LEWE NA APARTHEID: LIDMATE SE NARRATIEWE VANUIT 'N ...

Bylaag 18: Korrespondensie van Karin
p709
146
147
148
149
150
151
152
153
154
155
156
157
158
159
160
161
162
163
164
165
166
167
168
169
170
171
172
173
174
175
176
177
178
179
180
181
182
Dit maak dit moeiliker vir bevoegde anderskleurige professionele en nie-professionele
mense, wat ʼn passie vir hul werk het, om ʼn vloedgolf negatiwiteit te akkommodeer wat
hulle nie toekom nie.
2.6 Het jou taalgebruik verander? Praat jy byvoorbeeld van kaffers en
hotnots?
Nee, dis nie my algemene taalgebruik nie. Ek het al uit woede, frustrasies en
teleurstelling die woord gebruik. Dit het al gebeur dat iemand spottenderwys verneem,
hoe dit met my en my snotneus kaffertjies gaan?
2.7 Slaag ons daarin om weg te kom van die ras-bril waarmee ons na alles
gekyk het?
Wanneer jy aktief in die gemeenskappe werk sien jy net die mens raak, nie die ras nie.
Mense wat nie blootstelling geniet nie, sal stadiger aanpas. Ek ervaar dat daar nog
baie vooroordele, vrese en wantroue is. Daar is nog baie mans wat nie toelaat dat hul
vroue sekere paaie ry nie, omdat die pad verby ʼn swart woon gebied loop en dies
meer.
Ongelukkig is dit waar dat halsmisdade en die handel in dwelms in ʼn groter persentasie
in die gemeenskap plaasvind waar ek werk. Van die jongmense met wie ek gewerk
het, het halsmisdade gepleeg. Sommige verkeer steeds in die gevangenis terwyl van
hulle op parool is.
Inherent het ek seker ʼn stukkie apartheid in myself; ek kan myself byvoorbeeld nie
indink dat een van my kinders met iemand van ’n ander ras of kultuur trou nie.
2.8 Hoekom het ons nooit anders gedink oor Apartheid as die gangbare
siening nie?
As kind het ek nie werklik die omvang daarvan besef nie. Dit was normaal dat swart en
wit mense in aparte woonbuurte woon en skoolgaan.
Alhoewel apartheid nou nie meer geld nie, verkies onderskeie rasse en kulture om in
groepe saam sit en saam kuier op vergaderings en/of byeenkomste.