mij, noch voor de
overwining. Maar wat kan hij sappig
vertellen over de koers.
Pang! “Allez, c’est parti!” Het is de
burgemeester van Meyrueis die het
startschot geeft. Het publiek applaudiseert,
moedigt ons aan. Daar houden
wielrenners van. Ze geven het niet
toe maar toch is het zo. We fietsen de
eerste kilometers aan een toeristentempo,
langs de Jonte, een zijstroom

Het brugje over de Tarn in Les Vignes leidt je naar de Causse Méjean.
< De eenzame fietser in het landschap van de Causses.
< In schuifjes klimmen naar de Mont Aigoual.
van de Tarn. Langs het peloton vormt
zich een haag rotspartijen. Het is hier
mooi. Nu heb ik er nog oog voor, straks
niet meer. Zeker niet na de doorkomst
in Meyrueis, waar de finale pas echt
zal beginnen. Er zijn 1.001 wedstrijdscenario’s
mogelijk. Welk wordt het
vandaag?
Ik tuur rond in het peloton. Helemaal
voorin (maar nooit met de neus in de
wind) zit Wouter. Een slimme coureur.
Eerst het bord van een ander leegeten,
weet je wel. Hij weet hoe de koers in
elkaar zit, hem verras je zelden of
nooit. Als er nog zoiets bestaat als een
‘patron’ in de koers, dan moet hij het
wel zijn. Of hij vandaag meespeelt, kan
ik niet inschatten. Bergop is het ooit
beter geweest maar met zijn daal- en
rouleurcapaciteiten maakt hij veel
goed. En als hij ergens zijn zinnen op
zet…
Een renner springt weg. Ik kan niet
zien wie het is. Het is gissen. Dimitri
zou gedemarreerd hebben. Inderdaad,
ik herken zijn 'zit' op de fiets. Niet de
meest oogstrelende. Heeft te maken
met zijn zwakke rug. Het peloton laat
begaan. En terecht. Hier wordt de
koers immers niet gemaakt. Het is
te vroeg. “Nu moet je nog niet ‘mee’
zijn”, bevestigt Sven. ‘Shit, die is er
vandaag ook bij’, flitst door mijn hoofd.
Het parcours is misschien net te zwaar
voor hem en maar goed ook. Want als
je die meeneemt naar de finish… Ooit
werd hij nog nationaal kampioen bij de
beloften.
Dimitri begint met een minuut
voorsprong aan de Causse Méjean, de
eerste beklimming van de dag. Hij is
een man alleen, beleeft zijn moment de
gloire, goed wetend dat het van korte
duur zal zijn. Maar daar maalt hij niet
om. Er wordt weer gedemarreerd. Het
is Geert. Het is niet aan mij om te reageren.
Geert en ik hebben immers een
geheim pact. Als hij gaat, blijf ik zitten.
Als ik weg ben, beschermt hij mijn
vlucht. Geen idee of de tegenstand op
de hoogte is van onze combine. “Hop,
hop, hop!”, wordt er geschreeuwd
vanuit de buik van het peloton. Het
is de stem van Wouter. Hij hoopt dat
er anderen voor hem de kastanjes uit
het vuur halen, lees: de vlucht van
Geert neutraliseren. Dat gebeurt niet.
Twee renners voorin. Dimitri en, in de
achtervolging, Geert.
Eens boven op de Causse Méjean, volgt
een lange afdaling tot Meyrueis. Hier
zijn vluchters vogels voor de kat. En de
kat is dan het jagende peloton. >
Grinta! | 39

Niet-wielrenners. De leegheid
van die levens schokt me. <
(uit 'De Renner' van Tim Krabbé.)
© Photonews
Mark Uytterhoeven
over zijn lievelingsboek
“De leegheid van die levens schokt me.” Dat is de
belangrijkste zin uit ‘De Renner’ en hij staat al in de
eerste paragraaf. De zin die er aan voorafgaat luidt:
“Niet-wielrenners.” Dat moest u wel even weten.
In 2007 gaf ik een van mijn talloze exemplaren van
‘De Renner’ te leen aan Gert Steegmans. Ik heb
het nog steeds niet terug. Gert en ik zeggen het
wel vaker tegen elkaar: “De leegheid van die levens
schokt me.”
‘De Renner’ is het enige boek dat ik meer dan 10
keer heb gelezen. Ook de rest van het oeuvre van
Tim Krabbé heb ik integraal gelezen, zij het maar
1 of 2 keer. Ik mag het u aanraden. Ik lees Tim
Krabbé doodgraag.
‘De Renner’ leerde ik kennen dankzij ‘Humo’, waarin
het in afleveringen werd aangeboden. Dat moet
eind jaren ’70 geweest zijn, want het boek dateert
van 1978. Begin 1985 las ik het samen met een
Michelin-kaart. Op die manier stelde ik het parcours
van de Ronde van de Mont-Aigoual
samen. Ik wilde tijdens mijn vakantie de volledige
rit fietsen. Ik had nog nooit 100 km gefietst. En het
waren er meer, die Ronde.
Aan de voet van de klim die vanuit Meyrueis de
tweede lus inluidt, moest mijn vrouw klaarstaan met
de bevoorrading. Ze kon niet onmiddellijk parkeren
en daarom wachtte ze boven, zei ze toen ik gekalmeerd
was.
Ik gaf op na 98 km, niet ver van Camprieu, meen
ik mij te herinneren. In de Gorges du Trévezel heb
ik mij gewassen, in de koude rivier. Het was 24 juli
1985 en volgens mijn trainingsboekje heb ik over de
98 km 5 uur en 20 minuten gedaan.
Vier dagen later heb ik mijn eerste echte col beklommen,
zie ik: de Mont Ventoux, kant Bédoin, in
2 uur en 10 minuten, 42x24/28, staat erbij. En nog
eens 2 dagen later, op de terugweg naar Mechelen,
de Ballon d’Alsace, in 56 minuten, 42x20. Ik was
vertrokken. Tot 2008 heb ik geleefd in functie van
de fiets. En nu al meer dan 2 jaar niet meer. De
leegheid van mijn leven schokt mij.
40 | Grinta!

Een halve minuut hebben ze nog voor
het binnenrijden van Meyrueis. De
twee zijn intussen samen. Geert op
kop, Dimitri klittend aan zijn wiel.
In het peloton groeit de nervositeit.
Een renner voor mij nipt aan zijn
bidon. Goed idee, denk ik. En ik doe
hetzelfde. Al schaam ik me een beetje:
ik wil immers niet overkomen als een
navolger. We zijn 67 km ver, ongeveer
halverwege. En er is nog niets
gebeurd. Het kriebelt. Ook bij mij. De
Causse Noir wacht op ons, zes kilometer
klimmen.
Aan de finish staat een jongedame,
helemaal in het wit gekleed. Ze is
mooi. Wow! Het werkt inspirerend. Ik
weet het nu zeker: ik val aan. Het is
genoeg geweest. Klik, klak. De ketting
verspringt naar een kleiner kroontje
achteraan. Ik ben weg. Heeft ze het
gezien? Heeft ze die machtsontplooiing
gezien? Ik ben alleen. Wordt het zo
makkelijk vandaag? Een bocht verder
zie ik een renner. Dimitri. Geert moet
hem gelost hebben. Logisch. Geert is
de betere klimmer. En hij kan diep
gaan. Héél diep. En hij kickt er nog
op ook. Ik flits Dimitri voorbij. Helaas
voor hem.
Ik kijk op mijn kilometertellertje. 83
km ver, begin van de afdaling van de
Causse Noir. Situatie: twee leiders,
Geert en ikzelf. We verstaan elkaar.
Er is geen beter scenario denkbaar.
Te vroeg? Ach, achteraan moeten ze
nu harder trappen. Enkele kilometers
verderop, net voor het binnenrijden
van Trèves, sluiten drie renners aan:
Sven, Karl en Wouter. Vijf koplopers
in de Ronde van de Mont Aigoual anno
2010. Gaat het tussen die vijf renners
voor de zege? Het moet wel. “Komaan
mannekes, doorgaan! De Hollander
is er niet bij”, snauwt Wouter. Ik
gehoorzaam. Wouter heeft inderdaad
een punt: Krabbé is niet mee. Slechte
dag allicht. Of de leeftijd die zijn tol
begint te eisen. Wanneer het zijn beurt
is om over te nemen, knipoogt Sven
naar mij. Hij is er dus nog steeds bij.
De mentale oorlogsvoering is begonnen,
nog lang voor de fysieke strijd
is beslecht. Sven meenemen naar de
streep is geen optie.
De beklimming naar Camprieu is het
voorgeborchte van de Mont Aigoual.
Lastig. Geert rijdt een strak tempo.
Wouter en Sven beperken zich tot
volgen, zijn ook karig met de zweetdruppels.
Karl en ik niet. Koersen,
verdomme! Liever attractief fietsen
en ten onder gaan, dan ‘slepen’ en
winnen. Attractief koersen is soms,
maar niet altijd, het synoniem van
dom koersen. Dat laatste doe je beter
niet. Anders wint een wieltjeszuiger
de Ronde van de Mont Aigoual. En dat
willen we dit monument niet aandoen.
Een steil stuk. Wouter ziet ons
achterwiel kleiner worden. Ook Karl
heeft het moeilijk. Ze lossen. “Vive le
vélo!”, hoor ik Karl nog tieren. We zijn
nog met z’n drieën. Sven geeft geen
krimp. Sterk maar… wacht maar op
de Aigoual. Dit kan niet blijven duren.
De beklimming naar het observatorium
is niet van de allerzwaarste maar
is er een in schuifjes. Van de Col de la
Sereyrède gaat het naar de Col de Prat
Peyrot en vervolgens naar de 1.567
meter hoge Aigoual. Daar moet en zal
het gebeuren.
Klik, klak. Geert versnelt. Ik blijf
zitten om evidente redenen. Eén: er
is mijn geheime afspraak met Geert.
Twee: Sven is de snelste van ons tweeën.
Dat hij het dus maar oplost. Geert
wordt kleiner en wij rijden almaar
trager. “Awel?”, vraagt Sven. Ik haal
mijn schouders op. Hij blijft nu tempo
rijden. Geert is nu nog kleiner dan
daarnet. Ik heb superbenen maar mag
ze niet etaleren. Is de koers verloren?
Klik, klak. Als een deus ex machina
knalt een renner ons voorbij. Het
is… Krabbé. Als een duiveltje uit een
doosje komt hij zich alsnog mengen
in de finale van ‘zijn koers’. Is hij een
turbodiesel? Heeft hij zijn wedstrijd
dan zo goed ingedeeld? Of heeft hij gewoon
superbenen maar werd hij daarnet
door pech geremd? Geen tijd om te
denken. Hij gaat hard. Ik moet mee. Ik
doe dat ook. Het doet pijn maar er is
geen andere weg wil ik eeuwige roem
verwerven in Meyrueis. En wil het
meisje in het wit voor me vallen.
Pluspunt van de verrijzenis van
Krabbé: Sven is gelost. Eén snelle man
minder. Krabbé is nu mijn locomotief.
Mijn persoonlijk derny naar de top van
de Aigoual, op weg naar de koploper.
Krabbé zegt niets. Hij vraagt zelfs niet
om over te nemen. Ideaal. Het tempo
dat hij me oplegt, volstaat overigens.
Daar rijdt Geert. We halen hem bij. Hij
kan niet meer aanpikken. “Te veel gegeven”,
klinkt het verontschuldigend.
Het gaat nu tussen Krabbé en mezelf.
Tussen een wereldkampioen en een
Hollander. Een atypische Hollander
dan: deze zuigt geen wieltjes.
De afdaling naar Meyrueis. Rechts
ligt de top van de Perjuret, het zwarte
beest van Roger Rivière. In de Tour >
Grinta! | 41

Vervangbare CNC
achterpad
30T carbon voor
meer comfort
1 1/2 “ balhoofdsbuis
voor superieure controle
40T carbon voor
extra sterkte
Gratis 1 jaar fietsomnium
diefstal en beschadiging...
Meer informatie en voorwaarden bij uw Prorace dealer
Full carbon vork met
carbon stuurpijp
veiligheidsnokjes
Asymetrische constructie
Rechts 12% sterker
Kratos Fiets: 2.199 €
In gepersonaliseerde CHYPS kleur
Campa Athena afmontage
5 Jaar garantie op frame en vork
Kratos is een carbon cyclocross frame uit Torayca 30T carbon. Op de punten die in cyclocross het meest belast worden is het frame
versterkt met 40T carbon. De achtertrein is intern asymetrisch opgebouwd voor grotere sterkte op de rechterkant. Dit geavanceerde cross
frame biedt ultieme controle en stijfheid in het veld. Kratos frames zijn verkrijgbaar in duizenden verschillende CHYPS kleurencombinaties.
Voor info en verkoopadressen: zie www.prorace.be | E. Vanderveldestraat 136 | 2830 Willebroek | Tel 03 290 02 11 | E-mail info@prorace.be

Meyrueis, in het hart van de Cevennen.
de France van 1960 vloog Rivière, de
challenger van geletruidrager Gastone
Nencini, hier het ravijn in. Zijn
loopbaan was voorbij. Deze afdaling
tot Meyrueis is allesbehalve technisch.
We werken nu goed samen. Ik voel
me zegezeker. Ik ben nochtans niet
van de snelste. Maar dit oudje moet ik
wel aankunnen, denk ik dan. Bordje
Meyrueis. We vertragen. Wie zet de
sprint in? Wat is het verstandigst? Wat
is het meest efficiënt? Ga ik nu al? Ik
stel te veel vragen. Krabbé geeft het
antwoord. Het is nog nauwelijks 200
meter en hij zoeft me voorbij. Ik sta te
groot. Ik haal het niet. Of toch. Ja…
hij valt stil. Tanden op elkaar, ogen
dicht. De ultieme kattensprong…
De speaker brult het uit. “C’est Tim
Krabbé qui gagne le Tour du Mont
Aigoual!” Ik ben tweede. De vloek van
de regenboogtrui? Ach, ik heb nog altijd
het meisje in het wit. Ik zoek haar.
Ze staat op het podium, ze is vandaag
het bloemenmeisje. En ze heeft alleen
maar oog voor de Hollandse winnaar,
niet voor mij. Dat is balen. Ik druk
Krabbé de hand en hij de mijne. “Goed
gereden”, zegt hij. “Jij ook”, stamel
ik. “Ik had nochtans kunnen leven
met een ander einde voor dit verhaal”,
knipoogt hij. Had ik dat vooraf
geweten. n
PRAKTISCH
Hoe bereiken?
Meyrueis is een gemeente in het departement Lozère (verankerd
tussen de Auvergne en de Languedoc), in de regio Languedoc-
Roussillon in Zuid-Frankrijk. Het ligt vlakbij het Nationaalpark van
de Cevennen, één van de groene longen van Frankrijk. Meyrueis
ligt op 950 km van Brussel en op 140 km van Montpellier. Het hele
jaar door verbindt de tgv Brussel dagelijks met Montpellier in 5
uur 30’. Meer info via www.nmbs.be.
Veel te zien, veel te doen
De rivier de Tarn vormt de westelijke ‘grens’ van ‘De Ronde van
de Mont Aigoual’ zoals Tim Krabbé die beschrijft in ‘De Renner’.
De rivier heeft in de loop van vele duizenden jaren een diepe kloof
uitgesleten. In het kalkmassief ‘Grands Causses’ is hierdoor een
echte canyon gevormd. Het geeft deze streek een ruig, avontuurlijk
kantje. Er is veel te zien en veel te doen, zowel in de valleien
als op de hoogvlakten. Bezoek de beroemde grot van Dargilan,
vlakbij Meyrueis, op de Causse Noir. Het is één van de mooiste
stalactietengrotten van Frankrijk. De Aven Armand op de Causse
Méjean herbergt dan weer 400 stalagmieten: een uniek kijkstuk.
De Lozère is ook de streek waar de dieren koning zijn. Zo kan je
vanuit ‘le belvédère des vautours’ in de Gorges de la Jonte meer
dan honderd vale gieren observeren. Je vindt in Ste Eulalie een
bizonreservaat en in Marvejols het wolvenpark van Gévaudan.
Meer info over dit alles en nog veel meer via
www.lozere-tourisme.com en www.franceguide.com.
Ontdek de Lozère met de fiets
Wie de Lozère, één van de mooiste regio’s in Frankrijk, wil ontdekken,
doet dat best met de fiets. Er is méér dan alleen het parcours
dat beschreven wordt in ‘De Renner’. Le Tour de La Lozère cyclotouriste
is een permanente toertocht en voert je in 595 km en
9.600 hoogtemeters langs de mooiste plekjes van het gebied:
Mende, les gorges du Tarn, de Mont Aigoual, … Je plant deze
tocht best op het einde van de lente. Meer info via
www.lozere-tourisme.com. Op dezelfde website vind je ook de
uitgebreide mountainbikemogelijkheden die de streek biedt.
Midi Libre Cyclaigoual
Op 12 september wordt voor de elfde keer deze cyclosportieve
toertocht in het hart van de Cevennen georganiseerd. Starten en
finishen doe je in Le Vigan (een stadje 70 km ten zuidoosten van
Meyrueis). Er zijn twee omlopen: ‘Fenioux’ (150 km, 2.500 hoogtemeters,
met de Mont Aigoual als onvermijdelijke scherprechter)
en ‘Perrier’ (110 km en 1.700 hoogtemeters). Meer info via
www.midilibre-velo-aigoual.com. Andere cyclo’s in de Lozère zijn
La Lozérienne en La Granite Mont Lozère.
Grinta! | 43