LEWE NA APARTHEID: LIDMATE SE NARRATIEWE VANUIT 'N ...

Hoofstuk 5: Die post-apartheid verhaal?
p325
aan Afrika. Ek is nie African in die genetiese sin nie. Maar ek is ook nie
’n Europeër nie. So ek is ’n Afrikaan. Daar is soveel verskillende
groepe en almal is African. Afrikaners hóórt hier en ons is nader aan
die ander kulturele groepe in Suid-Afrika as wat ons dikwels dink. Maar
as jy jouself afsonder, sterf jy.
Daar is duidelike tekens dat ten minste sommige van die volgende geslag wit
Afrikaanse Christene anders begin dink oor hulle posisie in Suid-Afrika. Hierin lê die
hoop vir die toekoms opgesluit. Die ouer mense sê dikwels dat dit makliker sal gaan vir
die volgende geslag [vergelyk Mike 10-132, Johan 11-043 en Hanlie 12-188]. Hulle
vertel stories van kinders wat nie meer so ingestel is op ras as hulle ouers nie (Fisher
2007:210). Hy haal een van sy gespreksgenote aan wat sê: “I even love Afrikaners.
What I love most about them is that their children do not want to be the same as them”
(Fisher 2007:241).
Dit mag so wees dat hulle ʼn ander blootstelling as hulle ouers het wat hulle ook ʼn ander
kyk op die lewe sal gee, maar Van Wyngaard (2010b:elektronise bron) vra hieroor twee
belangrike vrae. Die eerste is bloot eenvoudig: “is it true?” maar dan vra hy ʼn tweede
vraag:
Or is colour-blind a myth created by the white liberals, used to be
politically correct? A trend towards ignoring race in a attempt at
sidestepping forms of racism had been identified in white studies all
over the world. Would this comment on our children be part of that?
Sy bekommernis is dat ouer mense hierdie mite gebruik om hulle eie verantwoordelikheid
tot versoening af te skuif op die niksvermoedende volgende geslag,
sonder om selfs iets daartoe by te dra. Deur bloot die mite oor te vertel sonder om self
te versoen met ander sal geen waarde hê nie en op die lang duur geen bydrae tot
versoening maak nie.
Daar is egter ook ʼn ander gevaar. Johan [11-252] wys daarop dat die volgende geslag
uitgelewer is aan die huidige geslag. As ouers nie met woord en daad die voorbeeld
van versoening stel nie, sal die kinders die ouers se patrone herhaal. Ouers sal te alle
tye ʼn wag voor die mond moet hê.