Een Franco-Belge naar - Grinta!

eropuit |
< De douane brengt kleur in le Pays Noir.
bier dat in de plaatselijke huisbrouwerij
wordt gebrouwen. Ik passeer de oude
hoeve waar enkele dorpelingen hun
vrije tijd opofferen aan die huisvlijt met
hop en gist: de Brasserie des Abbaye
des Rocs. Bier en abdijen, ik zit nog
op het juiste spoor.
Kaarsrechte heirbanen
In Bavay zijn het vandaag niet meer
de Romeinen die er de plak zwaaien,
maar de Fransen. Het piepkleine
douanekantoor, enkele kilometer
eerder, reed ik bijna ongemerkt voorbij.
Grensformaliteiten worden er niet meer
vervuld. De buur heeft het huisje van
de Douane Belge dan maart gepimpt
tot een soort Zwitserse chalet,
inclusief een salvo fleurige geraniums.
Le Pays Noir kan inderdaad een likje
kleur gebruiken. Het Archeologische
Museum van Bavay is pas vernieuwd.
Het enorme Romeinse forum (één van
de grootste van het Romeinse rijk, beweert
men er) was het marktplein waar
het Romeinse leven zich afspeelde.
Bagacum was een uitvalsbasis om de
limes, de noordgrens van het Romeinse
Rijk, te bewaken. Het forum knaagt
ook vandaag nog aan het compacte
stadscentrum. Her en der liggen ruïnes
verspreid. Het moet best boeiend zijn
om je daar een namiddag in te verdiepen.
Maar tweeduizend jaar teruggaan
in de tijd, kost tijd. En er moet nog
minstens drie uur gefietst worden.
Gelukkig legden de Romeinen hun
wegen kaarsrecht aan. Een legioen
kon bij de verovering van de wereld
toch geen tijd verliezen door gekronkel
of geslinger? Beter recht op het doel
af. Op weg naar Hautmont volgt er dus
ook voor mij geen onnodig bochtenwerk.
Dat gaat echter niet meer op
voor de wegen en de paden in de
heuvels van de Thiérache.
Deze bevallige landstreek welft en
golft voortdurend. Tussen die groene
plooien trok ooit een lang treinspoor
van Maubeuge naar Hirson. We volgen
dat prachtige tot fietspad herbestemde
pad tot Trélon, 25 kilometer lang. Op
de gravel blijft het ook comfortabel
fietsen met de koersfiets.
L’ennemi français
Ik passeer onderweg klein stadjes waar
de Franse driekleur fier aan het stadhuis
wappert. Alsof er nog elke dag
moet benadrukt worden dat dit Franse
grond is. Misschien is dat wel zo. Het
bewijs vind ik in Ramousies. Het dorp
ligt twee kilometer van de voie verte af.
Verscholen tussen het malse weideland
met opvallend veel haagkanten. Een
kerkje op een heuvel met errond vier
boerderijen. Geen school, geen kruidenier,
geen bakker. Wel loslopende
kippen op het kerkhofje, grommende
honden en een koppel ezels dat ongegeneerd
de vreemde fietser aanstaart.
Het is geen drama als je Ramousies
links laat liggen. Maar als de kerkdeur
open is, moet je in de rechtermuur de
merkwaardige grafsteen van Jacques
Louis ontcijferen. Je leest dat hij zestig
jaar was toen hij stierf, occis miserablement
par l’ennemi français. Ik zit hier al
diep in Frankrijk, maar in 1650 werden
Fransen in Ramousies als vijanden
gezien. En bovendien moest je voor je
leven vrezen als je er een tegenkwam.
Tijd om terug naar België te keren,
denk ik. Ergens tussen Trélon en Momignies
steek ik die denkbeeldige lijn
opnieuw over.
Eenzame abdij
De wegwijzers naar de abdij van
Scourmont duiken op. Zo heet de
abdij waar het Chimaybier gebrouwen
wordt. Het landschap van de Fagne
wordt weer meer open. Brede evenwijdige
dalen laten me nog flink klimmen
< Over de voie verte door de Thiérache.
Verkondigers van
het Trappistendom
De bieren van Chimay zijn met voorsprong
de meest geëxporteerde van alle trappistenbieren.
Naast verschillende Europese
landen kun je ze ook onder andere aantreffen
in China, Hong Kong, de Verenigde Staten
en Mexico. Het aandeel van de export
in de totale omzet van Chimay bedraagt op
dit moment ongeveer 50% en neemt nog
toe. Niet onlogisch dus dat dit de meest
bekende trappist buiten onze landsgrenzen
is. De monniken-brouwers uit Henegouwen
zijn ook het meest commercieel aangelegd:
ze brouwen het grootste volume
(jaarlijks ca. 160.000 hectoliter), durven
zelfs reclame maken en exporteren er dus
lustig op los. Als ware verkondigers van het
Trappistendom!