LEWE NA APARTHEID: LIDMATE SE NARRATIEWE VANUIT 'N ...

Hoofstuk 5: Die post-apartheid verhaal?
p299
om een of ander vorm van verset teen apartheid. Mike [3-704] twyfel of hy ooit
gestem het voor 1994 en Johan [3-707] beweer hy het nie elke keer vir
dieselfde ding gestem nie omdat die party ook beweeg het in sy beleid. Danie
[2-422] beweer selfs ek kon gebruik maak van die NP om hierdie hele
proses te probeer omdraai. Dalk was Wim Dreyer, die redakteur van die
Hervormer (Dreyer 1998:2) die eerlikste toe hy sê “dat Afrikaanssprekendes
doodgewoon nie skuldig voel oor apartheid nie.” Hy skryf verder dit is “sinneloos om
van kollektiewe skuld en skuldbelydenis te praat. Mense het doodgewoon nie ʼn
skuldgevoel nie.” Dreyer se argument dat “ons in Jesus Christus ook vergifnis ontvang
het en verlos is van alle skuld” (Dreyer 1998:2) hou egter nie water nie. Vergifnis moet
immers gepaard gaan met sondebesef. In ʼn hoofartikel reageer Beeld
(1998a:elektroniese bron) so:
Ons sou ten minste verwag dat al die weersinwekkende dinge wat in
die naam van apartheid gepleeg is deur die blad veroordeel sou word.
Skuldvergifnis beteken tog seker nie 'n mens kan maar lustig
voortgaan met verkeerde dinge en dat jy oor niks skuldig hoef te
voel nie.
Sommige mede-navorsers [Linda 13-506] maak dieselfde sprong as die Hervormer:
omdat ons in Christus vergewe word, hoef ons nie meer skuldbelydenis te doen oor
apartheid nie. Vir my lyk dit al te veel na ʼn ontduiking van die verantwoordelikheid van
skulderkenning. Die Kerk het die taak om lidmate daarin te begelei, maar die Kerk
deins klaarblyklik weg daarvan. Ek het reeds gewys op die sewe sogenaamde reuse
wat deur SACLA geïdentifiseer is (Bisschoff 2008:10). Behalwe vir seksisme, is
rassisme die “reus” wat die minste aandag kry in die NG Kerk. Een van die redes wat
dan daarvoor aangevoer word, is “vrees vir reaksie van wit lidmate dat rassisme weer
genoem word” (Bisschoff 2008:11) as gevolg van ʼn skuldgevoel en ʼn begeerte dat die
verlede nou agtegelaat moet word.
Voordat die verlede egter agtergelaat kan word, moet dit eers hanteer word. Volgens
Gous (2008:5) het die NG Kerk ʼn ernstige behoefte aan interkulturele intelligensie, “the
ability to deal with all the differences we encounter in life”. Ten opsigte van die Kerk
gaan dit spesifiek oor ras-verskille. Dan sal wit lidmate van die Kerk kan wegkom van
hulle dikwels meerderwaardige houding teenoor medegelowiges. Ten einde hierdie
versoening te bewerk, sal dit nodig wees vir die wit Afrikaanse Christene om eers hand
in eie boesem te steek. Versoening loop die pad van belydenis en vergifnis. In die