LEWE NA APARTHEID: LIDMATE SE NARRATIEWE VANUIT 'N ...

Bylaag 5: Gesprek 5 (6 Oktober 1998)
p476
73
74
75
76
77
78
79
80
81
82
83
84
85
86
87
88
89
90
91
92
93
94
95
96
97
98
99
100
101
102
103
104
105
106
107
108
daarmee. My gedagte vir vanaand is dat ons ernstig sal begin praat oor persoonlike
skuld. In watter mate beskou ons onsself as skuldig? Ek het in die brief wat ek vir u
gestuur het, vertel van een van die medewerkers wat 'n blanke vrou aanhaal wat sê die
verandering het te vinnig gekom. En dan verwys die medewerker na 'n verhaal voor die
WVK (wat deur Antjie Krog aangehaal word) van die swart vrou wat dat deur blanke
polisiemanne aangerand word. En dan die vraag: Vir wie het die verandering te gou
gekom?
Ek sê weer dat dit mag lyk of ons sommer so in die rondte praat, maar daar kom sin
daaruit. Ek weet nie of julle iets ander het wat julle wil hê ons oor moet praat hier aan
die begin nie?
Frans: So jy tel tog 'n lyn op in die gesprekke. Ek het twee gesprekke nie bygewoon
nie, ek lees maar die transkripsies. Maar ek wonder dan ook: beweeg onsin 'n rigting,
os dit sinvol?
Albert: Ek dink dit is baie sinvol. Ons beweeg nie altyd so duidelik in 'n rigting nie, maar
ek dink die goed waaroor ons praat is wesenlik belangrik. Dit wat ons hier vir mekaar
sê is wat gewone gemiddelde Afrikaners vir mekaar sê. Ons praat nie akademies oor 'n
klomp temas nie, maar ons verwoord , dink ek, wat in die harte van 'n klomp mede-
Afrikaners leef. En dit is belangrik. Ons het dalk in die begin 'n bietjie lank stilgestaan
by sekere sake, maar in die proses verwoord ons wat ’n klomp ander mense ook dink
en nooit die geleentheid kry om te sê nie. En dit is juis wat 'n mens wil hê. Dit is goed
wat jy nie 'n boeke kry nie, jy kry dit net hier. Iets anders wat iemand hier wil sê?
Hanlie: Die tweede paragraaf van jou brief. Jy vra daar dat ons moet praat of ons
besoekers wil nooi ens.
Albert: Hoe voel julle daaroor? Dalk sal dit help as ek weer verduidelik wat ek doen. Ek
praat tussendeur met swart mense en ander oor die gesprekke – en ek het nou weer 'n
paar gesprekke wat voorlê. Dan reduseer dan maar wat hulle vir my sê en kom bied dit
dan vir julle aan. Moet ons nie dalk van hulle self kry om met ons te kom praat nie? Dat
ons met mekaar in gesprek gaan. Dat ons sê vertel vir ons wat is jou belewing. Hoe
dink jy oor die pad vorentoe. Dit is tog op die ou end waarby ons wil uitkom, die pad
vorentoe.