LEWE NA APARTHEID: LIDMATE SE NARRATIEWE VANUIT 'N ...

Hoofstuk 5: Die post-apartheid verhaal?
p316
“fundamentally introversive.” Hy verwys na die groot aantal (meestal wit) Suid-
Afrikaners wat geëmigreer het. Die res, sê hy, “seem to be emigrating inwardly” en dit
vind neerslag in die prediking waar die klem al meer val op die persoonlike belewing
van die lidmaat. Hier word ʼn patroon van die verlede herhaal. Navorsing oor preke
sover terug as 1987 wys “a type of alien-to-daily-life, non-existential appeal on the
grounds of pietistic potential.” Nie een van die algemeenste probleme van die tyd is in
die prediking aangespreek nie. Daar is tekens dat dit weer gebeur. Die gevaar wat hy
hierin sien is die “avoidance of the harsh realities of the South African context” (Cilliers
2011:elektroniese bron). Die uitdaging aan die NG Kerk is om lidmate toe te rus om in
die werklikheid van post-apartheid Suid-Afrika te funksioneer as gelowiges. Hiervoor
sal onder andere in die opleiding van nuwe leraars voorsiening gemaak moet word.
Die NG Kerk moet weer ʼn plek van heling word waar mense die laste van die lewe kan
verruil vir ʼn ligte las. Boshoff (2012:1) skryf oor ʼn rouproses wat “waarskynlik algemeen
in die hele Afrikaanse gemeenskap” voorkom. Sy antwoord hiervoor is dat gemeentes
lidmate moet “help groei deur intensionele rou, as ’n bediening van hoop” (Boshoff
2012:8). Thesnaar (2010:266) vertel van die healing of memory werkswinkels waarby
hy al betrokke was. Hier word die effek van die apartheidsjare op emosionele,
psigologiese en geestelike vlak hanteer in die teenwoordigheid van mense van
verskillende rasse. Dan vra hy waarom dit nodig is vir lidmate om hierdie veilige ruimte
buite die NG Kerk te gaan soek. Dit is ʼn aanklag teen die Kerk dat die Kerk nie daarin
slaag om hierdie veilige ruimtes te bied nie. Die NG Kerk behoort juis die plek te wees
waar mini-WVK sessies (Meiring 2003b:119) gehou kan word, maar solank as wat die
NG Kerk-familie se lidmate nog op rassegronde geskei word, sal dit baie moeilik kan
gebeur. Thesnaar (2010:272) skryf verder:
Creating spaces for healing within the congregation as the body of
Christ is nothing new. It essentially belongs to the being of the church.
If we are true to being church we will realize that we are broken and on
a journey towards healing and reconciliation.
In samehang met bogenoemde is daar die Kerk se (gebrek aan) omgee vir hulle in
nood. Daar was ʼn tyd in die NG Kerk se geskiedenis dat die armblanke vraagstuk boaan
die agenda van die Kerk was. Dit is nie meer so nie. “Die realiteit van armoede is
soos ’n finale bewys dat ons samelewing ondanks baie kerke en kerkmense siek is”
(Hendriks 2009:elektroniese bron). Hy verwys ook na die Sentrale Metodistekerk in
Johannesburg waar weerlose Zimbabwiërs ʼn tuiste kon vind en sê dat die Here