LEWE NA APARTHEID: LIDMATE SE NARRATIEWE VANUIT 'N ...

Bylaag 10: Opvolggesprek met Mike en Naomi
p588
73
74
75
76
77
78
79
80
81
82
83
84
85
86
87
88
89
90
91
92
93
94
95
96
97
98
99
100
101
102
103
104
105
106
107
108
109
konserte te reël, so dit is uitreiking van individu na hulle toe. Die kontak wat die breë
blanke publiek het, dink ek is maar baie min. Daar is sekere redes seker daarvoor. Om
aan te gaan wat Naomi gesê het van die kleurling gemeenskap: Jy het dit basies in alle
dorpe en stede. Wat hier gebeur is... dis ’n klein besigheidsentrum en dit is die boere
se werkers en dit is die manne wat inkom van buite af op ’n naweek in daardie dorpie.
Maar as jy ’n stad het, waar ons was, het jy ’n groot keuse van waar jy wil gaan koop.
Hier het jy dit nie. Met ander woorde jy voel vertrap.
Naomi: Ja, want dit is in jou gesig.
Mike: Daar is nie ander winkels nie. Jy kan nie na ’n mall toe gaan en so nie jy moet dit
aanvaar. Dis wat dit is.
Albert: Dit was nog altyd so Prieska, nè?
Mike: Dit is ʼn leefwyse wat al die jare so is. As ek jou moet antwoord op oor hoe het die
mense verander, die blankes teenoor… hoeveel verdraagsaamheid het hulle
aangeleer, dan moet ek vir jou sê die boeregemeenskap vind dit baie moeilik om te
verander. Die breër kerkgemeenskap sal ek sê, die groepies wat saam kom, die
vroueverenigings en daai tipe goed, reik uit. Hulle doen moeite.
Albert: Het die feit dat die boerdery gemeenskap ’n bepaalde opset het, kom ons sê jy
het die boer, die plaaseienaar, en jy het die werkers. So daar is altyd ’n werkgewerwerknemer
verhouding, en dis gewoonlik tussen die verskillende rasse. Dit het nie
verander nie.
Mike: Geensins nie.
Albert: Daar is natuurlik mense wat sê daar is ’n klomp witmense in Suid-Afrika wat leef
nog leef asof dit voor 1994 is, asof niks verander het nie…
Mike: Ek moet sê wat ek hier beleef het, soos ons net nou gepraat het… Die skemamense
bring in ’n honderd mense op ’n slag. Hulle gaan nou stroop, of hulle gaan nou
dit doen, of hulle gaan pluk dit, en dit is deeltydse werkers.
Naomi: Maar hulle het kos op die tafel vanaand…