LEWE NA APARTHEID: LIDMATE SE NARRATIEWE VANUIT 'N ...

Hoofstuk 5: Die post-apartheid verhaal?
p307
is a rewriting of Dietrich Bonhoeffer’s theology – not a theology of Costly Grace, but a
theology of Costly Reconciliation.” Versoening is inderdaad ʼn duur onderneming, omdat
dit restitusie van die oortreders en bevoordeeldes vra.
8.2 Restitusie as deel van versoening
Bloot vanuit ʼn pragmatiese oogpunt beskou, is dit belangrik dat Suid-Afrika ʼn
ekonomiese herstel sal kry. Alexander (2001:475) is reg as hy sê: “The real situation is
that hardly any change has taken place in the realtions of economic power and control.”
Jones (2012b:elektroniese bron) skryf oor die ongelyke verdeling van rykdom in Suid-
Afrika waar die rykste 20% van die bevolking ongeveer 57% van die totale inkomste
verdien. Dan skryf hy:
Dis tog duidelik dat daar net vrede, versoening en sukses sal wees as
die speelveld vir almal gelyker word. As ons die armes nie lig en
bemagtig nie, gaan ons ’n revolusie hê. En hoe langer ons dit
‘kunsmatig’ uitstel hoe intenser gaan dit wees (Jones
2012b:elektroniese bron).
Hierin sluit hy aan by ʼn uitspraak van Beyers Naudé van jare gelede: “true
reconciliation was only possible when we bridge the economic gulf, for you can’t build a
society of justice on the increasing gap between rich and poor” (aangehaal in Murray &
Garrido 1997:8). Die motivering vir diensleweringsbetogings is volgens Rondganger
(2012:elektroniese bron) hierdie gaping tussen ryk en arm: “Now they have taken a
stance; and violence and looting are the only way they believe will get the
government’s attention.” Vir hom is dit die “people’s anger at the government’s failure
to deliver.” Jones (2012b:elektroniese bron) is heeltemal reg as hy hieroor skryf: “Suid-
Afrika is ’n betreklike ryk land. Ons het genoeg hulpbronne sodat mense nie saans
honger hoef te gaan slaap nie.” Die algehele uitwissing van armoede is waarskynlik nie
haalbaar in die afsienbare toekoms nie, maar
In ’n land waarin een deel van die bevolking ryk is en ’n ander deel nie
weet waar vanaand se kos vandaan gaan kom nie, kan ’n mens nie oor
versoening praat sonder om ook oor armoede, vereensaming en
magteloosheid te praat nie (Meiring 2003b:119).