LEWE NA APARTHEID: LIDMATE SE NARRATIEWE VANUIT 'N ...

Hoofstuk 5: Die post-apartheid verhaal?
p309
(restorative) justice flow” [sy beklemtoning] (Naudé 2003:143). Hy maak dan ʼn sterk
saak daarvoor uit dat hierdie vorm van geregtigheid nie as ʼn suiwer politieke diskoers
beskou moet word nie. Indien dit gebeur, sê hy:
restorative justice becomes – theologically speaking – a law of the old
covenant, no matter whether motivated by liberal human rights values,
quotations from Scripture, or feelings of either vengeance or guilt.
Hy argumenteer dan verder dat dit belangrik is om by geregtigheid te begin. As jy by
die wet, die verpligting begin, sal jy nooit genoeg kan doen nie. In so ʼn geval is
herstellende geregtigheid ʼn plig wat op elkeen rus. Hierteenoor staan die vertrekpunt
vanuit God se geregtigheid wat die oortreder vergewe “toe ons nog magteloos was”
(Romeine 5:6). Nou kan die oortreder herstellende geregtigheid toepas, nie as plig nie,
maar as teken van dankbaarheid.
In die lig van bogenoemde argument staan die vraag: As God dan só vergewe, waarom
is sommige wit Afrikaanse Christene so bang om skuld aan apartheid te bely? Daar
sou uiteraard verskillende moontlike antwoorde kan wees. Die ergste sou wees as
Christene nie glo wat hulle bely nie. ʼn Ander moontlikheid wat al in hierdie verslag
uitgelig is, is dat sekere mense geen rede sien om enigiets oor apartheid te bely nie. ʼn
Derde moontlikheid sou wees dat hulle bang is vir die gevolge van so ʼn belydenis. As jy
een maal bely het, kan jy dit nie ongedaan maak nie, en watter prys sal daar dan van
jou gevra kan word?
Die doel van herstellende geregtigheid is nie om individuele persone te bevoordeel nie.
Dit fokus is eerder op die kollektiewe groep wat benadeel is. Verdoolaege (2008:18)
skryf: “The basic idea behind this kind of justice is not to achieve individual satisfaction
or compensation, but to establish equality, humanity and respect among members of a
society.”
Gesprekke word ongemaklik wanneer gepraat word oor regstellende aksie,
herverdeling van landbougrond en welvaartsbelasting. As Suid-Afrikaners egter ernstig
is oor versoening, sal hierdie gesprekke gevoer móét word. Die gevaar is dat die kerke
hierdie gesprekke oorlaat aan die politici wat dikwels die teenoorgestelde reaksie by
die verskillende bevolkingsgroepe ontlok. Die politieke debat bring dikwels nog meer
verdeeldheid eerder as versoening. Die NG Kerk kan hierin ʼn rol speel deur ʼn
teologiese debat oor hierdie sake te bevorder. Meiring (2003b:119) vra: