LEWE NA APARTHEID: LIDMATE SE NARRATIEWE VANUIT 'N ...

Bylaag 16: Korrespondensie van Isak
p687
220
221
222
223
224
225
226
227
228
229
230
231
232
233
234
235
236
237
238
239
240
241
242
243
244
245
246
247
248
249
250
251
252
253
254
Die uitdaging is om doelbewus vorentoe te beweeg. Totdat ons samelewings strukture
(politieke partye, kerke, sport, ens.) kry wat op gedeelde waardes gebaseer is, en nie
ras nie.
2.8 Hoekom het ons nooit anders gedink oor Apartheid as die gangbare
siening nie?
Dit is my siening, natuurlik baie simplisties gestel:
Die blanke Afrikaner se vroegste geskiedenis is gekenmerk deur sy strewe na
onafhanklikheid en selfbeskikking – vry van die kolonialistiese oorheersing en
onderdrukking. Ons het dit gekry.
Die swart mense is gesien as die bedreiging – die “kafferoorloë”, en ons het hulle
oorwin.
Intellektueel, tegnologies (beskawingsgewys) was die blankes, met hul Europese
afkoms, die meerdere.
Met die Afrikaner se politieke bevryding was daar dus nie sprake van gelykheid met die
swart bevolking nie.
Die stryd van die opheffing van die armblanke sou nie nog die bevryding en die
opheffing van die swart bevolking kon akkommodeer nie.
Het die blankes dalk gedink dat as gevolg van die kultuurverskille (die Europeërs
teenoor die onbeskaafde Afrikane) dat hulle nie dieselfde behoeftes het nie? Was daar
die vrees vir oorheersing, hierdie keer ʼn getalle oorheersing? Het ons onsself beskou
as ʼn uitverkore volk hier in Afrika, deur God geplaas met ʼn doel, en dat ons onsself
apart van die anderskleurige volke moes hou?
Ek herinner my aan ʼn slagspreuk van ʼn regse politieke party in my jonger jare: “Bly
blank my volk”.