LEWE NA APARTHEID: LIDMATE SE NARRATIEWE VANUIT 'N ...

Hoofstuk 5: Die post-apartheid verhaal?
p304
8.1.2 Begelei lidmate ten opsigte van die verlede
Die WVK het hard gewerk om die verhale van die wreedheid van apartheid aan die
land se inwoners te vertel. Oortreders en slagoffers kon hulle verhale kom vertel.
Vroeër is reeds aangetoon dat die fokus op die oortreders en die slagoffers nie genoeg
is nie. Vanuit sy betrokkenheid by die WVK skryf Piet Meiring juis oor die sukses van
die luister na die slagoffer- en oortreder-verhale, maar hy vra ook na meer: “Maar die
nasie het dit net so nodig gehad om na die waarheid te luister, om daarmee
gekonfronteer te word, beskaam te word, daarmee te worstel – en uiteindelik om te
ervaar hoe die waarheid ’n mens vry kan maak” (Meiring 2003b:121). Dis nodig dat
“gewone” mense – in die lig van hierdie navorsing, “gewone” wit mense – die verhale
moes hoor.
Ook gewone wit Afrikaanse Christene moes hierdie verhale hoor. Lidmate van die NG
Kerk sou al gehoor het dat die Kerk apartheid as sonde bely het, maar wat presies is
dit wat verkeerd was? Smith (2010a:13) stel dit baie sterk:
Maar nêrens, nee nêrens, het die kerk ooit uitgespel wat die aard van
die sonde was en waarom die Bybelse regverdiging daarvan ʼn kettery
was nie. Allermins is vergifnis gevra van hulle wat onder apartheid gely
het. Só min het die NG Kerk geweet van die onderdrukkende lyding
wat die gekleurde mense onder apartheid moes verduur.
Lidmate moet begelei word om raak te sien wat jare gelede in die naam van apartheid
aan ander Suid-Afrikaners, en medegelowiges, gedoen is. Eers wanneer dit raakgesien
en erken word, kan vergifnis gevra en verkry word. Om skuld te bely, is egter nooit
maklik nie. Meiring (2003b:120) skryf hieroor:
...dit moet van die kerk se kant duidelik gestel word dat ware
versoening nie kan plaasvind as die oortreders – ook hele
gemeenskappe wat ander verontreg het – nie bereid is om openlik voor
God en voor mekaar hulle skuld te bely en om vergifnis te vra nie. Sou
die NG Kerk sy lidmate deur sy prediking en sy pastoraat op dié pad –
wat dikwels ’n eensame en traumatiese pad is – kon begelei?
Hoe traumaties dit ook al mag wees, kan hierdie aspek – erkenning van die verlede –
nie oorgeslaan word nie.
Reconciliation is a gift from God, true. But reconciliation also asks for